ဒီမုိကေရစီ ေခတ္ႏွင့္ အညီ ျပည္သူမ်ားက မိမိတို႔၏ ခံစားခ်က္ မ်ားကို
နည္းလမ္း မ်ဳိးစံုျဖင့္ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ လာၾကသည္။ ၄င္းတို႔အထဲ တြင္
ေတာင္သူလယ္သမား မ်ား လည္း ပါဝင္ လာၾကသည္ ကို ေတြ႕ျမင္လာရသည္။
ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားမွာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မိမိတို႔၏
လယ္ယာေျမမ်ား နစ္နာဆံုး႐ႈံး ရ၍ ေက်းရြာ တစ္ခုခ်င္း အလိုက္ အနယ္နယ္
အရပ္ရပ္မွ ဘဝတူေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား စုေပါင္း၍ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ လာသည္။ ဇန္နဝါရီ
၁၈ ရက္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွ႕၌ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ ခဲ့ၾကေသာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ
ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား အနက္မွ ၄င္းတို႔၏ ေျပာဆုိ ရင္ဖြင့္ခ်က္မ်ားကို စုစည္း
တင္ျပလုိက္ပါသည္။
ဦးအံုးၾကည္
(ကဇင္ေက်ာ္ေက်းရြာအုပ္စု
ကဇမ္းေက်းရြာ
ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕နယ္)
နဂိုကေတာ့ လယ္လုပ္တာ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းကပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ မွာ လုပ္တာက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတာေပါ့။ ေျပစာ ထုတ္ေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ထုတ္ေပး မယ့္ႏွစ္ က်မွ အဖဲြ႕ အစည္းေတြ ကေန သိမ္းသြားတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ နစ္နာေၾကး ရတာ ရိွတယ္။ မရတဲ့ သူေတြလည္း ရိွတယ္။ အဲ့ဒါေတြ ကုိ ေတာင္းဆုိတဲ့ အခါက်ေတာ့ အခု ေညာင္တုန္း တရား႐ုံးမွာ အမႈရင္ဆုိင္ ေနရပါတယ္။ အခု အယူခံ ဝင္ထားတယ္။ ေညာင္တုန္း တရား႐ုံးမွာပါ။ ဟိုတုန္းက ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္ေလာက္ က အဲ့ဒီမွာ နစ္နာေၾကး ဆုိၿပီးေတာ့ အစားစား ရၾကတယ္။ ဦးေလးက ၁ဝ ဧက အတြက္ ၁ သိန္းရ တယ္။ ဦးေလးတူ က ၁ဝ ဧကအတြက္ ငါးေထာင္ ရတယ္။ နစ္နာေၾကး ဆုိၿပီး ေတာ့ ေျပာၿပီးေပးတယ္။ ေက်းရြာ ဥကၠ႒ အိမ္မွာ ေခၚေပးတယ္။ အခုကေတာ့ အငွား လိုက္လုပ္ရတယ္။
က်ပန္းဆို ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး က ေျပလည္တယ္ လို႔ ဘယ္ ရိွပါ့မလဲ။ အလုပ္မရိွေတာ့ လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္စားရတာေပါ့။ လယ္ ေျမရိွ တုန္းက က်ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ လည္း ကူ ညီေထာက္ပံ့ လို႔ ဘာသာေရး သာသနာေရးေရာ လုပ္လို႔ ရတာေပါ့။ ဦးေလး ရဲ႕ လယ္က ႏွစ္ဆယ့္ငါး ဧက ရိွတာ။ ၁ဝဧကအတြက္ပဲ ေလ်ာ္ေၾကးနစ္ နာေၾကး ရခဲ့တာ။ ၁၅ ဧက က လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကး လည္း မရခဲ့ ဘူး။ ဦးေလး တို႔က ကိုယ့္မိ႐ိုးဖလာ လယ္ သမား သားသမီး ဆိုေတာ့ လယ္ပဲ လုပ္ ခ်င္တာေပါ့။
