အဆိပ္မ်ားနဲ႔ေ၀းရာ

တြင္းတကာ့တြင္း ေတြထဲ အနက္ဆုံးနဲ႔ ျပန္တက္ရ အခက္ဆုံး တြင္းကေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတြင္းႀကီးထဲကေန အေပၚျပန္ေရာက္ဖို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကဳိးစား ႐ုန္းကန္ရဦးမလဲ။ ဘာေတြမ်ားထပ္ၿပီး ေပးဆပ္ၾကရဦးမလဲ။ ဆက္ၿပီး ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အင္အား မရွိသူေတြ ကေတာ့ အဆုံးစီရင္ၿပီး အ႐ႈံးေပး လုိက္ၾကတယ္။ အ႐ႈံးမေပးႏုိင္သူ ေတြကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာတစ္ မ်ဳိး၊ ျပည္ပမွာတစ္ဖုံ ဒုကၡေရာင္စုံ ေတြနဲ႔ နပန္းလုံးလုိ႔ေကာင္းတုန္း။

အဓိက ျပႆနာက ဆင္းရဲ လုိ႔။ ဆင္းရဲျခင္းေနာက္မွာ ကပ္ပါ ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကလည္းမ်ား မွမ်ား။ အခုပဲၾကည့္ေလ။ မထိတ္ သာမလန္႔သာသတင္း။ လွည္းကူး ၿမိဳ႕နယ္ထဲက စက္႐ုံတစ္႐ုံမွာ  အ လုပ္သမားေတြကို ေကြၽးတဲ့ နံနက္ စာပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ထဲ ဆားနဲ႔ ယမ္းစိမ္းမွားထည့္သတဲ့။ ကံ ေကာင္းလုိ႔မေသတယ္။ လူ သုံး ဆယ္ေက်ာ္အေရးေပၚေရာက္ ကုန္ေရာ။ ေဆးဦးသြားလုိ႔ေပါ့။

အရင္လေတြကလည္း အ လွဴတခ်ဳိ႕မွာ အစာအဆိပ္သင့္တဲ့ သတင္း မၾကာခဏေတြ႕မိပါ တယ္။ ပူျပင္းတဲ့ရာသီမွာအစား အစာေတြကို တစ္ရက္ေစာၿပီး ခ်က္ထားေတာ့ ရာသီေၾကာင့္ ဓာတ္ေျပာင္းသြားၿပီး အစာအ ဆိပ္သင့္တာ။ နဂုိခ်က္ထားတုန္း က အေကာင္း။ အခုဟာကေတာ့ ယမ္းစိမ္းကုိစားမိလုိ႔ျဖစ္တဲ့ ႏုိက္ ထ႐ုိက္ပြိဳင္စင္။ ဆားပုလင္းနဲ႔ ယမ္းစိမ္းေရာထားမိလုိ႔ မွားထည့္ မိတာျဖစ္မွာ။

အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဆားနဲ႔ ယမ္းစိမ္းအေရာင္ခ်င္း၊ အ ရသာခ်င္းတျခားစီ။မွားစရာလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပါ့ဆရသလားလုိ႔ အျပစ္တင္စရာေပါ့။ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိမွားရျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာအေခၚ ‘မီးဖုိေခ်ာင္’ဆုိတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ခုတ္ထစ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ေနရာေတြကို ၀င္ၾကည့္ဖူးပါသလား။ အိမ္ေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္မိသား စုအတြက္ သီးသန္႔မုိ႔ ပထမတန္း စားသန္႔ျပန္႔မေနေတာင္ မညစ္ ပတ္ေအာင္ေတာ့ ဂ႐ုစုိက္ၾကပါ တယ္။ က်န္းမာေရးဗဟုသုတရွိ တဲ့အေပၚ မူတည္လုိ႔ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစာျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတဲ့ ထမင္းဆုိင္၊စား ေသာက္ဆုိင္၊ အေဆာင္၊ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းစသျဖင့္ မီးဖုိေခ်ာင္ႀကီး ေတြကေတာ့ ေနရာတုိင္းမဟုတ္ ေတာင္ အမ်ားအားျဖင့္သန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းတတ္ၾကတယ္။ အထူး သျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လုိေနရာအ က်ယ္အ၀န္းအခက္အခဲ၊ အမႈိက္ စြန္႔စရာခက္ခဲတဲ့အရပ္ေတြက လူ အမ်ားစားဖုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္စရာေနရာ ေတြဟာ ပုိၿပီးညစ္ပတ္လာၾက တယ္။ အေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာသာ စားခ်င္စဖြယ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ ဆင္ထားေပမယ့္ ခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့ ေနရာေတြ၀င္ၾကည့္မိလုိ႔ကေတာ့ စားခ်င္စိတ္ကုန္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီ လုိတန္ရာတန္ေၾကးေပးစားရတဲ့ေနရာမ်ဳိးေတြမွာေတာင္သန္႔ရွင္းမႈအားနည္းေနရင္ အလကား ေကြၽးတဲ့ေနရာေတြမွာျဖစ္သလုိ စီ မံေကြၽးေနတာရင္ေလးစရာပါ။

