ထန္းေတာထဲမွ ထန္းေျခာက္သံ

စာဖတ္သူထံတြင္ အညာသူအညာသား မိတ္ေဆြတစ္ဦးရွိသည္ဆိုပါစို႔။ သင့္ထံ အလည္လာသည့္အခါ ေဒသလက္ေဆာင္မ်ားယူလာခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ပါလာႏုိင္သည့္ ေဒသထြက္ အစားအစာေလးတစ္ခုရွိပါသည္။ ညိဳညစ္ညစ္ေရာင္ ထန္းလ်က္ခဲေလးမ်ားပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထိုထန္းလ်က္တစ္ခဲကစားလွ်င္သာ ႏွစ္ကိုက္ေလာက္၀ါးစားလိုက္လွ်င္ ကုန္သြားႏုိင္ေပသိ ထန္းလ်က္တစ္ခဲျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ အဲသေလာက္မလြယ္။ ထန္းလ်က္ခဲေလးမ်ားျဖစ္ဖို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရသည့္လုပ္ငန္းေတြက မ်ားမွမ်ားဟု ထန္းတက္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူမ်ားသည့္ ႏြားထိုးႀကီးၿမိဳ႕နယ္ လက္ပံရြာမွ ထန္းေတာင္သူမ်ားကဆိုသည္။

နံနက္ေလးနာရီေလာက္မို႔ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ဆိုၿပီး ထန္းသမားမယားမ်ား အိပ္ရာထဲဇိမ္ယူေကြးေနလို႔မရပါ။ မလင္းမီလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေတာ့မည့္ ထန္းသမားလင္သားအတြက္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ရပါ၏။ ထမင္းဟင္းက်က္ၿပီဆိုလွ်င္ လင္ေတာ္ေမာင္ထန္းသမားကိုႏႈိးကာ ထမင္းေႂကြးရသည္။ ေတာသူေတာင္သားမို႔ ထမင္းအစားၾကမ္းေသာ္လည္း ထန္းသမားမ်ားအဖို႔ ၀ေအာင္စား၍မရေပ။

“တအား၀ေအာင္စားလို႔မရဘူး။ ဗိုက္ကားေအာင္စားထားရင္ ထန္းမတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး”ဟု ၀ါရင့္ထန္းသမားဦးစန္းျမင့္ကဆုိပါသည္။

လင္ေတာ္ေမာင္ ထမင္းစားေနခ်ိန္ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာအိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားသမီးမ်ားကို ႏႈိးရပါသည္။ ထန္းရည္ျမဴအိုးမ်ား ထန္းပင္ေအာက္မ်ားသို႔ သြားခ်ေပးရန္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ သြားခ်ေပးမွသာ ထန္းသမားအဖို႔ ထန္းရည္ခ်သည့္ကိစၥ အဆင္ေျပႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားက တအည္းအဲအဲျဖင့္ အိပ္ရာကထရ၏။ ၿပီးေနာက္ ျမဴအိုးေလးမ်ားကို ႀကိဳးထိုး၊ ထန္းရည္မခ်ဥ္ေစရန္ထံုးပက္ကာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလးမ်ားျဖင့္ ထန္းပင္ေျခရင္းမ်ားသို႔ လိုက္ခ်ေပးရ၏။

“ပုခက္ထဲက ကေလးပဲ မခိုင္းတာပဲ။ သံုးေလးႏွစ္ကေလးဆိုရင္ေတာ့ ႏုိင္သေလာက္ ျမဴအိုးသြားခ်ခုိင္းရတာပဲ”ဟု ထန္းသမားဦးဘိုေစာက ရယ္ေမာရင္းေျပာျပသည္။ ထန္းသမားေတြက ထန္းပင္ေတြကို နာမည္ေပးထားတတ္သည္မို႔ ကေလးေတြက ဖခင္ျဖစ္သူ ထန္းသမားခ်ခိုင္းသည့္အပင္ေအာက္ သြားခ်ရသည္။ မိတုတ္ႀကီးကို ဘယ္ႏွလံုးခ်၊ မိတုတ္ေလးကို ဘယ္ႏွလံုးပဲခ် စသျဖင့္။