ဒီမွာလာၿပီး ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ရတာ က ရင္ဖြင့္ စကားေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လည္းသိေစခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီး အကဲ ကိုယ့္မိဘလည္း သိေစခ်င္တယ္။ ေအာက္ေျခမွာ ပြင့္လင္းမႈ မရွိဘူး။ မေျပာလည္း မေျပာရဲၾကဘူး။ ဒီကိုလာ တာေတာင္မွ လူတိုင္း မလာရဲၾကဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကး မရမခ်င္းေတာ့ ေတာင္းဆို ေနရမွာေပါ့။ အခု အလုပ္ေလး ထြက္ လုပ္လိုက္၊ သြားစရိတ္ လာစရိတ္ေလး ရွာလိုက္၊ စာရြက္ စာတမ္းေလးနဲ႔ ဟို တင္လိုက္ ဒီတင္လိုက္ေပါ့။ ကိုယ္က ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ အခုဆို အသက္ ကသာ ၅ဝ ေက်ာ္တယ္။ ပညာအရည္ အခ်င္းက ႏွစ္တန္းပဲ။ မိ႐ိုးဖလာ လယ္နဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳမယ္ ဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ ေျပာတာ ဆိုတာ လုပ္တာ ကိုင္ တာေတြ ကဘာမွ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။
ပညာ အရည္အခ်င္းက မူလတန္း ပဲရွိတာကိုး။ ဒီကို မ နက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ကထြက္လာ တာ။ ဘဝတူေတြ စုၿပီးလာၾကတာေပါ့။ စာအုပ္ ေတြ၊ ဘာေတြဖတ္ဖူးတဲ့ သူေတြက ေတာင္းဆိုရင္ ရတယ္ဆိုၿပီး ဖတ္ဖူးတဲ႔၊ သိတဲ့ သူေတြက ေျပာလို႔ ကိုယ္က သြား ၾကည့္ တိုင္ပင္ၾကၿပီးေတာ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ ထိုက္ တာေလး၊ ကိုယ့္ ခံယူခ်က္ေလးေတြ ေျပာၾကမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး လာ ရတာေပါ့။ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ တာေတာင္ မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြ က ဘယ္လို ျမင္မလဲ၊ ဘယ္လို ေျပာမလဲ၊ ဒီမွာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ပိုင္းက ေတာ့ သိသြား ရင္ ေက်နပ္တယ္။ တို႔ျဖစ္တာက ခံလို႔ရတယ္။ တို႔ေနာက္ပါ လာမယ့္ ကေလးေတြက တို႔ထက္ပိုဆိုး သြားမလား ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒါကို ေတြးၿပီးေတာ့ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္း ၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္ လုပ္ထားတာပဲ။
ဦးသာအံုး
သဲကုန္းေက်းရြာ
ႀကံဳတိုင္းႀကီးေက်းရြာအုပ္စု၊
ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္
အသိမ္းခံ ရတာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ လယ္ဧက ၅ ဧက သိမ္း ခံခဲ့ရတာ။ ၉၆ ခုႏွစ္က လယ္ စလုပ္တယ္။ ၉၈ ခုႏွစ္ အထိပဲ လုပ္ရတယ္။ ၉၉ မွာ အသိမ္းခံ ရတယ္။ ႀကံ့ခိုင္ေရး က အသိ မေပးဘဲနဲ႔ သိမ္းသြားတာ။ လယ္မရွိေတာ့ ႀကံဳရာ လုပ္စားေန ရတာေပါ့။ လယ္ျပန္ရဖို႔ အတြက္ အဆင့္ဆင့္တိုင္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံ ေတာ္ သမၼတလည္း တိုင္ထား တယ္။ လယ္ယာေျမ ေကာ္မတီ ကိုလည္း တိုင္ထားတယ္။ ကိုယ့္လယ္ေတြ မရွိေတာ့ ဝမ္းနည္းတာေပါ့။ ဒီလယ္ေျမေတြက စီမံကိန္းေျမေတြ ကို တိုင္းမွဴး ဦးတင္လွ က ေန ေျမမရွိတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြကို ေပး သြားခဲ့တာ။ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ ရတာ။ အဲ့ဒီမွာ ဒိုက္ေတြ ကို ထြန္စက္နဲ႔ ထြန္ရ တယ္။ ႏြားစားတဲ့ ဒိုက္ျမက္ႀကီး ေတြေပါ့။ အဲ့ဒါေတြကို ခုတ္ထြင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခု ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ေရး အတြက္ မေန႔က ညေနက တည္းက လာ ခဲ့ရတာ ”ေရႊျပည္သာ က အသိအိမ္ မွာ တည္းတယ္။ အဲ့ဒီလယ္ ေျမေတြ ျပန္ရ ရင္ေတာ့ ေခ်ာင္လည္တာ ေပါ့။ လယ္ေတြ မရွိေတာ့ ဒုကၡေရာက္ ရတာ စိတ္ဆင္း ရဲရတာေပါ့။
