ေတာ္လွန္ေရး သတင္းသမား တဦးရဲ့ ဒုိင္ယာရီ (၁၈)

DVB ေဒလီဗ်ဳရုိနဲ႔ ABSL ရံုးခန္းမ်ားဆီသုိ႔

မဇၥၽိမသတင္းဌာနက ဦးစီးက်င္းပတဲ့ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ဆုိင္ရာ ေဆြးေႏြးပဲြ အၿပီး DVB ေဒလီဗ်ဳရုိ တာ၀န္ခံ ေဒါက္တာေဇာ္၀င္းေအာင္ရဲ့ အခန္းမွာ တည္းေနစဥ္ ပထမဆုံး သြားျဖစ္တဲ့ ေနရာက ေဒလီ ဗ်ဳရုိရံုးခန္းပါ။ ဗစ္ကပ္ပူရီ ရပ္ကြက္ထဲရွိ ၀န္ထမ္း အိမ္ရာ လုိမ်ဳိး ေနရာသန္႔သန္႔ ၀င္းတခုထဲက ၅ ထပ္ ေလာက္ရွိတဲ့ တုိက္ခန္းတြဲတခုရဲ့ ေအာက္ဆုံးထပ္မွာ ေဒလီဗ်ဳရုိရံုးခန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ ရံုး၀န္ထမ္းေတြ၊ ရံုးပစၥည္းေတြ၊ အသံသြင္း စတူဒီယုိေတြနဲ႔ စနစ္တက်နဲ႔ဆုိေတာ့ အေတာ္အထင္ႀကီးသြားပါတယ္။

(ျမန္မာ့အေရးအားေပးတဲ့ အိႏၵိယကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး George Fernandes ကုိ DVB ေဒလီဗ်ဳရုိမွ သတင္းေထာက္ ကုိခင္ေမာင္စုိးမင္း အင္တာဗ်ဳးလုပ္ေနစဥ္) ဓာတ္ပုံ- ကုိစုိးမင္း Facebook.

က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေကာက္ဘက္မွာ ဒီလုိမ်ဳိးစနစ္တက် ဘာမွမရွိပါ။ ဗ်ဳရုိအမည္ခံထားရံုပဲရွိၿပီး ရံုးလည္း မရွိ၊ စတူဒီယုိလည္းမရွိပါ။ ေဒလီဗ်ဳရုိမွာေတာ့ ရံုးအဖြဲ႔မွဴး၊ ေငြစာရင္းကုိင္၊ သတင္းေထာက္၊ စတူဒီယုိ အသံပုိင္းဆုိင္ ရာတာ၀န္ခံ၊ အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းအတြက္ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ တုိင္းရင္းသားဘာသာအစီစဥ္ (ရခုိင္နဲ႔ ခ်င္းကုိ အစီစဥ္ကုိ ေဒလီဗ်ဳဘက္က တာ၀န္ယူထားပါတယ္) အတြက္ ၀န္ထမ္းမ်ား စသျဖင့္ အင္အားမနည္းလွပါဘူး။ ေဒလီဘက္က ထုတ္လုပ္မႈေတြထဲမွာေတာ့ ကုိေအာင္ဒင္ မေရႊပြင့္ အစီစဥ္နဲ႔ ဘုရင္ႀကီးဇာတ္လမ္းေတြဟာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါအျပင္ အိႏၵိယဘက္ကထုတ္သမွ်ထဲ မွာ နာမည္အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ သၾကၤန္သံခ်ပ္ေတြကိုလည္း ဒီစတူဒီယုိမွာ အသံသြင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါ တယ္။

ျမန္မာရပ္ကြက္က စတူဒီယုိကိစၥၿပီးေတာ့ သံတမန္ရပ္ကြက္ရွိ အိႏၵိယကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး ေဂ်ာ့ဖနဒတ္ (George Fernandes) ရဲ့ ေနအိမ္ေဘးမွာ ရံုးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ABSL (ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္း သားမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ သံတမန္ရပ္ကြက္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ျမန္မာရပ္ ကြက္နဲ႔ အခင္းအက်င္း ဘာမွမဆုိင္။ တကယ့္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေနရာတခုပါ။ က်ေနာ္သတိထားမိသ ေလာက္ဆုိရင္ ဆင္းရဲသားေတြေနတဲ့ရပ္ကြက္နဲ႔ သံတမန္ေတြ၊ လူခ်မ္းသာေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ အ ေတာ္အဆင့္တန္းကြာျခားပါတယ္။ အိႏၵိယဂိတ္လုိေနရာမ်ိဳး၊ အိႏၵိယပါလီမန္လုိေနရာမ်ဳိးေတြ သားနား သန္႔ရွင္းသေလာက္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြက ညစ္ပတ္ေပေရလြန္းပါတယ္။

