B4 ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈ မွတ္တမ္း

B4 ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈျဖစ္ၿပီးေနာက္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴး ၊ ျမန္မာရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းနာယက ဦးေတဇ၏ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီးတုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ မွတ္တမ္း။

စက္တင္ဘာလ(၂၇)ရက္ေန႔ (မြန္းလြဲ ၂း၀၀ နာရီ ၀န္းက်င္)

ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း နာယက ဦးေတဇသည္ တဟြန္ဒန္းရြာ ၌ ေပ်ာက္ဆံုးေတာင္တက္သမား(၂)ဦးကို ရွာေဖြေနသည့္အဖြဲ႔မ်ားကို ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲရင္း ရိကၡာပို႔လာမည့္ ထို္င္းႏိုင္ငံမွ B4 ရဟတ္ယာဥ္ကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ မြန္းလဲြ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ကို ရဟတ္ယာဥ္ ျဖတ္သြားေၾကာင္း သိရၿပီး မြန္းလြဲ ၂း၄၀ တြင္ ရဟတ္ယာဥ္ႏွင့္ ေျမျပင္အဖြဲ႔မ်ား အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။

(မြန္းလြဲ ၂း၄၀ နာရီေနာက္ပိုင္း)

B4 ရဟတ္ယာဥ္သည္ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ျပင္ပ ဒဏ္ရာ အနည္းငယ္သာ ရေသာ္လည္း ထုိင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ျမန္မာရဟတ္ယာဥ္မွဴးတုိ႔မွာ ျပင္းထန္သည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ရခဲ့ၾကသည္။ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ဒဏ္ရာအေျခအေနမွာ ပိုမိုျပင္းထန္ၿပီး လႈပ္ရွားရန္ပင္ အခက္အခဲရွိေနသည္။ ယင္းတို႔ႏွင့္ အတူပါလာေသာ ဆက္သြယ္ေရးစက္အားအလုံးမွာလည္း ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈႏွင့္ အတူ ပ်က္စီးခဲ့သည္။ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴး၊ ျမန္မာရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တို႔ (၃) ဦးသည္ စက္တင္ဘာ (၂၇)ရက္၊ ညပိုင္းတြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းသျဖင့္ မေတာ္တဆမႈျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာပင္ အခ်မ္းသက္သာေစရန္ အ၀တ္မ်ားပတ္၍ ပလပ္စတစ္အစကို ေခါင္းေပၚၿခဳံၿပီး တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲေနခဲ့ရသည္။

စက္တင္ဘာလ(၂၈)ရက္ေန႔

ထိုင္းႏွင့္ျမန္မာ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦးတို႔သည္ ဒဏ္ရာအသီးသီးရရွိထားေသာ္လည္း အားတင္း၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေတာင္ေအာက္သုိ႔ ၿခဳံႏြယ္မ်ားအၾကား တိုးၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ အတူဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ လမ္းရွာၿပီး ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးကို ျပန္လာေခၚ၍ နံနက္(၁၀:၀၀) နာရီခန္႔တြင္ ေခ်ာင္းငယ္ေလး တစ္ခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။သူတို႔သုံးဦးသည္ ေခ်ာင္း၏ အဆုံး၌ ရြာရွိႏိုင္သည္ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေခ်ာင္းငယ္ေလး၏ေဘးရွိ ဌက္ေပ်ာပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ခ်ဳိင့္အတြင္း သုံးဦးစလုံး ထိုေန႔ည အိပ္စက္ခဲ့သည္။ အိပ္စက္ရာတြင္ အခင္းအျဖစ္ အသုံးျပဳႏိုင္ရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ဌက္ေပ်ာရြက္မ်ားကို သြားျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၿပီး ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦးအတြက္ ခင္းေပးခဲ့သည္။