ဦးတင္ေငြ
ပဲခူးတိုင္း၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္။
သိမ္းခံရတာက ၉၆၊ ၉၇ ေလာက္ က သိမ္းသြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၃ ဧက သိမ္းခံရတယ္။ ရန္ကုန္တိုင္း သမ အသင္းစုက သိမ္းသြားတာ။ ႀကံစိုက္ မယ္ ဆိုၿပီး သိမ္း သြားတာ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ ေတာ္က ၃ ဧက ပါသြားတယ္။ အား လံုးေပါင္း ဧက ၃၆ဝ ေလာက္ ပါတယ္။ သူတို႔က ကြင္းနံပါတ္ ၆၆၈ ကို တစ္ ကြင္းလံုး ရတယ္ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေျမေတြ ပါပါသြားတယ္။ ကေန႔ထက္ထိ ဘာမွလည္း ျပန္မေပး ဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း ဘာမွ မေပးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ရတာက ဒီ ေျမေတြက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္စား ခဲ့ၾကတာ။ အခုလည္း ေတာင္သူေတြပါ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ငုတ္ လက္ရင္းကို တစ္ျပားမွ မေပးဘဲ ကြၽန္ ေတာ္ တို႔ ငုတ္တူးရတယ္။ ေတာရွင္းရ တယ္။
ဒီလို ငုတ္တူးေတာရွင္း ၿပီးမွ သူတို႔ ေျမကြက္ဆိုၿပီး မတရားနဲ႔ ေလ်ာ္ ေၾကးလည္း တစ္ျပားမွ မေပးဘဲ သိမ္းသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အထက္ကို စာတင္တယ္။ ေျမယာ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ကိုလည္း စာတင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ေျမေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျပန္ လိုခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ ရန္ကုန္ကို လာတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ကတည္းက ထြက္လာခဲ့ရတာ အိပ္ ေရးလည္း ပ်က္တယ္။ ထမင္း အငတ္ခံ အပင္ပန္း ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခံစားခ်က္ ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ လာခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔က ေတာင္သူေတြ ဆိုေတာ့ ဘာ မွလည္း မသိဘူး။ နားလည္း မလည္ ဘူး။ နားလည္တဲ့ သူေတြက တာဝန္ရွိ တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ညိႇႏႈိင္းေပးေစ ခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္တာပါ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ဆႏၵေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ သမၼတျဖစ္မွပဲ ျပည့္မယ္ထင္ တယ္။
ကိုေစာထီးေမာင္
(ဝါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္)
အခု အစ္ကို တုိ႔က လက္ရိွက ေတာ့ အသိမ္းခံရတဲ့ လယ္မွာျပန္လုပ္ေန တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ဒီ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္ ေျခာက္ လပုိင္းက စလုပ္ေတာ့ ပုဒ္မ ၄၄၇ နဲ႔ တရား စဲြၿပီးေတာ့ ၅ ေယာက္ အလုပ္ ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္လစီ က်ၾကတာ ေပါ့။ ဒီလယ္ေတြကုိ ၁၉၈၁ ေလာက္က အစ္ကို႔ မိဘေတြ လက္ထက္က သိမ္းသြား တာ။ အဲဒီလို သိမ္း သြားေတာ့ အစ္ကုိတုိ႔ မိသားစုက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတာ ေပါ့။ အသိမ္း မခံရရင္ေတာ့ အစ္ကုိတုိ႔ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္တာေပါ့။ အသိမ္းခံ ရတဲ့ လယ္ ဧက