မုဒိတာပီတိမ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ သာဓုအႀကိမ္ႀကိ္မ္

“အစ္ကုိသင္းရီေရ . . အစ္ကုိ႔အစ္မ ၫြန္႔ၫြန္႔တစ္ေယာက္ မ်က္စိျပန္ျမင္သြားၿပီ အစ္ကုိေရ။ မေန႔ကပဲ ေဆး႐ံုကျပန္ဆင္းလာတယ္။ သူ႔အက်ႌအေရာင္ေလးေတြ ဘာေတြေတာင္
သူအေတာ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးျမင္ရၿပီတဲ့။ ေနာက္ရက္ဆုိ ဒီထက္ပုိျမင္လာရလိမ့္မယ့္လို႔ မ်က္စိဆရာ၀န္ႀကီးကေျပာလိုက္တယ္တဲ့”

နံနက္ေစာေစာစီးစီး မဂၤလာသတင္းစကားၾကားလိုက္ရဆုိသလို ကၽြန္္ေတာ့္ေမြးဇာတိၿမိဳ႕ေလးဆီမွ ညီမတစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လံုး ၾကက္သီးဖုေတြထသြားသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ မ်က္စိအလင္းမႈန္၀ါးလာခဲ့ရာမွ လံုး၀နီးပါးအျမင္ကြယ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မရင္းလိုျဖစ္ေနသူ ၫြန႔္ၫြန္႔တစ္ေယာက္ မ်က္စိျပန္ျမင္သြားၿပီတဲ့။ မထင္ေတာ့သည့္အျဖစ္မ်ိဳးေပမုိ႔ ကုိယ့္နားကုိမွ် ကုိယ္မယံုမိလိုက္။ မုဒိတာပီတိျဖင့္ မ်က္ရည္ပင္၀ုိင္းမိလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “အစ္မ”ဟုသာေခၚလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ၿမိဳ႕လံုးလိုလိုက “ၫြန္႔ၫြန္႔”ဟု ေခၚတတ္သည့္ သူ႔အသံခ်ိဳခ်ိဳႏူးႏူးည့ံညံ့ေလးကလည္း အေ၀းတစ္ေနရာဆီမွ အေမာတေကာ ေျပးလာလုိက္သလို ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ေ၀့၀ဲၾကားေယာင္လာလုိက္ေသးသည္။

“ခင္ခင္ေရ . . .ေရြေပၚစာယူဦးမလားေဟ့။ ကၽြန္းသားေရြေပၚစာေလးေတြ ေကာင္းလိုက္တာ။ ျဖတ္စေတာက္စ အပုိင္းအစေလးေတြေတာင္ပါရဲ႕ကြယ္”

“ေအးေလးေရ . . .သမီး။ ေရြေပၚစာေလးေတြ တစ္အိတ္ေလာက္ ယူလိုက္ပါဦးလားကြယ္။ ဒီေန႔ ႏွစ္အိတ္ေတာင္မွပါလာတာ။ ၫြန္႔ၫြန္႔ပခံုးေပၚမွာ ေလးလြန္းလို႔ပါ”

ၫြန္႔ၫြန္႔က သူတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲတြင္ရိွေသာ ကၽြန္းသားအိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြလုပ္သည့္ လက္သမားအလုပ္႐ံုမ်ားသုိ႔သြားကာ ေရြေပၚစာေတြကုိေကာက္ၿပီး ပီနံအိတ္ေတြႏွင့္ စုထားတတ္သည္။ တစ္ရက္အတြက္ တစ္အိတ္၊ ႏွစ္အိတ္ရၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ သူ႔အတြက္ တစ္ရက္စာ ထမင္းစရိတ္အပါအ၀င္ တိုလီမုိလီသံုးဖို႔စဲြဖို႔ပါ ဖူလံုၿပီျဖစ္၏။ အဲ့သည္ ေရြေပၚစာအိတ္ကုိ ေက်ာမွာတင္ပိုးကာ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေတြထဲ လည္ေရာင္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္တြင္ေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္အတြက္ ထင္းႏွင့္မီးေသြးကုိသာ အသံုးမ်ားတတ္ၾကသည္မုိ႔ ၫြန္႔ၫြန္႔လည္ေရာင္းသည့္ ေရြေပၚစာေလးေတြက မီးပ်ိဳးသည့္ေနရာမွာ အလြန္အသံုး၀င္သည္။