စက္တင္ဘာလ (၂၉)ရက္ေန႔

ယင္းေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ျမန္မာရဟတ္ယဥ္မွဴး ဦးေအာင္ျမတ္တိုး၏ ဒဏ္ရာအေျခအေနမွာ ဆိုးရြားလာၿပီး လမ္းလုံး၀မေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက အားတင္းၿပီး သုံးေယာက္အတူ ဆက္သြားၾကရန္ ဦးေအာင္ျမတ္တိုးအား အားေပးေျပာဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေအာင္ျမတ္တိုးက လမ္းလံုး၀ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ၎အား ထားခဲ့ရန္ႏွင့္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားထံ အေၾကာင္းၾကားၿပီး အျမန္ဆံုး ျပန္လာေခၚရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မ်ားအား ဦးေအာင္ျမတ္တိုး ေစာင့္ဆုိင္းေနရန္အတြက္ လံုၿခံဳသည့္ ေနရာ တစ္ခု ရွာေဖြခဲ့ရာ
ေခ်ာင္းငယ္ေဘးတြင္ ေက်ာက္ဂူတစ္ခု ေတြ႔ရိွၿပီး ဦးေအာင္ျမတ္တိုးအား ဂူအတြင္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ထားေပးခဲ့သည္။ ထု႔ိအျပင္ လက္၀ယ္္ရွိသမွ် ရိကၡာအားလုံးကိုလည္း ဦးေအာင္ျမတ္တိုးအားေပး၍ ရြာေရာက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာေခၚမည္ဟု ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ဦးေအာင္ျမတ္တိုးအား ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ႏိုင္ရန္ အဆိုပါ ေက်ာက္ဂူအား အမွတ္အသားမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ထိုေနာက္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးတို႔သည္ နံနက္ ၆:၃၀ တြင္ လမ္းရွာရန္ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေခ်ာက္ကပါးမ်ားရွိေနသျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္တက္ၾကရျပန္သည္။ထိုသို႔ တက္ေရာက္ရာတြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ေရွ႕မွ လမ္းရွာတက္ၿပီမွ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို ျပန္လာေခၚေဆာင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္း ေခ်ာင္း နေဘး၌ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦး ညအိပ္ခဲ့ရသည္။ ညအိပ္ရာတြင္ အခင္းႏွင့္ မိုးရြာပါက ကာရန္အတြက္ ဌက္ေပ်ာရြက္မ်ားကို ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက သြားျဖင့္ ကိုက္ၿပီး ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးအားေပးခဲ့သည္။ အိပ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ ထိုင္လွ်က္အေနအထားျဖင့္သာ ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိူးအိပ္ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရိကၡာအေနျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ ၀ီစကီတစ္ပုလင္းႏွင့္ ေရဆူေဆးျပား တစ္ဘူးသာ ရွိသည္။

စက္တင္ဘာလ (၃၀)ရက္ေန႔

ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးတို႔သည္ ေခ်ာင္းရုိးအတိုင္း ဆက္လက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေန႔ တစ္ေန႔လုံး ေခ်ာင္းရုိးအတိုင္း ႀကိဳးစားၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရန္ လမ္းမရွိေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္ၾကရျပန္သည္။ ေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ခက္ခက္ခဲခဲသြားၾကရၿပီး လမ္းျပန္ျမင္ရခ်ိန္မွ ေခ်ာင္းဆီသို႔ ျပန္ဆင္း ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ထို႔အျပင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားကိုလည္း သစ္ကိုင္းမ်ားထိုး၍ ခက္ခဲစြာ ျဖတ္ၾကရျပန္သည္။ ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းအထိ ျပန္ဆင္းရန္ အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ ေတာင္ေစာင္း၌ ဌက္ေပ်ာပင္မ်ားကို ေျခကန္၍ မွီအိပ္ခဲ့ၾကရသည္။

ေအာက္တိုဘာလ (၁)ရက္ေန႔

ေအာက္တိုဘာ (၁)ရက္ေန႔တြင္လည္း လမ္းရွာရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ဦးေဆာင္၍ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို ေခၚယူကာ ေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ယင္းေန႔ မြန္းတည့္ (၁၂:၀၀) နာရီတြင္ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုအေပၚေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး မိနစ္(၃၀)ခန္႔ နားကာ မီးဖိုၿပီး အခ်က္ျပႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကလည္း အေရးေပၚအခ်က္ျပရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္အေနျဖင့္ မီးဖိုရန္ေျပာခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ရာ ေခ်ာင္းငယ္နေဘးနားသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ညပိုင္းအေရာက္တြင္ ေခ်ာင္းေဘး၌ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းညက မီးဖိုရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မည္သို႔မွ်မရျဖစ္ခဲ့သည္။ အခ်မ္းသက္သာေစရန္ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားႏွင့္ ဌက္ေပ်ာဖက္မ်ားကိုအသုံးျပဳ၍ အိပ္ခဲ့ၾကရသည္။

