ေတာ္လွန္ေရးသတင္းသမားတဦးရဲ့ ဒုိင္ယာရီ (၂၅)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နွင့္ အင္တာဗ်ဳးျခင္း

က်ေနာ္တုိ႔ ကားဒစ္သင္တန္းေက်ာင္းကအျပန္ သိပ္မၾကာခင္မွာ သတင္းအယ္ဒီတာ ကိုမုိးေအးက သ တင္းပညာ မဟာတန္းတက္ဖို႔ ခရီးထြက္သြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္က ယာယီ-သတင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ DVB ၁၀ နွစ္ျပည့္အခန္းနားက်င္းပျပီးခါစျဖစ္လုိ႔ နယ္သတင္း ေထာက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ေအာ္စလုိရံုးမွာရွိေနၾကပါတယ္။

(ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္မွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခ်ိတ္ဆဲြထားခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဓာတ္ပုံနွင့္ သတင္းခန္းမွ နာရီလက္တံမ်ား)

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ထုိင္းနုိင္ငံ ရေနာင္းဖက္မွ ျမင့္ေမာင္ေမာင္ (အခု သစ္ထူးလြင္ ဘေလာ့ ကုိ တာ၀န္ယူေနသူ)။ အိႏၵိယဖက္မွ ကုိသက္နုိင္နဲ႔ ကိုခင္ေမာင္စိုးမင္း။ ထုိင္းဖက္က ေရာက္လာတဲ့ သ တင္းေထာက္အသစ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္လြင္ဦး၊ ေနာ္နႏၵာခ်မ္းနဲ႔ ခုိင္သဇင္တုိ႔ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ သတင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနစဥ္ ပထမဆုံး ၾကံဳရတာကေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ NLD ပါတီအေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အင္တာဗ်ဳး လုပ္ဖုိ႔တာ၀န္ ေပးခံရျခင္းပါပဲ။

၂၀၀၃ ခုနွစ္ ဒီပဲရင္းအေရးခင္းမျဖစ္ခင္၊ မွတ္မွတ္ရရ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ ဖုန္းေမာ္ေန႔မတုိင္ခင္ ရက္ ပုိင္းေလးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ အရင္က သတင္းအယ္ဒီတာ ကို မုိးေအး လုပ္ခဲ့တဲ့တာ၀န္တခုကို က်ေနာ္က ၾကားျဖတ္၀င္ထမ္းရတဲ့သေဘာပါ။ အဲဒီအင္တာဗ်ဳးမွာ ဘာ ေတြေမးမွန္းမမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာတခုကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အင္တာဗ်ဳးထဲမွာ ဘယ္လိုညႊန္းဆုိမလဲဆုိတဲ့ ကိစၥပါ။

အရင္ ကိုမုိးေအး ဗ်ဴးစဥ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လုိ႔မေခၚပဲ ''အန္တီ'' လုိ႔ေခၚျပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ကလည္း ''သား'' လုိ႔ျပန္ေခၚတဲ့အေပၚ လြတ္လပ္တဲ့သတင္းသမားဆုိသူတခ်ဳိ႔က ေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။ ''သတင္းသမားက နုိင္ငံေရးသမားကုိ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ေနတာဟုတ္ရဲ့လား၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္ကုိ ပါတီ ၀င္က ပင့္ျပီးေမးတာမ်ဳိးလား'' လုိ႔ေတာင္ တခ်ဳိ႔ကေ၀ဖန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေ၀ဖန္မႈကုိၾကားဖူးတဲ့ က်ေနာ္ ဟာ ကုိယ့္အလွည့္မွာေတာ့ အန္တီလုိ႔မေခၚပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းၾကည္လုိ႔ပဲေခၚမယ္ဆုိျပီး စိတ္ကူးထား ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ NLD ရံုးအဖဲြ႔မႈး ဦးသိန္းဦးကတဆင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီဖုန္းလဲြေပးျပီးတဲ့ေနာက္ နႈတ္ က်ဳိးေနတဲ့အတုိင္း ''အန္တီ'' လုိ႔ နႈတ္ကေန အလုိလုိထြက္သြားပါတယ္။ သူကလဲ က်ေနာ္ကုိ ''သား'' လုိ႔ ပဲျပန္ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလုိေခၚမွလဲ ပုိရင္းနွီးျပီး ေျပာရတာ ပုိအသက္၀င္သလုိ ခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က အေခၚေ၀ါေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ NLD ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးလြင္ကုိ အန္ကယ္၊ ၀ါရင့္နုိင္ငံ ေရးသမား သခင္သိန္းေဖနဲ႔ သခင္ခ်န္ထြန္းကို အဘ၊ (အဘဆုိတာ အသက္အရြယ္အရၾကီးရင့္လြန္း သူေတြကုိေခၚတာျဖစ္ျပီး စစ္ဗုိလ္ေတြသံုးတဲ့ ''အဘ'' နဲ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔မတူပါ၊ ဒါေပမယ့္ DVB သတင္းေတြ ကို ေမာ္နီတာလုပ္ျပီးအဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ျပန္ေရးေလ့ရွိတဲ့ BBC Monitoring က အဘကုိ စစ္သားေတြ သုံးေလ့ရွိတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ျပန္တဲ့အတြက္ အဘ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ကို အဘိဓန္ထဲထည့္ေရးဖုိ႔လိုေနပါ တယ္)။ NLD က အမ်ဳိး သမီးေခါင္းေဆာင္ေတြကို အန္တီ စသျဖင့္ေခၚတာ က်ေနာ္တုိ႔ နႈတ္က်ဳိးေန ပါျပီ။

ဒီေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အန္တီ လုိ႔ေခၚတာ ဘာထူးလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နုိင္ငံတကာ သတင္း အသုံးအနံႈးမွာ ဒီလုိမ်ဳိးတင္စားေခၚေ၀ါတာမေတြ႔မိပါ။ အန္တီေတြ၊ အန္ကယ္ေတြ၊ အဘေတြ၊ အဘုိး ေတြ၊ ညီေတြ၊ ညီမေတြ စသျဖင့္ညႊန္းဆုိတဲ့ စကားလုံးအပုိေတြမၾကားမိပါ။ လြန္လွကြ်ံလွ MR President, MR Prime Minister,  MR Chairman  ဆုိျပီး ေခၚရံုေလာက္ပဲရွိမွာေပါ့။ (အေနာက္တုိင္း အေခၚေ၀ၚကုိဆုိလုိျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ အာရွနဲ႔ အာဖရိကဖက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြလုိပဲ ေခၚၾက သလား၊ မေခၚသလား က်ေနာ္မေလ့လာရေသးပါ)။

ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က်ေတာ့ သမၼတေတြ၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ ဥကၠဌေတြ စသျဖင့္ ရာထူး တာ၀န္တပ္ျပီး ဘယ္သူမွေခၚတာမေတြ႔ဖူးပါ။ အခု NLD ဥကၠဌတာ၀န္ယူေနစဥ္မွာလဲ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကုိ ''ဥကၠဌၾကီးအေနနဲ႔ဘာေျပာခ်င္လဲ'' ဆုိျပီးေမးတဲ့ သတင္းေထာက္တဦးမွမေတြ႔မိေသး။ က် ေနာ္တုိ႔ေခတ္က ''အန္တီ'' ေခၚသလုိ အခုေခတ္သတင္းေထာက္ေတြကလဲ ''အေမ'' လုိ႔ေခၚေနတာဟာ ျမန္မာ့သတင္းေလာက္က ေ၀ါဟာရအသုံးအနံႈးရဲ့ ထူးျခားခ်က္တခုလုိ႔ေျပာရမလားပါပဲ။


