လူအခ်င္းခ်င္း ရွိခိုးရျခင္း ကင္းေဝးပါေစ

|| ၿငိမ္းခ်မ္းေအး - Opinion ||

ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အသစ္ ဦးၿဖိဳးမင္းသိန္းရဲ႕ တရားဝင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာက ဓာတ္ပံု တပံုကို ေတြ႕မိ ရင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားကို လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်င့္ဆိုးႀကီးႀကီး မ်က္ေမွာက္ ဒီမိုကေရစီေခတ္သစ္၊ စနစ္သစ္၊ အစိုးရသစ္ အထိေတာင္ အျမစ္တြယ္ေနတုန္းပါ့လား ေတြးမိတယ္။

မႏွစ္ ႏွစ္အကုန္တုန္းက ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႕ဆံုေနတုန္းမွာ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္တာကို “မိတ္ဆက္တဲ့လူေတြ လက္အုပ္ခ်ီစရာမလိုပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ ဘုန္းႀကီး တပါးမွ မပါဘူး..” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း သတိရတယ္။

ဒီစကား၊ ဒီလက္ကိုင္ တရားကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူ႔ ေနာက္လိုက္မ်ား အမွန္အကန္ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔ အုပ္စိုးသူ၊ အုပ္စိုးခံ မရွိ ျပည္သူနဲ႔ တေျပးညီ တသားတည္း ျဖစ္ရမယ့္ အေျခခံစိတ္ႏွလံုးနဲ႔ အေတြးအေခၚကို လက္ေတြ႕ မ်က္ေမွာက္ ျပဳေစခ်င္တယ္။

တကယ္ေတာ့ လူနဲ႔လူခ်င္း ရွိခိုးကန္ေတာ့ရျခင္းဟာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဓေလ့လား ဆိုတာ နဝတ၊ နအဖ ေခတ္ႀကီးျပင္းတဲ့ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြၾကားမွာ ေဝဝါးစရာျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဟိုအရင္ အဂၤလိပ္သူ႔ကၽြန္ဘဝေခတ္ စနစ္မွာလည္း အုပ္စိုးသူ၊ ဖိႏွိပ္သူ မင္းအစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားကို ဘုရားထူး၊ ရွိခိုးရတဲ့ ဓေလ့ဟာ ႀကိဳးနီစနစ္ အခြင့္ထူးခံ ျဗဴရိုကရက္မ်ား ႀကီးစိုးျခင္းနဲ႔ အတူ အထက္-ေအာက္ အစိုးရယႏၱရား အဆင့္ဆင့္မွာ တည္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ကိုလိုနီေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းေတြမွာ၊ အစိုးရဌာနေတြမွာ ဒီ လက္အုပ္ခ်ီ ျပႆနာဟာ အေတာ္ အျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာပညာရွင္ႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း ပံုစံ၊ စနစ္၊ အႏွစ္သာရေတြကို ေထာက္ျပေဝဖန္ခဲ့ၾကရတယ္။

အုပ္စိုးသူ ရွင္ဘုရင္ဟာ မင္းက်င့္တရားနဲ႔ ညီမွသာ အရိုအေသျပဳခံထိုက္ေၾကာင္း၊ ဒါေတာင္မွ အရိုအေသျပဳရပံုနဲ႔သေဘာဟာ အနေႏၲာ အနႏၲ ငါးပါးအေပၚ ျပဳမူရပံုနဲ႔ ကြာျခားေၾကာင္းေတြကို ေရွးျမန္မာႀကီးမ်ား ကၽြႏ္သေဘာက္ဘဝမွာ အာခံတန္ျပန္ အသံေတြ ထြက္ခဲ့ၾကရဖူးပါတယ္။

မည္သို႔ဆိုေစ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေရွး သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာကတည္းက မင္းစိုးရာဇာရဲ႕ ဓားကို ေၾကာက္လို႔ အရိုအေသေပး လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ခဲ့ရေစဦး၊ အေျခခံသေဘာမွာေတာ့ လူမႈဓေလ့ေတြမွာ တရားလြန္ ဟန္လုပ္ ရိုက်ိဳ႕ျပတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ေၾကင္းကေတာ့ ထင္ရွားပါတယ္။