ေအာက္တုိဘာလ (၂)ရက္ေန႔

ယင္းေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးက ဒဏ္ရာနာက်င္သည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက အနာက်တ္ေဆးျဖင့္ လိမ္းေပးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရာ ထိုင္းရဟတ္မွဴးက ေတာင္အတက္အဆင္း ျပဳလုပ္ရန္ မိမိမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးအား မြန္းလြဲ (၁)နာရီခန္႔ တြင္ ေျပာခဲ့သည္။ ေရွ႕ဆက္ ခရီးဆက္ရန္ ေတာင္ေစာင္းဘက္သို႔ တစ္မိုင္ခန္႔ တက္ၿပီးမွ ေခ်ာင္းဆီသို႔ ျပန္ဆင္းရ မည္ျဖစ္သည္။ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးသည္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီျဖစ္၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက တနည္း စဥ္းစားရျပန္သည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကိုကူး၍ ခရီးဆက္ရန္ အႀကံေပၚသျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားသုံး၍ ပထမဆုံး စမ္းသပ္သည့္အေနျဖင့္ ကူးၾကည့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကမ္းသည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ေနၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို တြဲကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေခ်ာင္းကိုကူးခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္း၏ ေျမျပန္႔ရွိသည့္ ဘက္မွ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလ်ာက္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဆက္ေလ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ေျမျပန္႔အဆုံးတြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား ခံေနျပန္သျဖင့္ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္သို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ကူးၾကရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴးက နားခ်င္သည္ဆို၍ ေခတၱနားခ်ိန္တြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ အိပ္ရန္အတြက္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးရွာၿပီး ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးအား ျပန္လာေခၚခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ(၃)ရက္ေန႔

နံနက္ (၆)နာရီတြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးအား တြဲေခၚ၍ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ သုံးနာရီခန္႔ လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီး ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးမွာ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ နားမည္ဟုဆိုသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက လမ္းဆက္ရွာရာ ေတာင္ေစာင္းမွ ျပဳတ္က်ခဲ့့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ဒဏ္ရာႀကီးႀကီး မားမားမရဘဲ ထိုေန႔အတြက္ နားရန္ သင့္ေတာ္သည့္ ေနရာေတြခ်ိန္တြင္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို ျပန္လာေခၚႏိုင္ခဲ့ သည္။ ထိုေနာက္ ေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ေျမျပန္႔ရွိ ၀ါရုံေတာ တစ္ေတာတြင္ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းညတြင္ ၀ါးရုံေတာျဖစ္၍ အခ်မ္းသက္သာေစရန္ မီးဖိုရာတြင္ အဆင္ေျပခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ(၄)ရက္ေန႔

ဒဏ္ရာရရွိထားသည့္ အျပင္ ေတာင္ဆင္း၊ေတာင္တက္ခရီးမ်ားေၾကာင့္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးမွာအလြန္ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို ကူညီေဖးမ၍ နံနက္ (၆)နာရီတြင္ ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴး ဆက္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေခတၱအေမာေျဖေစၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက လမ္းေၾကာင္းရွာထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္ေျပမည့္ လမ္းေၾကာင္းေတြ႔၍ ထိုင္းရဟတ္မွဴးကို ျပန္လာေခၚရာ လူခ်င္းကြဲေနသျဖင့္ (၂)နာရီခန္႔ ရွာခဲ့ရသည္။ ေခ်ာင္းအတိုင္းသြားၾကရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၊ ေရတံခြန္ စသည့္ အတားအဆီးမ်ားေၾကာင့္ လမ္းအခက္အခဲရွိသျဖင့္ ေတာင္ေစာင္းမ်ား အတိုင္း ႏွစ္ဦးသား အတက္အဆင္းလုပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေန႔ ညေနခင္းတြင္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးသည္ ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ရန္ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ေခ်ာင္းအနီးတြင္ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။