အဲဒီလုိသားနားသန္႔ျပန္႔တဲ့ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးရဲ့ အျဖဴေရာင္နွစ္ထပ္တုိက္ေလးရဲ့ေဘးက တုိက္ခန္း အေဆာင္ေလးမွာ ABSL ရံုးကို တရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ထုိင္းကေနေရာက္သြားသူ တဦး အတြက္ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းဟာ မယုံနုိင္စရာပါပဲ။ ထုိင္းမွာဆုိရင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ့ရံုးခန္းကို ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး အိမ္၀င္းထဲမွာ ဖြင့္ဖုိ႔ေနေနသာသာ ၿမိဳ့ဆင္ေျခဖုန္းက ဘယ္သူမွမသိတဲ့ေနရာမွာ ခုိးဖြင့္ထားတာေတာင္ ရဲက ခဏခဏ၀င္ဖမ္းလုိ႔ အၿမဲတမ္းတိမ္းေရွာင္ပုန္းေအာင္ေနရပါတယ္။ ABSL ဟာ အိႏၵိယအျပင္ ထုိင္းမွာလည္း ရုံးခန္းရွိၿပီး နုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ နုိင္ခဲ့ ပါတယ္။

ဒီရံုးခန္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးအိမ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာဘက္က ၿခံ၀င္းထဲမွာေတာ့ ေညာင္ပင္ႀကီးတပင္နဲ႔ အိမ္အေဟာင္း တလုံးရွိပါတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ဳိ႔ ေထာင္တားေတြ႔ရၿပီး ဆံပင္ရွည္ရွည္ အ သားညိဳညိဳ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္တဦး စုတ္တံေတြနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ၈ ေလးလုံး ပန္းခ်ီကားအပါ၀င္ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားမ်ား စြာေရးဆြဲခဲ့သူ မႏၱေလးက နာ မည္ႀကီးပန္းခ်ီဆရာ စစ္ၿငိမ္းေအးပါပဲ။ ပန္းခ်ီဆြဲတာအျပင္ ေဒလီမွာထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာစာေစာင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာလည္း ကုိစစ္ၿငိမ္းေအးက တာ၀န္ယူထားပါေသးတယ္။

ဆရာေမာင္သာရနဲ႔ ဆရာဦးေမာသီရိ

ေဒလီေရာက္ေနစဥ္ ေနာက္ထပ္သြားျဖစ္တဲ့ေနရာတခုက ျမန္မာရိပ္သာခန္းမပါ။ နွစ္ပတ္လည္နုိင္ငံ ေရးအခမ္းအနားတခု က်င္းပေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ေရာက္သြားတာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ၊ ၁၉၉၀ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ၊ NLD-LA အဖြဲ႔၀င္ေတြ၊ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔စည္းအသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ၈ ေလးလုံးေက်ာင္းတုိက္က သံဃာေတာ္ေတြ လူစုံတက္စုံ တက္ေရာက္ၾကျပီး အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္မယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ဒီလုိအခမ္းအနားလုပ္ဖို႔ ဘယ္လြယ္ပ့ါမလဲ။ လုပ္ခြင့္ရရင္ေတာင္ အျပန္မွာ ရဲ ဆဲြခံရနုိင္ပါတယ္။ ေဒလီမွာကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ ဘာရဲမွ ေၾကာက္စရာမလုိ။

 (ဆရာေမာင္သာရ နွင့္ ဆရာဦးေမာသီရိတုိ႔ကုိ ေဒလီမွာေတြ႔ရစဥ္) ဓာတ္ပုံ- ထက္ေအာင္ေက်ာ္

ညေနပုိင္းတခုမွာေတာ့ ဆရာေမာင္သာရတည္းတဲ့ ဦးေမာသီရိအိမ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဦးေမာသီရီ ဆုိတာ အရင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုေခတ္ကစၿပီး AIR (အိႏၵိယအသံ) မွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့သူ။ အသံ လႊင့္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ျပဇာတ္စာအုပ္ေတြ ေရးသားခဲ့သူျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ Oxford Secondary School ကုိ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္း ၀င္းကအက်ယ္ႀကီး၊ အေစာင့္ေတြဘာေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ဒီတုိင္း၀င္လုိ႔မရ။ အဲဒီလုိၿခံႀကီး၀င္းႀကီးထဲရွိ ေက်ာင္းေနာက္ကအိမ္မွာ ဆရာေမာင္သာရကုိ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ ဦးေမာသီရီက လက္ခံထားပါ တယ္။

