ေနေရးအခက္ေၾကာင့္ အသက္ႏွင့္လဲ ထြက္ေပါက္ရွာေသာအခါ

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေက်ာခ်စရာေနရာ တစ္ေနရာအတြက္ အိမ္ငွားခ မေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အဆံုးစီရင္သြားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အား အိမ္ခန္းငွားခေပးရန္ သတ္မွတ္ရက္ ျပည့္သည့္ေန႔တြင္ အိမ္ငွားေနထုိင္သည့္ အသက္(၇၂)ႏွစ္အရြယ္ အဘုိးဦးလွေရႊ(နာမည္ေျပာင္း)တစ္ေယာက္  အိမ္ငွားခမတတ္ႏုိင္ေတာ့၍ ေနအိမ္ထုပ္တန္းတြင္ ဆြဲႀကိဳးခ်ကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အဆံုးစီရင္မႈတစ္ခု ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ ၁၀၆ ရပ္ကြက္တြင္ ဧၿပီ ၁၈ ရက္က ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

ထုိေသဆံုးမႈသည္ အိမ္ငွားခမေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္သတ္ေသမႈ ပထမဆံုးအႀကိမ္မဟုတ္ပါ။ ၂၀၁၄ ႏွစ္ဦးပုိင္းက သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္လည္း အဘုိးအိုတစ္ေယာက္ အိမ္ငွားခမေပးႏုိင္၍ ဆဲြႀကိဳးခ်ေသဆံုးမႈျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

အိမ္ငွားခမေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရက္ေစ့သည့္ေန႔တြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ႀကိဳးဆဲြခ်၍ သတ္ေသသည့္အမႈမွာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အတြင္း သိသာထင္ရွားေသာ အမႈႏွစ္မႈရိွသြားၿပီျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အိမ္ငွားချပႆနာျဖင့္ပင္ လင္မယားခ်င္းစကားမ်ားကာ ေမာင္းႏွင္လာသည့္ ရထားေအာက္ေျပး၀င္၍ ေသဆံုးမႈမ်ိဳးလည္း ရိွခဲ့ေၾကာင္း ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး ရဲတပ္ဖဲြ႕မွ ရဲအရာရိွတစ္ဦးက ေျပာသည္။

‘‘ေသမႈေသခင္းဖြင့္တဲ့ အမႈတခ်ဳိ႕ကုိ အေသးစိတ္စစ္ၾကည့္ေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက်ပ္တည္းၿပီး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ထြက္ေပါက္ရွာၾကတာ။ လာေနတဲ့ ရထားေအာက္ေျပး၀င္ၿပီး ေသဆံုးမႈမ်ိဳးေတြျဖစ္လာေတာ့ အထက္ဌာနေတြနဲ႔ သီးသန္႔အစည္းအေ၀းထုိင္ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ-ရပ္ကြက္ေတြနဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ ရထားလမ္းေတြကုိ သံဆန္ခါကာေပးဖုိ႔နဲ႔ ပညာေပးစာေစာင္ကပ္ဖုိ႔ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားမယ္’’ဟု အဆိုပါရဲအရာရိွကေျပာသည္။

လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနေသာ အိမ္ငွားခေစ်းႏႈန္းမ်ားသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ နိစၥဓူ၀ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည့္ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားအတြက္ အဓိက၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေနသည္။ ေန႔စဥ္၀င္ေငြ၏ ရာခုိင္ႏႈန္းအမ်ားစုမွာ အျခားအေရးအားလံုးတြင္ သံုးရေသာ ေငြစုစုေပါင္းထက္ ေနေရးတစ္ခုတည္းတြင္ အသံုးျပဳေနရသည္။

‘‘အိမ္လခမေပးႏုိင္ေတာ့ရင္ ဆင္းေပးရမယ္လုိ႔ အိမ္္ရွင္က ေျပာၿပီးေနာက္ေန႔မွာ အဘက သူ႔ကုိယ္သူ ဆြဲႀကိဳးခ်သတ္ေသသြားတာ’’ဟု ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ (၁၀၆) ရပ္ကြက္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ေသဆံုးသူအဘိုးအုိႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းကုိျမေမာင္ကေျပာပါသည္။

အိမ္ရွင္က ပံုမွန္အတုိင္း ေျပာဆုိသတိေပးသြားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေပးစရာေငြမရိွ၊ ေနစရာအိမ္မရွိေသာ တစ္ကိုယ္တည္းေန သက္ႀကီးရြယ္အို အဘဦးလွေရႊကေတာ့ တမလြန္က မေသခ်ာေသာေနရာသုိ႔ လည္ပင္းႀကိဳးကြင္းစြပ္လ်က္ ထြက္သြားခဲ့သည္။