ေပါင္း ကေတာင္သူ ၆၂ ဦး အသိမ္းခံရၿပီး ဧကေပါင္းက ၄၆ဝ ဒသမ ဝ၈ ဧက အသိမ္းခံ ထားရတယ္။ ဒီလယ္ဧကေတြ ကုိ ကိုယ့္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ တည္း မဟုတ္ဘူး။ အသိမ္းခံ ရတဲ့ လယ္ ဧကေတြ အကုန္လံုး ျပန္ရေအာင္ မရ မခ်င္း ေတာင္းဆုိမွာပါ။ ဒီေျမေတြသိမ္း ေတာ့ အၾကမ္းဖက္တာ ရိွတယ္။ ဒီေတာင္ သူေတြ စိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ ကို ထြန္ စက္ေတြ နဲ႔ ဝင္ၿပီး စက္မႈ (၁)က ဖ်က္ဆီးတယ္။ ခ႐ိုနီေတာ့ မပါဘူး။ အခုက် ေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္လဲ ဆုိေတာ့ တာဝန္ခံ ေဒၚတင္မာျဖဴ က ဝါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕ ျခမ္း မွာရိွတဲ့ လုပ္အားေပး ေခၚတူးထား တဲ့ ေရတံခါး ဆည္ေျမာင္းကို အင္းေျမာင္း ေရာင္းခ်ေနတယ္။ လယ္ယာေျမေတြကို ပိုက္ဆံ ရိွတဲ့ ခ႐ိုနီေတြကို အဖိုးအခ နဲ႔ ငွားစားေန တယ္။ ဒီလယ္ေျမေတြကုိ ပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္း ေျပစာေတြ ရိွတယ္။
အရင္က ဂုန္ေလွ်ာ္ေတြ ေရာင္းထားတဲ့ျဖတ္ ပိုင္းေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒီအဖမ္း ခံရတဲ့ လူေတြကို လည္း ၿမိဳ႕နယ္ ရဲမွဴးႀကီးက လယ္ယာေျမ ရရိွေရး အတြက္ ေခၚၿပီး လက္မွတ္ ထုိးခိုင္းတယ္။ ပထမေတာ့ မထိုးဘူးေပါ့။ မထုိးေတာ့ တရားစဲြလို႔ မရဘူး။ စခန္းမွဴး ကေခၚၿပီး လယ္ယာ ေျမ ရရိွေရး အတြက္ဆုိၿပီး လိမ္ၿပီး လက္ မွတ္ ေခၚထုိး ခိုင္းတယ္။ ေတာင္သူေတြ ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ ဆုိၿပီး ထိုး လိုုက္တာ။ စာမတတ္ဘူးေလ။ ၿပီးမွ တရားစဲြ လို႔ရသြားတာ။ ဒီလယ္ယာေျမ ေတြ ျပန္ရမယ္ ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေရာ၊ ျပည္သူ ေတြေရာ အက်ဳိး ရိွတယ္။ အခု သူတုိ႔ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ ရတယ္ ဆုိတာ ကိုင္း ေတာျမက္ ေတာေတြျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႔ က ေျခမႏုိင္ လက္မႏုိင္ေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ နစ္နာတာပါ။ ေတာင္သူေတြ လက္ထဲ ေရာက္မယ္ ဆုိရင္ ရွင္းမယ္ လင္း မယ္ ဆုိရင္ပဲ တုိ႔စပါးတို႔ စိုက္ရင္ သီးႏွံေတြလည္း ရရိွတာေပါ့။ လယ္ယာ မရိွေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဆန္ ေစ်းကြက္ ပဲၾကည့္ ေနာက္ဆုိ တျခား ႏိုင္ငံေတြကပါ ဝယ္ စားေနရမွာေပါ့။
ေဒၚခင္စန္း
(ေရတာရွည္ ကရင္ရြာ)
ေတာင္သူေတြ ေျမေတြကုိ သိမ္း ထားလို႔ ျပန္ရေရး လုပ္ေနတာ။ ၂၃ ႏွစ္ ရိွသြားၿပီ။ ကိုယ့္လယ္ကို အသိမ္းလည္း ခံရေသး ေန႔စားနဲ႔ ျပန္လုပ္ေန ရတယ္။ ကိုယ့္ေျမ ကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ဝင္တုိးၿပီး လုပ္တဲ့အခါ ေတာင္သူေတြကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ခ် ထားတယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ မလႊတ္ေသးဘူး။ အဲဒါေတြ မခံႏုိင္လို႔ ဆႏၵ ျပေတာင္းဆိုေန ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေျမ လည္း ျပန္လိုခ်င္တာေပါ့။ အခုေတာ့ အန္တီ တုိ႔က သူတုိ႔ အလုပ္ကိုပဲ နံနက္ ၆ နာရီကေန ညေနခင္း ၆ နာရီ အထိ လုပ္ရတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေန႔စား က်ပ္ ၂ဝဝဝ ေပးတယ္။ ဒါေတာင္ သူတုိ႔ ဝန္ထမ္းက က်ပ္ ၂ဝဝ ျဖတ္စားလို႔ က်ပ္ ၁၈ဝဝ ပဲ ရတယ္။ ဒီလို လုပ္စားေတာ့ ဘယ္လို ခ်မ္းသာမလဲ။ စားအုိး ႀကီးၿပီး ပိုငတ္ သြားဖို႔ပဲ ရိွတယ္။ အခုက ျဖစ္ေန တာက သူတုိ႔ လယ္ကို သီးစားခနဲ႔ တစ္ ဧကကို စပါး ၂ဝ ေပးစားရတယ္။ ေငြနဲ႔ ဆုိ က်ပ္ ၃၅ဝဝဝ ေလ။ စစ သိမ္းေတာ့ သၾကား စက္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ဧက ၇ဝဝဝ ေက်ာ္ သိမ္းတယ္တဲ့။ အဲဒီကေန တျဖည္းျဖည္း နဲ႔မ်ားလာတာ။