အခု ဆားနဲ႔ ယမ္းစိမ္းမွားစား တဲ့ ေနရာက စက္႐ုံတစ္႐ုံရဲ႕ အ လုပ္သမားေတြကို မနက္စာေကြၽး တဲ့ အေဆာင္။ တကယ္ေတာ့ အ ေဆာင္ထမင္းဟင္းဆုိတာ အလုပ္ သမားကို အလုပ္သမားက ျပန္ခ်က္ေကြၽးေနၾကရတာ။ အစားအစာကုိ စနစ္တက်စီမံခ်က္ျပဳတ္တဲ့စားဖုိမွဴးေတြကို ငွားထားတာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လႈိင္သာယာ စက္မႈဇုန္ထဲက စက္႐ုံတစ္႐ုံမွာ အဲဒီလုိေနစရာေပး။ ထမင္းေကြၽးတဲ့ အေဆာင္မ်ဳိးရွိတယ္။ တကယ့္ကို မွ ျဖစ္သလုိ။ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူလက္ခံထားတဲ့ ေအာ္ဒါအခ်ိန္မီၿပီးေရးအတြက္ လုိအပ္တဲ့ အလုပ္သ

မားကိုလုိခ်င္ တဲ့အခ်ိိန္ေခၚခုိင္းႏုိင္ဖုိ႔အဓိက။

အားလုံးသိၾကတဲ့အတိုင္း ႏုိင္ငံအႏွံ႔က လူငယ္ေတြကုိယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာမွာ အုိးမကြာအိမ္မကြာ လုပ္ကုိင္စားခ်င္ၾကေပမယ့္ အ လုပ္ကမရွိ။ ရွိတဲ့အလုပ္က မစား ေလာက္။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္လုပ္ ခ်င္စိတ္သာရွိ လုပ္စရာေပါတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္အရပ္ ရပ္က အလုပ္လက္မဲ့ေတြတက္ လာၾကတယ္။ အလုပ္ရွာၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရရာအလုပ္ကို ေငြ ရရင္ၿပီးေရာ ၀င္မလုပ္ရဲဘူး။ ေန ေရးထုိင္ေရးကရွိေသးတာ။ ကိုယ္ ေနရမယ့္ေနရာနဲ႔အဆင္ေျပမယ့္ အလုပ္ကိုေရြးၾကရတယ္။

အဲဒီလုိ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အဓိကျပႆနာကိုသိထားတဲ့ အ လုပ္ရွင္ေတြက ကုိယ့္စက္႐ုံမွာအ လုပ္သမားမလုံေလာက္တဲ့ကိစၥမ ျဖစ္ရေအာင္ အလုပ္ေခၚကတည္း က ေနစရာေပးမယ္။ ထမင္းေကြၽး  မယ္ဆုိတဲ့ မက္လုံးေတြေပးၿပီးေခၚ ၾကတယ္။ စက္မႈဇုန္နဲ႔ နီးတဲ့ရပ္ ကြက္ထဲက ေျမေနရာက်ယ္က်ယ္ မွာ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိးထရံကာအ ေဆာင္ႀကီးေတြေဆာက္ၿပီး အ ေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ နယ္ကအလုပ္ သမားေတြကို ေပးေနခုိင္းတယ္။

ထမင္းေကြၽးတယ္ဆုိတာက လည္း တကယ့္ကိုထမင္း၀႐ုံေလး ပါ။ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္အာ ဟာရမပါ။ အလုပ္သမားတစ္ ေယာက္ကို ဆန္နဲ႔ထမင္းဖုိးမပါ ဟင္းအတြက္ တစ္ေန႔ငါးရာႏႈန္း ေလာက္ပဲ အကုန္ခံတာ။ စာဖတ္ သူတြက္ၾကည့္ေပါ့။ လူတစ္ ေယာက္စာ တစ္နပ္ကိုေငြေလးႏွစ္ ရာေက်ာ္နဲ႔ ဘာဟင္းစားရမွာလဲ။ အသီးအရြက္ပဲစားရေတာ့မေပါ့။ အလုပ္သမားေတြဘာမ်ား ေစာဒကတက္ရဲမလဲ။ ေနစရာေပး၊ စားစရာေကြၽးတာေတာင္ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိ။ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းတရားက ေပးတဲ့ ဒုကၡေတြ။

အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ဟာ လုံေလာက္တဲ့လုပ္ခလစာ သာရၾကည့္။ ဒီလုိဘယ္သူမွမေန ခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူမဆုိ အလုပ္က ျပန္ ကုိယ့္အိမ္ေလးမွာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းအနားယူ။ အိမ္က ခ်က္ ေပးလုိက္တဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးနဲ႔ အလုပ္ထဲမွာစား။ အဲဒီလုိသာေန ခ်င္ၾကေတာ့မေပါ့။ အခုေတာ့ အ လုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀င္ေငြ နဲ႔အဆေပါင္းမ်ားစြာျမင့္တက္ေန တဲ့ ေနထုိင္စားေသာက္စရိတ္ေတြ ေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ျပဳသမွ်ႏုေနၾကရ တာ။

