အဘ အတုမ်ား [သရ၀ဏ္(ျပည္)]

 ယမန္ေန႔ ညက ကြ်န္ေတာ္သည္အိပ္မက္တခုကို ျမင္မက္၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကြ်န္ ေတာ္သည္ ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးသည္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ မပါဘဲ လမ္းေပၚ၀ယ္ တေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္ျဖစ္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင့္ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တေယာက္နွင့္ တေယာက္ မလွမ္းမကမ္းမွ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခိ်န္မွာ နံနက္ေစာေစာျဖစ္၍ ေဆာင္းတြင္းၾကီး နွင္းေတြေ၀ေနဆဲ အခါသမယျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စိုက္စိုက္စိုက္စိုက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာရင္းလမ္းတြင္ လူတေယာက္ အေၾကာ္တဲေလးထဲတြင္ထိုင္ေနရင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေန သည္ကိုျမင္၍ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ ထိုလူရိွရာလမ္းေဘး အေၾကာ္တဲသို႔ ၀င္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလွမ္းမကမ္းမွ အကဲခတ္ၾကည့္ရႈေနသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုလူထိုင္ေနရာသို႔ သြားျပီး -
''ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနသလားကိုယ့္လူ''ဟု ေမးလိုက္သည္။ ထိုအ ခါအေမးခံရသူက - ''ဟုတ္ကဲ့၊ အေတာ္ပဲခ်မ္းပါတယ္၊ ဆင္းရဲလြန္း ေတာ့ အေႏြးထည္မ်ားလည္း ေလာက္ငေအာင္၀ယ္မ၀တ္နိုင္ပါဘူးခင္ ဗ်ာ''ဟု ရိုရိုေသေသေျဖလိုက္၏။ ထိုအခါဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္၀တ္ထားေသာ အေႏြးထည္အက်ီ ၤကိုေကာက္ခြ်တ္လိုက္ ျပီး - ''ေရာ့၊ ကိုယ့္လူ၊ ဒီအေႏြးထည္ကို၀တ္ထားလိုက္ေပေတာ့၊ အေကာင္းစားအက်ီ ၤမဟုတ္ေပမယ့္၊ အေတာ္အတန္ေတာ့ ေႏြးပါလိမ့္မယ္''ဟု ၾကင္ၾကင္နာနာေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါအေႏြးထည္အေပးခံ ရသူက နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားကာ -
''ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ကြ်န္ေတာ္ခ်မ္းေနတာနဲ႔၊ ဒီကေနာင္ၾကီးနဲ႔ ဘယ္လိုဆိုင္ပါသလဲခင္ဗ်ာ''ဟု ေမးလိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အင္မတန္စိတ္မေကာင္းေသာမ်က္နွာနွင့္ -
''က်ဳပ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ေတာ့မဆိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီနိုင္ငံမွာ က်ဳပ္ ဟာ အစိုးရအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ ဒီေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာ အားလံုးဟာ က်ပ္နဲ႔ဆိုင္တာေပါ့၊ ခင္ဗ်ား အေႏြးထည္ မရိွလို႔ခ်မ္းေနတာသည္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ တယ္ဗ်၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီအကၤီ်ကို ယူလိုက္ေပေတာ့''ဟုဆိုကာ အကၤီ်ကို ဇြတ္ခြ်တ္ေပးသြား၏။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္ရင္း -