စားေသာက္ၿပီးၿပီဆို ထန္းတက္ကိရိယာအစံုယူကာ ထန္းပင္ေအာက္သြား၊ ပထမဆံုးတက္မည့္ထန္းပင္ေရွ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ ထန္းတက္ေလွကား ရင္းေထာင္ႏွင့္ နဖူးထိကာ ႏႈတ္မွ “လက္ကလြတ္ ေျခကၿမဲပါေစ၊ ေျခကလြတ္ လက္ကၿမဲပါေစ”ဟု ရြတ္ဆိုဆုေတာင္းရသည္။

ထန္းပင္ေပၚကက်လွ်င္ ေသတာႏွင့္က်ဳိးတာတစ္ခုခုမို႔ ေလးေလးနက္နက္ထားကာလုပ္ရသည္ဟု ထန္းသမားမ်ားကဆုိပါသည္။

ၿပီးေနာက္ အပင္ေျခရင္းမွ ျမဴအိုးအလြတ္မ်ားကို ခါးတြင္ခ်ိတ္ကာ အပင္ေပၚတက္၊ အပင္ေပၚမွာျပည့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ထန္းရည္ျမဴအိုးျဖင့္လဲလွယ္ကာ တစ္ခါျပန္ဆင္းရသည္။

ထန္းသမားထန္းတက္ခ်ိန္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးၿပီမို႔ ထန္းသမားမယား အားၿပီမထင္ပါႏွင့္။ ကေလးေတြေကာက္ေပးလာသည့္ ထန္းရည္ျမဴအိုးမ်ားကို ထန္းလ်က္က်ဳိဖို႔ စျပင္ရပါၿပီ။ ေျခာက္ဖိုခန္႔တြဲထားသည့္ ဖိုမ်ားကိုမီးထိုးကာ ထန္းလ်က္ခ်က္ဖို႔ျပင္ရပါ၏။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ ထန္းသမားမယား ပ်ာယာခတ္ေလၿပီ။ ထန္းလ်က္က်ဳိလုိက္၊ ျမဴအိုးေကာက္လိုက္ျဖင့္ တဲနဲ႔ထန္းပင္ အေခါက္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေျပးရသည္ဟု ထန္းသမားမယားမ်ားက ေျပာျပသည္။ ထန္းလ်က္ဖိုမွ မီးအပူက ရင္ကိုလာ႐ိုက္၏။ ေခၽြးေတြက တၿပိဳက္ၿပိဳက္က်၏။ ေမႊေနတုန္းမ်ား သြားမစလိုက္ႏွင့္။ ေယာက္မႏွင့္ အ႐ိုက္ခံရၿပီသာမွတ္။

ထန္းရည္ေတြကိုက်ဳိခ်က္ရင္း က်လာၿပီ၊ အေစးကပ္လာၿပီဆုိ ထန္းလ်က္အဆင့္သို႔ေရာက္ရန္ နီးစပ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ေယာက္မျဖင့္ မရပ္မနားေမႊေပးၿပီးေနာက္ မီးဖိုေပၚမွခ်ကာ ေရတစ္ဖလားေျပးယူကာ ထန္းလ်က္လံုးရသည္။ ထန္းသမားမယားအျပင္ ကေလးေတြပါ ထန္းလ်က္၀င္လံုးရ၏။ ထန္းလ်က္ေတြက ေအးသြားလွ်င္ ခဲသြားေတာ့မွာမို႔ ပူပူေလာင္ေလာင္ႏွင့္ပင္ လက္ကိုေရဆြတ္ကာလံုးရသည္။ နံနက္ခင္း ၁၀ နာရီ ၁၁ ၀န္းက်င္ ထန္းသမားမ်ား ခဏနားသည္။ ခဏနားသည္ဆုိေပမယ့္ ထန္းသမားမ်ား နားနားေနေနမေနရပါ။ ထန္းတက္သည့္ရင္းေထာင္ ႀကံ႕ခုိင္ေစရန္ ျပဳျပင္ေနရပါေသးသည္။

