ထန္းသမားတို႔၏ လူမႈဘဝပံုရိပ္မ်ား

'ေႏြဦးကာလ ျမဴထေသာအခါ ရင္းေထာင္ရင္းဆဲြ ေဆာင္ၿမဲအိုးလြယ္ကာ၊ ဓားႏွီးထက္စြာ ခါးမွာခ်ပ္လ်က္၊ ထန္းပြင့္ထမ္းခိုင္ ရႊန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္၊ ကလိုင္သာလြယ္လို႔ တက္သည္ႏွင့္ေလး'ဟူ၍ ဝန္ႀကီး ပေဒသရာဇာ စပ္ဆိုခဲ့
သည့္ ထန္းသမား ဘဝကဗ်ာကား ယေန႔ထက္ထိတိုင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

ထန္းပင္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းႏွင့္ အထက္ပိုင္းေဒသမ်ားတြင္ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ မံုရြာ၊ ပခုကၠဴ စသည့္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုးစိုက္ပ်ဳိးၿပီး ထန္းတက္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳကာ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိ႐ုိးဖလာလုပ္ငန္းအျဖစ္ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ စူးရွေတာက္ပလွသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ထန္းပင္တန္းမ်ားက မ်က္စိတဆံုး။ ဤသည္မွာလည္း အညာေဒသ၏မ်က္စိပသာဒစဲြေဆာင္မႈပင္ျဖစ္ၿပီး အညာေဒသ၏ ထန္းအလွမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထန္းပင္မ်ားအၾကား ထန္းသမားတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္မ်ားကလည္း ျမန္မာတို႔၏ လွပေသာ ပန္းခ်ီကား မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆာင္းကုန္ခါစ ေႏြဦးကာလမွစ၍ ထန္းသမားတို႔ အလုပ္မ်ားၾကရၿပီး ထန္းပင္မ်ားအၾကား ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ ဘဝဝမ္းစာအတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကရသည္။ ျပာသို၊ တပို႔တဲြ၊ တေပါင္း၊ တခူး၊ ကဆုန္လတုိ႔သည္ထန္းလ်က္လုပ္ငန္း အတြင္က်ယ္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သလို ထန္းသမားတို႔လက္ဝယ္ ေငြရႊင္ေငြလန္းသည့္ ကာလဟုဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။ထန္းပင္စိုက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ထန္းတက္သူမ်ား ရွိသလို ထန္းပင္မဲ့လက္လုပ္လက္စား ထန္းသမားမ်ားက ပို၍မ်ားမည္ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေဖာင္စီးရာတြင္လည္းေကာင္း၊ မိန္းမမီးဖြား ရာတြင္လည္းေကာင္း အႏၲရာယ္မ်ားပံုကို'ေယာက္်ားေဖာင္စီး၊ မိန္းမ မီးေန'ဆိုသကဲ့သို႔ ထန္းသမားဘဝသည္လည္း အခန္႔ မသင့္လွ်င္ အသက္အႏၲရာယ္ျဖင့္ ႀကံဳေတြ႕ရႏိုင္ၿပီး ဒုကိၡတဘဝေရာက္ရွိႏိုင္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။

ထန္းပင္တြင္ ထန္းဖိုႏွင့္ ထန္းမ ႏွစ္မ်ဳိးရွိၿပီးထန္းပင္ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွ ထန္းရည္ထုတ္ယူႏိုင္သည္။ ထန္းဖိုပင္တြင္ ထန္းႏုိ႔ေခ်ာင္းမွ ထန္း ရည္ရယူႏိုင္ၿပီး ထန္းမပင္ရွိ ထန္းသီးခိုင္မွထန္းရည္ကို ရယူသည္။ ထန္းတက္မည္ဆိုလွ်င္ ကာယအားအျပင္ ထန္းရည္ထည့္ရန္ ျမဴအိုး၊ ႀကိဳးႏွင့္ ထန္းတက္ေလွကားႏွင့္ ထန္းလွီးဓားတို႔ကို ပထမဦးစြာ အရင္းအႏွီး အျဖစ္ အသံုးျပဳၾကရမည္။ ထန္းရည္ကို ထန္းလ်က္ခ်က္ရန္အတြက္ ဒယ္အိုးႏွင့္ ထင္းကလည္း မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္။

