ေတာ္လွန္ေရးသတင္းသမားတဦးရဲ့ ဒုိင္ယာရီ (၂၂)

ဥေရာပမဲဇာသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ခရီးစဥ္

ခဏတာဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ထြက္ခဲ့တဲ့ခရီးေတြထဲမွာ တဘ၀စာျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္ပ်က္ေတြ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သိပ္မနည္းလွေတာ့ပါ။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ အဲဒီ စစ္တပ္ကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္မွရမယ္။ ဒီအတြက္ နယ္စပ္ေဒသဆီသြားျပီး စစ္သင္တန္းတက္၊ လက္နက္ယူ၊ ျပန္တုိက္ရမယ္။ အလြန္ဆုံးၾကာလွ တပတ္ဆယ္ရက္ဆုိၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ အခု ၂၆ နွစ္ၾကာတဲ့အထိ မၿပီးေသးပါဘူး။

(ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့စဥ္က)

အဲဒီခရီးစဥ္ထဲက ပထမ စုရပ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ABSDF (ျမန္မာနုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္ တစ္တပ္ဦး) ၂၀၁ တပ္ရင္း၊ မင္းသမီးခစန္းမွာ ဆယ္နွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ န၀တ ထုိးစစ္ေၾကာင့္ စခန္းကေနဆုတ္ခြာရေတာ့ ဒါဟာ ယာယီသေဘာပဲျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ စခန္းကိုျပန္သိမ္း နုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့မိျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္မေရာက္ေတာ့ပါ။

ေတာထဲကေန ဘန္ေကာက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ABSDF ရံုးေတြမွာေနကာ စခန္းတာ၀န္နဲ႔ DVB သ တင္းေထာက္တာ၀န္ကုိ ပူးတဲြထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ၂၀၀၁ ခုနွစ္ ေမလမွာေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္ဆီ ခရီး ထြက္ရဖုိ႔အေျခေနက တြန္းပုိ႔လာပါတယ္။ ေရွ့အခန္းေတြမွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ဘန္ေကာက္သံရံုးစီး နင္းမႈ၊ ရတ္ခ်ပူရီေဆးရံုစီးနင္းမႈ၊ ကမာပုေလာစခန္းနဲ႔ God Army လက္နက္ခ်မႈ ထူးထူးရွယ္သတင္း ေတြပုိ႔ျပီးေေနာက္ပုိင္း ဘန္ေကာက္အေျခစုိက္ သတင္းေထာက္ဆက္လုပ္ဖုိ႔ အေတာ္အခက္ခဲျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။

အရင္ ဘာလက္မွတ္မွမရွိပဲ ခုိးေနစဥ္က ဘာစရိတ္မွမကုန္ေပမယ့္ အခု ျမန္မာစာအုပ္အတု ကိုင္ထား စဥ္မွာေတာ့ အဲဒီစာအုပ္အသက္ရွင္ဖုိ႔အတြက္ တလတခါ ကေမၻာဒီယားနဲ႔ လာအုိနယ္စပ္သြားၿပီး Stay ေရွာင္ရတဲ့စရိတ္နဲ႔ အခ်ိန္ကမနည္းလွ။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ရဲဘက္ကလည္း မၾကာခဏ ေမးလား၊ ျမန္းလား လုပ္လာေနပါတယ္။ ဒီတုိင္းဆုိရင္ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံဆီသြားျပီး ထုိင္းရဲ မဖမ္းနုိင္တဲ့ ခုိင္လုံတဲ့စာအုပ္ (ခရီးသြားလက္မွတ္) တခုခုရေအာင္ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူး၀င္ လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီကာလကတည္းက အေမရိကန္နဲ႔အေနာက္နုိင္ငံေတြမွာ စာအုပ္ ယူၿပီး ထုိင္းနယ္စပ္မွာ ျပန္လည္တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႔ရွိေနလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိစာအုပ္ရဖုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာနုိင္သလဲ။ ဘယ္နုိင္ငံေတြက ဘယ္လုိ မူ ၀ါဒရွိသလဲဆုိတာေတြကိုေတာ့ အေသခ်ာ ႀကိဳတင္မေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါ။  ဒီလုိနဲ႔ ခဏတာဆုိတဲ့ ေနာ္ေ၀း စာအုပ္ယူေရးခရီးစဥ္ဟာ အခ်ိန္ ၁၂ နွစ္ၾကာမွာ စာအုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀၁၃ ခုနွစ္မွာ စာအုပ္ ရေတာ့ နုိင္ငံေရးအေျခေနေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ နွစ္နဲ႔ဘာမွမဆုိင္ေတာ့။ တခ်ိန္က အက်ယ္ခ်ဳပ္က် ခံေနရတဲ့ နိုဘယ္လ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္တုိင္ ေအာ္စလိုျမိဳ့ဆီ လာသြားခဲ့ပါ ျပီ။