ဦးလွေရႊေပးရန္မရိွခဲ့သည့္ အိမ္ငွားခမွာ တစ္လလွ်င္ ျမန္မာေငြက်ပ္တစ္ေသာင္းခဲြျဖစ္ၿပီး ၎ေနထိုင္ရာအိမ္မွာလည္း ဆယ္ေပခန္႔သာက်ယ္သည့္ ယိုင္လုလုတဲအိမ္ျဖစ္ပါသည္။

ဦးလွေရႊေနထုိင္ခဲ့ရာ ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ (၁၀၆) ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္ငွားေနထိုင္သူမ်ားစြာရိွၿပီး ၎တုိ႔တြင္လည္း အိမ္ပုိင္မရိွသူမ်ားအား ေစ်းကြက္ထဲတြင္ တစ္ဖက္သတ္ အႏုိင္ပုိင္းထားသည့္ အိမ္လခေပးေခ်ႏုိင္ရန္အတြက္ အခက္အခဲေပါင္းစံုရိွေနသည္။

‘‘ပုိက္ဆံမရိွေတာ့လည္း အိမ္ငွားဘ၀နဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာ။ ထမင္းတစ္လုတ္စားရေတာ္ၿပီဆိုၿပီး အိမ္ငွားခကုိ အလ်ဥ္မီေအာင္ ေပးေနရတာေပါ့။ မေပးႏုိင္ရင္ ဆင္းေပးရမွာေလ’’ ဟု ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ (၁၀၆) ရပ္ကြက္ ၿမိဳင္တန္းသာ (၂)လမ္းေန ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ကေျပာသည္။

ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္တုိ႔အိမ္တြင္ မိသားစု၀င္ငါးေယာက္ရိွၿပီး အိမ္ေဆးသုတ္သည့္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနသည့္ ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏ တစ္ေန႔၀င္ေငြ ၇,၀၀၀ က်ပ္ျဖင့္ လံုေလာက္ေအာင္ သံုးစြဲေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ငွားေနသည့္ အလ်ား ၁၀ ေပ၊ အနံ ေပ ၂၀ ရိွေသာ သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မွာ တစ္လလွ်င္ ေလးေသာင္းက်ပ္ျဖင့္ ေျခာက္လစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကာ ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

‘‘အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တုန္းက ေျခာက္လစာ ပုိက္ဆံမရိွလို႔ ဆဲြႀကိဳးေလးသြားေရာင္းၿပီး ေပးခဲ့ရတာ။ ဒီဘက္မွာ အလုပ္အကုိင္လည္းရွားတယ္။ သြားေရး၊ လာေရးလည္း ခက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ငွားခနည္းနည္းသက္သာတဲ့ေနရာ လုိက္ေရြးေနရတာ။ ဒီမွာ ေစ်းျမင့္လာရင္ ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာရွာရမွာပဲ’’ဟု ၎ကေျပာသည္။

‘‘အိမ္ငွားသံသရာ ဘယ္ေလာက္ရွည္ေနၿပီလဲဆုိရင္ ရြာက အမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတာင္ ေဆြခန္းမ်ိဳးခန္းျပတ္တဲ့အထိပဲ။ ကိုယ္ေတြက ဟုိေရာက္လုိက္၊ ဒီေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနတာေလ။ ရြာကလူေတြ ဘယ္လုိလုပ္ရွာႏုိင္ေတာ့မလဲ’’ဟု သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ တစ္ႏွစ္ေနခဲ့ၿပီး လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ေရႊလင္ပန္းစက္မႈဇုန္အနီး ၁၅ ရပ္ကြက္သုိ႔ ေျပာင္းလာသူ ဦးလြန္းျမင့္ကေျပာသည္။

လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေက်ာ္ရိွၿပီး ေျမေနရာက်ယ္၀န္းေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေျမဧရိယာႏွင့္မွ်တေသာ လူဦးေရရိွေသာ္လည္း အလုပ္အကုိုင္အခြင့္အလမ္းေပါသည္ဟု ယူဆၾကကာ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ ေဒသအႏွံ႔မွ စုၿပံဳေရာက္ရိွေနၾကသည္။ ရိွေနသည့္ အေဆာက္အအံုအိမ္ရာႏွင့္ လူဦးေရမွာ မွ်တမႈမရိွဘဲ အိမ္ရာနည္းပါးေနျခင္းက အိမ္ငွားေစ်းကြက္တြင္ အိမ္ပုိင္ရွင္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံေနႏုိင္ျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေနသည္။