အဲ့ဒီလယ္ ေတြ ဆုိတာကလည္း ေတာကုိ တုိးၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ ဘာသာကို ကြၽဲ၊ ႏြားမရိွေတာ့ ေပါက္တူးေလး နဲ႔ေပါက္ၿပီး လုပ္ထားလာ တာ။ ေျပာင္လည္း ေျပာင္ေရာ သၾကား စက္ႀကီး တည္တယ္ ဆုိၿပီး သိမ္းတာ။ အန္တီ အစက နဂို ကနည္းနည္းေလး အဆင္ေျပေနတာက ငတ္သထက္ငတ္ သြားတာေပါ့။ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း မရ ဘူး။ သူတုိ႔က ေကာင္းတာ ဆုိ ႀကီးတဲ့လူ က စားတယ္။ မေကာင္း တာေတြကိုက် ေတာ့ ငယ္တဲ့ လူေတြကို ခ်ေပးတယ္။ ဒီ ေျမေတြကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က သိမ္းတာ ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း မွာ ေပးမယ္ေပး မယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီ ပိုင္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ကုိယ့္ေျမေလး ကိုယ္တစ္လက္မ ရိွလည္း တစ္လက္မ လုပ္စားခ်င္တယ္။
မိုးျမင့္ေက်ာ္သူ
အလုပ္ကေတာ့ ကားလိုက္တာ ေပါ့။ ဒီဟာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘုိးဘြား ပိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျမာက္ဥကၠလာ ဆင္ဖံု ကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေလာက္က သိမ္း တာ။ ဒီေျမေတြ သိမ္းေတာ့ ေနရတာက ေတာ့ ဘုိးဘြားေတြက ဟိုမွာ ပဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သမုိင္းမွာ ငွားေနတာ။ လယ္ဧကပဲသိမ္းတာ။ လယ္ဧက ဘိုးဘြား ေတြ အေမြေပးထား တာ ဧက ၃ဝဝ ေက်ာ္တယ္။ အခုက စက္မႈဇုန္ ေဒသကို ရန္ကုန္တိုင္းေဒသ ႀကီး အစိုးရ အဖဲြ႕က တစ္ဧကကို သိန္း ၉ဝဝ သတ္မွတ္ေပး ထားတယ္။ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ အဖဲြ႕ လည္း ေရာက္ရိွမလာေသးဘူး။ လႊတ္ ေတာ္ထိလည္း တင္ထားတယ္။ ဝန္ႀကီး ဌာနေတြေရာ၊ သမၼတ ႐ုံးထိ တင္ထား တယ္။ လာစစ္မယ္ဆုိ ၿပီးဘာမွ မထူးဘူး။ ဒီ လယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလယ္ေတြ ရဲ႕ အခြန္ေဆာင္ထားတဲ့ ေျပစာေတြ ရိွတယ္။
ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို မတရား အသိမ္းခံ ထားရေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ တန္ရာ တန္ေၾကး ေပးရင္တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဒီစက္မႈဇုန္ထဲ က တစ္ ေယာက္မွ ျပန္မရေသးဘူး။ ၁၉၉၂ မွာသိမ္းတာ ေဇ ကမၻာ နဲ႔ အိုးအိမ္ အက်ဳိး တူ စီးပြားဆုိၿပီး ရြာေတြ ပါ ဖ်က္ေပး လိုက္ရတာ။ သူတုိ႔ က ဒီလယ္ေျမေတြကုိ သူတုိ႔က ၁၅ဝဝ၊ က်ပ္ ၂ဝဝဝ နဲ႔ေရာင္း တယ္။ အဲဒီေတာ့ တန္ရာ တန္ေၾကးရ ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မရ ရေအာင္ ႀကိဳး စားရမယ္။ ဒီလယ္ေတြကို ျပန္ရေအာင္ ရြာမွာရိွတဲ့ သူတုိ႔ သိမ္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ေျမ လယ္ဧက ၅ ဧကေလာက္ ရိွတာ ၂ ဧက သာသာေလာက္ ပါ သြား တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘးက ေျမ ရရင္ေတာ့ ျပန္ေဆာက္ေပးဖို႔ ႀကိဳး စားထားတယ္။
