ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးအတြက္ ဥပေဒဆုိတာဘာလဲ – မင္းသီဟ (လက္ပံတန္းသား)

လကုန္ၿပီဆိုလွ်င္ ရဲအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ခ႐ိုင္ဒန၊ တိုင္းဒန၊ စသံုးလံုး၊ SB တို႔၊ CID တို႔၊ စအဖ တို႔ ကအစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ခြဲတမ္းေပးရတယ္ဗ်ာ . . .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ယခုတေလာ ျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပား၌ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ဳိးစုံကုိ ျမန္မာ့သတင္း MRTV, Sky Net, 5Move ႏွင့္ Fb ဟုေခၚေသာ ေဖ့စ္ဘုတ္၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားအျပင္ ႏုိင္ငံေတာ္ထုတ္ ေၾကးမုံ၊ ျမန္မာ့အလင္းႏွင့္ အျခား ေသာ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ား၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္သတင္းမ်ားႏွင့္ မႈခင္းသတင္းမ်ားတြင္ ေလာင္းကစား မႈႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သတင္းမ်ားကုိ ဟုိနားတစ္ခု၊ ဒီနားတစ္ခု မၾကာမၾကာဖတ္ရပါတယ္။

ပထမေတာ့ ထုိသတင္းမ်ားကို စိတ္မ၀င္စားမိပါ။ အေလးလည္း မထားမိပါ။ ဂ႐ုျပဳ႐ုံ၊ သိရွိ႐ုံသက္သက္သာ ဖတ္ မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ၿမိဳ႕နယ္ကေလးမွ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တုိင္း အခါအားေလ်ာ္စြာ စကားစမိ ေျပာမိၿပီး တစ္ၿမိဳ႕တည္းေနေတာ့ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ထုိင္တုိင္း အဖြဲ႕က်မိပါတယ္။

သတင္းေထာက္ သတင္းသမားဆုိေတာ့ အာ၀ဇၨန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ေျပာေသာ ၎၏ စကားလုံးမ်ားကို နံနက္တုိင္း လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔၊ ေဆးလိပ္ျဖင့္ဧည့္ခံၿပီး ဂ်ာနယ္ ၤဘ သတင္းမ်ားကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားၿမိဳ႕သတင္း မ်ားကုိသိရပါ တယ္။ စုံလည္း စုံပါေပတယ္။…

ဘယ္လူႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေန႔က ဘယ္ခြင္ကုိဘယ္လုိ႐ုိက္သြားတယ္။ ဘယ္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖကေတာ့ ဘယ္ေန႔က KTV မွာ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မလုိက္ တာ၊ ဟုိေဂါပက ၿမိဳ႕မိ၊ ၿမိဳ႕ဖက ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ က်ိတ္ ပုန္းခုတ္ေနတာ သူ႕ေယာက်္ားထိန္းႀကီးကသိလုိ႔ ဘယ္လုိျဖစ္တာ စသည္ျဖင့္ သတင္းထူးကေလးမ်ား၊ သတင္း ဦးအံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကုိလည္း သိရသလုိ သူဒီသတင္းကုိ ဘယ္လုိဘယ္ပုံယူ သည္ကုိေတာ့ ေမး၍မရ၊ ေျပာ လည္းမေျပာပါ။ သူ႔ကုိေမးလွ်င္ေတာ့ ဒါကေတာ့ေတာ့ စီးကရက္ေပါ့ ကုိယ့္လူရယ္လုိ႔ အၿမဲေျပာၿပီး ၎ သတင္း လုိက္ယူနည္းကုိေတာ့ မေျပာျပဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တုိက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ကိုေတာ့ ေန႔စဥ္ ႏွင့္ အမွ်နီးပါး အားေပးသြားပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ တြဲလာတဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္မွာ အံ့ၾသမိတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔ရယ္လုိ႔ ေျပာရမ လုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာညဘက္ အလုပ္ကေလးရွိၿပီး ညဥ့္နက္သြားေတာ့ မနက္ေစာေစာမထျဖစ္ ဘဲ ေန ေလးအေတာ္ျမင့္မွ ထျဖစ္ေတာ့ မိန္းမက အိမ္မွာထမင္း ေၾကာ္ထားတယ္ စားဆုိတာနဲ႔ စားၿပီး ေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိေတာ့ မသြားဘဲမေနႏုိင္တာေၾကာင့္ မိန္းမအလစ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဘက္ ထြက္လာျဖစ္ ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လာရာ လမ္းမွာေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ငါ့သတင္း ေထာက္ႀကီး မေတြ႕ရ ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ေလွ်ာက္လာမိစဥ္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနက် ေရွ႕စား ပြဲက ေနပူေတာ့ အထဲ၌ ေျပာင္းၿပီး ထုိင္ရာတြင္ ေထာင့္မွ ကုိေရႊသတင္းေထာက္ ႀကီးက လွမ္းေခၚတယ္။ အားရ ၀မ္းသာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္၀မ္းသာသြားတယ္။ ““ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ေနာက္က် သြားတယ္။ ညက အလုပ္ေလး႐ႈပ္သြားတာနဲ႔ ညဥ့္နက္သြားတာနဲ႔ မနက္ေစာေစာ မႏုိးတာ၊ အဲဒါႏုိးေတာ့ မိန္းမက ထမင္းေၾကာ္ ေကၽြးေနတာနဲ႔ ထပ္ေနာက္က်သြား တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားမရွိေတာ့ေလာက္ဘူး ထင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ လာတာ။ ခုခင္ဗ်ားကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသာလုိက္ တာဗ်ာ””ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ေျပာ လုိက္မိတယ္။

““အဲဒါေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ား ကုိ ေစာင့္ေနတာ။ အခုအခ်ိန္မွာ (၅)မိနစ္ ျပည့္လုိ႔မွ မလာရင္ ခင္ဗ်ား ေနာက္လုိက္ လာမလုိ႔လုပ္ေနတုန္း နာရီၾကည့္ေနတုန္း ခင္ဗ်ားေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ား ဒီဆုိင္ ထဲမွာရွိတာ အကုန္မွာၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္စား ကၽြန္ေတာ္ရွင္းမယ္။ ၿပီးရင္ ညေနအတြက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူတယ္”” ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ပင္ အံ့ၾသမွင္တက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၎သတင္းေထာက္ကုိ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ ၎သတင္း ေထာက္လုပ္အားခေလးျဖင့္ လိမ္ဖည္ လိမ္ဖည္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ သိသျဖင့္ အခုလုိ နံနက္ႀကံဳတုိင္း လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ေတြ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေငြကုိလည္း လုိအပ္လွ်င္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေခ်းငွားေပးထား ေသာသူက ဒီေန႔ ၎ေျပာလုိက္ေသာ စကားသံ၊ အျပဳအမူ၊ မ်က္ႏွာကုိျမင္လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစိတ္၀င္ စားသြားၿပီး ၎ရွိရာအဖြဲ႕ ၀ုိင္းေထာင့္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းသြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၎ထုိင္ခုံမွာ ထုိင္မည္အလုပ္ မထုိင္ခင္ မွာပင္ ၎သတင္း ေထာက္က ““ေဟ့ စားပြဲထုိးကေလး ဒီဆုိင္မွာရွိတဲ့မုန္႔ေတြ အကုန္ လုံးစားပြဲေပၚအကုန္ခ်ၿပီးေတာ့ ငါ့ေဘာ္ဒါ ႀကီးအတြက္ က်ဆိမ့္ ဇြန္းနဲ႔ေနာ္””ဟုမွာၿပီး ““ေဆးလိပ္(၁)ဘူးပါခ်ကြာ ပါကင္ေနာ္””ဟု တရစပ္မွာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကုိ အတင္း ဆြဲၿပီး ထုိင္ခုံမွာ အတင္းထုိင္ခုိင္းပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၎ႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ ထုိင္လုိက္ၿပီး ကိုယ့္လူ ဘယ္လုိလဲဟူ ေသာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေနမိေသာ စိတ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ေပၚလြင္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ ၎ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ““ေၾသာ္ ကုိယ့္အာစရိ ကလည္း ထုိင္ပါဦး၊ခုကၽြန္ေတာ္မွာထားတာေတြကုိ သုံးေဆာင္ ပါဦး။ ေရာ့ ေရာက္ၿပီ ေသာက္စား””ဟူ၍ ဧည့္ ၀တ္ပ်ဴငွာစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဧည့္ ခံေနပါသည္။ ““ကုိသတင္းေထာက္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းေၾကာ္စားလာလုိ႔ ခင္ဗ်ား မုန္႔ေတြ မစားေတာ့ပါဘူး လက္ဖက္ရည္ ပဲ ေသာက္ပါေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ၁ ဘူးေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔။ ထုံးစံအတုိင္း ေဆးလိပ္ ၂ လိပ္ေလာက္ေသာက္ၿပီးရင္ ရပါ တယ္။ ခင္ဗ်ားသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပ ပါေတာ့ဗ်ာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ား မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္အရင္ေျပာမယ္။ မေန႔က ခင္ဗ်ား (၂)လုံးေပါက္လုိ႔လား ဒါမွမဟုတ္ ေဘာလုံးပြဲႏုိင္လုိ႔လား””ဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္ေသာအခါ ““အုိး ႏုိး ႏုိး မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီကိစၥကို မၾကာခင္ ခင္ဗ်ားသိရလိမ့္မယ္။ ေၾသာ္ ေျပာရင္းဆုိရင္းဟုိးမွာ စခန္းက နယ္ထိန္းအဖြဲ႕လာေနၿပီ””ဟု ဆုိင္အျပင္၌ ေနာက္ ဆုံးေပၚ Suzukye ဂ်ပန္ဆုိင္ကယ္ ယုိးဒယားအလိမ္ဘီး ဟုေခၚေသာ ဆုိင္ကယ္မ်ားျဖင့္ ႐ႈိးက်က် စမတ္က်က်၊ ေရႊ ဆြဲႀကိဳး၊ စိန္၊ ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ခါး၌လည္း ရဲစကားေျပာ စက္ႏွင့္ တစ္ဖက္၌ Sony/ Samsung ဟန္းဆက္မ်ား (၃)သိန္း၊ (၄)သိန္းတန္မ်ားႏွင့္ လက္မွာပတ္ထားေသာ လက္ပတ္နာရီ မ်ား ကလည္း G5 ၅ သိန္းေက်ာ္တန္နာရီမ်ား ၀တ္ၿပီး ၎တုိ႔စီးေသာဖိနပ္မ်ားမွာလည္း ေသာင္းေက်ာ္တန္ လည္ သာဖိနပ္မ်ားျဖင့္ အက်ႌမွာလည္း ယခုေနာက္ဆုံးေပၚ ဒီဇုိင္းေစ်းႀကီး အ၀တ္အစားမ်ားျဖင့္ ဆုိင္အတြင္း သုိ႔၀င္ ေရာက္လာၿပီး ““ေဟ့ သတင္းေထာက္ႀကီး ၾကာၿပီလား၊ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား အားနာတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ညက ႏြားေမွာင္ခုိနဲ႔ သစ္ကား သြားေစာင့္ေပးေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညက ၃နာရီေလာက္မွ အိပ္ရလုိ႔ပါ”” ဟူ၍ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ုိင္းကုိ လာထုိင္ပါတယ္။

