အသြင္ခုိးသူ

 သကၤန္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာေတြ ျမင္ေတြ႔ၾကားသိေနရတာမုိ႔ သကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္တာေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အႏုပညာ အသိုင္းအဝိုင္းက သကၤန္းကို မ႐ိုမေသ လုပ္တာေတြ ျမင္လာေတြ႔လာရတာ စိပ္လာပါတယ္။ မ႐ိုမေသ လုပ္တယ္ ဆုိတာက ကိုရင္အစစ္ ရဟန္းအစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ျပကြက္ေတြကို ဆုိလိုတာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သႀကၤန္တြင္းမွာ ဆုိရင္လည္း လူပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႕ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုၿပီး သံခ်ပ္ထိုးေနၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို Facebook မွာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

သကၤန္းကို ပါဠိလို သံုးႏႈန္းရာမွာ အရဟတၱဓဇ၊ ကာသာဝ၊ စီဝရဆိုတဲ့ ပါဠိပုဒ္ သံုးပုဒ္က အသံုးမ်ားၿပီး ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီပါဠိသံုးပုဒ္ကို ျမန္မာျပန္မယ္ဆုိရင္ ရဟႏၲာတို႔၏ တံခြန္ေအာင္လံသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ သကၤန္း၊ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ သကၤန္း၊ ရေသ့တုိ႔၏ သကၤန္းထက္ျမတ္ေသာ သကၤန္းလို႔ အနက္အဓိပၸာယ္ ထြက္ရွိပါတယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ လူဝတ္ေၾကာင္ဘဝနဲ႔ ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္ကုိ သကၤန္းကသာလွ်င္ ခံယူႏိုင္ပါတယ္။ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းရဲ႕ အဆီသည္ သိဂႌေရႊခြက္နဲ႔သာ ထည့္ထားလို႔ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သကၤန္းဆုိတာဟာ အလြန္အင္မတန္မွကို ျမင့္ျမတ္ၿပီး ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ရဲ႕ တံခြန္ေအာင္လံ ျဖစ္ပါတယ္။

သာသနာေတာ္ အေစာပိုင္းကာလမွာ သကၤန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္က စနစ္တက် စည္းကမ္း သတ္မွတ္ျခင္း မျပဳေသးပါဘူး။ ေနာင္အခါမွာ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြ မ်ားျပားလာၿပီး သကၤန္းကို ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အေရာင္အေသြးမ်ား ေဆးဆိုးၾက၊ ခ်ဳပ္ခ်င္သလို ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတာေၾကာင့္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက သကၤန္းေရာင္ သကၤန္းကို ေဆးဆိုးရာမွာ သံုးစြဲရမယ့္ သစ္ေခါက္ သကၤန္းခ်ဳပ္လုပ္ပံု ဒီဇိုင္းေတြကို စနစ္တက် သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ၿပီး စည္းကမ္းမ်ား သတ္မွတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သကၤန္းရဲ႕အေရာင္ သကၤန္းဒီဇိုင္းတုိ႔မွာ အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ အဲဒီအနက္အဓိပၸာယ္ အမ်ားအျပားထဲက ထင္ရွားတဲ့ မွတ္သားရလြယ္တဲ့ သကၤန္းဒီဇိုင္းရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္နဲ႔ သကၤန္းဒီဇိုင္း ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူတဲ့ မဂဓတုိင္းဟာ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းက အလြန္အင္မတန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ တုိင္းႏိုင္ငံတစ္ခုပါ။ မဂဓတုိင္းဟာ စစ္အင္အား အႀကီးမားဆံုး တုိင္းႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္သလို လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္ ပိုင္းမွာလည္းပဲ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳး တုိးတက္ၿပီး စည္းစနစ္ အင္မတန္က်ေသာ တုိင္းႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ မဂဓတုိင္းရဲ႕ လယ္ကြက္ေတြဟာ ေလးေထာင့္ပံုစံမ်ား ျဖစ္ၿပီး အဆိုပါ လယ္ကြက္မ်ားဆီသို႔ တာတမံမ်ားမွ ေနၿပီး တူးေျမာင္းမ်ားျဖင့္ ေရသြယ္ကာ စိုက္ပ်ိဳးေသာစနစ္ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က တျခားေသာ တုိင္းႏိုင္ငံမ်ားလည္း ျမစ္ေရကို သြယ္တန္းၿပီး လယ္ယာတုိ႔ကို စိုက္ပ်ိဳးၾကေပမယ့္ မဂဓတုိင္းေလာက္ေတာ့ စနစ္တက် မရွိၾကပါဘူး။ မိုးမရြာတဲ့အခါမွသာ တက္သုတ္႐ုိုက္ၿပီး ျမစ္ေရတင္ စိုက္ၾကတာမ်ိဳးပါ။

