မီဒီယာ

ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္း၊ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ပံုစံႀကီးျဖင့္ Back Stage ကို ၀င္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ေရွ႕တည့္
တည့္ လာရပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကား မွာ "ေဟ့ေကာင္၊ ညီေလး ရသ ငါ့ကို အင္တာဗ်ဴး ေလး
နည္းနည္း ေျဖေပးပါဦးကြာ"တဲ့။

ၾကည့္ပါဦး ဘယ္ေလာက္လြဲသလဲဆိုတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မသိရင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါဘူး။
၀မ္းေတာင္ သာရဦးမယ္။ "ဪ... ဒီႏိုင္ငံမွာ ငါ့ကို မသိတဲ့လူ ရွိေသးတာပဲ" ဆိုၿပီး။ ဒါေပမဲ့
အခု ဟာက ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္းမသိ၊ ရသဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘဲနဲ႔ ၾကားဖူးနာ၀
မ်က္မွန္း တန္းမိ႐ုံေလာက္နဲ႔ ကမူး႐ွဴးထိုး ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အင္တာဗ်ဴး လာေမးတဲ့အကြက္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္ခံုးေလး တစ္ခ်က္ပင့္ ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး "ကြ်န္ေတာ္ ရသမဟုတ္ပါဘူး အစ္ကို၊
J-Meပါ" လည္းဆိုေရာ "ေအး... ေဆာရီးပါ ညီေလးရာ၊ J-Me ဆိုလည္း J-Me ေပါ့။ ညီေလး
ဒီညဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ အစ္ကို႔ကို ေျပာျပပါလားကြာ" ဆိုပဲ။

သူ႔ရဲ႕ လြဲပံုလြဲနည္းကို ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကည့္ၿပီး စာနယ္ဇင္းဆိုတာေတာင္ မယံုေတာ့ဘဲ စိတ္
ထဲမွာ "ဒါ စံုစမ္းေရး အသင္းအဖြဲ႕တစ္ခုခု က ေနမွာပဲ၊ မဟုတ္လည္း ဘာျဖစ္လဲ ဒါငါ့ခြင္ပဲ" ဆိုၿပီး
ကြ်န္ေတာ့္လုပ္ငန္း စပါေတာ့တယ္။ "ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ည ဆိုသြား တဲ့ သီခ်င္းေတြ
က ကန္ေတာ္ေလးသို႔ တမ္းျခင္း၊ ၁၀၁ လမ္းသို႔တစ္ေခါက္၊ ကုလား မေလး၊ ေသာင္တင္ၾကစို႔၊ ၀ူး၀ါး
ဂါးဂါး... တို႔ပါပဲ" သူေသခ်ာလိုက္မွတ္ေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ျပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ သူ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၿပီးထြက္သြား တယ္... "
နင္က စကားမေျပာတတ္ဘူး (အေျပာ အဆို မတတ္ဘူး)၊ အဲဒီေတာ့ စကားသိပ္မေျပာ နဲ႔၊ အင္
တာဗ်ဴးေတြလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္"...ကြ်န္ေတာ့္အစ္မ Michelle ရဲ႕ စကားေပါ့။ မွန္ပါ
တယ္ေလ၊ ကိုယ္ေတြက စင္ေပၚစင္ေအာက္ ကင္မရာေရွ႕ သိပ္ေရြးတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေျပာခ်င္
တာကို စိတ္အရင္းအတိုင္း လႊတ္ထည့္လုိက္ေတာ့ နား၀င္ခ်ဳိမလား၊ ခါးမလား မသိေတာ့ဘူးေပါ့။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသိ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က
ရက္ခ်ိန္း တစ္ရက္ ေတာင္းလာေတာ့ ေအးေဆးျဖစ္မယ္ ထင္ၿပီး ေပးလိုက္မိတယ္။  HipHop
အေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စဆိုၿပီး လုပ္ငန္းစပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီတုန္းကဆို ငယ္လည္း
ငယ္၊ ႂကြယ္လည္းႂကြယ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ၿမိန္ေရ ရွက္ေရေျပာေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွ သူက ၾကားျဖတ္
ၿပီး "ဒါဆို အခုတေလာ စင္ေပၚ လုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ငိုတာတို႔၊ ေမ့လဲျပတာတို႔ ကေရာ HipHopနဲ႔
ဆိုင္လား"တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုတဲ့လူက အမွန္ေျပာရဖို႔ဆိုရင္ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းပဲ
ေျပာခ် ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ေခါင္းစဥ္အႀကီးႀကီးတပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို
ျပႆနာရွာပါေလေတာ့တယ္။ အေတာ့္ အေတာ္ကိုပဲ ဂယက္႐ိုက္သြားတဲ့အျပင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔
တိုက္ဆိုင္သူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရး ဟာ ဒီေန႔အထိ ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္ေတာ့တဲ့အထိ ပါပဲ။ အဲဒီကတည္း
က ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ Target တစ္ခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ တစ္ေခါက္ ဂ်ာနယ္အသစ္
(အခုေတာ့ ေဟာင္းသြားပါၿပီ) တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ့္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္ လို႔တဲ့ ဖုန္းဆက္လာ
တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မအားတာတစ္ေၾကာင္း၊ မယံုတာတစ္ေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴးကို ျငင္းလိုက္
တယ္။