သူတုိ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရွိေလသည္ကုိပင္ မထင္ပါဘဲ ““ကုိေရႊသတင္း ေထာက္ႀကီးေရ ဒီတစ္ပတ္ ခင္ဗ်ား သတင္း ဂ်ာနယ္မွာေရာ၊ ခင္ဗ်ားေဒးလီး သတင္းစာမွာေရာ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သုတ္လုိက္ တဲ့သတင္း ကေလးထည့္ေပးပါဦးဗ်ာ။ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ မဖမ္းလုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူးဗ်ာ”” ဟူ၍ ညည္းတြားသံနဲ႔ ထပ္ေျပာပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဘးမွေနၿပီး ဘာမွမသိပါ။ အသာေလး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကုိပဲ ေသာက္ေနမိပါ တယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔အဖြဲ႕ မွေခါင္းေဆာင္ဟုသိရေသာ သူက ၎ေဘာင္းဘီအိတ္အတြင္းမွ ပုိက္ဆံအိတ္ ေခါက္အိတ္ မိေခ်ာင္းလည္သာျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေခါက္အိတ္ထဲမွ ေငြတစ္ ေသာင္းတန္ႏွင့္ ငါးေထာင္တန္ အထပ္လုိက္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္၏ သတင္းေထာက္ႀကီးအား ေငြအခ်ဳိ႕ထုတ္ေပးၿပီး ““ကဲ ကုိေရႊ သတင္းေထာက္ ႀကီးေရ။ ခင္ဗ်ား ဒီတစ္ပတ္ပါေအာင္သာ လွလွေလးေရးၿပီးေတာ့ ထည့္ေပေတာ့၊ ေရာ့ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ႐ုိင္ကုိ တက္တဲ့ ေၾကးနန္း ပုံစံ””ဟုေပးၿပီးေတာ့ ““ေဟ့ စားပြဲထုိးကေလး ဒီ၀ုိင္း ဘယ္ေလာက္က်လဲ”” ဟုေခၚၿပီး ေငြရွင္း ေပးၿပီး ““ကဲ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္””ဟု ထပ္ ေျပာၿပီးျပန္ သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဘာ ေတြ ဘယ္လုိဖမ္းမိၿပီး ၎တုိ႔ ဖမ္းမိေသာ သတင္းအား ခုလုိေငြေပးၿပီး ဘာေၾကာင့္ပါ ေအာင္ ထည့္ခုိင္းသလဲဟု ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ စိတ္ျပင္းျပ လာေသာေၾကာင့္ ေမးမိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကုိေရႊသတင္းေထာက္က ““ကၽြန္ေတာ္ အာစရိေမးတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ညေနက်ရင္ ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဆုံေနက် ေဒၚစြာေဌးဆုိင္ကုိ ညေန ၅ နာရီေလာက္ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ခုိင္းထားတာေလးကုိ မီးေလးလာတုန္း ကြန္ပ်ဴတာေလးစီၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္တုိက္ ကုိ အင္တာ နက္ကေန ပုိ႔လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ””ဟု ေျပာၿပီး သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွ အတူထြက္လာၿပီးေတာ့ လမ္း ခြဲလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ စတိုးဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္၏ ပိုင္ရွင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမနဲ႔ (၁၀)တန္းေက်ာင္း သားကေလး တစ္ဦးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုင္၏ ေရာင္းရေငြဟာလည္း ေန႔စဥ္ သိန္းဂဏန္းရွိပါတယ္။ ယခုလက္ ရွိအေန