ေငြေၾကးအေတာ္အသင့္ တတ္ႏုိင္သူမ်ားက ေျမလြတ္မ်ား၀ယ္၍ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ရေသာ သစ္အေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ၁၀ ေပ (သုိ႔) ေပ ၂၀ ခန္႔က်ယ္သည့္ အိမ္မ်ား ၿပီးစလြယ္ေဆာက္၍ အိမ္ငွားသူလက္ထဲ လဲႊထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အိမ္အမ်ားစုမွာ ေဆာက္လက္စမွာပင္ ေနထိုင္လုိသူမ်ားက စာခ်ဳပ္ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။

‘‘ငွားခ်င္တဲ့သူက အဆမတန္မ်ားေနတယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႔ အိမ္ငွားအခ်ိဳးအစားက မမွ်ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ေတြေျပာတဲ့ ေစ်းေပးေနရတာ။ ဒီအေျခအေနကုိ အစိုးရက စီမံခ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ အလ်င္အျမန္ထိန္းခ်ဳပ္သင့္တယ္’’ဟု ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္မွ စူပါအိမ္ၿခံေျမအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္း မန္ေနဂ်ာဦးစန္းေအာင္က ေျပာသည္။

ၿမိဳ႕ရြာႏွင့္ အိုးအိမ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈဦးစီးဌာန အၿငိမ္းစားၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးျမင့္ေဆြက အစိုးရသစ္၏ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အိမ္ရာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအပုိင္းပါ ကပ္ပါမလာဘဲ ေနာက္က်က်န္ေနေၾကာင္း သံုးသပ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တုိးတက္ေနေသာ လူဦးေရေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တုိက္ခန္းေပါင္းႏွစ္ေသာင္း လုိအပ္ေသာ္လည္း အခန္း ၇၀၀၀ သာ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည္။ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ အိမ္ၿခံေျမေစ်းႏႈန္းမ်ား အဆမတန္ျမင့္တက္ေနရာ အမ်ားစုျဖစ္သည့္ အေျခခံလူတန္းစားမွာ အိမ္ပုိင္၀ယ္ႏုိင္ရန္ အလွမ္းေ၀းသြားၿပီး ငွားသည့္ေစ်းကြက္ဘက္သုိ႔သာ ဦးတည္သြားေသာေၾကာင့္ အိမ္ပုိင္ရွင္မ်ားအႀကိဳက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာသည္။

‘‘အားနည္းေနတဲ့လူမမာကုိ ေဆးသြင္းေပးဖို႔ လုိအပ္သလိုပဲ။ အိမ္ပုိင္မ၀ယ္ႏုိင္တဲ့သူေတြကုိ အစိုးရပုိင္းကေန ထိေရာက္တဲ့ ေထာက္ပံ့မႈေတြ လုပ္ေပးသင့္တယ္။ လူအမ်ားစုက အိမ္ရာအာဟာရျပတ္ေနၾကတယ္’’ဟု ဦးျမင့္ေဆြကဆိုသည္။

လက္ရိွတြင္ အစိုးရႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ စီမံကိန္းမ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနေသာ္လည္း အရစ္က်ေပးရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္ကာလမွာ တုိေတာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႔ခဲြမႈမ်ိဳးျဖစ္ေနေၾကာင္း ဒုိင္းမြန္းအိမ္ၿခံေျမအက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္း မန္ေနဂ်ာဦးျမသာကေျပာၾကားသည္။

‘‘စာခ်ဳပ္အတုိင္းမေပးရင္ အေရးယူမယ္ဆိုတဲ့အပုိင္းလည္းရိွေနတာပဲ။ အိမ္ပုိင္၀ယ္လိုသူေတြကုိ ခုိင္မာတဲ့စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္ၿပီး ကာလရွည္ေငြသြင္းခြင့္ေပးလုိက္ရင္ အေတာ္အသင့္ ေျပလည္သြားပါလိမ့္မယ္’’ဟုဆိုသည္။

မုိးရာသီ၌ထီးျပင္ကာ ေႏြႏွင့္ ေဆာင္းရာသီ၌ ဖိနပ္ျပင္သည့္ အလုပ္လုပ္ကာ အၾကမ္းဖ်င္းတစ္ရက္၀င္ေငြ ေလးေထာင္က်ပ္ရေသာ ဦးတင့္စိန္ကလည္း ၎မိသားစုအတြက္ အဓိကအခက္အခဲမွာ ေနေရးဟုေျပာသည္။ ၎ကုိယ္တုိင္လည္း အသက္ (၆၀) ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္ၿပီး အလုပ္မရိွေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ အိမ္ေဆးသုတ္အလုပ္လုပ္သည့္ သားမက္ျဖစ္သူ၏ ၀င္ေငြကုိသာ မွီခိုေနရသူျဖစ္သည္။