တစ္ခါတုန္းက ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ ေနာက္ပါ ရဟန္းသံဃာတုိ႔နဲ႔အတူ မဂဓတုိင္းမွာ ေဒသစာရီ လွည့္လည္ၾကြခ်ီေတာ္မူရင္း မဂဓတုိင္း လယ္ကြက္မ်ားကို ညႊန္ျပေတာ္မူကာ “ခ်စ္သားအာနႏၵာ၊ မဂဓတုိင္း လယ္ကြက္မ်ားရဲ႕ ပံုစံအတုိင္း သကၤန္းကို ခ်ဳပ္လုပ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ” လို႔ ေမးျမန္းေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ကလည္း “ခ်ဳပ္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား” လို႔ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ဟာ မဂဓတုိင္းရဲ႕ လယ္ကြက္ပံုစံအတုိင္း လယ္ကြက္မ်ား ေရသြင္းတူးေျမာင္းမ်ား စသျဖင့္ သကၤန္းကို ပံုေဖာ္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကို သြားေရာက္ ဆက္ကပ္ ျပသပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားတဲ့ သကၤန္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူၿပီး အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ကို ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူကာ “ရဟန္းသာမေဏအားလံုး သကၤန္းကို ဒီပံုစံအတုိင္း ခ်ဳပ္လုပ္ ဝတ္႐ံုၾကရမယ္” လို႔ စည္းကမ္း ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခါကစလို႔ သကၤန္းပံုစံ ဒီဇိုင္းဟာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေျပာင္းမလဲ အတည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝတ္႐ံု သံုးစြဲေနၾကတဲ့ သကၤန္းပံုစံ ဒီဇိုင္းဟာ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ဒီဇိုင္းဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ တိတိက်က် ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အႀကံဉာဏ္ေတာ္ကို အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္က အေကာင္အထည္ ေဖာ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ရဟန္းေတာ္မ်ား ဝတ္႐ံု သံုးစြဲၾကရတဲ့ သကၤန္းကို မဂဓတုိင္းလယ္ကြက္ ပံုစံအတိုင္း ခ်ဳပ္လုပ္ခုိင္းျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အနက္အဓိပၸာယ္မ်ား ကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။ မဂဓတုိင္းရဲ႕ လယ္ကြက္မ်ားဟာ မ်ိဳးေစ့မ်ား ႀကဲခ်စိုက္ပ်ိဳးရန္အတြက္ လယ္ယာေျမေကာင္းမ်ား ျဖစ္သလို မဂဓတုိင္းရဲ႕ လယ္ကြက္ပံုစံ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ဖန္ရည္ဆိုး အဝတ္သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုသံုးစြဲေနၾကတဲ့ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ားသည္လည္းပဲ ကိေလသာ ဖန္ရည္မ်ားကို ေထြးအန္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာသူမ်ား၊ ေထြးအန္ေနဆဲသူမ်ား၊ ေထြးအန္ၿပီးေသာသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္က်င့္သီလ စင္ၾကယ္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ ခရီးသြားမ်ားအေနႏွင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ိဳးေစ့မ်ား ႀကဲခ် စိုက္ပ်ိဳးရန္အတြက္ လယ္ယာေျမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကို သကၤန္းဝတ္ထားတာကို ျမင္တာနဲ႔ သိရွိ နားလည္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ သကၤန္းကို မဂဓတုိင္းရဲ႕ လယ္ကြက္ပံုစံအတုိင္း ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ခ်ဳပ္လုပ္ခိုင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ ယမကဝဂ္ေဒဝဒတၱ ဝတၳဳမွာ “ဣေျႏၵတို႔ကို ဆံုးမျခင္းကင္း၍ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆုိျခင္း မရွိေသာ၊ ကိေလသာဖန္ရည္ မကင္းဘဲလ်က္ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္သကၤန္းကို ဝတ္ေသာသူသည္ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္သကၤန္းႏွင့္ မထိုက္တန္။ ဣေျႏၵတုိ႔ကို ဆံုးမျခင္းရွိ၍ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆုိျခင္း ရွိေသာ၊ ကိေလသာဖန္ရည္ကို ေထြးအန္ၿပီး၍ သီလတုိ႔၌ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းသူသည္သာလွ်င္ ဖန္ရည္ဆုိးေသာ အဝတ္သကၤန္းႏွင့္ ထိုက္တန္၏” လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းက ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးမွ တိမ္ေကာလာေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ ႏုနယ္သူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ “ငါသည္ကား ႏုနယ္သူျဖစ္၏။ မရေသးေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔ကို ရရွိစိမ့္ေသာငွါ လည္းေကာင္း၊ ရရွိၿပီးေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကိုလည္း တုိးပြားလာေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းငွါ လည္းေကာင္း မစြမ္းႏုိင္။ ငါသည္ အဘယ္နည္းျဖင့္ မပင္ပန္းဘဲ ခ်မ္းသာစြာ အသက္ေမြးရပါအံ့နည္း” လို႔ ႀကံစည္ စဥ္းစားပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ “သာကီဝင္မင္းသား ဘုရားအႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္ေသာ ဤရဟန္းတုိ႔သည္ ေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္ ရွိကုန္၏။ မြန္ျမတ္ေသာ ေဘာဇဥ္တုိ႔ကို စားေသာက္၍ ေလမတိုက္ေသာ အိပ္ရာေနရာတုိ႔၌ အိပ္ရကုန္၏။ ငါသည္ ကိုယ္တုိင္ သပိတ္သကၤန္းကို စီမံ၍ ဆံမုတ္ဆိတ္တို႔ကို ပယ္လ်က္ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္သကၤန္းတုိ႔ကို ဝတ္႐ံုၿပီးလွ်င္ ရဟန္းတုိ႔ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းအရံသုိ႔ သြား၍ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ရမူ ေကာင္းေလစြ” လို႔ ထပ္မံႀကံစည္မိၿပီး အႀကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ေက်ာင္းအရံသုိ႔ သြားေရာက္ကာ ေက်ာင္းေနရဟန္းတုိ႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါတယ္။