အထားျဖည့္ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပံုမွန္တစ္ေန႔ (၁)ေသာင္းေအာက္ ထစ္မွာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ၀န္ထမ္းေတြလို ယိုးဒယား၊ ဂ်ပန္ဘီးလည္း မစီးႏိုင္သလို ၎တို႔သံုးေဆာင္ေနေသာ အ၀တ္တန္ဆာ ကိုလည္း မ၀တ္စားႏိုင္တာဟာ ဘာေတြကြာေနလဲ ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားေရးသမားေခါင္း ထဲမွာ တစ္ေနကုန္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိပါေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႔ညေနဆိုင္ပိတ္ၿပီး ေရေစာေစာခ်ဳိးၿပီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ မိန္းမအလစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေဒၚစြာေဌး အရက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနက် ေထာင့္ စားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္ လိုက္တဲ့အခ်ိန္အထိ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ မေရာက္လာေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲထိုးကေလးအား ထံုးစံအတိုင္းမွာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အစပ်ဳိးလိုက္ပါတယ္။ ယမကာရဲ႕အရွိန္က သစၥာ ရွိစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေနကုန္ ေတြးေနေသာ အေတြးေတြကို ပိုၿပီးေတာ့ တက္ႂကြလန္းဆန္းေစပါၿပီ။ ထိုအ ခ်ိန္၌ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ မနက္က နယ္ထိန္းအဖြဲ႕နဲ႔ အေကာင္းစား ဆိုင္ကယ္ႀကီးေနာက္မွာ မားမားႀကီးပါ လာတာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေဒၚစြာေဌးက ၿပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ၎ ကိုယ္တိုင္ထြက္ လာၿပီး ခရီးေ၀းရက္ၾကာႀကီးသြားေနေသာ သူ၏လင္ေတာ္ေမာင္အား ႀကိဳေသာပုံစံျဖင့္ ၎ ကိုယ္တိုင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခံုေနရာကအစ စားပြဲခင္းကအစ အသစ္ခင္းၿပီး ေနရာထိုင္ ခင္း ေပးပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လိုက္ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ႀကီးကေတာ့ ၎တို႔ ၏အထူးဧည့္သည္ ေတာ္ႀကီး အျဖစ္ေအာင္ပြဲခံ သမားတစ္ေယာက္ပံုစံႏွင့္ ၎တို႔ ကိုေရႊ နယ္ထိန္း၏ စားပြဲထိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ထိုင္ေနၿပီး ေဂ်ာ္နီ၀ါးကား ပုလင္းႀကီးနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံေလြးေနပါေတာ့တယ္။ အျမည္းကလည္း ၾကက္သားလံုး၊ ပုစြန္၊ ၀က္နားရြက္သုပ္၊ ကိုက္လန္၊ ၾကက္ဥ ဟပ္ဖ႐ိုက္ေၾကာ္၊ ေဆာ္ဒါဘူးႏွင့္ ေအာင္ ျမင္သူႀကီးစတိုင္နဲ႔ ၿငိမ့္ ေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ ႁခြင္းခ်က္ကေလးေျပာရရင္ေတာ့ ပထမရက္ေတြမွာ တစ္ခါတေလ ကိုေရႊသတင္းေထာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ “ေဇ”ဟုေခၚေသာ အဆီစပ္အျဖဴတစ္လံုးကို ပဲႀကီးေလွာ္(၅၀)တန္နဲ႔ဆိုင္မွေပးေ သာ ေရသန္႔ကေလး နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားသိုင္းကြက္ နင္းၿပီး ျပန္ရတဲ့ရက္ေပါင္း မနည္းေပါ့။