ဦးေမာသီရီဟာ ဆရာေမာင္သာရကုိ ေလးစားတဲ့အျပင္ ေမာင္သာရရဲ့ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေဒလီမွာ ထပ္မံ ပုံနွိပ္ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီကာလအေျခေနအရ ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပဆက္သြယ္ဖုိ႔ မလြယ္တဲ့အတြက္ ဆရာေမာင္သာရေရာက္လာမွပဲ အေၾကာင္းစုံရွင္းျပခဲ့ရတယ္လို႔ ဦးေမာသီရိက ေျပာ ပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ဦးေမာသီရီက ဆရာေမာင္သာရနဲ႔က်ေနာ့္ကုိ ေဒလီကေန ၄-၅ နာရီ ေလာက္ ကားေမာင္းရတဲ့ အဂၤါျမစ္ေဘးက ၿမိဳ့တခုဆီ လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ေဒလီၿမိဳ့ျပင္က ေဒသခံေတြရဲ့ လူေနမႈ ဘ၀ေတြ၊ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္အေျခေနေတြ၊ ျမစ္ေရခ်ဳိးတာကအစ ခဲြျခားဆက္ဆံမႈရွိတာေတြကို ျမင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ဒါက ပထမ ခရီးစဥ္တုန္းကပါ။ ေနာက္ထပ္ ၆ လလား၊ တနွစ္လားၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အိႏၵိယကုိ ဒုတိ ယ အေခါက္ က်ေနာ္ထပ္ေရာက္ပါတယ္။ မဇၥၽိမသတင္းဌာနကလုပ္တဲ့ အလားတူ သတင္းလြတ္လပ္ ခြင့္ ေဆြးေႏြးပဲြတက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီတႀကိမ္ပဲြကေတာ့ ေဒလီမွာမဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္ဘက္ပုိက်တဲ့ ဘုံေဘ ၿမိဳ့နဲ႔နီးတဲ့ ပူနား (Pune) ၿမိဳ့မွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖိတ္ၾကားခံရသူေတြထဲမွာေတာ့ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္ ( 7 ဇူလုိင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ RFA သတင္းေထာက္)နဲ႔ ေနရွင္းသတင္းစာမွ Yindee Lertcharoenchok  တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဂါယာသုိ႔ ဘုရားဖူးသြားျခင္း

ပထမ အေခါက္တုန္းက အခ်ိန္မရလုိ႔ ေဒလီၿမိဳ့ျပင္ကုိ သိပ္မေရာက္ျဖစ္လုိက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီအေခါက္ မွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြစိတ္၀င္စားလွတဲ့ ဗုဒၶဂါယာကုိ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါ တယ္။ တခါမွမေရာက္ဖူးေတာ့ တကုိယ္ေတာ္လည္းမသြားရဲ။ ကုိေဇာ္၀င္းေအာင္ရဲ့ စီစဥ္ေပးမႈအရ FTUB မွာ တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့ ကုိထင္ေက်ာ္က က်ေနာ့္ကို လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ေဒလီကေန Bihar ျပည္နယ္ရွိ Gaya ၿမိဳ့ဆီ ရထားနဲ႔သြားေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ကြင္းက ထူးျခားေနပါတယ္။ တည အိပ္ခရီးမုိ႔ အထူးတန္းအိပ္စင္ပါတဲ့ အခန္းကို၀ယ္ထားေပမယ့္ ဒီကအထူးတြဲက ဘန္ေကာက္-ခ်င္းမုိင္ အထူးတဲြလုိ မသားနားပါ။