သမၼတဦးသိန္းစိန္တုိ႔၊ ဦးေရႊမန္းတုိ႔ေတာင္ ေအာ္စလုိဆီေရာက္လာခဲ့ၾကျပီးျပီ။ တခ်ိန္က အတုိက္ခံ သတင္းဌာနျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ DVB ေတာင္ ေနာ္ေ၀းကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ထုိင္းမွာ အေျခစုိက္လႈပ္ ရွားဖုိ႔အတြက္ စာအုပ္ယူဖုိ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ခရီးထြက္လာတဲ့က်ေနာ္ မွန္းခ်က္နဲ႔နွမ္းထြက္ လြဲခဲ့ျပန္ေပါ့။ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ နုိင္ငံေရးအေျခေနအရ ရန္ကုန္ မီဒီယာေလာကမွာ ၀င္တုိးၾကည့္မလားဆုိၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ေလ့လာေရးလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္နဲ႔က ရန္ကုန္မွာ အလုပ္မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ျပည္ေတာ္ျပန္ ေတြကို PR (အျမဲတန္းေနထုိင္ခြင့္) ထုတ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ေျပာဆုိခ်က္ကလည္း လက္ေတြ႔ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမယ္မွန္းမသိေသး။

ရန္သူေဟာင္း အစိုးရလက္ေအာက္မွာလည္း တာ၀န္မထမ္းခ်င္၊ ရန္သူအားေပး ခရုိနီ၊ ခရုိျပာေတြၾကီး စုိးတဲ့ မီဒီယာေတြမွာလဲ အလုပ္မလုပ္ခ်င္၊ ဒုိနာေပးမွရတဲ့ ပေရာဂ်က္မီဒီယာေတြကိုလဲ စိတ္ကုန္ေန၊ ကိုယ္ပုိင္ မီဒီယာေထာင္ဖုိ႔ကလဲ အရင္းနွီးကတျပားမွမရွိ။ ဒီလုိနဲ႔ ေနာ္ေ၀းစာအုပ္ၾကီးကုိင္ျပီး ကမၻာပတ္ နုိင္တဲ့က်ေနာ္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ ေနထုိင္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔မလြယ္ေသးတဲ့အေျခေနေပါ့။

ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္မွ ၀န္ထမ္းအေျပာင္းအလဲမ်ား

က်ေနာ္ ေအာ္စလုိဆီ ဒုတိယအေခါက္ေရာက္လာေတာ့ ပထမ အေခါက္ ၁၉၉၉ တုန္းက ေတြ႔ခဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ DVB ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ငွားေပးထားတဲ့ (Frydenlund Gata) ဖီဒါ လြန္ဂါတာ လမ္းထဲက အခန္းမွာအတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ကုိေလာ္မာ၊ ကုိေက်ာ္မုိး၊ ကုိခင္ေမာင္ေလးတုိ႔ DVB က ေနထြက္ျပီး အေမရိကန္နဲ႔ကေနဒါဆီ ဒုိးသြားၾကကုန္ျပီ။ သံရံုးနဲ႔ေဆးရံုသတင္းေတြပုိ႔စဥ္က သတင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္တာ၀န္ယူေနသူ ကုိ၀င္းနုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA) လည္း က်ေနာ္မေရာက္ခင္ေလး မွာပဲ DVB ကေန ထြက္သြားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ 