ခုေတာ့ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ ေကာင္းစားေနပံုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ ဇယား အတိုင္း ေအာင္ပြဲခံ ေန တာကို ျမင္ေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္ေမ့ၿပီးေနတာကို အျပစ္မျမင္ရက္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေနာက္ကေနၿပီးေတာ့ အျဖဴကေလးေရေရာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စာ မွာထားတဲ့ ပုလင္းကေလး ကိုကိုင္ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေျပာတာကို ေနာက္ကေနနားေထာင္ ေနမိတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုေရႊသတင္းေထာက္က ၎သတင္း/ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ထည့္လိုက္တဲ့ သတင္းမိတၱဴကို ကိုေရႊနယ္ ထိန္းအဖြဲ႕ကို ခ်ျပၿပီးေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေအာင္ပြဲခံေန ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ နယ္ထိန္းေခါင္းေဆာင္ကို ကိုေရႊသတင္းေထာက္က အရွိန္ကေလး လည္းရလာေတာ့ ““ခင္ဗ်ား အခုဖမ္းလိုက္တဲ့ ၁၅/၁၆(က)ေကာင္က ခင္ဗ်ားတို႔ကို လိုင္းေၾကးမေပးဘူးလား””ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

နယ္ထိန္းေခါင္းေဆာင္က ““ဒီမွာ ကိုေရႊသတင္းေထာက္ႀကီးရဲ႕ ခုကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္ဖမ္းခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း တစ္လႏွင့္ တစ္လ အေပၚေအာက္ ရွင္းရတာ နည္းတာမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ လကုန္ ၿပီဆိုလွ်င္ ရဲအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေျပာရေလာက္တယ္ဗ်ာ။ ဥပမာ-ခ႐ိုင္ဒန၊ တိုင္း ဒန၊ စသံုးလံုး၊ SB တို႔ CID တို႔ စအဖ တို႔ကအစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ခြဲတမ္းေပးရ တယ္ဗ်ာ”” ဟုေျပာၿပီး အာေခ်ာင္သြား သျဖင့္ ေဂ်ာ္နီ တစ္ငံု ေသာက္ေန ခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသတင္းေထာက္က ““ခင္ဗ်ားတို႔ေ၀စုထဲက ေပးရ သလား””လို႔ေမးေတာ့ ““အဲဒါ ကေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူ ဒိုင္ကေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၿမိဳ႕နယ္မွဴး၊ စခန္း မွဴးနဲ႔ ခ႐ိုင္မွဴး၊ တိုင္းမွဴး ေလာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာေလး တည္ၿမဲဖို႔နဲ႔ …ဖို႔ကေတာ့ ဂါရ၀ တရားေပါ့ဗ်ာ””