ထန္းျပန္တက္ခ်ိန္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမို႔ အပ်င္းေျပ ေရဒီယိုေလးခ်ိတ္ကာ ထန္းတက္သူေတြလည္း ရွိသည္။ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ရရာသီခ်င္းေအာ္ဆိုေနသူေတြလည္းရွိသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းရင္ေတာ့ ထန္းရည္ခ်ဳိက်ကာ ထန္းလ်က္မ်ားမ်ားထြက္မည္မို႔ ထန္းသမားမ်ားျမဴးႂကြၿပီး ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကသည္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိး ထန္းေတာထဲ၀င္လုိက္ၿပီဆုိလွ်င္ ထန္းတစ္ပင္ေပၚကေနတစ္ပင္ လွမ္းစေနာက္ေနသည့္ ထန္းသမားေတြရဲ႕အသံေတြက ဟိုအပင္ေပၚကထြက္လာလိုက္ ဒီအပင္ေပၚက ထြက္လာလုိက္ႏွင့္။ “ဥတုမေကာင္းလို႔ ထန္းရည္ခ်ဳိမရဘူးဆုိရင္ေတာ့ ထန္းသမားေတြၿငိမ္ေနတာပဲ”ဟု ထန္းသမားဦးစန္းျမင့္ကေျပာသည္။

ထန္းပင္ေအာက္မွာေတာ့ ျမဴအိုးေကာက္တဲ့ကေလးကေကာက္ မယားကထန္းလ်က္ႀကိဳ၊ အိုးဖုတ္သူကဖုတ္၊ ထန္းလ်က္လံုး စသျဖင့္လုပ္လာလုိက္တာ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ထန္းလ်က္ခ်က္တဲ့လုပ္ငန္းၿပီးေျမာက္သည္။ ထန္းသမားမယားႏွင့္ ကေလးမ်ားက ထန္းရည္ျမဴအိုးအလြတ္မ်ားကို မီးဖုတ္ရသည့္အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ရပါေသးသည္။ ထန္းရည္ခ်ဳိေကာင္းေစရန္၊ အခ်ဥ္နံ႔မထြက္ေစရန္၊ အိုးသန္႔သြားေစရန္ မီးဖုတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။

ထန္းလ်က္ခ်က္ၿပီးသြားေပမယ့္ ထန္းသမားေတြကေတာ့ ထန္းပင္ေပၚက မဆင္းရေသးပါ။ တက္ေနရတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ညေမွာင္စပ်ဳိးလာေတာ့ ထန္းတက္ရတာ သိပ္မျမင္ရေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္မွာရွိတဲ့သူေတြက ထန္းပင္ေပၚကလူေတြ ထန္းတက္ရတာျမင္ရေအာင္ ထန္းလက္ေတြကို မီး႐ႈိ႕ေပးရသည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ထန္းေတာထဲမွာ မီးေတြက ၀င္းလက္ေနသည္။ ထန္းသမားေတြ လုပ္ငန္းၿပီးေတာ့ ည ၈ နာရီခန္႔ရွိၿပီ။

တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားၾကသည္မို႔ ထန္းသမားမိသားစုေတြ အပန္းေတာ္ေျဖၾကၿပီ။ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းဖြင့္သံ၊ ေရဒီယိုသတင္းနားေထာင္သံ၊ ကေလးေတြရဲ႕ေဆာ့ကစားၾကတဲ့ အသံေတြက ထန္းေတာႀကီးထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လုိ႔။ “ထန္းေတာထဲမွာ ရြာႀကီးတစ္ရြာလိုကိုျဖစ္ေနတာ”ဟု ထန္းသမားမယားတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဒၚၾကည္ေအးကဆုိပါသည္။ ထန္းသမားေတြက လူကသာနားေနေပမယ့္ ေနာက္ေန႔တက္ရမည့္ထန္းပင္ေတြကို ဘယ္အပင္ကိုေတာ့ ဘယ္လုိျပင္ရဦးမည္၊ ဘယ္အပင္ကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရဦးမည္ စသျဖင့္ ေတြးေတာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္ဟု ထန္းတက္သမားမ်ားကဆုိပါသည္။