 (ဗုဒၶဂါယာရွိ ေဗာဓိေစတီ) ဓာတ္ပုံ- Google Search

ေစ်းေရာင္းတဲ့လူေတြက အထူးတန္းအထဲလဲ ၀င္လာတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္စင္က တခန္းမွာ ၆ ခု ေတာင္ပါေတာ့ လူေတြကမနည္းလွ။ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားတာကလြဲရင္ အထူးတန္းရဲ့အနွစ္သာရကုိ မ ေတြ႔မိသေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီကရထားေတြမွာ ျပဴတင္းေပါက္အားလုံးကုိ သံတုိင္ေတြ ကာရံထား တဲ့အတြက္ ေထာင္က်ေနသလုိခံစားရပါတယ္။ ေနာက္တခါ အိႏၵိယဟာ ကမၻာမွာ အိမ္သာနဲ႔ လူဦးေရ မမွ်တဆုံး နုိင္ငံျဖစ္တယ္ဆုိတာနဲ႔အညီ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္၊ ရထားဘူတာေတြမွာ အီးအီးပါေနသူ ေတြ၊ အီးအီးပုံေတြ၊ အီးအီးအနံ႔အသက္ေတြကုိ ေရွာင္လြဲဖုိ႔ မလြယ္ကူပါ။

ဂါယာၿမိဳ့ကုိေရာက္ေတာ့ မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမင္လွည္းေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီျမင္းလွည္း ကုိစီးၿပီး ေဗာဓိေညာင္ပင္၀န္းက်င္က ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သြားတည္းပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆုိေပမယ့္ လူေတြတည္းခုိနုိင္ဖုိ႔ အခန္းေတြကို တည္းခုိခန္းလုိမ်ဳိး အေသခ်ာေဆာက္ေပးထားပါတယ္။ တညဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆုိၿပီး တည္းခုိခန္းလုိ အခန္းခမေတာင္းေပမယ့္ ထုိက္သင့္တဲ့ေငြေၾကး ကိုေတာ့ လွဴဒါန္းရပါတယ္။ တည္းခုိတာအျပင္ အစားစာအတြက္လည္း ဒီေက်ာင္းက ၀န္ေဆာင္မႈေပး ပါတယ္။

ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ျမင္းလွည္းေလးစီးၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ေဘာဓိေညာင္ပင္၊ ေဘာဓိေစတီေတြဆီ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေဟာတရားေတြထဲ မွာ မၾကာခဏၾကားဖူးခဲ့၊ ဗုဒၶစာေပေတြထဲမွာ မၾကာခဏဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶ၀င္ထဲက အခန္းေတြကို အခုမွ မ်က္စိနဲ႔ကုိယ္တုိင္ျမင္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶပြင့္တဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္က အနည္းစု ျဖစ္ၿပီး ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္က အမ်ားစုျဖစ္ေနတာကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေမးခြန္းတခုပါပဲ။

သတင္းသမားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က ဒီလုိစဥ္းစားခန္း၀င္ေနေပမယ့္ ျမန္မာနုိင္ငံကေန ၁၀ သိန္းေလာက္ အကုန္ခံၿပီး ဘုရားဖူးလာၾကတဲ့အဖြဲ႔ထဲက အသက္ ၆၀ ဦးေလးႀကီးတဦးကေတာ့ ''တသက္မွာ တခါ ေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ဘူးေလ။ ဆယ္သိန္းကုန္လည္း တန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေသေပ်ာ္ၿပီ'' လုိ႔ေျပာ ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဂါယာေရာက္ဘုရားဖူးေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ဖို႔ သိပ္မခက္ေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီ ကာလကေတာ့ ျပည္ပကုိ ထြက္လာတဲ့လူေတြဟာ DVB လုိ အျပင္က မီဒီယာေတြကိုေတြ႔ရင္ အင္တာ ဗ်ဳးေပးဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေတြ႔တာနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းေရွာင္ေနေလ့ရွိပါတယ္။

အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ ခုနက ဦးေလးၾကီးက သူရင္ထဲရွိသမွ်ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပေနၿပီး ခရီးစဥ္အတြင္း အဆင္မေျပမႈေတြ၊ ပဲြစားေတြရဲ့ ညစ္ပတ္မႈေတြကိုပါ ေျပာေနေတာ့ သူနဲ႔ပါလာသူေတြက မ်က္စိမ်က္ နွာပ်က္ကာ သူ႔ကုိျပန္လာေခၚသြားပါတယ္။ ေဂါပကအဖြဲ႔ရဲ့ အေျပာတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားဖူးလာတဲ့ အထဲမွာ (ေရွ႕ေဟာင္းအေမြအနွစ္အျဖစ္ လာေလ့လာၾကတဲ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြမပါ) ျမန္မာနုိင္ငံ က လာသူဦးေရက အမ်ားဆုံးလုိ႔ သိရပါတယ္။ ေဘာဓိေစတီရဲ့ေဘးမွာ ဘုရားရွိခုိးေနတဲ့ တိဘက္ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ ရွိခုိးပုံကလည္း ထူးျခားလွပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သင္ဖူးတဲ့ ထိျခင္း ၅ ျဖာနဲ႔မတူပါဘူး။ မတ္တပ္ရပ္ရွိခုိးရာကေန တကုိယ္လုံးေျမေပၚ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ တဲ့အထိ ဦးခုိက္တဲ့အတြက္ ျမင္ကြင္းက အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။

ခရီးသြားမွတ္တမ္းနဲ႔ ဆင္ဆာျပႆနာ

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ျမစ္ဟုိဘက္ကမ္းက ဗုဒၶအထိမ္းအမွတ္ ေစတီေဟာင္းေတြရွိရာ ရြာတန္းနဲ႔ လယ္ကြင္းဘက္ က်ေနာ္တုိ႔ထြက္လာပါတယ္။ ဒီရြာေတြက အေတာ္ေရွးက်တယ္လုိ႔ ေျပာ ရမယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံ ပုဂံနဲ႔အညာေဒသက ရြာေတြထက္ ပုိဆင္းရဲၾကပါတယ္။ အိမ္ေတြေရာ၊ လူေတြေရာ ေပေပေရေရျဖစ္ေနတဲ့သေဘာ။ အိမ္ေတြကလည္း သစ္သားအိမ္မဟုတ္ပဲ ရြံ႕အိမ္ေတြမ်ားပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီရြာအလြန္ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက ေစတီေဟာင္းပုံသဏၭာန္ရွိတဲ့ေနရာဆီ ဓာတ္ပုံ ရုိက္ဖုိ႔တက္သြားေတာ့ ခ်ီးပုံကို နင္းမိပါတယ္။ ေသၿပီဆရာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အထြတ္အျမတ္ ထားတဲ့ေနရာမွန္း ဒီရြာကလူေတြသိပံုမရ။ ရြာထဲမွာ အိမ္သာမရွိေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔ ေတာင္ကုန္း ေလးရွိရာေနရာမွာ မနက္ေနမထြက္ခင္ ကိစၥလာရွင္းထားၾကတယ္ထင္ပါရဲ့။

 (နလန္ဒါျမိဳ့မွ ဗုဒၶအေမြအနွစ္တခု) ဓာတ္ပုံ- Google Search

ဂါယာမွာ ၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ (Patna) ပတၱားနားၿမိဳ့ကေနတဆင့္ ရာဇဲၿဂိဳဟ္္နဲ႔ (Nalanda) နယ္လန္ဒါၿမိဳ့ေတြဆီ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂါယာကုိလာတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံကဘုရားဖူးေတြဟာ ရန္ကုန္က ေန ကလကတၱား၊ အဲဒီကတဆင့္ ပတၱားနားအထိေလယဥ္နဲ႔လာၿပီး ဒီကေနမွ ကားေတြနဲ႔ ဘုရားဖူးသြား ၾကတာလုိ႔ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိ ဆရာေတာ္ကရွင္းျပပါတယ္။ ရာဇဲၿဂိဳဟ္အေရာက္မွာေတာ့ ေတာင္ ေပၚစက္ေလွကား သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ္တုိ႔ေနာ္ေ၀းမွာဆုိရင္ ေဆာင္းရာသီ အျမင့္ခုန္ နွင္းေလ်ာစီးၿပိဳင္ပဲြ စင္ျမင့္ဆီသြားတဲ့ ေကဘယ္ကားလုိမ်ဳိး၊ ေကဘယ္ထုိင္ခံုလိုမ်ဳိးဟာကုိစီးၿပီး သစ္ေတာေတြ၊ ျမစ္ေတြကုိ အေပၚကေနဓာတ္ပုံရုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပုိင္းမွာေတာ့ ျမန္မာစာသင္သား ရဟန္းေတာ္ေတြရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ နလန္ဒါၿမိဳ့ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဂါယာမွာလုိ တည္းခုိဖုိ႔ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမရွိ။ (က်ေနာ္မသိတာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါ တယ္)။ ဒီေတာ့ ဂါယာကေန က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ဦးနဲ႔အတူ ပူးတဲြကားငွားလာတဲ့ ျမန္မာရဟန္းပ်ဳိနွစ္ပါး ဦး ေဆာင္တဲ့အတုိင္း သူတုိ႔ရဲ့အခန္းမွာပဲ စခန္းခ်မယ္ေပါ့။ သူတုိ႔ေနတဲ့အေဆာင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ တကၠ သိုလ္မွာတုန္းကေနခဲ့တဲ့ အေဆာင္ေတြလုိပါပဲ။ ရန္ကုန္နဲ႔စာရင္ နယ္တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေတြက အ ေဆာင္ေတြနဲ႔ ပုိတူမယ္ထင္ပါတယ္။