စားဖုိေဆာင္၀န္ထမ္းဆုိတာ လည္း ဘာထူးလဲ။ကြၽမ္းက်င္ အဆင့္စားဖုိမွဴးေတြမွမဟုတ္ဘဲ။ ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္တယ္။ လူအမ်ားစာခ်က္ႏုိင္တယ္ဆုိ ခန္႔လုိက္တာပဲ။ စားဖုိေဆာင္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ က်န္းမာေရးဗဟုသုတ ဘာမွမရွိ၊မသိ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ အလုပ္သမားေတြ အခ်ိန္မီစားႏုိင္ဖုိ႔ မနက္မီး၊ ညမီး ဆက္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကရတာ။ မီးဖုိေဆာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ေနေနသာသာ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ေတာင္အႏုိင္ႏုိင္။စက္႐ုံတာ၀န္ရွိသူကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း။ အဆင္ေျပေနရင္ၿပီးေရာ။ ဘာမွမျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ အခုလုိလည္းျဖစ္ေရာ ျပႆနာတက္ ေရာ။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဆားနဲ႔ ယမ္းစိမ္းမွားလို႔။ ေဆး႐ုံလည္းအ ခ်ိန္မီေရာက္လုိ႔။ မဆလာနဲ႔ႂကြက္ သတ္ေဆးမွားထည့္ရင္ေတာ့ ၿပီး ပါေလေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေလးေလးနက္နက္ထားစဥ္း စားရမယ့္ကိစၥပါ။ အခုႏုိင္ငံတ ကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြက ျမန္ မာ့ႏုိင္ငံေရးအေရြ႕ကို သိမ္မယုံ ေသးလုိ႔ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔၀င္မလာေသး တာ။ ၂၀၁၅ေနာက္ပုိင္းစက္မႈဇုန္ ေတြအျပည့္ စက္႐ုံေတြလည္ပတ္ ေတာ့မယ္ဆုိရင္ လုပ္ငန္းလုိအပ္ ခ်က္ျပည့္ေအာင္ ကုိယ့္စက္႐ုံမွာ အလုပ္သမားၿမဲေအာင္ မက္လုံး ေတြမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး ေခၚၾကမွာပဲ။

သက္ဆုိင္ရာၿမိဳ႕နယ္အလုပ္ သမား႐ုံးက တာ၀န္ရွိသူေတြအေနနဲ႔ စက္႐ုံေတြကိုစစ္ေဆးတဲ့အခါ အလုပ္ရွင္ေတြ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး၊ လာဘ္လာဘေပးတာေတြကို သာ ယာၿပီး ျပန္မသြားၾကပါနဲ႔။ စက္႐ုံ ႀကီးရဲ႕ ဘြိဳင္လာေတြ၊ မီးသြယ္ တန္းတာေတြ၊ လူမႈဖူလုံေရး၊ အ ခ်ိန္ပုိခုိင္းတဲ့ ကိစၥေတြသာမကအ လုပ္သမားေတြကို စက္႐ုံကစီစဥ္ ေပးထားတဲ့ေနရာေတြ၊ အစားအ ေသာက္ေကြၽးေမြးတဲ့ ကိစၥေတြကို ပါ  တကယ့္က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ ရဲ႕လားဆုိတာ တိက်စြာစစ္ေဆး သင့္ပါတယ္။ မညီၫြတ္ရင္ ခ်က္ ခ်င္းျပင္ခုိင္းသင့္ပါတယ္။ မလုိက္ နာရင္ ထိေရာက္စြာအေရးယူသင့္ ပါတယ္။

အလုပ္ရွင္ဆုိတာကေတာ့ ကုန္က်စရိတ္နည္းေလ သူ႔အ တြက္ အျမတ္ၾကမ္းေလးမုိ႔ ေငြပို ကုန္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးေတြလုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ အ ဆင္ေျပေနေသးသေရြ႕ မွိန္းၿပီး လုပ္ေနမွာပါ။တကယ္ျဖစ္ေတာ့ အသက္ေပးရမွာ ကုိယ့္လူူမ်ဳိးအ လုပ္သမားေတြ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသား ကို ကုိယ္ကစၿပီးတန္ဖုိးထားျပမွ တုိင္းတစ္ပါးက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ ေတြကလည္း တန္ဖုိးထားဆက္ ဆံမွာေပါ့။

ဆင္းရဲတြင္းက အလြတ္႐ုန္း ဖို႔ ၿပဳိင္တူတြန္းၾကရမယ့္အခ်ိန္မွာ အသက္အႏၲရာယ္အတြက္လည္း သတိရွိၾကရပါမယ္။ အခုအျဖစ္ အပ်က္ကို နမူနာယူလုိ႔ ၀ုိင္း၀န္း ဂ႐ုစုိက္ေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ လစာနည္း၊ ဆင္းရဲသား အလုပ္သမားေလးေတြအဆိပ္အ ေတာက္ကင္းတဲ့ အစားအစာေတြ ကို စိတ္ခ်လက္ခ်စားႏုိင္လိမ့္မယ္ ဆုိတာ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

Author: ေဂ်လွသင္
7DAY DAILY

ေဂ်လွသင္