ေအာက္တိုဘာလ( ၅)ရက္ေန႔

ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္လုပ္ရန္ အခက္အခဲရွိေနၿပီျဖစ္ ၍ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္းဆက္လက္သြားခဲ့ၾကၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါး စသည့္ အတားအဆီးမ်ားႀကဳံခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ကူး၍ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းေန႔ တစ္ရက္တည္းအတြင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးတို႔ သည္ ေခ်ာင္းကို (၇) ႀကိမ္ ျဖတ္ကူးခဲ့ရသည္။ ယင္းညပိုင္းတြင္လည္း ေခ်ာင္း၏ ၀ါးေတာအနီးတြင္ပင္ အိပ္ခဲ့ၾကသည္။

ေအာက္တိုဘာလ (၆)ရက္ေန႔

ယင္းနံနက္ပိုင္း၊ (၆)နာရီခန္႔တြင္ ေခ်ာင္း၏ ၀ါးေတာရွိသည့္ ဘက္အျခမ္းမွ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို တြဲ၍ကူးခဲ့ၾကရာ ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးက ေရွ႕ဆက္၍ သူမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးအား ေျပာခဲ့သည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ဆက္လိုက္ရန္ ႀကိဳးစားၿပီးအား ေပးစကားေျပာေသာ္ လည္း ရဟတ္ယာဥ္မွဴး၏ အေျခအေနမွာ လုံး၀ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့သည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက သင့္ေလ်ာ့္မည့္ေနရာကို တတ္ႏိုင္သမွ်ရွာၿပီး ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ရိကၡာျဖစ္သည့္ ၀ီစကီလက္က်န္၊ ေရႏွင့္ အားေဆး ႏွစ္ေတာင့္တို႔ကို ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ဌက္ေပ်ာ္ဖက္မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၿပီး ထိုင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးအတြက္ အမိုးႏွင့္ အခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။

ထိုေနာက္ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း ဟိုဘက္၊ဒီဘက္ ကူး၍ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကဲ့သို႔ အတားအဆီးမ်ားေတြလ်င္ ေခ်ာင္း၏ တစ္ဘက္ကမ္းမွ ထိုကဲ့သို႔ ေရွာင္၍ ကူးရျခင္းျဖစ္ရာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ စုစုေပါင္း အႀကိမ္(၄၀)ခန္႔ အျပန္အလွန္ကူးခဲ့ရၿပီး တစ္ႀကိမ္လ်င္ (၂)မိနစ္မွ (၃)မိနစ္အထိ ေရကူးခဲ့ရသည္။

ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္းဆင္းလာခဲ့သည့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေန႔လည္ (၁၁)နာရီခန္႔တြင္ တံတားတစ္ခုကို ေတြ႔သည္။ထိုတံတားမွ လြန္ေသာအခါ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေတာင္ယာအခင္းေဟာင္းတစ္ခုဟု ယူဆရေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ လူသူရွိမည္လားဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ေအာ္ဟစ္အသံျပဳ ေသာ္လည္း မည္သည့္အသံဗလံမွ မၾကားရသျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္သည္။

ထိုမွ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ဆက္သြားရာ မြန္းတည့္ (၁၂)နာရီခန္႔တြင္ တဲတစ္ခုကိုေတြ႔သည္။ ယင္းတဲသည္ တံခါးမ်ားဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ေအာ္မိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တဲအတြင္းလူမရွိေၾကာင္းေတြ႔ရျပန္သည္။ အဆိုပါ တဲအတြင္းတြင္ အိုးခြက္မ်ား၊ ႏိူဆီဘူး ငါးလုံးခန္႔ပါသည့္ ဆန္အိတ္တစ္အိတ္ႏွင့္ မီးဖိုတို႔သာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ အလြန္ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသျဖင့္ အလြန္ဆာေလာင္ေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္တစ္ခြက္ယူခ်က္စားရန္အေတြးေပၚခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခုပင္ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီး သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို ပိုင္ရွင္မသိဘဲယူရန္ မသင့္ဟု ေတြးမိကာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ အလြန္ဆာေလာင္ေနသည့္ ၾကားမွ ဘာမွမယူဘဲ တဲထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။