ဟန္လုပ္ယဥ္ေက်းျပၿပီး ‘Thank you’ တို႔ ‘Please’ တို႔ ခဏ ခဏ ဆိုတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲက ႏွစ္လိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ႏႈတ္အမူအရာရွိၿပီးျဖစ္လို႔ အလြန္အကၽြံ ေအာက္က်ိဳ႕ျပတာမ်ိဳးေတြကို ေန႔စဥ္လူမႈဓေလ့မွာ ရိုးရာသေဘာ အရ ျပဳလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ လူနဲ႔လူခ်င္း တရားလြန္ အရိုအေသခံ၊ အထက္-ေအာက္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းျပဳ စတဲ့ ဓေလ့ဆိုးေတြ အရိုးစြဲေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တိုင္းျပည္မွာ ရာစုဝက္အျမစ္တြယ္ၿပီးေနာက္ အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ အရိုအေသမေပးသူက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မရွိသူအျဖစ္ တလြဲထင္ျမင္ယူဆခံထိေနရပါၿပီ။

မူလကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ လူမႈထံုးတမ္းမွာလည္း မရွိတဲ့၊ လူလူခ်င္း ႏွိမ္ခ် ခြဲျခား လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးတဲ့၊ ခိုင္းလို႔ ေၾကာက္လို႔ အက်ိဳးေမွ်ာ္လို႔ စီးပြားေၾကာင့္ ဥစၥေၾကာင့္ ရာထူးေၾကာင့္ မျဖစ္မေန လုပ္ေနရတဲ့ လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးဓေလ့လို မေလ်ာ္ကန္တဲ့ အျပဳအမူ မက်င့္သံုး မျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း နိမ့္က် ယုတ္ေလ်ာ့စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

အားလံုးသိၾကတဲ့ အတိုင္း ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ ကာလ၊ ေဒသ မေရြး လက္အုပ္ခ်ီ အရိုအေသေပးျခင္းဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဘုရားရဲ႕ သားေတာ္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ကိုသာ ျပဴမူေလ့ရွိပါတယ္။ ေနရာ၊ ေဒသ၊ အေျခအေန အေပၚမူတည္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဂါရဝျပဳ ေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနာက္တမ်ိဳးက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔အတူ တဂိုဏ္းထဲထား ေလးစား ရိုေသျမတ္ႏိုးရတဲ့ မိဘနဲ႔ဆရာသမားေတြအေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ အလိုက္ လက္အုပ္ခ်ီ အရိုအေသ ေပးေလ့ရွိၾကတာက မိမိထက္ အသက္ႀကီး၊ ဝါႀကီး၊ သီလပညာသိကၡာႀကီး ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ လူႀကီး သူမမ်ားကို ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနျဖစ္စဥ္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ မိမိအသက္ကို ကယ္ခဲ့သူ (သို႔မဟုတ္) ေဆးဆရာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ဂါရဝျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခ်က္၊ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ၊ သီးျခား ထူးျခား ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြကလြဲလို႔ ေန႔စဥ္ လူမႈဘဝမွာေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာ့ (ဗမာ့) ဓေလ့မွာ လံုးဝ မရွိခဲ့ပါဘူး။

ဒီလက္အုပ္ခ်ီဓေလ့ဟာ ဟိႏၵဴဘာသာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမွာ ျမစ္ဖ်ားခံကာ သူတို႔ရဲ႕ လူမႈထံုးတမ္းမွာပါ တည္ရွိေနၿပီး အိႏၵိယ ယဥ္ေက်းမႈ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြကို သက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေန႔စဥ္သံုး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရာမွာပါ ဓေလ့အေနနဲ႔ သံုးလာၾကပါတယ္။ ဥပမာ – အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ လူအခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ ဒူးညြတ္ ၿပီး “Namasté” လို႔ ႏႈတ္ဆက္သလို ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အလားတူ အမူအရာနဲ႔ “Sawasdee” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကေမၻာဒီးယားမွာ ဆိုရင္ “Sampeah” လို႔ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အထက္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးေတြကလြဲရင္ တျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူမႈဓေလ့မွာ လက္အုပ္ခ်ီ ေခါင္းငံု႔ ဒူးညြတ္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိပါဘူး။

ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ ကၽြန္သေဘာက္ ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရးႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလတုန္းက သခင္ဘေသာင္းဦးေဆာင္တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးဝင္ ေရွးသခင္ႀကီးေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္း၊ အထူးသျဖင့္ အုပ္စိုးသူ၊ ၾသဇာအာဏာရွိသူ အဂၤလိပ္နဲ႔ လက္ပါးေစ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြကို ဘုရားထူး၊ သခင္တပ္ေခၚ၊ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဦးညႊတ္ အရိုအေသေပးေနရတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဗုဒၶအဆံုးအမနဲ႔လည္း ညီတဲ့၊ ေခတ္အျမင္ လူ႔တန္ဖိုး သေဘာတရားေတြနဲ႔လည္း ကိုက္ညီတဲ့ “ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္သည္. -- I am the master of my fate. I am the captain of my soul.” ဆိုတဲ့ “လူတိုင္းဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အညီ အားလံုး တန္းတူ မိမိရဲ႕ဘဝအသီးသီးကို ဦးေဆာင္ေမာင္းႏွင္ရာ အရွင္သခင္ေတြခ်ည္းပဲေဟ့..” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူတိုင္းနာမည္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ေခၚရင္း ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုးနဲ႔ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဆိုး ဒဏ္ကို ရာစုႏွစ္၊ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာခံစားရင္း ကၽြန္စိတ္ဝင္ေနရွာၾကတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုကို “သခင္စိတ္” သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ “ငါ၏ ဦးေခါင္း တို႔သည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏…၊ သို႔ေသာ္.. ညြတ္ကားမညႊတ္” ဆိုတဲ့ ရဲရဲေတာက္ သခင္စိတ္ဓာတ္၊ သခင္အက်င့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တိုင္းျပည္ကို သူ႔ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ အေတြးအေခၚ လက္နက္ေကာင္းတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါကို ေနာင္တိုင္းျပည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ငါးစုေက်ာ္ တိုင္းသူျပည္သားအေပၚ ဗိုလ္က်စိုးမိုးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြက စစ္ဘုရင္ဓေလ့ ပေဒသရာဇ္ဉာဥ္လည္းမေပ်ာက္၊ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအေမြဆိုးကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းလိုၿပီး လူလူခ်င္း ခြဲျခားတဲ့စိတ္နဲ႔ သာမန္ထက္ပို အရိုအေသေပးမႈခံယူခ်င္ကာ သူတို႔ရဲ႕ မင္းခမ္း၊ မင္းနား၊ ပြဲလမ္းသဘင္နဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို အတင္းအဓမၼ လက္အုပ္ခ်ီ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ခုိင္းရင္းနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဓေလ့ကို လူမႈထံုးတမ္းအျဖစ္ ဇြတ္အတင္း သြတ္သြင္း ရွင္သန္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒါဟာ ေၾကာက္စိတ္၊ အငံု႔စိတ္ အုပ္စိုးသူ လုပ္သမွ် ခံမယ့္ ကၽြန္စိတ္ကို တိုင္းျပည္မွာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ၾကားမွာ ရွင္သန္ေစခ်င္လို႔ စနစ္တက် ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ၾကံစည္ခဲ့ၾကျခင္းပါ။ ဒီအက်ိဳးဆက္က နာခံေတာ္ ေနာက္လိုက္ ကၽြန္ေကာင္းျဖစ္တာကို အရည္အခ်င္း တခုအလား လိုလိုခ်င္ခ်င္ ခံယူကာ အရပ္ဘက္ ဌာနဆိုင္ရာတိုင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရး က႑ မက်န္ စာသင္ခန္းေတြအထိပါ အရိုးစြဲ က်င့္သံုးလာခဲ့ၾက ပါေတာ့တယ္။ တေသြမတိမ္း အမိန္႔နာခံေစမႈ၊ ‘ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ ေရပါတာ လိုခ်င္တယ္’ အာဏာနဲ႔ ဇြတ္နာခံေစခိုင္း လုပ္ေစမႈ၊ အမိန္႔တည္ေစမႈေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ က႑စံုမွာ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အထက္အမိန္႔ကို ေၾကာက္လို႔ မျဖစ္မေနလုပ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ဟန္ျပေတြ၊ ေတာ္၏ မေတာ္၏ မၾကည့္ ဇြတ္ေခါင္းငံု႔ ေဖာ္ေဆာင္ရတဲ့ စတဲ့ မေတာ္မတည့္မႈ အစုစုရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးဒဏ္ကို ခံရရင္း ႏိုင္ငံလည္း လူမႈ-စီးပြား-က်န္းမာ-ပညာ ေနရာစံုမွာ စံခ်ိန္မမီ ယိုယြင္းပ်က္စီး ခၽြတ္ျခံဳက် ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ရတာ လက္ရွိ ကမၻာ့ဖြံ႕ၿဖိးမႈအနိမ့္ဆံုးစာရင္းဝင္တဲ့ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္ေအာက္၊ အီသီယိုးပီးယားေအာက္ ေရာက္ေနရရွာတဲ့ ပကတိတိုင္းျပည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါၿပီ။