ကဆုန္၊ နယုန္ကာလဆုိ ေလေတြ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေအာင္တိုက္သည့္အခါမ်ဳိးေတြရွိသည္။ ေလျပင္းေတြေၾကာင့္ ထန္းပင္ေတြလႈပ္ခါယမ္းေနတတ္ၿပီး ထန္းပင္ေပၚက အိုးေတြအခ်င္းခ်င္း႐ိုက္မိျခင္း၊ အပင္ေပၚမွေလွ်ာက်ျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ေလၿငိမ္သြားၿပီဆို ထန္းပင္ေအာက္ေျခမ်ားတြင္ ထန္းရည္ျမဴအိုးအကြဲအစေလးမ်ား ျပန္႔က်ဲေနတတ္သည္။

“အိုးနဲ႔ထန္းရည္ကေတာ့ ဆံုးတာေပါ့။ ျမဴအိုးကိုခ်ည္တဲ့ႀကိဳးကုိေတာ့ ျပန္ေကာက္ၿပီးသံုးရတယ္”ဟု ေဒၚေအးကဆုိသည္။

နယုန္လထဲတြင္ ထန္းေတာထဲ ေဒၚရင္းေကာင္ဟုေခၚသည့္အေကာင္မ်ားက ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္တတ္သည္။ ထိုအေကာင္မ်ားေအာ္ၿပီဆိုလွ်င္ ထန္းရည္ခ်ဳိမထြက္ေတာ့သည့္ ကာလေရာက္ေတာ့မည္မို႔ ထန္းသမားမိသားစုမ်ား စိတ္ညစ္ညဴးရေလၿပီ။

“ေဒၚရင္းေကာင္ေတြေအာ္ၿပီဆို ထန္းရည္ေတြမထြက္ေတာ့ဘဲ ထန္းလ်က္မရေတာ့မွာမို႔ စိတ္ဆင္းရဲတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ဒီအေကာင္ေတြေအာ္လို႔ ထန္းရည္မရတာလို႔ဆုိၿပီး လုိက္႐ိုက္ၾကတာ”ဟု ေဒၚေအးကေျပာျပသည္။

အျခားေတာင္သူလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မိုးေမွ်ာ္ရေပသိ ထန္းေတာင္သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ မိုးရြာမွာကိုေၾကာက္ေနရ၏။ မိုးႀကီးၿပီဆုိလွ်င္ အပင္ေပၚက ထန္းရည္ျမဴအိုးထဲ မိုးေရေတြ၀င္ကုန္တာေၾကာင့္ ထန္းရည္ျမဴအိုးေတြ သြန္ပစ္လုိက္ရသည္။ မိုးတအားရြာေတာ့ ထန္းလ်က္ေတြ အစိုျပန္ကုန္မွာစိုးရတာေၾကာင့္ လူေတြလံုလံုမလံုလံု ထန္းလ်က္ေတာင္းေတြကို လံုေအာင္လုပ္ရသည္။ ေလေတြပါပါလာၿပီဆုိလွ်င္ ထန္းရည္ခ်ဳိပံုးေတြလည္း ေမ်ာပါသြားတတ္ပါေသးသည္။

၀ါေခါင္လေလာက္ဆို ထန္းရည္မထြက္ေတာ့ၿပီမို႔ ထန္းသမားမ်ား ထန္းလုပ္ငန္းသိမ္းခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ အျမတ္အစြန္းရွိၿပီဆိုလွ်င္ ေတာင္သူလုပ္ငန္းအတြက္ ႏြားေတြ၀ယ္ၾက၊ လွ်ပ္စစ္မီးမရသူေတြမို႔ ဆိုလာျပားေတြ၀ယ္ၾက၊ ဆုိလာရွိၿပီးတဲ့သူေတြက တီဗီေတြ၀ယ္ၾကျဖင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတတ္ၾကသည္။ အျမတ္အစြန္းမရဘူး၊ ထန္းလ်က္ေစ်းမေကာင္းဘူးဆုိလွ်င္ေတာ့ ထန္းသမားမ်ားအခက္ေတြ႕ၾကရၿပီ။ ေျခာက္လေက်ာ္လုပ္လာရသည့္ လုပ္အားခဆံုး႐ႈံးသည့္အျပင္ အေႂကြးပါတင္သြားၾက၏။