အိမ္စည္စိုးစံ၊ ေဇေ၀ယံ စုစည္းတင္ျပသည္
Popular Myanmar News Journal
ဦးအံုးၾကည္
(ကဇင္ေက်ာ္ေက်းရြာအုပ္စု
ကဇမ္းေက်းရြာ
ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕နယ္)
နဂိုကေတာ့ လယ္လုပ္တာ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းကပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ မွာ လုပ္တာက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတာေပါ့။ ေျပစာ ထုတ္ေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ထုတ္ေပး မယ့္ႏွစ္ က်မွ အဖဲြ႕ အစည္းေတြ ကေန သိမ္းသြားတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ နစ္နာေၾကး ရတာ ရိွတယ္။ မရတဲ့ သူေတြလည္း ရိွတယ္။ အဲ့ဒါေတြ ကုိ ေတာင္းဆုိတဲ့ အခါက်ေတာ့ အခု ေညာင္တုန္း တရား႐ုံးမွာ အမႈရင္ဆုိင္ ေနရပါတယ္။ အခု အယူခံ ဝင္ထားတယ္။ ေညာင္တုန္း တရား႐ုံးမွာပါ။ ဟိုတုန္းက ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္ေလာက္ က အဲ့ဒီမွာ နစ္နာေၾကး ဆုိၿပီးေတာ့ အစားစား ရၾကတယ္။ ဦးေလးက ၁ဝ ဧက အတြက္ ၁ သိန္းရ တယ္။ ဦးေလးတူ က ၁ဝ ဧကအတြက္ ငါးေထာင္ ရတယ္။ နစ္နာေၾကး ဆုိၿပီး ေတာ့ ေျပာၿပီးေပးတယ္။ ေက်းရြာ ဥကၠ႒ အိမ္မွာ ေခၚေပးတယ္။ အခုကေတာ့ အငွား လိုက္လုပ္ရတယ္။
က်ပန္းဆို ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး က ေျပလည္တယ္ လို႔ ဘယ္ ရိွပါ့မလဲ။ အလုပ္မရိွေတာ့ လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္စားရတာေပါ့။ လယ္ ေျမရိွ တုန္းက က်ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ လည္း ကူ ညီေထာက္ပံ့ လို႔ ဘာသာေရး သာသနာေရးေရာ လုပ္လို႔ ရတာေပါ့။ ဦးေလး ရဲ႕ လယ္က ႏွစ္ဆယ့္ငါး ဧက ရိွတာ။ ၁ဝဧကအတြက္ပဲ ေလ်ာ္ေၾကးနစ္ နာေၾကး ရခဲ့တာ။ ၁၅ ဧက က လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကး လည္း မရခဲ့ ဘူး။ ဦးေလး တို႔က ကိုယ့္မိ႐ိုးဖလာ လယ္ သမား သားသမီး ဆိုေတာ့ လယ္ပဲ လုပ္ ခ်င္တာေပါ့။
ဒီမွာလာၿပီး ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ရတာ က ရင္ဖြင့္ စကားေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လည္းသိေစခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီး အကဲ ကိုယ့္မိဘလည္း သိေစခ်င္တယ္။ ေအာက္ေျခမွာ ပြင့္လင္းမႈ မရွိဘူး။ မေျပာလည္း မေျပာရဲၾကဘူး။ ဒီကိုလာ တာေတာင္မွ လူတိုင္း မလာရဲၾကဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကး မရမခ်င္းေတာ့ ေတာင္းဆို ေနရမွာေပါ့။ အခု အလုပ္ေလး ထြက္ လုပ္လိုက္၊ သြားစရိတ္ လာစရိတ္ေလး ရွာလိုက္၊ စာရြက္ စာတမ္းေလးနဲ႔ ဟို တင္လိုက္ ဒီတင္လိုက္ေပါ့။ ကိုယ္က ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ အခုဆို အသက္ ကသာ ၅ဝ ေက်ာ္တယ္။ ပညာအရည္ အခ်င္းက ႏွစ္တန္းပဲ။ မိ႐ိုးဖလာ လယ္နဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳမယ္ ဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ ေျပာတာ ဆိုတာ လုပ္တာ ကိုင္ တာေတြ ကဘာမွ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။