''အဘ၊ အဘ ေနပါဦး''ဟုေျပာလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း သူ႕ကိုေခၚမွန္းမသိဘဲ ေရွ႕ဆက္ကာသြားေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အေမာတေကာနွင့္ မီေအာင္လိုက္ကာ -
''အဘကလည္းဗ်ာ ေခၚလိုက္ရတာ''
''မင္းကဘယ္သူ့ေခၚတာလဲ''
''အဘကိုေလ၊ အဘကိုေခၚတာ''
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ခါးတြင္ခိ်တ္ထားေသာ ဂ်ပန္ဓားကိုဓားအိမ္မွထုတ္ ကာ ''မင္းကငါ့ကိုမေလးမစားလုပ္တာလား၊ ဂ်ပန္ဓားနဲ့အပိုင္းခံခ်င္လို႔လား''
''မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကေလးစားလို႔ အဘလို႔ေခၚတာပါ''“
''ေဟ့ေကာင္ ငါ့နာမည္ ေအာင္ဆန္းကြ၊ တတိုင္းတျပည္လံုးက သိတယ္၊ ဘာအဘလဲ၊ မင္းကငါ့ေျမးမို့ ငါ့ကိုအဘေခၚတာလား၊ မင္းက ေအာင္ဆန္းဦးရဲ့သားလား''
''မဟုတ္ပါဘူူး''
ဒါဆို ''ေအာင္ဆန္းလင္းရဲ့ သားလား''
''မဟုတ္ပါဘူး ဗိုလ္ခု်ပ္''
ဒါျဖင့္ရင္ ''ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့သားလား၊ မင္းက''
''မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်''
''ဒီေကာင္ေသခ်င္ျပီထင္တယ္၊ ဒါဆို မင္းငါ့ကို ဘာလို့အဘလို့ ေခၚတာလဲ''“
''အခုေခတ္လူၾကီးေတြက အမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မေတာ္ေတာ္ အဘ ေခၚမွၾကိဳတ္လို့၊ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဖားျပီးေခၚၾကည့္တာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”
''ေတာ္စမ္း၊ သူတို႔ႀကိဳတ္ရင္သူတို႔သြားေခၚ၊ ငါ့လာမေခၚစမ္းနဲ့ ဘယ့္နွယ္ကြာ၊ ငါ့အသက္က ခုမွ ၃၂ နွစ္စြန္းစြန္းပဲရိွေသးတယ္၊ အဘတဲ့ နားကေလာလိုက္တာ၊ မသိရင္ သူ႕အေမနဲ႔ပဲ ငါကအ၀ွာ ျဖစ္ေနသလိုလို။ ဒီမွာ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ပါဠိအဘိဓာန္ထဲမွာ အဘဆိုတာကို ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ျပထားလဲ မင္းသိလား''
''မသိပါဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္''
''ေအးမသိရင္ မွတ္ထား၊ အဘဆိုတာကို အဂၤလိပ္လို္ father ၊ ပါဠိလို ပိတာ၊ ျမန္မာလိုေတာ့ အေဖလို့ အဓိပၸာယ္ရသကြ။ အဲဒီေတာ့ မင္းအေမကိုလည္း ငါမလိုခ်င္ဘူး၊ ငါ့ကိုအဘလို့လည္း လာမေခၚနဲ့။ ငါ့မွာ နာမည္ရိွတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႀကိဳတ္သလိုေခၚကြာ။ အဘလို့ေတာ့မေခၚနဲ့။ အဘ ဆိုတာလူနာမည္မဟုတ္ဘူးကြ။ အေဖလို႔ေခၚတာ၊ မင္းလဲ လူေတြ႔တိုင္း အေဖလို႔ ေလွ်ာက္ေခၚမေနနဲ႔။ ဒါပဲသြားေတာ့''
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေငါက္လိုက္သျဖင့္ ဆက္ မလိုက္ရဲေတာ့ဘဲ လာလမ္းအတိုင္း အိပ္မက္ထဲတြင္ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္လာေသာအခါ ခပ္ေစာေစာက လမ္းတြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေႏြးထည္အကၤီ်ေပးလိုက္ေသာသူသည္ လမ္းေဘးတြင္ ငိုေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။
''ဘာျဖစ္တာလဲ ကိုယ့္လူ''
