"အဒေါ်လေ သူတို့အသည်းကိုအစိမ်းစားပြလိုက်ချင်တယ်"

(ဓာတ်ပုံ - PDF သင်တန်းဆင်းပွဲကို အဝေးက ကြည့်နေသည့် အညာဒေသခံများ)

ဒေါ်ကြင်နှင့်ကျွန်တော်သည် ကန္တာရပင်၏အရိပ်အောက်တွင်တူတူထိုင်နေကြသည်။ကျွန်တော်တို့ရှေ့တွင် ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးတပ်(PDF) အလံနီက တလွင့်လွင့်လှုပ်ယမ်းနေပြီး တပ်ဖွဲ့ဝင်များက သစ္စာရေကို တစ်ယောက်စီ မော့သောက်နေချိန်ဖြစ်သည်။

        အဝါရောင် ကောက်ရိုးပြတ်များ၊ ထန်းပင်ရှည်ရှည်ကြီးများဝန်းရံထားသော  မြေကွက်လပ်တွင်  အခြေခံစစ်သင်တန်းဆင်းပွဲတစ်ခုပြုလုပ်နေစဉ် အသက် ၆၀ အရွယ်ဒေါ်ကြင်နှင့်ခဏဆုံခြင်းဖြစ်သည် ။ ကျွန်​တော်က စူးစမ်းလေ့လာရေးကိစ္စ၊ ဒေါ်ကြင်ကတော့ စစ်သင်တန်းဆင်းသည့်သူ့ သားကိုလာကြည့်သူ။

        ဖုန်တောထဲမှာဖိနပ်ခုထိုင်နေသော ဒေါ်ကြင်က တန်းစီနေသော လူငယ်များကြားထဲက သူ့အ‌​ထွေးဆုံးသားကိုလက်ညိုးညွှန်ပြသည်။ အသက်၁၈နှစ်လူငယ်၊ ဆယ်တန်းအောင်ခါစလေး၊ တော်လှန်ရေးထဲမှာ လက်နက်ကိုင်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည့် သားကို သူတားမ‌နေနိုင်တော့ဘဲ PDF ထဲသို့ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

"လယ်တစ်ဧက မှ မပိုင်ဘူး၊လက်လုပ်လက်စားဘဝ နဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ ကျောင်းထားပေးခဲ့ရတာ"သူကခက်ခဲကြမ်းတမ်း​​သောဘဝကိုအတိုချုံးပြောသည်။ 

         ဒေါ်ကြင့်မှာ သား ​လေးယောက်ရှိသည်။ တစ်ယောက်က မြစ်ကြီးနားမှာ အလုပ်သွားလုပ်ရင်း မြစ်ကြီးနား PDF ထဲဝင်သွားသည်။ နောက်တစ်ယောက်က စစ်ကိုင်းတိုင်းထဲက ဒေသတစ်ခုမှာ PDF အဖြစ် စစ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေပြီ။ အခု အထွေးဆုံးလေးက စစ်သင်တန်းထဲမှာ။  နောက်တစ်ယောက်ကတော့ရောဂါကြောင့်ခပ်ငယ်ငယ်နှင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။

" သူရှိရင်လည်း ပါမှာ...၊ဆုံးသွားတဲ့ တစ်ယောက်လေ အရပ်ထောင်ထောင် မောင်းမောင်း၊ အသားဖြူဖြူနဲ့ ။သူဆိုရင်လည်းဝင်ဦးမှာ" သူမက ဆိုပါသည်။

         "ဒါဆိုအဒေါ်က သားကောင်းမိခင်ပဲဗျ" လို့ ကျွန်​တော်က ပြောတော့သူမ ရယ်၏။ သူမ သိပ်ဂုဏ်ယူနေသလား ၊ဝမ်းနည်းနေသလား၊ အထီးကျန်နေသလားမပြောတက်ပါ။ သေချာတာက သူသားတွေမရှိတော့ သူနွားပြန်ကျောင်းရသည်။လယ် ကိုယ်တိုင်ပြန်လုပ်ရပြီ။ ပြီးတော့ ဘုရားရှိခိုး တိုင်း ဆုတစ်ခုပိုတောင်းနေရပြီ။