ေမြးရပ္ေျမမွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာမလာခဲ့ခင္ ဟုိဘက္ဆယ္ႏွစ္အေက်ာ္ေလာက္ဆီတုန္းကေတာ့ အဲ့သည္ေရြေပၚစာအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ေငြႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ ေရာင္းရတတ္သည္ထင္၏။

အဲ့သည္အခါတုန္းက ၫြန္႔ၫြန္႔၏အသံေလးကုိ ေႏြေႏြ၊ မိုးမိုး၊ ေဆာင္းေဆာင္း နံနက္ ၉ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕ေပတစ္ရာလမ္းမဆီမွ ၾကားရတတ္သည္။ အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ရိွေနခုိက္မုိ႔ဆို သူ႔အသံလာရာဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းမၾကည့္ဘဲမေနျဖစ္ခဲ့။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေဆြရယ္၊ မ်ိဳးရယ္ေတာ္စပ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေပါက္စနအရြယ္ေလးကတည္းကပင္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားထံမွ မၾကာခဏဆုိသလို ၾကားသိေနခဲ့ရသျဖင့္ သူ႔အေပၚ အစ္မအရင္းတစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနမိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ေလးငါးႏွစ္တုန္းက ေမြးရပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေခါက္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ၫြန္႔ၫြန္႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မထင္မမွတ္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွ ေပတစ္ရာလမ္းတြင္ပင္ ဆံုမိၾကေသးသည္။

အေ၀းကတည္းကပင္ အဲဒါသည္ ၫြန္႔ၫြန္႔ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ေၾကးေညႇာ္မရိွေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားေသာ္လည္းေဟာင္းလွ၊ ႏြမ္းလွၿပီျဖစ္သည့္ အက်ႌႏွင့္ ထဘီကုိ ၀တ္ထားသည္။ သူ႔ထဘီကေတာ့ ျဖစ္သလို၀တ္လာခဲ့တတ္သျဖင့္ အၿမဲလိုစြန္ေတာင္ဆဲြျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေနပူရိွန္ကုိကာကြယ္ဖို႔ ညိဳညစ္ညစ္ဦးထုပ္တစ္လံုးကုိ ဖြာလန္ႀကဲေနသည့္ ကပုိက႐ုိႏုိင္လွေသာ ျဖဴေရာ္ေရာ္ဆံပင္ေတြေပၚမွာ ခပ္ငုိက္ငုိက္တင္ၿပီး ေဆာင္းထားသည္။ ေက်ာေပၚတြင္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေရြေပၚစာပီနံအိတ္တစ္လံုး။

လမ္းေပၚတြင္ ေျခေထာက္ကုိ ေရႊ႕႐ံုခ်ိန္ဆ၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းေနတာျမင္ရကတည္းက နဂုိကပင္ သိပ္ေကာင္းလွပံုမရေသာ ၫြန္႔ၫြန္႔၏မ်က္လံုးေတြက အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ပို၍ပင္ မႈန္၀ါးခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိသာေနသည္။ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ တစ္ခါတစ္ရံဆုိ ဖိနပ္ပင္မပါဘဲ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနခဲ့ရေသာ ခက္ထန္ခဲ့သည့္ဘ၀၏ ထုေထာင္းဒဏ္ေၾကာင့္လည္း သည္မ်က္လံုးေတြက ပုိဆိုးခဲ့ေလသည္လားေတာ့မသိ။

ေမာင္ဖားညီအစ္မတူသားေနာင္မယ္မရိွရွာသည့္ ၫြန္႔ၫြန္႔ခမ်ာ ေရြေပၚစာအိတ္ေက်ာပိုးကာ ခုအရြယ္ထိပင္ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ ေရြေပၚစာေရာင္းေနရဆဲပါလားဟု ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲနင္သည္။

“Dear my sister, how are you”

(အစ္မေရ ေနေကာင္းရဲ႕လား)ဟု အနားအေရာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည့္အခါ မ်က္ေမွာင္ေလးကုပ္ မ်က္ခံုးေပၚလက္၀ါးေလးအုပ္မုိးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဆီသို႔ သဲကဲြေအာင္ ႀကိဳးစား၍ေမာၾကည့္ရင္း ျဖဴမဲြမြဲဆံစေတြ၀ဲက်ေနေသာ အေရျပားေလးေတြ တြန္႔လွၿပီျဖစ္သည့္ မ်က္ႏွာ၀ုိင္းေလးေပၚမွာ သူ႔ၿပံဳးၿမဲ ထံုးစံအတုိင္း ေအးခ်မ္းသည့္ အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္လွစ္ခနဲ ပြင့္သြားသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။

“Fine, thank you”

(ေနေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးပဲ)ဟု သူျပန္ေျဖသည္။ ေျဖလို႔သာ ေျဖလုိက္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔အျမင္မွာသဲကဲြပံုမရ။

တကယ့္ေတာ့ ၫြန္႔ၫြန္႔၏အသက္က အဲသည္လြန္ခဲ့သည့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပင္ အနည္းဆံုးမရိွဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ခုနစ္ဆယ္နားကပ္ေရာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ ေျခာက္ဆယ္နားသီသီေရြ႕ခဲ့ၿပီပဲ။ အဲ့သည္တုန္းကတည္းကပင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေကာင္းစြာမျမင္ရေတာ့ဘူးလားထင္၏။

“sorry,I can't see your face clearly, please tell me your name”

(မင့္မ်က္ႏွာကုိသဲသဲကြဲကဲြမျမင္ရဘူး။ မင့္နာမည္ေျပာစမ္းပါဦး)ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သည္အခါတြင္ေတာ့ ၫြန႔္ၫြန္႔က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးေတာ့သည္။

“Oh,sorry my dear younger brother Ko Thin, I amglad to see you,I haven't seen you in long time ”(ေအာင္မေလးဟဲ့ ေမာင္ေလးရယ္။ မေတြ႕တာၾကာပါေရာလား၊ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာလိုက္တာ)

အစ္မက ၀မ္းသာအားရေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာရသည္။ အစ္မက အလြန္မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္၏။ ဘယ္လမ္းထဲမွာ ဘယ္သူရိွသည္။ သူ႔မိဘကဘယ္သူဘယ္၀ါ။ ဘာအလုပ္လုပ္သည္ကစ အကုန္မွတ္မွတ္မိမိရိွတတ္သည္။ ယခုလည္း ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ၾကာေအာင္ မေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားၿပီျဖစ္သည္။

သည္ေတာ့မွ အစ္မပခံုးေပၚမွ ေရြေပၚစာအိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကယူကာ ေျမႀကီးေပၚခ်ထားေပးၿပီး ခဏေလာက္ေစာင့္ေပးပါဟု ေျပာရသည္။ ရန္ကုန္မွ မလာခင္ကတည္းကပင္ အစ္မကုိကန္ေတာ့ဖို႔ ရည္ရြယ္လ်က္ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ အညာပင္နီဖ်င္စျဖင့္ခ်ဳပ္သည့္ အေႏြးထည္ပံုစံအက်ႌတစ္ထည္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ၿပီးသားထဘီတစ္ထည္ပါလာခဲ့သည္။ ကုိယ့္မွာကလည္း ဟုိအလုပ္၊ သည္အလုပ္ေတြႏွင့္ တို႔လုိ႔တန္းလန္းမို႔ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာတြင္ပင္ ကန္ေတာ့လုိက္ဖို႔ အိမ္ထဲေျပးၿပီး အထည္အိတ္ကေလးယူရသည္။

“ဒီမွာအစ္မ၊ အစ္မ၀တ္ဖုိ႔ အက်ႌေလးတစ္ထည္နဲ႔ လံုခ်ည္တစ္ထည္ပါ”

ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ၫြန္႔ၫြန္႔လက္ထဲ အထည္အိတ္ကေလးထည့္ေတာ့ ၫြန္႔ၫြန္႔က ၿပံဳးေနၿမဲအၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးေနရင္းကေျပာသည္။

“Is it your donation? thanks alot”
(ဒါမင္းကန္ေတာ့တာလား။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္)

တကယ္ေတာ့ ၫြန္႔ၫြန္႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ အဂၤလိပ္လုိေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ အဂၤလိပ္စာစတင္သင္ယူရသည့္ ငါးတန္းသို႔ေရာက္သည့္အခါ အဂၤလိပ္စာအလြန္ေတာ္သည့္ ၫြန္႔ၫြန္႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားထံမွ သိထားခဲ့ၿပီးၿပီမု႔ိ ၫြန္႔ၫြန္႔ႏွင့္ လမ္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာမွာေတြ႕လွ်င္ “Hello good morning sister”တို႔ “Where do you go”တုိ႔ႏွင့္ စကားသင္ရင္း အဂၤလိပ္လိုေျပာၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္က ၀ါသနာပါသလို အစ္မကလည္း လုိလိုခ်င္ခ်င္ႏွင့္ပင္ အဂၤလိပ္လိုပဲျပန္ေျပာတတ္သည္။ သည္ကတည္းကပင္ ၫြန္႔ၫြန္႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ခင္မင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။