ထို႔အျပင္ ထန္းလ်က္က်ဳိဖို႔ ထင္းေတြကရွားပါးလာၿပီး ေစ်းေတြႀကီးလာသည္။ ျမဴအုိးဖိုးႏွင့္ ျမဴအိုးခ်ည္တဲ့ ႀကိဳးေစ်းေတြကလည္း ႀကီးလာျပန္သည္။ ပိုၿပီးဆုိးတာက ထန္းလ်က္ေစ်းေတြကက်လာေတာ့ ထန္းေတာင္သူမ်ား အေျခအေနမဟန္ေတာ့။ မေရရာေတာ့သည့္ ထန္းလုပ္ငန္းကိုစြန္႔ခြာကာ ျပည္ပႏွင့္ ျပည္တြင္း အျခားေဒသမ်ားသို႔ထြက္ကာ ရရာအလုပ္လုပ္လာရသည္ဟု ထန္းေတာင္သူမ်ားက ဆုိပါသည္။ ထန္းတက္သူမရွိဘဲ ပစ္ထားရသည့္ ထန္းပင္ေတြက မ်ားလာသည္။

ႏြားထိုးႀကီးၿမိဳ႕နယ္ လက္ပံရြာတစ္ရြာတည္းတြင္ပင္ ထန္းတက္သူဦးေရ ထက္၀က္ခန္႔ေလ်ာ့က်သြားသည္ဟု ထန္းေတာင္သူမ်ားကဆုိပါသည္။ “ထန္းသမားေတြက ထန္းလ်က္ခဲေလးတစ္လံုးျဖစ္ဖို႔ကို တစ္မိသားစုလံုး ႐ုန္းကန္ရတာ။ ထန္းလ်က္ေစ်းေတြကမေကာင္းေတာ့ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပေတာ့တာနဲ႔ ထန္းသမားေတြ ထန္းမတက္ၾကေတာ့ဘဲ ရရာအလုပ္ေတြ ေျပာင္းလုပ္ေနၾကရတာ။ ၾကာရင္ ထန္းလ်က္လုပ္ငန္း ေပ်ာက္သြားမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတယ္”ဟု ႏြားထိုးႀကီးၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းလ်က္ပြဲစားတစ္ဦးကဆုိပါသည္။

ယခုေတာ့ လက္ပံရြာက ထန္းေတာထဲမွာ ထန္းလ်က္ခ်က္ဖို႔ေ၀းစြ၊ ထန္းသမားမိသားစုမ်ား ေနထုိင္ခဲ့သည့္ တဲအိမ္ေလးေတြမွာပင္ ေနသူမရွိ ယုိင္ထုိးကာ ပ်က္စီးစျပဳေနေလၿပီ။ ထန္းလ်က္ခ်က္တဲေလးေတြထဲမွာလည္း ထန္းရည္ျမဴအိုးေလးေတြက ဟိုေနရာတစ္အိုး၊ သည္ေနရာတစ္အိုး ျပန္႔က်ဲေနေလၿပီ။ ထန္းလ်က္ခ်က္တဲ့ ဒယ္အိုးေတြကလည္း အသံုးျပဳသူမရွိ ေမွာက္လ်က္ပင္။

ခင္မင္ရေသာ အညာသူအညာသားမိတ္ေဆြမ်ား၏ အညာကအျပန္ ယူေဆာင္လာမည့္ ထန္းလ်က္ခဲေလးမ်ားကို မက္မက္ေမာေမာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါေသးသည္။

ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္
7Day News Journal

ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္