ေျပးေျပးလႊားလႊား ေန႔ရက္မ်ား

မၾကာမီ ျဖန္႔ခ်ိ ေတာ့မည့္ ဖုန္းကတ္မ်ားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ရသည္မွာ ေမာလြန္း လွသလို ေမးျမန္း စံုစမ္းမႈ မ်ားကို ေျဖရွင္း ရသည္မွာ လည္း ေမာလွသည္။ ''ဘယ္ေတာ့ ထြက္မွာလဲ'' တစ္ဖံု၊ ''ဘယ္ေလာက္ ေပးရမွာလဲ'' တစ္မ်ဳိး၊ ''ဘယ္လို အင္တာနက္လဲ'' တစ္နည္း ေမးခြန္း အဖံုဖံုကို ေျဖရသည္မွာ အမႈစစ္ ေမးသည္ထက္ ဆုိးလြန္း လွသည္။ ဆိုးဆို အေၾကာင္းရင္း ကလည္း ရွိသည္။ မည္၍ မည္မွ်ပင္ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီႀကီး ဟုပင္ ဆိုေစကာမူ ေရေျမ လိုက္သြား သည္လား မသိႏုိင္ ေအာင္ပင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္း လွသည္။

ႏိုင္ငံျခားသား မ်ား၏ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ရွိေသာ သည္လို ကုမၸဏီႀကီးမွ ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ဘာေမးေမး မသိေလာက္ ေအာင္ပင္ အလြန္ ေတာ္ၾက သည္လား (သို႔မဟုတ္) လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ ႀကီးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရင္း ဆြံ႕အ ကုန္ၾကသည္ လားမသိ။ ''မသိပါ၊ မေသခ်ာ ေသးပါ၊ အတိအက် ေျပာလို႔ မရေသးပါ၊ ေျပာခြင့္ မရွိလုိ႔ပါ'' စသည့္ စကားလံုးမ်ား ျဖင့္ပင္ ေမွ်ာ္ရ ေမာႀကီး ျဖစ္ေန ရသည္။ ထို စကားလံုး လွလွေလးမ်ား ေအာက္တြင္ ေအာင့္အည္း သည္းခံရင္း စီးပြားေရး သမားမ်ား ကလည္း အကြက္ေကာင္း ကို ေစာင့္ေန ၾကသည္။

သတင္းႀကီး ေနသည့္ ကုမၸဏီ ႏွင့္ အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကသည့္ လိုင္း ေကာင္းေကာင္း သံုးရမည့္ အင္တာနက္ ေၾကာင့္လား၊ ဆိုင္ႀကီးမွ အစ လမ္းေဘး ကြမ္းယာဆိုင္ မက်န္ အေၾကာ္ဆိုင္ ပါ လိုက္ကပ္ထား သည့္ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ မ်ားေၾကာင့္လား မသိ။ အားလံုး စိတ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ေစာင့္ေန ၾကသည္။ စိတ္မရွည္လို႔ လည္းမရပါ။ ထြက္မည့္ေန႔ အထိ ဘာမွ မည္မည္ရရ သတင္း အတိအက် မသိရေသး။ သူမ်ားေတြ ေရာင္းေတာ့မည္ ဆိုမွ ကိုယ္က အူယား ဖားယား ေျပးရ ပါေတာ့သည္။ မေျပး လုိ႔လည္းမရ ကိုယ္က ရဲရဲႀကီး တာဝန္ခံ ထားသည္ေလ။ သူမ်ားရသည့္ ေန႔ ရေစရမည္ ေပါ့။ သည္ေတာ့လည္း ေျပးရေတာ့ တာေပါ့။

႐ံုးခန္း ေနရာကို ေရာက္သည္ ဆိုလွ်င္ပဲ ကိုယ့္ထက္ ဦးေအာင္ ေရာက္ေနသူ ေတြက ႐ံုးခန္း အျပည့္။ ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီ ေတာင္းရမည္ မသိ။ ႐ံုးခန္းအဝင္ကို ပိတ္ထားသည္။ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နား ျဖင့္ ကိုယ့္ဆိုင္သို႔ စာရင္း လာေကာက္သည့္ ဝန္ထမ္းကို ရွာရသည္။ ေတြ႕ၿပီဆိုမွ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းရ သည္။ ဆိုင္ႀကီးမ်ားကို အရင္ ေပးထားသည္ ဆိုသည့္ တီးတိုးသံ မ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ဆိုင္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ ထားေသာ ေငြျဖည့္သြင္း စနစ္ပါရွိသည့္ ကတ္ကို အရင္ ထုတ္ေပး လိုက္သည္။ ဖုန္းကတ္ ကိုေတာ့ စာရင္း ေကာက္ထားသည့္ အတုိင္းရမည္၊ မရမည္မွာ မေသခ်ာ ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုစကား ၾကားၾကားခ်င္း စိတ္ထဲ ေဒါသ ေထာင္းေထာင္း ထမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အရင္ ေစာင့္ေနသူ မ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ မာစတာ ဆင္းကတ္ေလး တစ္ခုရ လာသျဖင့္ ထြက္မည့္ ေဒါသကို ခဏ ျပန္သိမ္း လုိက္ရသည္။ ထိုင္၍ ေစာင့္ေနသူမ်ား လည္း ကြၽန္မလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးႏွင့္ ေစာင့္ေနၾက ရွာသည္။