တထပ္တုိက္အေဆာင္တဲြေတြကုိ စနစ္တက်ေဆာက္ေပးထားၿပီး တခန္းမွာ ကုတင္ေလးလုံးနဲ႔ မီးဖုိး ေခ်ာင္ပါ ထည့္ေပးထားပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔ထုိင္းနုိင္ငံက ဘုန္းႀကီးေတြကုိသာ ေတြ႔ဖူးတဲ့က်ေနာ္အဖို႔ ဒီက စာသင္သားျမန္မာရဟန္းေတြ ေနပုံထုိင္ပုံက တမ်ဳိးထူးျခားေနပါတယ္။ သူတုိ႔ကိုၾကည့္ရတာ၊ သူ တို႔နဲ႔ စကားထုိင္ေျပာေနရတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုဆီ ေရာက္ေနတယ္လို႔မခံစားရဘဲ တကၠသိုလ္က အေဆာင္တခုမွာ လူငယ္ေတြ၀ုိင္းဖြဲ႔ေျပာေနသလုိပါပဲ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စရုိက္လကၡဏာ ေတြကို ဒီစာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြဆီမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီသံဃာၤေတာ္ေတြက DVB ရဲ့ အမာခံပရိတ္သတ္ေတြ၊ ဘယ္ေန႔လြင့္သြားတဲ့သတင္းက ဘယ္လို၊ ဘယ္ေဆာင္းပါးက ဘယ္ပုံ စသ ျဖင့္ အေသးစိပ္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးနုိင္ၾကပါတယ္။

''ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဗုိက္ဆာေနတယ္မို႔လား။ က်ဴပ္ ထမင္းခ်က္လုိက္မယ္။ ဘာစားခ်င္လဲေျပာ'' လုိ႔ စာသင္ သားသံဃာတပါးကေျပာေတာ့ က်ေနာ္က အားနာေနပါတယ္။ ကုိထင္ေက်ာ္ကေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳရွိ ၿပီးသားဆုိေတာ့ စားခ်င္တဲ့အစာနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ကိစၥေတြကုိ ဆက္ေျပာေနပါတယ္။ ျမန္မာ နုိင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆုိတာ သူမ်ားကပ္မွစားရတယ္လို႔ က်ေနာ္ၾကားဖူးေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီး ခ်က္တဲ့ထမင္းကို က်ေနာ္တုိ႔က စားရမယ့္ကိန္း၊ စားခဲ့ရတဲ့ အေျခေနပါ။

ဒီလုိ ဘုန္းႀကီးခ်က္တဲ့ ထမင္းကုိ စားခဲ့ရတဲ့အေျခေနေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ အထြတ္ျမတ္ဆုံး ေနရာ ဗုဒၶဂါယာကေစတီတဆူပၚမွာ ခ်ီးပါထားတာေတြအေၾကာင္းအပါ၀င္ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္း အခန္းဆက္ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးပုိ႔ေတာ့ ဒီအခ်က္နွစ္ခုကုိ အယ္ဒီတာက ဆင္ဆာျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျဖတ္တာလဲလုိ႔ က်ေနာ္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က သတင္းေထာက္ေပါက္စဆုိေတာ့ ဒီလုိ ေမးရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ပုိတဲ့သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြပါရင္ေတာင္ ေက်နပ္ ေနတဲ့ ဘ၀ မ်ဳိးမဟုတ္ပါလား။