အဆိုပါ တဲကိုေက်ာ္၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ နာရီ၀က္ခန္႔ဆက္သြားရာ အလြန္မတ္ေစာက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားသာေတြ႔ရသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ လုံး၀မေရာက္ဖူးေသာေဒသသို႔ ေရာက္ရွိသြား ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔၏ လူႀကီးသူမမ်ားေျပာစကားအရ တရုတ္ႏိုင္ငံဘက္သြားေသာ လမ္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု မွန္းဆမိခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရာတြင္ အလာလမ္းတြင္ ေတြ႔ခဲ့သည္ တဲသို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ပင္ပန္းလြန္းၿပီး အင္မတန္လည္း ဆာေလာင္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ယင္းတဲတြင္ ေခတၱနားၿပီး ဆန္တစ္ခြက္ယူခ်က္ကာ စားၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ အစာမစားသည္မွ ရက္အတန္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး တစ္ဇြန္းထက္ပိုမစားႏိုင္ခဲ့ပါ။

သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါးပစၥည္းယူမိသည္ဆိုေသာ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖင့္ မိမိဘာျပန္ေပးရမည္လဲကို စဥ္းစားရာ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ မိမိႏွင့္အတူပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ ေငြ ငါးေထာင္ကိုေတြ႔ခဲ့သည္။ ယင္းေငြ ငါးေထာင္ကို ဆန္အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္ေပးခဲ့ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ရာ အလာလမ္းတြင္ ျဖတ္ခဲ့သည့္ တံတားသို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ျပန္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ယင္းတံတား၏ အေနာက္ဘက္ကို ဆက္သြားရန္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ အေနာက္ဘက္သည္လည္း ေတာင္တက္လမ္းပင္ျဖစ္ၿပီး မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ ရြာတစ္ရြာေတြ႔ႏိုင္သည္ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္ေလ်ာက္ခဲ့သည္။ ညေန (၃:၃၀) နာရီတြင္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး သည္ေတာင္ထိပ္ တစ္ခုသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ဤေတာင္ကိုေက်ာ္လွ်င္ ရြာေတြ႔ေကာင္းပါရဲ႕ဟု ေတြးၿပီး ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး နာရီ၀က္ခန္႔ အေမာေျဖရသည္။ ယင္းေတာင္အေက်ာ္တြင္ မီးခိုးေငြ႔မ်ားေတြ႔၍ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္လက္ဆင္းလာခဲ့သည္။ယင္းေတာင္အဆင္းလမ္းတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႔ သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ လူ(ရ၀မ္လူမ်ဳိး) တစ္ဦးကို ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးေတြ႔ခဲ့သည္။ ယင္းရ၀မ္လူမ်ဳိးအား ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးက အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာခဲ့သည္။ ယင္းရ၀မ္လူမ်ိဳးကို ေမးျမန္းၿပီး တစ္မိုင္ခန္႔အေ၀းတြင္ ရွိေသာ လန္ဆာထုရြာသို႔ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ (၇) ရက္ေန႔

ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ မရပ္မနားခရီးႏွင္ခဲ့ရာ လန္ဆာထုရႊာသုိ႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။လန္ဆာထုရြာဥကၠဌမွ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ထံ ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီး လန္ဆာထုရြာသုိ႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း ဆက္သြယ္သတင္းပို႔ခဲ့သည္။

ထိုညေနပိုင္းတြင္ပင္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းနာယက ဦးေတဇႏွင့္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ား လန္ဆာထုရြာသို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ဦးေတဇႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၿပီး ျဖစ္ပ်က္ပံုမ်ားကို အက်ဥ္းေျပာၾကားကာ က်န္လူႏွစ္ဦးကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းၾကားႏိုင္ခဲ့သည္။ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ႏွင့္ ေဒသခံ ရြာသားမ်ား ညတြင္းခ်င္း ေတာအုပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ၿပီး ထုိင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွင့္ ျမန္မာရဟတ္ယာဥ္မွဴးကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ခဲသည့္ ေတာတြင္းခရီးကို
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ္လည္း အနားမယူဘဲ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ား၊ ေဒသခံရြာသား မ်ားႏွင့္အတူ ရဟတ္ယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးကို ရွာေဖြကယ္ဆယ္ရန္ ဆက္လက္လိုက္ပါခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ (၈)ရက္ေန႔