တစ္ခု စိတ္ေအး ရေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေတြးပူ ရျပန္သည္။ မနက္ျဖန္ စေရာင္း ရမည္။ ဖုန္းကတ္မ်ား မရေသး။ ရမည့္ ဖုန္းကတ္မ်ား မွာလည္း ကိုယ္ေတာင္း ထား သေလာက္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ အကယ္၍မ်ား မရခဲ့လွ်င္ မည္သို႔ လုပ္ရ မည္နည္း။ အေျပာ ေကာင္းေသာ ထို ကုမၸဏီမွ မမ, မ်ား စကားကို နားေယာင္ကာ တက္လာေသာ ေလာဘႏွင့္ ေပါင္းၿပီး ဆုိင္လာသမွ် လူလက္ကိုဆြဲ ဆင္းကတ္ ေကာင္းေၾကာင္း တရားကို မ႐ိုးႏိုင္ ေအာင္ေဟာ။ ၿပီးလွ်င္ ဒါႏွင့္ မရေသး၊ ပါသမွ် မွတ္ပံုတင္ အကုန္ထုတ္ တစ္ေယာက္လွ်င္ ငါးကတ္စီ ဝယ္လို႔ ရေၾကာင္း မဲဆြယ္။ မိတၱဴ ကူးခိုင္း။ ထုိ႔ထက္မက ဆင္းကတ္ဖုိး ေထာင့္ငါးရာပါ ဟန္ပါပါ ႏွင့္ ယူထားလိုက္ ေသးသည္။ သည္ကာလ အတြင္း ေတြ႕သမွ်လူ၊ ေျပာသမွ် စကားက သည္ ဆင္းကတ္ အေၾကာင္းပင္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ပါမေနရ၊ ခဏတာ ေတြ႕ရ၊ ဆံုရခိုက္ ဆင္းကတ္ တရားမဲဆြယ္ တာက ပါေသးသည္။ ယခုေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရ မည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ယေန႔သည္ မနက္ျဖန္ မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ေတြးၿပီး သိပ္မပူေသး။ မနက္ျဖန္ အမ်ားနည္းတူ ေရာင္းရမည္။ ပစၥည္း လာပို႔ေပးမည္။ အိမ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ ဆိုေသာ ထို ကုမၸဏီမွ မမ, မ်ား စကားကို နားထဲ ထည့္လ်က္ စိတ္းေအးေအး ပင္ ေစာင့္ေန ခဲ့သည္။

နံနက္ မိုးလင္းသည္ ဆိုလွ်င္ပဲ ဆုိင္ေရွ႕ လူအမ်ား သူ႔ထက္ငါ ေစာစြာ ေရာက္လာၾက သည္။ အကုန္လံုး ကလည္း စာရင္းပါမက ေငြပါႀကိဳေပး ထားၾကသူမ်ား ပီပီ သူမ်ားထက္ ေဆာလ်င္စြာ ရခ်င္ၾကသည္။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ခဲ့ရသည့္ မိမိတို႔ ဆႏၵ ျပည့္ဝေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ ဘယ္က စတယ္မသိ။ ယခုထိ ကတ္က မေရာက္ေသး။ ဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးမွ စေရာင္း ရမည္ ဆိုသည့္ ကုမၸဏီ စကား အေၾကာင္း ျပလ်က္ လူေတြကို ျပန္လႊတ္ လိုက္သည္။ သူမ်ားဆိုင္ ေတြရလွ်င္ ရေစရမည္ဟု ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ံုးခန္းသို႔ အေျပးႏွင္ ရေတာ့သည္။ သြက္လိုက္သည့္ စီးပြားေရး သမားမ်ား ကိုယ့္ေရွ႕တြင္ အေယာက္ တစ္ရာမက။ ထုိအခ်ိန္မွ ကိုယ္ညံ့မွန္းသိ ဆိုသလိုပင္။ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္စာရင္း ေပးကာ ပစၥည္းထုတ္မည္ ဆိုေတာ့ ဇာတ္ရွိန္ကျမင့္ လာသည္။ မွာထားသည္က ငါးရာ။ ရသည္က တစ္ရာ။ သည္ပံု အတုိင္းဆို ျပန္လွ်င္ ဇက္ျပတ္မည္သာ။ ကုမၸဏီမွ မမ, မ်ား စကား ယံုစားကာ အတင္း စာရင္းေကာက္ ထားေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္သာ အျပစ္တင္ ရမည္သာ။ သည္အတုိင္းဆုိ မဟုတ္ေသး။ ကိုယ့္ထက္ ေသးသည့္ဆုိင္ မ်ားကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆင္းကတ္ သံုးရာ ရသည္တဲ့။ မျဖစ္ေသးပါ။ ေတြ႕ရာလူ ဆြဲေမးရသည္။ ကူပါကယ္ပါ ႏွင့္ ငိုခ်င္းမခ်႐ံု တမယ္ ေျပာၿပီးသည့္ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ရာ ေပးလုိက္သည္။ ရွိမခိုး႐ံု တမယ္ ေက်းဇူး အခါခါ တင္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွ။ အျပန္ ေစာင့္ေနၾကမည့္ လူစုႀကီးႏွင့္ ေျပာၾကမည့္ ပါးစပ္မ်ားကို ေျပးျမင္ မိသည္။ ''ညေန ထပ္ရ ေစရပါမည္'' ဟု ႏွစ္သိမ့္စကား လား အမွန္လား မကြဲျပား သည့္ ထုိလူမ်ား ေျပာစကားကို ယံုရခက္ႀကီး ျဖစ္လ်က္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပးခဲ့ ရသည္။