''ေဟာဟိုမွာ လူနွစ္ေယာက္ေတြ႔လား၊ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အ ေႏြးထည္အကၤီ်ကို အတင္းလုယူသြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ တဲကိုလည္း စည္ပင္ေျမနဲ႔မလြတ္လို့တဲ့၊ အဲဒါတရားရံုးကိုလာရမယ္ဆိုျပီး ၀ရမ္းေပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ပါျပီဗ်''ဟု ငိုရိႈက္ရင္း ေျပာေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္သည္ သူတို႔နွစ္ေယာက္ေနာက္သို႔ေျပးလိုက္ရာ မီလာေသာအခါတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ အျပစ္မရိွေသာ လူတေယာက္ထံမွ သူ မ်ားေပးထားေသာအကၤီ်ကိုလုယူသြားသလဲ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲသား တေယာက္နားေနေသာတဲကေလးသည္ စည္ပင္ပိုင္က်ဳးေက်ာ္တဲျဖစ္ သြားရသနည္းဟုေမးရာ အေမးခံရသူက ေဒါသျဖစ္ကာ -
''မင္းက ဘာေကာင္လဲ၊ ဒါက အဘအမိန္႔အရ လုပ္ရတာကြ၊ ေသသြားခ်င္လို့လား''ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကိုေငါက္ငမ္းေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သင္ေပးထားသည္အတိုင္း -
''အဘဆိုတာ အေဖပဲကြ၊ မင္းမွာ အေဖဘယ္နွေယာက္ရိွလို့လဲ၊ ဘယ္အေဖက ခိုင္းတာလဲ၊ မင္းပေထြးက ခိုင္းတာလား''ဟုေမးလိုက္ရာ ထိုသူသည္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္နဖူးကို ေသနတ္ဒင္နွင့္ တအားနွက္လိုက္ေလသည္။ ထိုသို့ ေသနတ္ဒင္နွင့္ ထုခံလိုက္ရသည္နွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေခြ်းေစးေခြ်းေပါက္မ်ားက်ကာ ၾကယ္ေတြလေတြကိုျမင္လိုက္ျပီး ရုတ္တရက္အိပ္ရာမွလန္႔နိုးေလသည္။
ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ထဲမွာၿဂိဳလ္ေမႊလွေသာ 'အဘ' ဆိုေသာ စာလံုးကိုေတြးမိရာမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသြားတာ သတိရသျဖင့္ ျမန္မာအဂၤလိပ္အဘိဓာန္ကိုလွန္ၾကည့္ရာေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပ ထားတာေတြ႔ရေလ၏။

အဘ / aba / n father .pron term of address for a man who is about the same age as one’s father . ဟု ေရးသားထားတာ ေတြ႔ရေလသည္။ အိပ္မက္ထဲကအတိုင္း မွန္သည္။ အဘဆိုသည္မွာ အေဖကိုေခၚသည္။ ကိုယ့္အေဖအရြယ္ေယာက်ာ္းမ်ား ကိုလည္း နာမ္စား အျဖစ္သံုးနႈန္းသည္ဟု ျပဆိုထားေပသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္သည္မွာ ဟိုေန႔က သက္ျပည့္ပင္စင္ယူကာနီး ရဲ တပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္သည္ သူ႕ထက္အသက္မ်ားစြာငယ္ေသာ အရာရိွတေယာက္ကို အဘ၊ အဘ ဟုတ္ကဲ့ပါအဘဟု ေခၚဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ အဘိဓာန္က်မ္းက ေျပာထားပံုအရဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အေဖကိုလည္း ေကာင္း၊ အေဖအရြယ္ကိုလည္းေကာင္း အဘဟု နာမ္စားသံုးေခၚေ၀ၚ နိုင္သည္ဟုျပဆိုထားရာ အေဖမဟုတ္လွ်င္၊ အေဖအရြယ္မဟုတ္လွ်င္ အလကားေနရင္း အဘေခၚရမည္ဟု ျမန္မာစာဌာနက ထုတ္ေ၀ေသာ အဘိဓာန္၌ ျပသမထားေပ။ တဖန္စဥ္းစားလွ်င္လည္း အဘဆိုသည္မွာ 'အဘိုး'ဟူ၍လည္း ယူနိုင္ေသးရာ ကိုယ့္အဘိုးအရြယ္ရိွမွ အဘဟုေခၚ သင့္လွေပသည္။ ကိုယ့္အဘိုးအရင္းလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္အဘိုးအရြယ္ လည္း မဟုတ္ပါဘဲ အဘေခၚျခင္းကား စဥ္းစားသင့္ေပ၏။ အထက္ လူၾကီးကို ဖား၍ ေခၚျခင္းဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ စဥ္းစားသင့္ေပ၏။