ထိုအခါ ေက်ာင္းေနရဟန္းတုိ႔က “င့ါရွင္ သင္သည္ အဘယ္မွ် ဝါရၿပီနည္း” လို႔ ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ “ငါ့ရွင္တုိ႔ ဤအဘယ္မွ် ဝါရၿပီနည္း ဆုိသည္ကား အဘယ္ကို ဆုိလိုပါသနည္း” လို႔ ျပန္လည္ ေမးျမန္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းေနရဟန္းတုိ႔က “ငါ့ရွင္ သင္၏ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာကား အဘယ္သူနည္း” လို႔ ထပ္မံ ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ “ငါ့ရွင္တုိ႔ ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာဆိုသည္ကား အဘယ္ကို ဆိုပါသနည္း” လို႔ ျပန္လည္ ေမးျမန္းျပန္ပါတယ္။ ရဟန္းခ်င္းေတြ႔ဆံုတုိင္း မျဖစ္မေန ေမးျမန္း ေျဖၾကားရမယ့္ ေမးခြန္းႏွစ္ခုလံုးကို ေျဖၾကားဖို႔ ေနေနသာသာ ေမးခြန္းကိုေတာင္မွ နားမလည္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနရဟန္းတုိ႔ဟာ ဝိနည္းအရာမွာ ဧတဒဂ္ ရရွိထားတဲ့ အရွင္ဥပါလိ မေထရ္ျမတ္ကို “ငါ့ရွင္ဥပါလိ တုိက္တြန္းပါ၏။ ဤရဟန္းကို ေမးစိစစ္ပါေလာ့” လို႔ တိုက္တြန္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ အရွင္ဥပါလိမေထရ္ျမတ္က ေမးစိစစ္တဲ့အခါမွာ ဝမ္းေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာ သကၤန္းပတ္လာတဲ့သူက အရွင္ဥပါလိမေထရ္ျမတ္ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပပါတယ္။ အရွင္ဥပါလိ မေထရ္ျမတ္ကလည္း တျခားရဟန္းေတာ္မ်ားကိုလည္း အေၾကာင္းစံု ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အေၾကာင္းစံုကို သိရွိလိုက္ၾကရတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ထိုအေၾကာင္းစံုကို ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကုိ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ၾကားသိရၿပီးတဲ့အခါမွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက “ရဟန္းတုိ႔ ေပါင္းသင္းမႈကို ခိုးေသာသူသည္ ပဥၥင္းမျဖစ္။ ပဥၥင္းခံ မေပးအပ္။ ပဥၥင္းခံေပးမိသည္ ရွိေသာ္ (အသြင္ကို) ဖ်က္ရမည္” လို႔ သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္ မူလိုက္ပါတယ္။