ထင္သည့္အတိုင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ သူတစ္ေပါက္ ငါတစ္ေပါက္ ႏွင့္ အလုအယက္ ေတာင္းၾကသည္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ေအာင့္ထား ၾကေသာ ေအာင့္လံုးမ်ား ကြဲထြက္သည့္ အလားပင္။ ကိုယ္ကေတာ့ အျပစ္လုပ္ ထားသူပီပီ ေတြ႕တဲ့ မ်က္ႏွာတုိင္းက ႏႈတ္ခမ္း တစ္ေတာင္ေလာက္ စူလ်က္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ တခ်ဳိ႕ လိုခ်င္ သေလာက္ မရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ေငြျပန္ေတာင္း ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ေနၾက သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ပင္ အစာအငတ္ ခံကာ လုပ္ေပး ေနရသည္။ တခ်ဳိ႕ သံုးကတ္ စာရင္းေပး ထားၿပီး တစ္ကတ္ ေလာက္ျဖင့္ ေခြၽးသိပ္ လုိက္ရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ညေန ရလွ်င္ေတာ့ အဆင္ေျပမည္။ ကတ္ထုတ္ေပး ေနစဥ္တြင္လည္း ဆုိင္မွ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးကို အေျပးအလႊား ထို ကုမၸဏီသို႔ သြားကာ အေျခအေန ၾကည့္ခုိင္း ရေသးသည္။

အေၾကာင္းက ကုမၸဏီမွ ဖုန္းမ်ား မကိုင္သည္ ႏွင့္ ပိတ္ထား သည္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သည္ဘက္ မွာလည္း မရလွ်င္ မျဖစ္သည့္ အေျခအေန။ ဆိုင္မွ ဝန္ထမ္းေလး အသြားအျပန္ ဆယ္မိုင္ေက်ာ္ ခရီးကို သံုးေလးေခါက္ သြားလိုက္ရသည္။ အခ်ီးႏွီးသာ။ မနက္ျဖန္ နံနက္ ေပးမည္ဆိုသည့္ စကားေလး တစ္ခြန္းသာ သယ္လာ ႏိုင္သည္။

ေတြ႕သမွ်လူ အခ်ဳိဆံုး ၿပံဳးလ်က္ ေတာင္းပန္႐ံုမ ွလြဲၿပီး ဘာမွ လုပ္မရေတာ့။ သည္အခ်ိန္ စိုင္းစိုင္း ၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကို ၾကားေယာင္ မိသည္။ ''ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်တဲ့အခါ ခ်စ္သူ လက္ကို ဆြဲကိုင္ထား'' ဒါလည္း မဟုတ္ေသးပါ။ ဆြဲကိုင္စရာ ခ်စ္သူမွ မရွိပါဘဲ။ သည္လိုႏွင့္ ''ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်တဲ့အခါ ဆိုင္နံရံကို ေျပးကြယ္သြား ဝယ္သူ မေတြ႕ေအာင္ ပုန္းေရွာင္ထား ေတြ႕ရင္ေတာ့ကြာ ေျပးကာထား'' လို႔ပဲ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳး ခံရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ား ကို ေထြးေပြ႕ကာ သည္ တစ္ညေတာ့ နံနက္ကို ေမွ်ာ္၍ အိပ္ပ်က္ ရေပ ဦးမည္သာ။

မဒါေလး
#Yadanarpondaily
http://myawady-myawady.blogspot.com/2014/09/blog-post_602.html