ပညာ အရည္အခ်င္းက မူလတန္း ပဲရွိတာကိုး။ ဒီကို မ နက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ကထြက္လာ တာ။ ဘဝတူေတြ စုၿပီးလာၾကတာေပါ့။ စာအုပ္ ေတြ၊ ဘာေတြဖတ္ဖူးတဲ့ သူေတြက ေတာင္းဆိုရင္ ရတယ္ဆိုၿပီး ဖတ္ဖူးတဲ႔၊ သိတဲ့ သူေတြက ေျပာလို႔ ကိုယ္က သြား ၾကည့္ တိုင္ပင္ၾကၿပီးေတာ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ ထိုက္ တာေလး၊ ကိုယ့္ ခံယူခ်က္ေလးေတြ ေျပာၾကမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး လာ ရတာေပါ့။ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ တာေတာင္ မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြ က ဘယ္လို ျမင္မလဲ၊ ဘယ္လို ေျပာမလဲ၊ ဒီမွာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ပိုင္းက ေတာ့ သိသြား ရင္ ေက်နပ္တယ္။ တို႔ျဖစ္တာက ခံလို႔ရတယ္။ တို႔ေနာက္ပါ လာမယ့္ ကေလးေတြက တို႔ထက္ပိုဆိုး သြားမလား ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒါကို ေတြးၿပီးေတာ့ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္း ၿပီးေတာ့ ဒီအလုပ္ လုပ္ထားတာပဲ။
ဦးသာအံုး
သဲကုန္းေက်းရြာ
ႀကံဳတိုင္းႀကီးေက်းရြာအုပ္စု၊
ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္
အသိမ္းခံ ရတာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ လယ္ဧက ၅ ဧက သိမ္း ခံခဲ့ရတာ။ ၉၆ ခုႏွစ္က လယ္ စလုပ္တယ္။ ၉၈ ခုႏွစ္ အထိပဲ လုပ္ရတယ္။ ၉၉ မွာ အသိမ္းခံ ရတယ္။ ႀကံ့ခိုင္ေရး က အသိ မေပးဘဲနဲ႔ သိမ္းသြားတာ။ လယ္မရွိေတာ့ ႀကံဳရာ လုပ္စားေန ရတာေပါ့။ လယ္ျပန္ရဖို႔ အတြက္ အဆင့္ဆင့္တိုင္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံ ေတာ္ သမၼတလည္း တိုင္ထား တယ္။ လယ္ယာေျမ ေကာ္မတီ ကိုလည္း တိုင္ထားတယ္။ ကိုယ့္လယ္ေတြ မရွိေတာ့ ဝမ္းနည္းတာေပါ့။ ဒီလယ္ေျမေတြက စီမံကိန္းေျမေတြ ကို တိုင္းမွဴး ဦးတင္လွ က ေန ေျမမရွိတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ သူေတြကို ေပး သြားခဲ့တာ။ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ ရတာ။ အဲ့ဒီမွာ ဒိုက္ေတြ ကို ထြန္စက္နဲ႔ ထြန္ရ တယ္။ ႏြားစားတဲ့ ဒိုက္ျမက္ႀကီး ေတြေပါ့။ အဲ့ဒါေတြကို ခုတ္ထြင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခု ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ေရး အတြက္ မေန႔က ညေနက တည္းက လာ ခဲ့ရတာ ”ေရႊျပည္သာ က အသိအိမ္ မွာ တည္းတယ္။ အဲ့ဒီလယ္ ေျမေတြ ျပန္ရ ရင္ေတာ့ ေခ်ာင္လည္တာ ေပါ့။ လယ္ေတြ မရွိေတာ့ ဒုကၡေရာက္ ရတာ စိတ္ဆင္း ရဲရတာေပါ့။
ဦးတင္ေငြ
ပဲခူးတိုင္း၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္။
သိမ္းခံရတာက ၉၆၊ ၉၇ ေလာက္ က သိမ္းသြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၃ ဧက သိမ္းခံရတယ္။ ရန္ကုန္တိုင္း သမ အသင္းစုက သိမ္းသြားတာ။ ႀကံစိုက္ မယ္ ဆိုၿပီး သိမ္း သြားတာ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ ေတာ္က ၃ ဧက ပါသြားတယ္။ အား လံုးေပါင္း ဧက ၃၆ဝ ေလာက္ ပါတယ္။ သူတို႔က ကြင္းနံပါတ္ ၆၆၈ ကို တစ္ ကြင္းလံုး ရတယ္ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေျမေတြ ပါပါသြားတယ္။ ကေန႔ထက္ထိ ဘာမွလည္း ျပန္မေပး ဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း ဘာမွ မေပးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ရတာက ဒီ ေျမေတြက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္စား ခဲ့ၾကတာ။ အခုလည္း ေတာင္သူေတြပါ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ငုတ္ လက္ရင္းကို တစ္ျပားမွ မေပးဘဲ ကြၽန္ ေတာ္ တို႔ ငုတ္တူးရတယ္။ ေတာရွင္းရ တယ္။