နံနက္ပိုင္းတြင္ ထုိင္းရဟတ္ယာဥ္မွဴးအား ေတြ႔ရိွ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကပၸတိန္ ေအာင္ျမတ္တိုးအား ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္း ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ႏွင့္ ေဒသခံ ရြာသားမ်ား တရၾကမ္း ခရီးႏွင္ခဲ့သည္။

ေအာက္တိုဘာလ (၉)ရက္ေန႔

ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားသည္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီး ခရီးႏွင္ခဲ့သည့္ (၈)ရက္ခရီးကို (၂)ရက္ႏွင့္ေရာက္ေအာင္ တရၾကမ္း မရပ္မနား ခရီးႏွင္ခဲ့ၿပီး ေအာက္တိုဘာ (၉)ရက္ေန႔ ညေန (၄း၀၀)နာရီခန္႔တြင္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး ရိွေနသည့္ ဂူသုိ႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဂူအတြင္း ဦးေအာင္ျမတ္တုိးအား မေတြ႔ရိွဘဲ ေခ်ာက္တစ္ခုထဲတြင္ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ၿပီး ျဖစ္ေနသည့္ ကပၸတိန္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး၏ ရုပ္ခႏၶာအား ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ေတြ႔ရိွခဲ့ရသည္။

ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ခရီးၾကမ္းႏွင္ခဲ့သည့္အျပင္ အင္အားနည္းေနသည့္ၾကားမွ ဦးေအာင္ျမတ္တိုးအား အခ်ိန္မီ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လုိက္ခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္လမ္းျပၿပီး ဦးေအာင္ျမတ္တုိးအား ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ ခြန္အားမွန္သမွ် အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ေမာရမွန္းမသိခဲ့ေပ။ သုိ႔ရာတြင္ ကြယ္လြန္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ဦးေအာင္ျမတ္တုိး၏ ရုပ္အေလာင္းအား ေတြ႔ရိွခ်ိန္တြင္ အလြန္စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲခဲ့သည္။

ပူတာအိုတြင္ ေရာက္ရိွေနသည့္ ကပၸတိန္ ေအာင္ျမတ္တိုး၏ ဇနီးႏွင့္ မိသားစုထံ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၿပီး ကြယ္လြန္သူမိသားစု၏ ဆႏၵအရ ကြယ္လြန္သူအား ေတြ႔ရိွသည့္ ေနရာတြင္ပင္ ေအာက္တိုဘာ (၁၀)ရက္ေန႔တြင္ သၿဂိဳလ္ခဲ့ပါသည္။

ေအာက္တိုဘာ(၁၁)ရက္

ေရႊရင္ေတာ္ႀကီးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေအာက္တိုဘာ (၁၁)ရက္ ညပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိၿပီး ၀ိတိုရိယေဆးရုံတြင္ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈခံယူခဲ့ပါသည္။ ေရႊရင္ေတာ္ၾကီးသည္ ဦးေခါင္း၌ ျပင္ပဒါဏ္ရာတစ္ခုႏွင့္ ၾကြက္သားနာက်င္မႈအနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း ႏွလံုး၊ေက်ာက္ကပ္ႏွင့္ အသည္း စသည့္အတြင္းအဂၤါမ်ားအားလံုး စိုးရိမ္စရာမရွိေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

လူသားခ်င္းစာနာမႈျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေတာက္တက္သမားႏွစ္ဦးကို ရွာေဖြသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သလို ရဟတ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရရိွထားသည့္ ရဟတ္ယာဥ္မွဴး (၂)ဦး၏ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ ဦးေရႊရင္ေတာ္ႀကီးအား ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ေလးစားဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။

Htoo Foundation
https://www.facebook.com/HtooFoundation?fref=nf