ကိုေရႊသတင္းေထာက္က ““ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား တို႔ရဲခ်ဳပ္ႀကီးက ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ က ေအာက္ေျခမွရဲ၀န္ထမ္းမ်ား အဂတိလုိက္ စားမႈ ပေပ်ာက္ေရး၊ ေလာင္းကစားမႈ ပေပ်ာက္ေရးတို႔ဘာတို႔နဲ႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွေပး စရာမလိုေၾကာင္း စာတို စာရွည္ ေတြထုတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားမိေသးတယ္ ဟုတ္လား””

““မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေရႊသတင္း ေထာက္ႀကီးလည္း သိၿပီးသားပါဗ်ာ။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔၀န္ထမ္းေတြမွာ ရွိတယ္ေလ။ ေရွ႕ကမယူဘူး။ ေနာက္က ယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ကေတာ့ မေပးနဲ႔၊ ေနာက္ကေတာ့ေပး ေပါ့ဗ်ာ။ က်ားကို မေပးနဲ႔ မကိုေပးေပါ့ ဗ်ာ ဟဲ ဟဲ””

ေၾသာ္…တယ္ဟုတ္ပါလား ကိုေရႊ၀န္ထမ္း နယ္ထိန္းရဲႀကီးမ်ားရယ္ …

အဲဒီမွာ ၎၏နယ္ထိန္း တပည့္တစ္ဦးမွ ဆက္ၿပီးေတာ့ ““ဆရာ ခုသူ႕မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာ ေလွ်ာ့ထား တယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တရား႐ုံးေရာက္လွ်င္ တရားသူႀကီး၊ ဥပေဒအရာရွိတို႔ကို ေငြပံုေပး လိုက္၊ အမႈကိုင္ကို လည္း ေငြေပးၿပီးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္၊ CID လိုက္ရင္ လက္ေရးမူတို႔ဘာတို႔ကို ေငြေပးၿပီး လုပ္ခိုင္းေပး မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာ ေလွ်ာ့ထားတယ္။ ခုလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တရား ႐ုံးေရာက္ ရင္ေျပာေပးမယ္။ တကယ္လို႔ လြတ္သြားလို႔ ရွိရင္လည္း အမႈကိုင္၊ ဖမ္းတဲ့သူေတြကို အျပစ္မျမင္ ေအာင္လည္း အထက္မွာလုပ္လို႔ရတယ္။ အမႈကိုင္ကိုလည္း ေျပာထားတယ္။ အခုလည္း သူ႕မိန္းမနဲ႔ သူ႕သမီးကို ေနာက္ေန႔ ဆက္ေရာင္းဖို႔နဲ႔ ေနာက္ထပ္ မဖမ္းဘူးဆိုၿပီးေတာ့လည္း အာမခံထား တယ္ဆရာ””ဟူ၍ တရစပ္ အာ၀ဇၨန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ အစီရင္ခံတင္ျပေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးကေန အံ့ၾသမွင္သက္ စြာျဖင့္ ႏွစ္ ေယာက္ စာမွာ ထားေသာ အျဖဴတစ္လံုးကို တစ္ခြက္သာေသာက္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီးေတာ့ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရင္ ထဲ၌ခံျပင္းစိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ ““ျပည္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဥပေဒဆိုတာဟာ ဒါလား ႏိုင္ငံေတာ္မွ ႏိုင္ငံသား အတြက္ ဥပေဒဆိုတာဟာ ဘာလဲ”” ဆိုတဲ့အေတြး မ်ားျဖင့္ ……….။

မင္းသီဟ (လက္ပံတန္းသား)
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန- http://www.facebook.com/myanmarherald