အသြင္ခိုးသူ ဆုိတာက ရဟန္းအစစ္လည္းမဟုတ္ ကိုရင္အစစ္လည္း မဟုတ္ပါဘဲ မိမိဘာသာ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုသူကို ဆိုလိုတာပါ။ အသြင္ခိုးသူဟာ ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ ရဟႏၲာအပါး တစ္ေသာင္းနဲ႔ သိမ္ထဲမွာ ရဟန္းခံအပ္ ပါေသာ္လည္း ဒီဘဝမွာေတာ့ ရဟန္းမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း အသြင္ခုိးသူကို ပဥၥင္းခံ (ရဟန္းခံ) မေပးအပ္ပါဘူး။ အသြင္ခိုးခဲ့ဖူးသူ မွန္းမသိလုိ႔ ရဟန္းခံ ေပးမိရင္ေတာင္မွ သိရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ သိသိခ်င္း လူထြက္ခိုင္းရပါမယ္။ ဥပမာ-လူတစ္ေယာက္က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုၿပီး ရဟန္းအျဖစ္ ကိုရင္အျဖစ္ တစ္ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ဖူးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ သူဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က် သားသမီးေတြရၿပီး အသက္ႀကီးရင့္တဲ့ အခါမွာ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ခ်င္လုိ႔ ေက်ာင္းသြားၿပီး ရဟန္းခံေပးဖို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဒီလူက အသြင္ခိုးခဲ့ဖူးသူ ဆုိတာ မသိလို႔ ရဟန္းခံေပးလိုက္ၾကတယ္ ဆုိပါစို႔။ အဲဒီသူဟာ ရဟန္းမျဖစ္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း မသိလို႔ ရဟန္းခံေပးလိုက္ေပမယ့္ သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔ကို လူထြက္ခုိင္းရပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ရဟန္းအစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ၊ ကိုရင္အစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ သကၤန္းဝတ္႐ံုျခင္းဟာ အရမ္းအျပစ္ႀကီးပါတယ္။ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေမထုန္မွီဝဲျခင္း၊ သူတစ္ပါး ဥစၥာခုိးယူျခင္း၊ လူ႔အသက္သတ္ျခင္း၊ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ မရရွိပါဘဲ ရရွိေနတယ္လို႔ လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္းဆုိတဲ့ အျပစ္ေလးခုထဲက တစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္မိရင္ ပါရာဇိက က်ပါတယ္။ ပါရာဇိက က်သူဟာ ဒီဘဝမွာေတာ့ ရဟန္းအျဖစ္ကို မရရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပါရာဇိက က်သူဟာ ကိုရင္အျဖစ္နဲ႔ သာသနာ့ဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေနလို႔ရပါေသးတယ္။ အသြင္ခိုးသူကေတာ့ ဒီဘဝမွာ ရဟန္းအျဖစ္ေရာ ကိုရင္အျဖစ္ကိုပါ မရရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသြင္ခိုးတဲ့ အျပစ္ဟာ ပါရာဇိက က်တာထက္ေတာင္မွ ဆိုးဝါးပါေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က အသြင္ခုိးသူလို ရဟန္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဒကာဒကာမမ်ားကို လိမ္ညာစားဖို႔ သကၤန္းကို ဝတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္ဝင္ခန္းအရ အေျခအေနအခ်ိန္ အခါအရ သကၤန္းကို ဝတ္ရတာပါလို႔ ေစာဒက တက္ခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဝိနည္းေတာ္အရ ကိုရင္အစစ္ မဟုတ္ဘဲ ရဟန္းအစစ္ မဟုတ္ဘဲ ဘယ္လိုလူမွ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္မွ သကၤန္းကို မဝတ္႐ံုေကာင္းပါဘူး။ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုမိတာနဲ႔ အသြင္ခိုးသူ စာရင္းထဲ အက်ံဳးဝင္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သကၤန္းဆုိတာ သံုးတတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ေဘးပါ။ ဒါေၾကာင့္ သကၤန္းကို မေထမဲ့ျမင္ မျပဳသင့္ပါဘူး။ ဆုိင္ရာ သာသနာေရး အရာရွိေတြကလည္း ဒီလိုကိစၥေတြကို ၾကပ္မတ္သင့္ပါတယ္။ သကၤန္းဆုိတာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အေရေတာ္ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္အစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ၊ ရဟန္းအစစ္ မဟုတ္ပါဘဲ သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေနျခင္းမ်ား ေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါလို႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းအပ္ပါတယ္။

Written by  မိုးသု (မႏၲေလး)

The Voice Weekly