အဲဒါကို မေက်မနပ္နဲ႔ ေနာက္ေန႔ သူတို႔ဂ်ာနယ္ ဒုတိယ စာမ်က္ႏွာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ဓာတ္ပံုနဲ႔
"ဒီအဆိုေတာ္ ေတြဟာ စာနယ္ဇင္းေတြေၾကာင့္ နာမည္ရ လူသိလာၿပီး နာမည္ရလာေတာ့
သူတို႔ကို လိုသလို အသံုးခ်ၿပီး ေက်းဇူးကန္းတယ္" ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈရွိေအာင္
ဗ်င္းလာပါေတာ့တယ္။

လူလည္း ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ွအမနနအ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ 'ေဆာ္' ခ်င္သြားတယ္။
မွန္ေသာစကား ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အဆင္းသဏၭာန္ကို အပတ္စဥ္ထုတ္
ဂ်ာနယ္ ေတြထဲ အျမဲတေစ ပါခ်င္လြန္းၿပီး အယ္ဒီတာ ေတြကို ကန္ေတာ့တာတို႔၊ စာနယ္ဇင္း
ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးတာတို႔ (ယဥ္ေက်းေအာင္ ေရးျခင္းျဖစ္သည္) တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။
ပံုမွန္ပဲ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆြတ္ခူး ခဲ့သမွ် ပန္းတိုင္ေတြမွာ မီဒီယာေတြရဲ႕ ပေယာဂ
တစ္စက္မွ မေရာေထြးခဲ့ဘူးဆိုတာ အဆိုေတာ္ ႀကီးေတြနဲ႔ ကြ်မ္းက်င္နားလည္တဲ့ Musician ေတြ
ေထာက္ခံမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲေလ၊ တခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မီဒီယာေလာကမွာ ေနရာရၿပီး လူစြာလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မယ္
ထင္ ၿပီး အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္လာကာမွ အေျခအေန မဟန္ဘဲ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတဲ့
ျဖစ္ရပ္ေတြ နည္းမွမနည္းေတာ့ဘဲ။ အသက္ႀကီး လာတာနဲ႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္လည္း အႏၲရာယ္
ေတြကို ေရွာင္ရွားတတ္လာတယ္။ သည္းညည္း ခံႏိုင္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုး ထိပ္
တိုက္ ေတြ႕ကာမွေတြ႕ေရာ၊ သိပ္မေၾကာက္ ေတာ့ဘူး။ အေပၚကဖိရင္ ေအာက္က ေထာက္ တယ္။
ဆရာသမားမ်ား သေဘာေပါက္မယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။