ေနာက္တခ်က္က ဒီလက္အုပ္ခ်ီ ဓေလ့ေၾကာင့္ပဲ သက္ဦးဆံပိုင္ စစ္ဘုရင္ မင္းစိတ္ေပါက္သူ လူတန္းစား၊ တသီးတသန္႔ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရွိခိုးခံ လူတန္းစား၊ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစား၊ ဘုရားထူးခံ လူတန္းစားစတဲ့ VIP တံဆိပ္ကပ္ခံ အရာရာ အခြင့္ထူးခံ ျပည့္စံု ကံုလံု ၾကြယ္ဝ စံစားေနရတဲ့ လူ႔မႈ အစုအဖြဲ႕အုပ္စု လူလက္တဆုပ္စာကိုလည္း ဖန္တီးလိုက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ လူထုလူအမ်ားကေတာ့ အဲဒီျခယ္လွယ္သူ လူတန္းစားအတြက္ အလုပ္အေက်းျပဳရင္း ငတ္ရင္း၊ ခံရင္း စေတးရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟခ်က္ႀကီးမားလာကာ လူတန္းစားမညီမွ် မႈေတြ၊ လူမႈ-စီးပြား တရားမဲ့မႈေတြ တိုင္းျပည္မွာ ပိုတိုးလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဒီလို ခြဲျခားမႈ၊ မညီမွ်မႈေတြကေန ဘာသာ၊ လူမ်ိဳး၊ အသားအေရာင္၊ က်ား-မ၊ လူမႈ-စီးပြား ေနာက္ခံ အလႊာ ကြာျခားမႈ အေျခခံ အစြန္းေရာက္တဲ့ အျမင္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း တဖက္လွည့္အားေပးေနတတ္ပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ခြဲျခားမႈ အယူ အေျခခံ တခုရွိသူက အရာရာမွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ မတူကြဲျပားေနသူေတြကို ခြဲျခား ျမင္ ဖိႏွိပ္ ခ်ိဳးႏွိမ္တတ္တဲ့ အက်င့္ ရွိလိုပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ ဒီလို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ဝပ္တြားခယရတဲ့ လူမႈဓေလ့ဟာ ႏိုင္ငံေရးဓေလ့ Politcal Culture ကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးသက္ေရာက္ျပဳျပင္စြမ္းပါတယ္။ လူမႈထံုးတမ္းမွာ၊ ပညာေရးစနစ္မွာ အလြန္အမင္း ရိုက်ိဳး ေခါင္းငံု႔ ဒူးေထာက္စိတ္ကို ဆိုခဲ့သလို အစီစဥ္တက် ထည့္သြင္းခဲ့ေတာ့ တိုင္းျပည္တခုလံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကြမႈေရခ်ိန္ကို အတိုင္းအတာ တခုအထိ အုပ္စုိးသူ အာဏာရွင္က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ စံခ်ိန္မီ ဒီမိုကေရစီစနစ္လူ႔ေဘာင္ကို အမွန္တကယ္ ေရွးရႈခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ ဇြတ္ပံုေဖာ္ ေဇာင္းေပးခဲ့တဲ့ လက္အုပ္ခ်ီ လူမႈဓေလ့ ကေန တိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္နစ္နာေစသလဲ၊ စစ္ကၽြန္ သက္ဆိုးရွည္ေစေနသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံသားအမ်ားစု ဘာသာလူမ်ိဳးစံု လက္ခံနားလည္ ျမင္တတ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုေနပါၿပီ။

လူလူခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီႏႈတ္ဆက္တာ ျမန္မာ့လူမႈဓေလ့ မဟုတ္၊ လူနဲ႔လူခ်င္း အႏိုင့္အထက္ျပဳ ခြဲျခားသလို ျဖစ္လို႔ ဗုဒၶအဆံုးအမနဲ႔လည္း မညီဘူးဆိုတာကို လူအမ်ားစု ျမန္မာ-ဗုဒၶ ဘာသာဝင္မ်ား ေျမာ္ျမင္ၾကည့္ရႈ သိတတ္ႏိုင္ဖို႔လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ‘လက္အုပ္ခ်ီ’ နဲ႔‘မဂၤလာပါ’ ဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအာဏာအက်ိဳးအတြက္ ဖန္တီးထားတဲ့ ‘လုပ္’ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစဥ္အဆက္ ျမန္မာ့ရိုးရာ ေန႔စဥ္သံုးဓေလ့ထံုးစံမဟုတ္ေၾကာင္း အားလံုးဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကရင္း လူလူခ်င္း ရွိခိုးခံလူတန္းစားနဲ႔ဓေလ့ အျမန္ဆံုး တိုက္ဖ်က္ႏိုင္ေစဖို႔ရာ ေဆြးေႏြးတင္ျပ ႏႈိးေဆာ္လိုက္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

The Ladies News Journal
https://www.facebook.com/News.TheLadies