"သားတွေက ပြောတယ်..၊ အမေ...ကျနော်တို့ တစ်ခုခုဖြစ်လည်း လက်လွတ်လိုက်ပါတဲ့ " ဒေါ်ကြင်ထိုစကားပြော‌နေ ချိန်တွင် တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ဘဲငိုချသည်။ကျွန်​တော်လည်းသူနှင့်အတူလိုက်ငိုမိသည်။

           အညာဒေသ ကို စရောက်သည်နှင့်တော်လှန်ရေး

ဝိဉာဉ်အလျံငြီးငြီး တောက်လောင်နေသည့် ပြည်သူများကို ဩချလောက်အောင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ အဖွားဒေါ်ကြင်လို စိတ်ဓာတ်မျိူး က အညာတွင် ထန်းပင်တွေ‌ပေါထသလို မြင့်မားရှည်လျားစွာထိုးထောင်လျက်၊ မဆုံးနိုင်တဲ့ ရိုးပြတ်ခင်းတွေလို တမျှော်တခေါ်ဖြစ်နေပြီ။ အရင်က အေးချမ်းစွာ‌ နေခဲ့ပြီး​တောင်ယာသီးနှံများအ​ကြောင်းသာ အ​ဓိက​ဆွေး​နွေးခဲ့သူများ၏ သက်ကြီးသက်ငယ်စကားဝိုင်းတိုင်းက ရန်သူကို ဘယ်လိုချေမှုန်းမလဲဆိုတာ ချည်းပင်။

          မင်း​အောင်လှိုင်၏စစ်တပ်ကလည်း အညာကိုရက်စက်ယုတ်မာစွာအကြမ်းဖက်နေသည်မှာအများအသိ။မီးရှို့သတ်၊ခုတ်ထစ်သတ်ညှင်းဆဲသတ်၊အစုလိုက်သတ် အို..မျိုးစုံအောင် ဒင်းတို့ ဖိနှိပ်နေကြသည်။  သည်အကြောင်း တွေလျှောက်ပြောရင်း 

"အဒေါ် စစ်တပ်ကို မုန်းသလား" ဟု အညာသူကြီး ဒေါ်ကြင်ကိုကျွန်​တော်မေးမိ၏။

          သူမက ကြိုတင်စဉ်းစားထားသည့်နှယ် အဖြေတစ်ခုကို ခပ်လေးလေး ပြောချလိုက်သည် ။

"အဒေါ်လေ သူတို့အသည်းကိုအစိမ်းစားပြလိုက်ချင်တယ်"

          ကျွန်​​တော်သူ့ကိုကြောင်ပြီးနားထောင်နေမိသည်။

"သူတို့ဘက်က လူပေါ့နော်..အဲ့လူအသည်းကို စားပြလိုက်ချင်တယ်။အဲ့လောက်မုန်းတာ"

          ဒေါ်ကြင်သည် အသက်ကြီးပြီ၊ ရိုက်ပုတ်ထုနှက်ဖို့ သူမစွမ်းသာတော့၊ရန်သူကို တပြန်ယှဉ်ပြိုင်ပြီး ဘယ်မှာတိုက်နိုင်လိမ့်မလဲ။

           စီးပွားရေးမတောင့်တင်းသော ‌ဒီလယ်သူမကြီးသည် ရိက္ခာခဲယမ်း ဘယ်လိုထောက်ပံ့နိုင်လိမ့်မလဲ။ဘယ်လိုလှူနိုင်လိမ့်မလဲ။  အဲ့အစား သူ့သားတွေကိုအကြမ်းဖက်စစ်​သား​တွေကိုနှိမ်နင်းဖို့လွှတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရန်သူ့အ‌သည်းကို စားပြလိုက်ချင်သေးသည်တဲ့။

         ကျနော်သူနှင့်ဘာမှဆက်မပြောနိုင်ဘဲ အတွေးဆက်မိနေ၏။  ပြီးတော့............. အညာ‌ ဒေသတိုက်ပွဲများအ‌ကြောင်းစဉ်းစားနေမိသည်။အောင်ပွဲများဆက်လာသည့်အခါ အကယ်၍ ကောက်ရိုးပြတ်ဝါတွေနှင့် ပက်ကြားအက် လယ်ကွက်တွေပေါ် စစ်သားအလောင်းများရခဲ့လျှင် ဒေါ်ကြင်လည်း နှိုက်ထုတ် မြည်းကြည့်နေမလားဆိုသည်ကိုလည်း တကယ်ပင် သိချင်နေပါသည်။

People's Spring