“မၫြန္႔သီကုိ တကၠသိုလ္မပုိ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ အေကာင္းသားကြာ။ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဒီပရက္ရွင္၀င္သြားတာေပါ့။ သိပ္ႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္”ဟု ၫြန္႔ၫြန္႔အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ႏွင့္ စာသင္ျပေပးခဲ့ရသူ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိက တဖြဖြျပန္ေျပာဖူးသည္။

ၫြန္႔ၫြန္႔က မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းကပင္ စတုတၳတန္းစကာလားရွစ္ဆုခ်ီးျမႇင့္ခံရသူျဖစ္လ်က္ အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့လည္း သတၱမတန္း စေကာလားရွစ္ဆုဆက္တုိက္ရခဲ့သည့္ စာအလြန္ေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

၁၉၅၉ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည့္အခါ နည္းပါးလွသည့္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္သူေတြထဲ၌ ၫြန္႔ၫြန္႔တစ္ေယာက္ ထိပ္ဆံုးမွအပါအ၀င္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ၫြန္႔ၫြန႔္၏မိဘမ်ားက သားသမီးကုိ တကၠသုိလ္ပုိ႔ႏုိင္ေလာက္သည္ထိ ျပည့္ျပည့္စံုစံုႏွင့္ ဖူလံုၾကလွသည္မဟုတ္သည့္တုိင္ ျခစ္ကာကုပ္ကာႏွင့္ပင္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထြန္းထြန္းေပါက္ျဖစ္ေစလိုစိတ္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔ ဆည္းဆည္းပူးပူးႏွင့္ ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးလုိက္ခဲ့ၾကသည္။

အဲဒါသည္ပင္ ေစတနာႏွင့္မွားလိုက္မိသည့္ အမွားတစ္ခ်က္ပင္လားမသိေတာ့။ ၀တ္တာ၊ စားတာ၊ ေနတာ၊ ထုိင္တာမွအစ ကြာကြာျခားျခားရိွတတ္သည့္ တကၠသုိလ္ပရိ၀ုဏ္အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲသုိ႔ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံဘ၀ႏွင့္ တက္လာခဲ့ရသည့္ ၫြန္႔ၫြန္႔လုိ တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီးစ ေက်ာင္းသူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏စိတ္ထဲသုိ႔ အားငယ္စိတ္တုိ႔ ေျခခ်စျပဳလာခဲ့ရသည္။

ရံဖန္ရံခါတုိ႔၌ ခဲြခြဲျခားျခားဆက္ဆံတတ္ၾကသူမ်ားႏွင့္ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ရင္ဆုိင္ဆက္ဆံလာရသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္ကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္တုိ႔ကသာ ၫြန္႔ၫြန္႔ရင္ထဲသို႔ ကဆုန္ေပါက္ေျပး၀င္လာခဲ့ၾကသည္။

ထုိ႔ထက္ကား ကံတရားအေၾကာင္းမလွသျဖင့္ ေမြးကတည္းကပင္ပါလာခဲ့ေသာ ေမြးရာပါတုိ၀င္ေနသည့္လက္ညိႇဳး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူႂကြယ္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ၫြန္႔ၫြန႔္ကုိ ပတ္၀န္းက်င္က၀ုိင္းပယ္ေအာင္ အစပ်ိဳးတြန္းပို႔ေပးခဲ့သည့္ ပင္မအေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့ရျပန္သည္။

သည္အေၾကာင္းေတြႏွင့္ပင္ ပထမႏွစ္ေအာင္အၿပီး၌ ၫြန္႔ၫြန္႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့။ မိခင္မုဆိုးမႀကီးႏွင့္အတူတကြ ဇာတိၿမိဳ႕ေလး၏ ေစ်းေလးအတြင္းတြင္ ကုန္စံုေလး မစို႔မပ႔ိုေရာင္းရင္းႏွင့္သာ ဘ၀ကိုျမႇဳပ္ႏွံ႐ုန္းကန္လာျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

လြန္ခဲ့သည့္သီတင္းကၽြတ္က ဇာတိၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားေတာ့ ၫြန္႔ၫြန္႔မ်က္လံုးေတြက ဘာကုိမွ်မျမင္ရေတာ့ဘူးထင္၏။ ျမင္လုိက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာမခ်ိ။ မ်က္စိအျမင္ကြယ္ေနသည့္ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ထိုအဘြားအုိၫြန္႔ၫြန္႔မွာ ေက်ာေပၚမွာ ေရြေပၚစာအိတ္ႀကီးပုိးလ်က္သားႏွင့္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာပင္ လမ္းေပ်ာက္ကာ တလည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အပါးတုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာသည္ကုိပင္ သူမျမင္ေတာ့။