အစိုးရဖက္က လူေတြကိုေကာ အန္အယ္၊ အန္တီလို႔ ရင္းရင္းနွီးနွီးေခၚတာပဲလား

အဲဒီကာလအထိ အစိုးရဖက္ကလူေတြနဲ႔အင္တာဗ်ဳးဆုိလုိ႔ ဘန္ေကာက္မွာက်င္းပတဲ့ အာဆီယံ အစည္း ေ၀းမွာေတြ႔ဖူးတဲ့ နုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဦး၀င္းေအာင္၊ ျပည္ထဲေရးက သူရျမင့္ေမာင္၊ ခရီးသြားလာေရး ၀န္ ၾကီးနွစ္ပါးနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ဗုိလ္မႈးၾကီးေက်ာ္သိန္းတုိ႔ေလာက္ကိုသာ လူခ်င္းေတြ႔ ဗ်ဳးဖူးပါတယ္။ ေအာ္စလုိေရာက္ျပီးကတည္းက အစိုးရဖက္ကလူေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးတခုမွ မရဖူးပါဘူူး။ DVB မွ မ ဟုတ္ပါ။ တျခားေရဒီယုိေတြကိုလဲ အစိုးရဖက္က အင္တာဗ်ဳးေပးေလ့မရွိပါ။

(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ယဥ္တန္း ရန္ကုန္တုိင္းနွင့္ ဧရာ၀တီတုိင္းၾကားမွာ တားဆီးခံထားရစဥ္)

အဲဒီလုိသတင္းအေမွာင္ခ်ထားတဲ့ေခတ္မွာ အစုိးရဖက္ကလူေတြနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လြယ္ ပါ့မလဲ။ အဲဒီမလြယ္တဲ့ၾကားထဲက အစိုးရေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဗုိလ္မႈးလွမင္းနဲ႔ က်ေနာ္စကားေျပာခြင့္ရ လုိက္ပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိတဦးျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္မႈးလွမင္းဟာ ျမန္မာမီဒီယာေတြကို စကား ေျပာေလ့မရွိေပမဲ့ ရန္ကုန္ေရာက္နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြကို အင္တာဗ်ဳးေပးေလ့ရွိတဲ့အတြက္ သူ အမည္ကသတင္းေလာကမွာ လူသိမ်ားေနပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ သူနဲ႔အင္တာဗ်ဳး ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ NLD ရံုးက ဖုန္းအပါ၀င္ ဘယ္ဖုန္းမွေခၚမရလုိ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ တယ္လီဖုန္းစာအုပ္ထဲက ဖုန္းေတြကုိတန္းစီေခၚရာကေန စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရံုးဆီ ဖုန္း၀င္သြားျပီး သူနဲ႔တန္းတုိးတာပါ။ NLD ရံုးကုိေခၚမရဆုိ အဲဒီေန႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ယဥ္ တန္း ဧရာ၀တီတုိင္းကိုအသြား ရန္ကုန္တုိင္းနဲ႔ဧရာ၀တီတုိင္းအစပ္ရွိ တံတားတခုအနီးမွာ တားဆီးခံ ထားရတဲ့အခ်ိန္ပါ။

သူနဲ႔ေျပာဆုိတဲ့အခ်က္ေတြကို အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အဖြဲ႔ကို ဖမ္း ထားတာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စိတ္ခ်လုံျခံဳရတဲ့ေနရာတခုမွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိတာ၀န္ယူေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို သူက အလြတ္သေဘာေျပာျပသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေန႔က ေထာက္လွမ္းေရးရံုးမွအပ ဘယ္မွဖုန္းေခၚမရလုိ႔ ဘာအသံမွလႊင့္စရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဒီအသံကုိ တည္းျဖတ္ျပီး ထုတ္သုံးဖုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာျပသာနာတက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီအသံကုိ လႊင့္ျပီးညတြင္းခ်င္း ဗုိလ္မႈးလွမင္းတုိ႔ရံုးကေန ဒီလုိလုပ္တာ သတင္းက်င့္ ၀တ္နဲ႔မညီတဲ့အေၾကာင္း Fax နဲ႔ ကန့္ကြက္စာေပးပို႔လာပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ တရား၀င္အင္တာဗ်ဳးလုပ္တာလဲမဟုတ္၊ အသံသုံးမယ္လုိ႔ခြင့္ျပဳခ်က္လည္းမေတာင္းပဲနဲ႔ ဒီတုိင္းလႊင့္ခ်လုိက္တာ သတင္းက်င့္၀တ္နဲ႔ ဘယ္ညီပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ အသံသုံးဖုိ႔ေကာ သူတုိ႔ဖက္က ဘယ္တုန္းက အင္တာဗ်ဳးေပးဖူးလုိ႔လဲ။ သူတုိ႔ဖက္ကလူေတြကေကာ အစိုးရက်င့္၀တ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ ညီေနလုိ႔လဲ။ က်င့္၀တ္မရွိသူကို က်င့္၀တ္အျပည့္နဲ႔ သြားဆက္ဆံေနရင္ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလဲဆုိျပီး က်ေနာ္တုိ႔သတင္းသမားအခ်င္းခ်င္းၾကား ျငင္းခုန္ခဲ့ ၾကတာကို အမွတ္ရေနပါတယ္။