အခု ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ၾကာျပီးတဲ့အခ်ိန္က်မွ အယ္ဒီတာက ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖတ္တာလဲလုိ႔ က်ေနာ္ျပန္စဥ္း စားေနမိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ေကာ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ထင္ပါသလဲ။ အယ္ဒီတာဟာ အစဥ္အလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးျဖစ္ၿပီး ဘုရားေပၚခ်ီးပါတဲ့ကိစၥ၊ ဘုန္းႀကီးက လူကိုထမင္းခ်က္ေကြ်းတဲ့ကိစၥေတြဟာ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မကုိက္ညီဘူး၊ မသင့္ေတာ္ဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့အတြက္ ျဖတ္ထားခဲ့တာလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အမွန္တရားေတြပါပဲ။ ထည့္ရင္ပုိေကာင္းမလား၊ ျဖတ္ထားတာက ပုိေကာင္းသလား။

သတိရတုန္း အလားတူ ဆင္ဆာထိတဲ့ ေနာက္ထပ္ခရီးသြားေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ ဆက္တင္ျပခ်င္ပါ တယ္။ ၂၀၀၃ ခုနွစ္ ဒီပဲယင္းအေရးခင္းၿပီးကာစမွာ အလုပ္တာ၀န္တခုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ထုိင္းနုိင္ငံဆီ ခရီးထြက္ရပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ၿမိဳ့ကေနတဆင့္ ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ကရင္ နီအမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရးပါတီ KNPP စခန္းေတြဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာက်င္းပေနတဲ့ ဒီးကူ ပဲြကုိ ျမင္ေစခ်င္လို႔ အတြင္းေရးမႈး ခြန္ဦးရယ္က က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားတာပါ။

ပဲြေတြရဲ့ထုံးစံအတုိင္း ကၾကခုန္ၾက၊ တီးၾကမႈတ္ၾကတဲ့အျပင္ ေခါင္ရည္ေသာက္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းထုတ္ စားတဲ့အရာကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတခုပါ။ ဘီယာတုိ႔၊ အရက္တုိ႔ကုိ ရံုးခ်ိန္ (အလုပ္လုပ္ ေနခ်ိန္) တြင္း မေသာက္ရတာ သတင္းသမားေတြရဲ့ ထုံးစံျဖစ္ေပမယ့္ အခုဟာက ဘီယာလည္း မဟုတ္၊ အရက္လည္း မဟုတ္။ သူတို႔ ရိုးရာအရ ေသာက္ေနက် ေခါင္ရည္။ ယဥ္ေက်းမႈအရ တေလး တစားတုိက္ေနတဲ့ ေခါင္ရည္ကုိ သတင္းသမား က်ေနာ္က မေသာက္ပဲေနသင့္တယ္ထင္ပါသလား။ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ။ ေခါင္ရည္တဂ်ဳိင့္၊ ေကာက္ညႇစ္တကုိက္နဲ႔ အေတာ္အရွိန္ေကာင္းတဲ့အထိ က် ေနာ္ ေသာက္ခဲ့ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီခရီးသြား အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးထဲမွာပါတဲ့ က်ေနာ္ေခါင္ရည္ေသာက္တဲ့အခန္းကို အယ္ဒီ တာက ဆင္ဆာျဖတ္ထားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာဟာ အစဥ္အလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးျဖစ္ေနလုိ႔ လား။ ဒါမွမဟုတ္ တာ၀န္ခ်ိန္မွာ သတင္းသမားေခါင္ရည္ေသာက္တယ္ဆုိတာကုိ မသိေစခ်င္လို႔လား။ အဲဒီအခ်ိန္က မစဥ္းစားမိေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒါေတြကိုျဖတ္သင့္မသင့္ က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးဆုိတာ မွတ္တမ္းတင္ေဆာင္းပါး Documentary တခုပဲ မဟုတ္ပါ လား။ နုိင္ငံတကာ ရုပ္သံ မွတ္တမ္းေတြမွာေတာ့ ေသာက္တာေရာ၊ စားတာေရာ အရွိအတုိင္း အကုန္ ထည့္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြက်မွ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔မသင့္ေလ်ာ္လုိ႔၊ ဘာသာေရးနဲ႔ လုိက္ ေလ်ာညီေထြမျဖစ္လုိ႔ဆုိျပီး အစစ္အမွန္အခ်က္လက္တခ်ဳိ႕ကုိ ဆင္ဆာျဖတ္ထားသင့္ပါသလား။      ။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

http://www.htetaungkyaw.net/