(၂၀၀၀ ခုနွစ္ေနွာင္းပုိင္းကေတြ႔ရတဲ့ ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္၀န္ထမ္းမ်ား)

ဒါဟာ ၁၉၉၆ မွာ ကုိမြန္းေအာင္၊ ကုိျငိမ္းေ၀၊ ကုိေမာင္ေမာင္ျမင့္အပါ၀င္ ၅ ဦး ႏုတ္ထြက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ဒုတိယအႀကိမ္ အစုအျပဳံလုိက္ႏုတ္ထြက္မႈျဖစ္တယ္လို႔ ေအာ္စလုိရွိ ျမန္မာအသုိင္း၀ုိင္းကေျပာၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးအထြက္ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသစ္ေရာက္ေနသူတခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႔ရပါ တယ္။ ၁၉၉၉ ခရီးစဥ္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔လုိ သင္တန္းတက္ဖုိ႔ေရာက္ေနသူေတြထဲက ကုိမုိးေအးနဲ႔ မခင္နွင္းထက္တုိ႔ အျမဲတန္း၀န္ထမ္းအျဖစ္ ေရာက္ေနပါတယ္။ တခါ ကုိစုိး၀င္းညဳိနဲ႔ နန္းခမ္းကေယာက္ တုိ႔လည္း အသစ္ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ အရင္တေခါက္ကေန အခုအေခါက္အထိ မေျပာင္းမလဲက်န္ ေနသူ ၃ ဦးက ေတာ့ ကိုေအးခ်မ္းနုိင္၊ မသီတာနဲ႔ စက္ဆရာ ကုိဖုိးခြား (နယ္ဆင္ကူး)တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္က DVB မွာ တရား၀င္လစာ မေပးေသးပါ။ အခြန္ေဆာင္ တာေတြ ဘာေတြလည္း မရွိေသးပါ။ ေနထုိင္ဖုိ႔အတြက္ စုေပါင္းအခန္းငွားထားေပးၿပီး ေထာက္ပံ့ေၾကး အျဖစ္ တလခရုိနာ ၃၅၀၀ စီေပးပါတယ္။ တာ၀န္ကြာျခားမႈအရ ေထာက္ပံ့ေငြ အနည္းအမ်ားကြာျခား မႈရွိနုိင္ေပမယ့္ ဘယ္တာ၀န္က ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆုိတာမ်ဳိး တရား၀င္ေၾကညာျခင္းမရွိပါ။ အဲဒီ ၃၅၀၀ ထဲက ၂၅၀၀ ေလာက္ကုိ စားစရိတ္န႔ဲသုံးစရိတ္ ႏုတ္လုိက္ရင္ ၁၀၀၀ ေလာက္က်န္တယ္ဆုိ ေတာ့ မဆုိးလွ။ ထုိင္းေငြနဲ႔တြက္ရင္ ၅၀၀၀ နီးပါးေတာင္ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ နယ္စပ္မွာက်န္ေနတ့ဲ့ ေဘာ္ ေဘာ္ေတြနဲ႔ တျခားကိစၥေတြအတြက္ ကူနုိင္တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံက အလုပ္သမားေတြ လစာဘယ္ေလာက္ရျပီး အခြန္ဘယ္လိုေဆာင္သလဲ။ က်မ္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း၊ အလုပ္သမားအခြင့္ေရး ဘာေတြရွိသလဲဆုိတာကို ေတာ့ ေလ့လာဆန္းစစ္ဖုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔စိတ္မ၀င္စားခဲ့ၾကပါ။ ေနာ္ေ၀းကုိေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡ သည္ေတြေရာ၊ ကုပၸဏီေတြ၀န္ထမ္းေတြပါ အားလုံး ေနာ္ေ၀းစာသင္ဖုိ႔လုိအပ္တယ္။ ေနာ္ေ၀းဥေပဒ ေတြကိုေလ့လာဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔က စိတ္၀င္စားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ၾကပါ။