ထန္းတက္သမားသည္ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ ထန္းတက္ရန္ျပင္ဆင္ၾကရၿပီး ထန္းမတက္မီဝမ္းအရင္ ျဖည့္ၾကရသည္။စာေရးသူႀကံဳေတြ႕ခဲ့သည့္ထန္းသမားမိသားစု၏ နံနက္ စာမွာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ား၏ နံနက္ခင္းစာႏွင့္မတူ၊ တစ္မူထူးျခားပံုမွာ ထမင္းၾကမ္းခဲကို ထန္းရည္ျဖင့္ ၿမိန္ေရယွက္ေရစားသံုးၿပီး ဆာေလာင္မႈကို ျဖည့္တင္းလုိက္ၾကသည္။၎တို႔၏နံနက္ခင္းစာကိုၿမိဳ႕မွဟန္ဘာဂါ၊ ေဂ်ဒိုးနက္တို႔ျဖင့္လဲလွ်င္ ေတာင္ရမည့္ပံုမေပၚ။ ေန႔စဥ္စားသံုးလာသည့္မိ႐ုိးဖလာယဥ္ေက်းမႈစားေသာက္မႈပံုစံျဖစ္၍ နတ္သုဒၶါျဖင့္ မလဲႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ဝမ္းစာျဖည့္တင္းအၿပီးနံနက္ခင္းထန္းတက္လုပ္ငန္းခြင္ဝင္သည္ႏွင့္ ျမဴအိုးႏွင့္ဓားအိမ္ကို ခါးတြင္ခ်ိတ္လ်က္ ထန္းပင္ေပၚသို႔ နံနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညေနတစ္ႀကိမ္ တက္ၾကရသည္။ ထန္းတစ္ပင္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တက္ရေသာ္
လည္း ထန္းအငွားတက္သူမ်ားဆိုလွ်င္ အပင္ေပါင္းမေရႏိုင္ဘဲ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ တက္ခ်ီဆင္းခ်ီျဖင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္။ ထန္းသမား ယူလာသည့္ ထန္းျမဴအိုးကို အပင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ မဆိုင္းမတြဘဲ အသင့္ရွိေနသည့္ ဇနီးသည္က ထန္းလ်က္ခ်က္သည့္တဲသို႔ သယ္သြားသည္။

ထန္းသမားက သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ထန္းတက္ၿပီး ရရွိသည့္ထန္းရည္ကို ဇနီးသည္ကလည္း ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္ျဖင့္တက္ညီလက္ညီ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။စုေဆာင္းရရွိလာေသာ ထန္းရည္မ်ားကို ထန္းလ်က္ခ်က္ သည့္ ဒယ္အိုးထဲထည့္၍ မီးျဖင့္က်ဳိရသည္။ ေန႔စဥ္မီးျဖင့္ က်ဳိရသျဖင့္ ေတာ္႐ုံထင္းျဖင့္ မသံုးႏိုင္ဘဲ ယာေတာမွ ထြက္ရွိသည့္ ေျပာင္း႐ုိး၊ ေျမပဲခံြ၊ ႏြားေခ်း၊ သစ္ရြက္အေျခာက္ စသည္မ်ားကို စုေဆာင္းထားရွိၾကရသည္။ က်ဳိခ်က္ၿပီးေညာင္စီးက်ခ်ိန္တြင္ မီးဖိုေပၚမွ ဒယ္အိုးကိုခ်၍ မေအးသြားခင္ ပူပူေလာင္ေလာင္မွာပင္ လက္ျဖင့္ ထန္းလ်က္ခဲမ်ား ျဖစ္ရန္ ပံုေဖာ္ၾကရေတာ့သည္။