ျမန္မာစကားတြင္ အစ္ကိုအရြယ္ကို အစ္ကို၊ ဦးေလးအရြယ္ကို ဦးေလးစသည္ျဖင့္ နာမည္ေရွ႕တြင္ ကို၊ ဦး စသည္ျဖင့္၀ိျဂိဳဟ္ျပဳစရာ အာလုပ္စကားရိွျပီးသား ျဖစ္သည္။ အလကားေနရင္း အဘ၊ အဘြား စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေနျခင္းမွာ ေခၚသူအတြက္လည္း မေကာင္း၊ အေခၚခံ ရသူအတြက္လည္း မေကာင္းေပ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ၆၀ တန္းမ်ားက အသက္ ၅၀ တန္းမ်ားအား အဘေခၚေနျခင္းမွာ ေခၚသူေရာ အေခၚခံသူပါ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ဖီလာကန့္လန့္လုပ္ေနသလိုရိွေပသည္။ ရာထူးကို ေလးေလးစားစားေဖာ္ျပခ်င္ပါက ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္မွူးၾကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၊ ဥကၠ႒ၾကီး၊ သမၼတၾကီး၊ ပါေမာကၡၾကီး၊ နာယကၾကီး စသည္ျဖင့္ ေခၚဆိုနိုင္ ပါ၏။ ထိုသို့မဟုတ္ပါဘဲ အေခၚခံရသူက အဘမွအဘ အေခၚခံခ်င္ေန လွ်င္ျဖင့္ စိတ္ေရာဂါတမ်ိဳး စဲြကပ္ေနျပီဟုသာ ဆိုရေတာ့မည္။ ထိုေရာဂါမွာ လူတကာ၏ အေဖျဖစ္ခ်င္ေသာေရာဂါလား၊ လူတကာထက္ အသက္ၾကီး ခ်င္ေသာေရာဂါလား၊ လူတကာထက္ အာဏာၾကီးခ်င္ေသာေရာဂါလား၊ ၀မရိွဘဲ ၀ိလုပ္ခ်င္ေသာေရာဂါလားဆိုတာေတာ့ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိမည္။

ယခုအခါ အျပင္ေလာကတြင္ အဘအေခၚခံခ်င္ေသာေရာဂါသည္ တေန႔တျခားဒီေရအလား တိုးပြားလ်က္သာရိွ၏။ ဟိုတေန႔က ရဲစခန္းတခု သို့သြားရာ စခန္းမွဳးကလည္း သူ႕ကိုအဘေခၚမႀကိဳတ္၏။ သူ၏လက္ ေအာက္ငယ္သားမ်ား အမႈနွင့္ပတ္သက္၍ ရဲစခန္းသို့လာသူမ်ားအားလံုး သူ႕ကိုအဘေခၚၾကရ၏။ ထိုအဘသည္ သူ႕ထက္ရာထူးၾကီးေသာ ခရိုင္ ရဲမွဳးလာေသာအခါ အဘေခၚရျပန္သည္။ ထိုအဘသည္လည္း တိုင္းရဲမွဴးကို အဘေခၚရ၏။ ထိုမွတဖန္၊ ထိုမွတဖန္ သံသရာသည္မဆံုးေတာ့ေပ။ ယခုအခါ မီးသတ္တပ္ၾကပ္ၾကီးကလည္း စခန္းတြင္လူလစ္လွ်င္ သူ႕ေအာက္မွ တပ္သားမ်ားအား သူ့ကို အဘ ေခၚတြင္ေစ၏။ ၾကက္ေျခနီ တပ္စိတ္မွဴးကလည္း သူကိုယ့္သူအဘ၊ ဘုရားကိုးဆူဆရာကလည္း သူ႕ကိုယ္သူ အဘ အေခၚခံခ်င္ေသာေခတ္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတျပည္လံုး အဘမွအဘျဖစ္ေနၾကရာ အားလံုးသည္ အသက္ၾကီးခ်င္ေလၾကသေလာဟုပင္ စဥ္းစားမိေလသည္။ ထိုကိစၥသည္အရးမၾကီးသေယာင္ရိွေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လိုတာထက္ပို၍ အရိုအေသခံခ်င္ေသာ အာဏာကိစၥ ျဖစ္သည္။ တဖက္မွာလည္း ေအာက္ေျခမွလူမ်ားသည္ အလုပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ဖို႔ထက္ အထက္လူၾကီးကိုလိုတာထက္ပို၍ ဖားခ်င္ ယားခ်င္ၾကေသာ ျဖတ္လမ္းမွမ်က္နွာသာလိုခ်င္သည့္ အေခ်ာင္သမား စိတ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ နိုင္ငံတနိုင္ငံၾကီးပြားတိုးတက္ခ်င္လွ်င္ အေခ်ာင္သမား စိတ္မ်ိဳး၊ လိုတာထက္ပို၍ အရိုေသခံခ်င္ေသာ အာဏာရွင္စိတ္ထားမ်ားကို အေသးအဖဲြမွစတင္ၿဖိဳဖ်က္ပစ္မွ ရမည္။ ေသးေသးဖဲြဖဲြဆိုေသာ္လည္း ထိုအက်င့္မ်ားသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသံုးမ၀င္ေသာ စားဖားစိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း စားဖားေတြညီညြတ္တာ မလိုခ်င္ဘူးဟု သူ႕မိန့္ခြန္းထဲတြင္ အတိအလင္းေျပာခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ လူသည္ ရာထူးၾကီးလာေလေလ မိမိကိုယ့္ကို နိွမ့္ခ်ေလေလျဖစ္ရမည္။ စပါးနံွသည္ အနံွျပည့္ေလေလ ေအာက္သို႔ငိုက္ေလေလျဖစ္သည္။ အလကားေနရင္း အရိုေသႀကိဳတ္ေနသူသည္ ေအာက္ကတပည့္ေတြ၏ အလိမ္အညာကို ခံၾကရေတာ့မွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလဲြေပ။