ထားေတာ့။ ဒါက အခုမွျပန္စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေရခ်ိန္ျမင့္ ေနဆဲဆုိေတာ့ နယ္စပ္မျပန္ပဲ ေနာ္ေ၀းမွာၾကာၾကာေနဖုိ႔ ေတြးမိရင္ေတာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့အေတြး အ ေခၚ၊ တကုိယ္ေတာ္ထြက္ေပါက္ရွာတဲ့ အေတြးအေခၚလုိ႔ ေ၀ဖန္ခံရနုိင္ပါတယ္။ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္လာ တာကုိက ေတာ္လွန္ေရးအသံလႊင့္ဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ေရာက္လာတာဆုိေတာ့ ဒါေတြကို မစဥ္းစားခဲ့ ရုိး အမွန္ပါ။ ထုိင္းနယ္စပ္ ေတာတြင္းစခန္းက ဘားတုိက္ေတြ၊ ဘန္ေကာက္ ABSDF ရံုးခန္းေတြမွာ စုျပဳံအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကေန အခုလုိ တေယာက္အိပ္ သီးျခားအခန္းရွိလာတာ၊ ၀င္ေငြတစုံတရာရွိလာတာ၊ ရိကၡာခြဲတမ္းအတြက္ ပူပင္စရာမလုိတာ၊ ရဲဖမ္းမွာ ပူစရာမလုိေတာ့တာေတြကိုက ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ ကုိ ၂၄ နာရီ အခ်ိန္ျပည့္ထမ္းနုိင္ဖုိ႔ အခြင့္အခါေကာင္းတခု မဟုတ္ပါလား။

နယ္သတင္းေထာက္ဘ၀မွ စတူဒီယုိသတင္းေထာက္ဘ၀သုိ႔

၂၀၀၁ ခုနွစ္ ေအာ္စလုိရံုးဆီက်ေနာ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြက အေဟာင္းေတြအတုိင္း ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အသံတည္းျဖတ္မႈအတြက္ေတာ့ Dalet Sound Edit System ကုိစတင္အသုံးျပဳ ေနျပီ လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ထုိင္းမွာသုံးခဲ့တဲ့ Cool edit ပရုိဂရမ္နဲ႔စာရင္ ဒီပရုိဂရမ္က အရမ္းအဆင့္ျမင့္ၿပီး တည္းျဖတ္တဲ့ေနရာအျပင္ အသံလႊင့္ဖုိ႔အတြက္လည္း အေတာ္အဆင္ေျပေစပါတယ္။ အသံလႊင့္မဲ့ဖြိဳင္ ေတြကို Clipboard ေပၚတင္ထားၿပီး အစီစဥ္အလုိက္ ခလုတ္နွိပ္လုိက္ရံုပါပဲ။ တခါတေလဆုိရင္ သ တင္းဖတ္သူက အသံလႊင့္ေနစဥ္မွာေတာင္ အေရးေပၚသတင္းကို တျခားစတူဒီယုိတခုကေန ဖုန္းေခၚ ေမးျမန္း၊ ခ်က္ခ်င္းတည္းျဖတ္ၿပီး အသံလႊင့္ခ်ိန္အမီ ထည့္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။

(ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္ အသံလႊင့္စတူဒီယုိမွ အသံပုိင္းဆုိင္ရာ ကြန္ျပဴတာမ်ား)

အဲဒီကာလ ဦးစားေပးသတင္းေတြဟာ နယ္စပ္တေက်ာနဲ႔ နုိင္ငံတကာရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔စည္းေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျပည္တြင္းက နုိင္ငံေရးသမားေတြကို ဆက္သြယ္နုိင္ဖို႔ စတင္ၾကိဳးစား တဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ကေန ေအာ္စလုိဆီမလာခင္ တလေလာက္အလုိမွာ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD ပါတီ ဗဟုိအလုပ္မႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ တဦးျဖစ္သူ ဦးသန္းထြန္းကို ပထမ ဆုံးအၾကိမ္ က်ေနာ္အင္တာဗ်ဳးလုပ္ဖူးပါတယ္။ ေမးျမန္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ''ေၾသာ္ ေနာ္ေ၀းဆုိေတာ့ ဟုိးအေ၀းၾကီးကေနေတာင္ ေခၚ လာတာေပါ့'' လုိ႔ တအံ့ တၾသေျပာတဲ့ ဦးသန္းထြန္းအသံကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

