ေဒၚတင္၀င္း ေသာင္းဂဏန္း ပမာဏ မကိုင္ရတာၾကာပါၿပီ

အသက္ ၇၀ အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚတင္၀င္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဘ၀မွာ ပိုက္ဆံက်ပ္ေသာင္းဂဏန္းဆိုတဲ့ပမာဏကို လက္ထဲမွာကိုင္မသံုးဘူးတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ရွိပါၿပီ။ ဇရာရဲ႕သေကၤတေတြ လကၡဏာေတြ စတင္ျပည့္စံုစျပဳေနတဲ့ ေဒၚတင္၀င္းဟာ ခ၀ါသည္ လုပ္လိုက္၊ သဲေတာင္းရြက္သူလုပ္လိုက္၊ အမိွဳက္စြန္႔ပစ္ေပးသူလုပ္လိုက္နဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရင္း ရုန္းကန္ေနရပါတယ္။ 

သမီးတစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ေဒၚတင္၀င္းဟာ ကိုယ့္ဘာသာကို တစ္ေယာက္တည္းေနထုိင္ပါတယ္။

ေငြတြင္းနက္နက္

“ ၈၈ အေရးခင္းေနာက္ပိုင္း အဆင္မေျပဘူး။ ေသာင္းဂဏန္းပိုက္ဆံ မကိုင္ဖူးဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္အတြင္းမွာ။ တစ္ေထာင္တန္ဆိုတာအမ်ားဆံုးပဲ။ ဘ၀မွာေငြရွာရတာေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။

အသက္ႀကီးေလ ခက္ေလပဲ” ေဒၚတင္၀င္းက သူနဲ႔ ပိုက္ဆံ အလွမ္းေ၀းေနခဲ့တာကို ေျပာပါတယ္။

အဲသည္လိုေျပာၿပီး အေ၀းကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။သူစဥ္းစားေနပံုရတယ္။ တေအာင့္အၾကာမွာေတာ့တစ္စံုတခုကို အမွတ္ရၿပီး အခုလိုဆက္ေျပာပါတယ္။

“ ဆံပင္ျဖတ္ေရာင္းတုန္းကရယ္။ေျမးငယ္ေလး အေ၀းလိုက္ၿပီး အလုပ္လုပ္တုန္းက ကန္႔ေတာ့တုန္းကေတာ့(က်ပ္) တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ကိုင္ဖူးတယ္။

ၾကပ္တည္းတုန္းကယူထားတဲ့ အေၾကြးေတြျပန္ဆပ္လိုက္လို႔ ၾကာၾကာမကိုင္လိုက္ရဘူး” 

လက္ရွိ အစိုးရဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳ ေလ်ာ့ခ်ေရးကိုေဆာင္ရြက္ေန

တယ္လို႔ ႏိုင္ငံပိုင္ မီဒီယာေတြမွာ မၾကာခဏေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ဆင္းရဲမြဲေတမွဳေလ်ာ့ခ်ေရးဟာ ေဒၚတင္၀င္း အပါအ၀င္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ကို ယခုအခ်ိန္ထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မရွိေသးပါဘူး။

၈၈ အေရးခင္းၿပီး တပ္မေတာ္အစိုးရ၊ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္းတက္လာတဲ့ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ ေတြရဲ႕ ကူညီမွဳ ေထာက္ပံ့မွဳ ေတြကို အသက္ ၇၀ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚတင္၀င္းတစ္ေယာက္ မရရွိခဲ့ေသးဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။

ဆံပင္စုဗူး

ေဒၚတင္၀င္းအတြက္ သူ႔ဦးေခါင္းကဆံပင္ေတြက သူ႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ စုဗူးတစ္ခုပါ။ဆံပင္ရွည္လာရင္ ကတံုးတုန္းၿပီးေရာင္းစားရပါတယ္။အခုဆိုရင္ သူ႔ဦးေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴ၊ ဆံပင္နက္ ေရာရာေတြဟာ လက္တစ္ထြာေလာက္ရွိေနပါၿပီ။တစ္ထြာေလာက္ရွိေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို စုကာ လံုးကာ ၿပီးလြယ္ စီးလြယ္ထံုးထားပါတယ္။

ေဒၚတင္၀င္းရဲ႕ဆံပင္ေတြဟာ သူ႔ဆည္းဆာဘ၀ျဖတ္သန္းခ်ိန္အတြက္ စုဗူးသဖြယ္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

တိမ္ေကာစျပဳေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ျမစ္လက္တက္ကမ္းနားေဘး မနၱေလးၿမိဳ႕ မန္းက်ည္းပင္ဆိပ္ကမ္း အနီးမွာ တဲအိမ္ငယ္အခ်ဳိ႕ ဟိုတစ ဒီတစရွိေနပါတယ္။က်ဴးေက်ာ္တဲေတြပါ။