ျမန္မာနွစ္သစ္ကူးအခါသမယတြင္ ဘိုးဘြားမ်ားကို သက္ၾကီးပူေဇာ္ပဲြလုပ္ေသာအခါ ထိုဘိုးဘြားမ်ားမွာ အဘိုးအစစ္၊ အဘအစစ္၊ အဘြားအစစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အဘလာလာႀကပါဟု လူငယ္မ်ားကႀကိဳဆိုေနရာ ေပးျခင္းသည္ ထိုဘိုးဘြားမ်ားကို ဖားခ်င္သည့္သေဘာ၊ အခြင့္အေရးလိုခ်င္သည့္သေဘာ၊ ေၾကာက္ရံြ႕ထိတ္လန္႔သည့္သေဘာ တစက္မွမပါဘဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္း၏ သေကၤတမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရစျမဲျဖစ္သည္။ ထိုအဘမ်ား၊ ထိုအဘြားမ်ားသည္ အဘအစစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အဘြားအစစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကန္ေတာ့ခံထိုက္ေသာ သက္ၾကီး၀ါၾကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ မ်ားျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံတြင္ ေတြ႕နိုင္ေသာ ေနာက္အဘတမ်ိဳးကေတာ့ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပဲြတြင္ စာရင္းမ၀င္ေသာ အဘမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ရာထူးၿပဳတ္လွ်င္ မနက္ျဖန္ အဘမဟုတ္ေတာ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားမွာ အဘအတုမ်ား ျဖစ္ပါေပ၏။ မိမိ၏ ပညာဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ အသက္ရွည္ျခင္းဂုဏ္တို႔ေၾကာင့္ အဘအစစ္ျဖစ္ၾကသူတို့ကိုမူကား ေလးေလးစားစား ကန္ေတာ့အပ္ေပ၏။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အကယ္၍လက္ ေအာက္ငယ္သားမ်ားက ဖား၍ေခၚလွ်င္ေသာ္မွ သေဘာထားျပည့္သူသည္ ထိုသို႔ေခၚျခင္းကို ျငင္းပယ္သင့္လွေပ၏။ ျပည္သူလူထုက တကယ္ ရိုေသ ခ်စ္ခင္ေလးစားလာေသာအခါ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ပါေတာ္မူ သီေပါမင္းတရားၾကီး၊ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ၾကီး၊ အနာဂါမ္ဆရာ သက္ၾကီး၊ ဆရာၾကီး ဦးေဖေမာင္တင္၊ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ သခင္ျမ၊ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳ၊ ဆမားဒူး၀ါးၾကီး၊ ဆရာစံ၊ သခင္ဖိုးလွၾကီး စသည္ျဖင့္ ေလးေလးစားစားေခၚေ၀ၚၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုစာလံုးတို႔သည္ ရင္ထဲမွလာေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မည္သည့္အရာမဆို အစစ္သည္ အတုထက္ သာသည္။ ရင္ထဲမွ တကယ္လာေသာအရာမ်ားသည္ နွစ္ေပါင္းရာနွင့္ေထာင္နွင့္ခီ်၍ တည္တံ့သည္။ ဖဲသံုးခ်ပ္လိမ္အဖြ႔ဲမွ အလံရွဴးက သူ႕ဆရာကို အလြန္ေတာ္ေၾကာင္း၊ လာသမွ်လူကိုေငြမ်ား ေလ်ာ္ေနေၾကာင္း စန္းတင္ေျပာၾကားမႈမ်ိဳးသည္ ေရရွည္တည္တံ့မည္ မဟုတ္။ ဖဲ၀ိုင္းလူကဲြသည္နွင့္ မစားရ၀ခမန္းဂုဏ္ပုဒ္မွာ ကဲြေၾကပ်က္သုဥ္းရမည္သာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရႊဟုေသခ်ာလွ်င္ မွတ္ေက်ာက္နွင့္ တိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။

သရ၀ဏ္(ျပည္)
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
https://www.facebook.com/NewsWatchJournal