‘‘ဟုိမွာယိုင္ေနတဲ့အိမ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငွားေနတဲ့အိမ္ပဲ။ တစ္လကို ႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္။ ေရနဲ႔မီးက ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဖန္တီးရတာ။ ေနလည္းျပင္း၊ အလုပ္ကလည္းပါးေတာ့ အျပင္မထြက္ႏုိင္ဘဲ သားမက္မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ၿပီး ထမင္းစားေနရတာ’’ဟု ေနပူပူေအာက္ ေျမနိမ့္ေနရာတစ္ခုတြင္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ၁၀ ေပခန္႔သာ က်ယ္သည့္ အိမ္ကုိ လက္ညိႇဳးၫႊန္ျပရင္း ဦးတင့္စိန္ကဆုိသည္။

လက္ရိွအစိုးရ ေခါင္းအခဲဆံုးျဖစ္ေနသည့္ က်ဴးျပႆနာမွာလည္း တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြျပႆနာႏွင့္ ေနထုိင္မႈအတြက္ အိမ္ၿခံေျမေစ်းႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္ေနျခင္းက တုိက္႐ုိက္သက္ဆုိင္ေနသည္။ က်ဴးဟုနာမည္မေက်ာ္ခင္ မူလအစက အိမ္ေျခမဲ့မ်ားသည္ နာဂစ္ကဲ့သုိ႔ေသာ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ မူလေနရပ္ကုိ ေက်ာခုိင္းကာ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေျခခ်လာသူမ်ားျဖစ္သည္။ နာဂစ္ေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာ လူဦးေရအမ်ားစုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္သည့္အထိ အေျခမက်ေသးဘဲ အိမ္ရာမဲ့ (သုိ႔) အိမ္ငွားဘ၀ႏွင့္ပင္ ႐ုန္းကန္ေနေသးသည္။

‘‘နာဂစ္ၿပီးကတည္းက မေနရဲေတာ့လို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး ရန္ကုန္ကုိ ထြက္လာခဲ့တာ။ အခုေတာ့လည္း ဘ၀ေပးက ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကုိ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ေနရၿပီး ေျပာင္းဆိုေျပာင္းေပးရမွာေလ’’ဟု ေတာင္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ ၁၇ ရပ္ကြက္ရိွ စက္မႈဇုန္ေျမကြက္တြင္ တဲထုိးေနထုိင္သူ ေဒၚျမဦးကေျပာၾကားသည္။

ေဒၚျမဦး၏သားက စက္မႈဇုန္အတြင္းရိွ ကားပစၥည္းစက္႐ံုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး သား၏လစာကုိမွီခိုေနရကာ နာဂစ္အၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ၾကာသည္အထိ အိမ္ပုိင္မ၀ယ္ေသးဘဲ ငွား၍ပင္မေနႏုိင္ေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။

စိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျပာင္းအလဲကာလတြင္ အစိုးရအေနျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပဲြအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္အျပင္ ေျဖရွင္းရမည့္ျပႆနာမ်ားအနက္မွ အိမ္ၿခံေျမျပႆနာကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနဟန္ရိွသည္။ အိမ္ပုိင္မရိွေသးသည့္ အိမ္ငွားေနထုိင္သူမ်ားက အိမ္ငွားခလစဥ္ေပးႏုိင္ရန္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားေနရသလို ေဒၚျမဦးတုိ႔လို နီးစပ္ရာေျမလြတ္တြင္ နားလည္မႈျဖင့္ ေနထုိင္ေနရသူမ်ားကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးကုိ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် ေန႔စဥ္႐ုန္းကန္ေနရေပဦးမည္။

အသက္(၇၂)ႏွစ္အရြယ္ ဦးလွေရႊကေတာ့ အိမ္လခေပးရန္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရိွသည့္အဆံုး အဖန္ငါးရာ၊ ငါးကမၻာဆုိသည့္ ၀ဋ္ေႂကြးကုိပင္ မေၾကာက္ရြံ႕ေတာ့ပဲ တမလြန္ကုိ ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့သည္။

 သူ၏ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တြင္ စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ နာက်င္ေနပါလိမ့္မည္။       ။

ေအာင္သစ္လြင္
7Day News Journal အတဲြ (၁၃)၊ အမွတ္(၈)