အဲသည္က်ဴးေက်ာ္တဲေတြထဲမွာ ေဒၚတင္၀င္းရဲ႕ ေျခာက္ေပပတ္လည္ လူတစ္ေယာက္အိပ္စာ တဲငယ္ေလးလည္းပါ၀င္ပါတယ္။ ၈၈ အေရးခင္းမတိုင္ခင္က သူဟာ ဒီဆိပ္ကမ္းအနီးမွာကိုယ္ပိုင္အိမ္ေနထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ပတ္ကမ္းနားလမ္းစီမံကိန္းႀကီးေၾကာင့္ သူ႔အိမ္အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္တခုလံုး ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရပါတယ္။ 

အဲသည္အခ်ိန္ကစၿပီး မန္းက်ည္းပင္ဆိပ္ကမ္းလို႔ေခၚတဲ့ အဲသည္ကမ္းနားေဘးတစ္၀ိုက္မွာ သူ႕အိမ္ေလးကို ဟိုနားေရႊ႕လိုက္ ဒီနားေရႊလိုက္ ေဆာက္လိုက္ ဖ်က္လိုက္လုပ္ရင္း ေနထုိင္လာတာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရွိလာပါၿပီ။

“ အိမ္ကို၀ါးလံုးတိုေလး ေလးတိုင္စိုက္၊ အေပၚကတန္းပစ္ၿပီး မိုးကာအစုတ္ေလး မိုးလိုက္တာပဲ။မိုးရာသီဆို မိုးမလံုဘူး။ ကိုယ္ဖာကိုေဆာက္ရတာ။ ပိုက္ဆံမကုန္ဘူး” လို႔ ေဒၚတင္၀င္းက သူ႔တဲေလးေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္းေျပာပါတယ္။

သံမပါတဲ့အိမ္

ေဒၚတင္၀င္းက သူကြန္းခိုရာေနရာကို အိမ္လို႔ညႊန္းဆိုေပမယ့္ ျမင္ေတြ႔ရသူအဖို႔မွာေတာ့ တဲလို႔ေတာင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔ခက္ပါတယ္။ သူ႕အိမ္ဟာ ေဆာက္ထားတာ သံတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါ၀င္ပါဘူး။ သံနဲ႔တြဲရမယ့္ေနရာ၊ သံရိုက္ရမယ့္ေနရာေတြကို ပလပ္စတစ္(ပီနန္) ႀကိဳးေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ တြယ္ဆက္ ခ်ိတ္ထားတာပါ။ အခုလိုအိမ္ပံုစံမ်ဳိးကိုပဲ ဟိုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕ ေဆာက္လိုက္ ဖ်က္လိုက္ လုပ္လာတာအနည္းဆံုး အႀကိမ္ ႏွစ္ဆယ္ေအာက္ထစ္ရွိၿပီလို႔ သူကဆိုပါတယ္။

အသက္ရြယ္ရလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဒၚတင္၀င္းဟာ အခုအခါ အရင္ကလို ခ၀ါသည္ အလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္၀မ္းေရး ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အနီးနား၀န္းက်င္ အိမ္ေတြက အမွဳိက္ေတြကို အမိွဳက္ပံုဆီကို စြန္႔ပစ္ေပးရတဲ့ အမွဳိက္ပစ္အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဇရာေၾကာင့္ မ်က္စိေတြ ေ၀၀ါးလာ၊ခႏၶာကိုယ္ကေလးလံထိုင္မွိဳင္းလာၿပီျဖစ္ပါတယ္။

“ မ်က္စိကမွဳန္ေနၿပီ။ လမ္းကလည္းသိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ 

အမွဳိက္ပစ္ေပးၿပီးစားရတာေပါ့။ ႏွစ္ရာေလာက္ရွိရင္ဆိုင္မွာ ထမင္းဆီဆမ္းေလးနဲ႔ ဆိုင္ကခ်ေပးတဲ့ အခ်ဥ္ေလးနဲ႔ စားလိုက္တာပဲ။ ည မနက္ဆို ေလးရာရွိရင္ အဆင္ေျပသြားတာပဲ” လို႔ ေန႔စဥ္၀မ္းေရးေျဖရွင္းေနရပံုကို ေဒၚတင္၀င္းကေျပာပါတယ္။ေန႔စဥ္ ဆိုင္မွာပဲ၀ယ္ယူစားေသာက္ေနရတာမို႔ သူ႔မွာ အိုးခြက္ ပန္းကန္ေတြမရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

စပ္ေဆးပဲအားထားစရာ

ေန႔စဥ္ပုံမွန္၀င္ေငြမရွိတာ၊ ၀င္တဲ့ေငြဟာလည္း က်ပ္တစ္ေထာင္ေအာက္ပဲရွိေနတာေၾကာင့္ ေဒၚတင္၀င္းဟာ မမာမက်န္းျဖစ္ရင္ ေဆးခန္းမသြားႏိုင္ပါဘူး။ နီးစပ္ရာေဆးဆိုင္ကပဲ အစံုထုပ္ေဆး(စပ္ေဆး) ကို၀ယ္ေသာက္ၿပီး ဖ်ားမွဳ နာမွဳေတြကိုေျဖရွင္းေနရပါတယ္။