တခါ က်ေနာ္ေအာ္စလုိဆီမေရာက္ခင္ေလးမွာ ကုိမုိးေအးက ၀ါရင့္နုိင္ငံေရးသမားမ်ား လုပ္ေဖာ္ကုိင္ ဖက္အဖြဲ႔မွ သခင္သိန္းေဖနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရလုိက္ပါတယ္။ အေျပာအေဟာေကာင္းျပီး စစ္အစိုးရကုိ ကလိ တဲ့ သခင္သိန္းေဖရဲ့ အင္တာဗ်ဳးဟာ အေတာ္ေပါက္သြားပါတယ္။ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဖမ္းဆီးခံေနရတဲ့ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ စစ္အစိုးရအရာရွိေတြရဲ့လုပ္ရပ္ကုိ ဗုဒၶ၀င္ထဲက သာဓကေတြနဲ႔ဥပမာေပးၿပီး မင္း သမီးကေတာ္ လြန္းလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ လူဆုိးကရက္စက္လြန္းလုိ႔ မင္းသမီးကုိ လူေတြက ပုိသနားသြား တယ္ဆုိတဲ့ ဥပမာမ်ဳိးေပးခဲ့တာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။

ဒီအင္တာဗ်ဳးေတြဟာ ျပည္ပအေျခစုိက္ မီဒီယာေတြအေပၚ လူထုစိတ္၀င္စားမႈကို တဆင့္တုိးတက္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းကေန စစ္အစိုးရကုိ အာခံေျပာရဲသူတဦးမွမရွိပဲ နယ္စပ္နဲ႔ျပည္ပရွိလူေတြကသာ ရဲရဲေတာက္ေ၀ဖန္ေနခ်ိန္ျဖစ္ ပါတယ္။ သခင္သိန္းေဖလုိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးက ေရဒီယုိေပၚတက္လာျပီး န၀တ စစ္အစုိးရကုိ ေျဗာင္ေ၀ဖန္ လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ DVB ေသာတရွင္ေတြၾကားမွာ စစ္အစိုးရရဲ့မတရားမႈေတြကိုထုတ္ေျပာဖုိ႔ ရဲေဆး နည္းနည္း၀င္လာတယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ တျခားေရဒီယုိ ေတြ (BBC, VOA, RFA) ေတြက ျပည္တြင္းဖုန္းေခၚ အင္တာဗ်ဳးလုိက္တာမရွိေသးပါ။

ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ဖုန္းေမာ္ေန႔၊ ေတာ္လွန္ေရးေန႔၊ ေမလ ၂၇ ေရြးေကာက္ပဲြေန႔၊ ဇူလုိင္ ရ ရက္ေန႔၊ ၈ ေလးလုံးေန႔လုိ ေန႔ ၾကီးရက္ၾကီးေတြဆုိရင္ တယ္လီဖုန္းေခၚရတာ လက္မလည္တဲ့အျဖစ္နဲ႔ သတင္းေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ ဘယ္ လုိခဲြထည့္ရမွန္းမသိတဲ့အျဖစ္ေတြပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီေန႔ေတြေရာက္တုိင္း နယ္စပ္က ေတာ္ လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြကအခန္းနားလုပ္ၾကသလုိ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြကလည္း သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံရဲ့ ျမန္မာသံရံုးေတြေရွ့မွာဆႏၵျပပဲြလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ဆႏၵျပေနစဥ္ အခ်ိန္မီ ဖုန္းေခၚျပီး သတင္းယူဖုိ႔ တုိက္တြန္းတာ၊ မေခၚမခ်င္း ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚျပီး သတိေပးေနတာ။ သူတုိ႔ကုိအမ်ားၾကီးေမးျပီး သတင္း မွာ နည္းနည္းပဲထည့္ရသလားဆုိျပီးအတြန္႔တက္တာေတြဟာ အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးရင္ ေတာ္လွန္ေခတ္ဦး မီဒီယာဘ၀ကုိ လြမ္းစရာၾကီးျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။    ။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
http://www.htetaungkyaw.net/2014/08/blog-post.html