တစ္ေခါက္ Hip Hop နဲ႔ Rock သမားေတြကို ရန္တိုက္ေပးရင္ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့
Period တစ္ခုမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း (အရင္း ေခါက္ေခါက္) ျဖစ္တဲ့ Bigg-y ကို ဂ်ာနယ္
သမား တစ္ေယာက္က ရန္တိုက္တဲ့ ေမးခြန္း ေတြ လာေမးျပန္ေရာ။

ဒီေတာ့ Bigg-y က ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေမးခြန္းေတြ လာေမးရ တာလဲလို႔လည္း ေမးေရာ
"ဟား... ညီေလးရ၊ ဒါမ်ဳိးအခ်ိန္မွာ ကုိယ္တို႔က ပိုၿပီးေမးေပးရမွာ ေပါ့ကြာ။ ညီေလးတို႔လည္း
ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိမယ္။ ေနာက္ ဒါမ်ဳိးကိစၥက ပိုၿပီးဖြလို႔ေကာင္းတယ္။ ဖြေပးရမယ္ေလ။ လူလည္းပို
စိတ္၀င္စားတယ္။ ဂ်ာနယ္လည္း ပိုေရာင္းေကာင္းမယ္။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ စီးပြားျဖစ္တာေပါ့၊
ဟဲ...ဟဲ" တဲ့။ ကဲ...ဘာတတ္ႏိုင္ၾကေသးလဲ ???????

ဒါနဲ႔ ခုနကကိစၥ ဆက္ၾကရေအာင္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျဖလိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ ဂ်ာနယ္ထဲပါလာတယ္ ဗ်ဳိ႕။
Journalist မွ Journalist အစစ္ (ဘာမွ မသိေသာ) ဒါေတာင္ Ah Boy ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာလို႔သိ
တာ။ အဲဒီမွာ ေရးထားတာက "ထိုည J-ME ဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ကန္ေတာ္ေလးသို႔
တမ္းျခင္း၊ ၁၀၁ လမ္းသို႔ တစ္ေခါက္၊ ကုလားမေလး၊ ေသာင္တင္ၾကစို႔ နဲ႔ ၀ူး၀ါးဂါးဂါးတို႔ပဲ ျဖစ္ပါ
တယ္"တဲ့။ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေလ၊ သူေတာင္ စာနယ္ဇင္းျဖစ္လ်က္ ဘာမွမပိုင္မႏိုင္ မသိမကြ်မ္းဘဲနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္ ဂ်င္းထည့္တာ ခံလိုက္ရတာေတာင္ နည္းေသး။ အျပင္က ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၊ ပရိသတ္
ေတြ ဘယ္ေလာက္ အူတက္ေနမလဲဆိုတာ ထိုအခ်ိန္ က ျမင္ေယာင္လိုက္ပါေသးတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဟာ လူေတာ္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ဒီရက္ အထိ ႀကိဳးစားေနသူတစ္ဦးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္ မိဘဆရာေတြမွာတဲ့စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အဲဒါက "ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို
ကိုယ္က တတ္ကြ်မ္းရမယ္၊ နားလည္ရမယ္" ဆိုတာပါပဲ။ ကိုင္းကြ်န္းမွီ၊ ကြ်န္းကိုင္းမွီဆိုတဲ့ စကား
ကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္စလံုး ညီတူမွ်တူ အစြန္းအထင္း အပဲ့အရြဲ႕မရွိဘဲ
ေအာင္ျမင္မႈကို Win=Win Situation လို႔ တစ္ကမၻာလံုး လက္ခံထား ၾကပါတယ္။ ဤသို႔မွ်
မဟုတ္ရင္ ဒီသံသရာ ဘယ္ေတာ့ ဆံုးမွာလဲ...။

Delivered by J-Me

ျမန္မာတုိင္း(မ္)