ထန္းသမားတို႔ တစ္ေန႔တာ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြရရွိသည့္ဝင္ေငြျဖင့္ တစ္ေန႔တာထြက္ေငြကို ခ်င့္ခ်ိန္သံုးစဲြၾကရသည္။ ထန္းလ်က္ခ်က္လုပ္ငန္းျဖင့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာမႈေၾကာင့္ထန္းလ်က္အထြက္ႏႈန္းမွာလည္း ေလ်ာ့နည္းလာလ်က္ရွိသည္။ ထန္းသမားတို႔ကို မီွခိုေနရသည့္ ထန္းလ်က္ပဲြ႐ုံမ်ားမွာလည္း ညည္းတြား မႈမ်ားရွိလာၾကသည္။ယေန႔ထန္းလ်က္ေစ်းသည္ယခင္ႏွစ္မ်ားကထက္ ေစ်းအနည္းငယ္တက္လာသျဖင့္ထန္းသမားတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးမ်ားရွင္သန္ႏိုးထစျပဳလာသည္။

ထန္းလ်က္ကို ျမန္မာ့႐ုိးရာအစားအစာအျဖစ္ မုန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိးျပဳလုပ္ရာတြင္ ထည့္သြင္း အသံုးျပဳသကဲ့သို႔ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ျပည္သူမ်ား တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနသည့္ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ျပည္ပပို႔ကုန္တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္ကိုလည္းသိရသည္။ ထန္းလ်က္သည္ ျမန္မာ့ ႐ုိးရာသဖြယ္စားသံုးၾကသည့္ စားစရာတစ္မ်ဳိးျဖစ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ ထြက္ကုန္ျဖစ္သည့္ ထန္းလ်က္လုပ္ငန္း ကြယ္ေပ်ာက္မသြားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။

ယေန႔တြင္ ေခတ္မီေျပာင္းလဲလာေသာလူေနမႈပံုစံႏွင့္အတူဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ ထန္းပင္မ်ားကိုစြန္႔ခြာ၍အျခားအရပ္ေဒသမ်ားသို႔သြားေရာက္စီးပြားရွာလာၾကသည္။ လူငယ္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ပင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္သူ မ်ားလာရာ ထန္းေတာအခ်ဳိ႕မွာ ထန္းတက္မည့္သူမ်ား မရွိေတာ့ဘဲ ထန္းပင္မ်ားမွာ အလဟႆျဖစ္ေနသည္။ အငွားထန္းတက္သမားမ်ား ရွားပါးလာသကဲ့သို႔ထန္းပိုင္ရွင္မ်ားကလည္းထန္းပင္မွထန္းရည္မထုတ္ယူေတာ့ဘဲ ထန္းသီးခိုင္မ်ားကိုသာခုတ္ယူၿပီး ႏြားစာအျဖစ္ အသံုးျပဳ ၾကေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕မွာ သက္တမ္းရင့္ေသာ ထန္းပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲ၍ သစ္အျဖစ္ အိမ္ေဆာက္ရာတြင္ အသံုးျပဳလာၾကသည္။

ထန္းတက္သမားရွားပါးလာမႈ၊ထန္းပင္ပိုင္ရွင္မ်ားကလည္းထန္းလ်က္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မျပဳၾကေတာ့ေပ။ထို႔ထက္ဆိုးသည္မွာ သက္တမ္းရင့္ထန္းပင္မ်ားကို သစ္အျဖစ္ခုတ္လဲွေနမႈတို႔ေၾကာင့္
သစ္ပင္မ်ားေလ်ာ့နည္းလာကာ ပူျပင္းမႈဒဏ္ကို ပိုမိုခံစားရႏုိင္သလို အညာေဒသမွ ထန္းသမားတို႔၏ ဘဝပံုရိပ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ မလားဟုပင္ စာေရးသူစိတ္္ထဲတြင္ ေတြးရင္... ေတြးရင္း။ ။

ဇာဇာ
The Mirror Daily
https://www.facebook.com/TheMirrorDaily