တဆက္တည္းတင္ျပခ်င္တဲ့ေနာက္ဥပမာတခုကလဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ အလားတူ တားဆီးခံ ခရီးစဥ္တခုနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အဖဲြ႔ မႏၱေလးကိုသြားဖုိ႔ၾကိဳးစားစဥ္ အစိုးရ ဖက္က အတားအဆီးအမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါတဲ့ ရထားတဲြတခု လုံးကိုျဖဳတ္ျပီး ခ်န္ထားခဲ့လုိက္ပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အရပ္သတင္းနဲ႔ စက္သတင္း (နယ္စပ္ရွိ ၾကား ျဖတ္စက္ကေန ဖမ္းယူရရွိတဲ့သတင္း) အျဖစ္သာ ဒါကို ၾကားရျပီး NLD ရံုးအပါ၀င္ ဘယ္ကိုမွဖုန္းေခၚ လုိ႔မရပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းအယ္ဒီတာကိုမုိးေအးနဲ႔ အပတ္စဥ္က႑တာ၀န္ခံကိုစုိး၀င္းညိုတုိ႔ ၂ ဦးညွိနႈိင္းျပီး ရန္ကုန္ဘူတာၾကီး ရံုးကုိဖုန္းေခၚတာ၀င္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ DVB ကလုိ႔ေျပာျပီး ရုိးရုိးမိတ္ဆက္ အင္တာဗ်ဳးေတာင္းရင္ တခါတည္းဖုန္းခ်သြားမွာေပါ့။ ဒီိေတာ့ ''ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနာက္ဆုံးအေျခေနကုိ ေျပာျပစမ္း၊ ငါ ဗုိလ္မႈး...၊ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ ...ကေန ေမးတာ'' ဆုိျပီး ကုိစုိး၀င္းညုိက မႏၱေလး ေလ သံနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဟုိဖက္ကရံုပုိင္လား၊ ရထားရဲအရာရွိလားမသိပါဘူး။ ထိပ္ ထိပ္ျပာျပာနဲ႔ ျဖစ္စဥ္အေသးစိပ္ကုိ အစီရင္ခံပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔သတင္းတခုလုံးကုိက်ေနာ္တုိ႔ ရလုိက္ တယ္ဆုိပါေတာ့။

ဒါကို သတင္းက်င့္၀တ္ခ်ဳိးေဖာက္တယ္လို႔ေျပာရင္ ျငင္းစရာမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတင္းအေမွာင္ခ် ထားတဲ့ အဲဒီကာလလုိအေျခေနမ်ဳိးမွာ ဒီလုိမလုပ္ရင္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔သတင္းရနုိင္မလဲ။ သမၼတက အစ၊ ၀န္ၾကီးေတြ၊ ဌာနဆုိင္ရာေတြအထိ သတင္းေထာက္ေတြကိုယ္တုိင္သြားျပီးေမးျမန္းခြင့္ရေနတဲ့ ဒီေန႔ အ ေျခေနနဲ႔စာရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၀ ခုနွစ္၀န္းက်င္အေျခေနဟာ နႈိင္းယွဥ္ျပလုိ႔မရေအာင္ကုိ ကြာျခားလွ တယ္ဆုိတာကုိ တင္ျပလုိျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။    ။

(မွတ္ခ်က္။   ။ ဒီေဆာင္းပါးကို သတ္ပုံမစစ္ရေသးပါ။ သတ္ပုံအမွားနဲ႔ စာလုံးအက်အနမ်ားလြဲမွားေနပါက သီးခံျပီးဖတ္ၾကပါရန္)။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
http://www.htetaungkyaw.net/2014/08/blog-post_29.html