“ေဆးတိုက္မသြာႏိုင္ဘူး။ သြားစရာပိုက္ဆံလည္းမရွိဘူး။ အစံုထုပ္ႏွစ္ရာေပးရတယ္။ အဲဒါ၀ယ္ေသာက္လိုက္တယ္။ အစံုထုပ္က ေသာက္ရင္ ရင္ေတြပူၿပီးခံရတာ။ 

ဒါေပမယ့္ ေနေတာ့ ျပန္ေကာင္သြားတယ္” လို႔ ေျပာရင္း ေဒၚတင္၀င္း မ်က္လံုးေတြဟာ မလွမ္းမကမ္းကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။

ေဒၚတင္၀င္းေငးၾကည့္တဲ႔ေနရာကေတာ့ စည္ပင္သာယာပိုင္ ေျမၾကိတ္ကားၾကီးတစ္စီးဟာ ေျမေတြကို ညက္ေနေအာင္ၾကိတ္ေနတဲ့ေနရာပါ။ အနာဂတ္စီမံကိန္းတစ္ခုအတြက္ ေျမယာျပဳျပင္မွဳလုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေဒၚတင္၀င္းတို႔လို က်ဴးေက်ာ္သူေတြ ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလးျဖစ္ပါတယ္။

အ၀တ္အစားေလးစံု

လက္ရွိပိုင္ဆိုင္မွဳ ဘာေတြရွိလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္တဲ့အခါ ေဒၚတင္၀င္းက “ ဘာမွမရွိဘူး” လို႔ အသံခပ္တိုးတိုးေလးနဲ႔ ေျဖၾကားပါတယ္။ ၿပီးမွဆက္ၿပီး “ အ၀တ္စားေလးစံုရွိတယ္။ အေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ။တစ္စံုကေတာ့ နည္းနည္းလတ္တယ္။ အဲဒါက ေသရင္လႊမ္းဖို႔ သိမ္းထားတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ေဒၚတင္၀င္းရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ညိွဳးငယ္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။

ေဒၚတင္၀င္းရဲ႕ သက္ႀကီးဆည္းဆာဘ၀ဟာ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ေဆးခန္းမသြားႏိုင္၊ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းတြဲဖက္မစားႏိုင္၊ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာတခင္းစာေနရာမရွိႏုိင္ စတာေတြေၾကာင့္ ေဒၚတင္၀င္းတစ္ေယာက္ စိတ္က်တာမ်ဳိး မၾကာခဏႀကံဳေတြ႕ေနရပါတယ္။

ေသေသာ္မွတည့္ေၾသာ္ေကာင္း၏

“ တစ္ခါတစ္ခါေသတာမွေကာင္းေသးတယ္လို႔ေတြးေနမိတယ္။အမေလး သူမ်ားေသမယ့္အစား ကိုယ္ပဲေရာေသလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ေနရာဖယ္ဖို႔ ႏွင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာစိတ္ညစ္ရတာေပါ့” လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေဒၚတင္၀င္းက သူစိတ္ဓာတ္က်ဆင္းခဲ့ရပံုေတြကိုေျပာၿပီး မလွမ္းမကမ္းကို လွမ္းၾကည့္ျပန္ပါတယ္။ 

စည္ပင္က ေျမညွိကား အလုပ္လုပ္ေနတာကိုၾကည့္တာပါ။ အဲသည့္ေနရာကို စီမံကိန္းတစ္ခုခု လာရင္ ေဒၚတင္၀င္းတို႔ ေနထိုင္ရာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ ထပ္ၿပီး အၿပီးေျပာင္းေရႊ႕ေပးရမယ္လို႔ သတင္းေတြထြက္ေနပါတယ္။

“ ဘယ္ေနလို႔ ဘယ္ေရႊ႕ရမွန္းမသိဘူး။ ဒီကႏွင္မွာကို ေၾကာက္တယ္။ႏွင္ရင္စိတ္ဆင္းရဲရမွာ။ စိတ္ထပ္ၿပီးစိတ္မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ မႏွင္ခင္ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္တယ္” လို႔ ေဒၚတင္၀င္းက ေျပာပါတယ္။ အဲသည္လိုေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ သူဟာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။

မထင္ေတာ့ပါဘူး

ေဒၚတင္၀င္းဟာ သူမေသခင္မွာ ဆႏၵႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေနစရာေလးတစ္ခုရဖို႔နဲ႔ လက္ရွိသူမွာတင္ရွိေနတဲ့ အေၾကြးတစ္ေထာင္ေက်ာ္ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။

“ ကိုယ္မေသခင္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာတခင္းစာေနရာေလးပိုင္ခ်င္တယ္။ အစိုးရကကူညီမယ္ဆိုရင္ေကာင္းတာေပါ့” လို႔ ေျပာၿပီး ေဒၚတင္၀င္းအသံဟာ တိမ္၀င္သြားတယ္။

ၿပီးမွ ယခုလိုဆက္ေျပာပါတယ္။

“ မထင္ေတာ့ပါဘူး”

Author- စန္းယု

The Modern News Journal