သူ႔လက္ကေလးကုိ တယုတယကုိင္ကာ လမ္းရိွရာဦးတည္ေပးရင္း “Hello, dear my sister, how are you”

ယခင္ကလို ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ေနက်အတုိင္းႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ပူေလာင္လြန္းလွသည့္ သီတင္းကၽြတ္ေနထန္းတစ္ဖ်ားေၾကာင့္ အေရတြန္႔တြန္႔ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာေနသည့္ ေခၽြးစီးေၾကာင္းေတြၾကားထဲမွာ ၫြန္႔ၫြန္႔ၿပံဳးသည္။

“အစ္မသိတယ္။ မင္းအသံကုိ အစ္မမွတ္မိတယ္။ မင္း ေမာင္သင္းမဟုတ္လား။ ဘယ္တုန္းက ျပန္လာတာလဲ။ မခ်ိဳေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား”

ၫြန္႔ၫြန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကုိေရာ၊ ကေလးေတြကုိပါ မွတ္မွတ္ရရ ေမးေနသည္။ သူသည္ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဂၤလိပ္လုိျပန္မေျပာေတာ့။ ယခုသံုးေလးႏွစ္အတြင္း ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀အထုအေထာင္းေတြႏွင့္ ပုိ၍၊ ပုိ၍အုိမင္းလာေသာ ဦးေႏွာက္မွတ္ဉာဏ္ေတြေၾကာင့္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ကုန္တာမ်ားလား ထင္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လုိမေျပာေတာ့တာလဲဟုေတာ့ျဖင့္ သူ႔ကုိေမးမေနႏုိင္ေတာ့။ သူ႔အေမးစကားကုိ ျပန္ေျဖႏုိင္ဖုိ႔ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္း၀ထဲမွာ နင္ေနသလုိ ခံစားရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၫြန္႔ၫြန္႔ကုိကန္ေတာ့ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲႏႈိက္မိေတာ့ ႂကြယ္ပုိးႂကြယ္၀မဟုတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကုိ ပုိက္ဆံေလးသံုးေထာင္သာပါလာသည္။ ပါလာသမွ်ေလးႏွင့္ပင္ အစ္မကုိ ကန္ေတာ့လိုက္ရသည္။

ယခုေတာ့ အဲ့သည္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မၫြန္႔ၫြန္႔မ်က္လံုးေတြ ျပန္ျမင္ရသြားၿပီတဲ့။

သီတဂူသဲကုန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ေက်းဇူးေတာ္ျဖင့္ သဲကုန္းၿမိဳ႕အ၀င္တြင္ ယခုေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ကမွ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ အသစ္စက္စက္ “သီတဂူေရႊဥရာစုသစ္စကၡဳဒါနေဆး႐ံု”၏ ပထမဆံုးအသုတ္အျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔မွ မ်က္စိလူနာေပါင္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ကုိ စစ္ေဆးကာ လူနာေပါင္း ၅၅၀ ကုိ ခဲြစိတ္ကုသေပးခဲ့သျဖင့္ ျပန္၍အလင္းရခဲ့ၾကသည့္အထဲ၌ ၫြန္႔ၫြန႔္သည္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေမွာင္ဖံုးေနခဲ့ရာမွ အလင္းျပန္ရသြားၿပီတဲ့။ ေစာေစာေလးကမွ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖုန္း၀င္လာသည္။

မ်က္စိအၾကည္ဓာတ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကရာမွ အလင္းျပန္ရသြားခဲ့ၾကေသာ ၫြန္႔ၫြန္႔အပါအ၀င္ လူနာေပါင္း ၅၅၀ ကေတာ့ မည္မွ်၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚၾကေလမည္မသိ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မူ အစ္မအရင္းကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ရေသာ အစ္မႀကီးၫြန္႔ၫြန႔္အတြက္ အတုိင္းအဆမရိွေသာ မုဒိတာပီတိမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚမိရသည္။

သုိ႔ေသာ္. . .ၫြန္႔ၫြန္႔၏ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ဘ၀အခ်ိန္ေလးအတြက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္လုိခရီးဆက္ရမည္ မေရရာေသးသည့္ လူအိုတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကမူ ရင္ေမာစရာေတြႏွင့္ အျပည့္ရိွေနဆဲပင္။

ေရးသားသူ- သင္းရီ
7Day News Journal

ဓာတ္ပုံ- ပူတူး (ေရႊသဲေျမ)