ဒီလို ငုတ္တူးေတာရွင္း ၿပီးမွ သူတို႔ ေျမကြက္ဆိုၿပီး မတရားနဲ႔ ေလ်ာ္ ေၾကးလည္း တစ္ျပားမွ မေပးဘဲ သိမ္းသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အထက္ကို စာတင္တယ္။ ေျမယာ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ကိုလည္း စာတင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ေျမေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျပန္ လိုခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ ရန္ကုန္ကို လာတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ကတည္းက ထြက္လာခဲ့ရတာ အိပ္ ေရးလည္း ပ်က္တယ္။ ထမင္း အငတ္ခံ အပင္ပန္း ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခံစားခ်က္ ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ လာခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔က ေတာင္သူေတြ ဆိုေတာ့ ဘာ မွလည္း မသိဘူး။ နားလည္း မလည္ ဘူး။ နားလည္တဲ့ သူေတြက တာဝန္ရွိ တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ညိႇႏႈိင္းေပးေစ ခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္တာပါ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ဆႏၵေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ သမၼတျဖစ္မွပဲ ျပည့္မယ္ထင္ တယ္။
ကိုေစာထီးေမာင္
(ဝါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္)
အခု အစ္ကို တုိ႔က လက္ရိွက ေတာ့ အသိမ္းခံရတဲ့ လယ္မွာျပန္လုပ္ေန တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ဒီ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္ ေျခာက္ လပုိင္းက စလုပ္ေတာ့ ပုဒ္မ ၄၄၇ နဲ႔ တရား စဲြၿပီးေတာ့ ၅ ေယာက္ အလုပ္ ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္လစီ က်ၾကတာ ေပါ့။ ဒီလယ္ေတြကုိ ၁၉၈၁ ေလာက္က အစ္ကို႔ မိဘေတြ လက္ထက္က သိမ္းသြား တာ။ အဲဒီလို သိမ္း သြားေတာ့ အစ္ကုိတုိ႔ မိသားစုက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတာ ေပါ့။ အသိမ္း မခံရရင္ေတာ့ အစ္ကုိတုိ႔ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္တာေပါ့။ အသိမ္းခံ ရတဲ့ လယ္ ဧက ေပါင္း ကေတာင္သူ ၆၂ ဦး အသိမ္းခံရၿပီး ဧကေပါင္းက ၄၆ဝ ဒသမ ဝ၈ ဧက အသိမ္းခံ ထားရတယ္။ ဒီလယ္ဧကေတြ ကုိ ကိုယ့္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ တည္း မဟုတ္ဘူး။ အသိမ္းခံ ရတဲ့ လယ္ ဧကေတြ အကုန္လံုး ျပန္ရေအာင္ မရ မခ်င္း ေတာင္းဆုိမွာပါ။ ဒီေျမေတြသိမ္း ေတာ့ အၾကမ္းဖက္တာ ရိွတယ္။ ဒီေတာင္ သူေတြ စိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ ကို ထြန္ စက္ေတြ နဲ႔ ဝင္ၿပီး စက္မႈ (၁)က ဖ်က္ဆီးတယ္။ ခ႐ိုနီေတာ့ မပါဘူး။ အခုက် ေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္လဲ ဆုိေတာ့ တာဝန္ခံ ေဒၚတင္မာျဖဴ က ဝါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕ ျခမ္း မွာရိွတဲ့ လုပ္အားေပး ေခၚတူးထား တဲ့ ေရတံခါး ဆည္ေျမာင္းကို အင္းေျမာင္း ေရာင္းခ်ေနတယ္။ လယ္ယာေျမေတြကို ပိုက္ဆံ ရိွတဲ့ ခ႐ိုနီေတြကို အဖိုးအခ နဲ႔ ငွားစားေန တယ္။ ဒီလယ္ေျမေတြကုိ ပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္း ေျပစာေတြ ရိွတယ္။
အရင္က ဂုန္ေလွ်ာ္ေတြ ေရာင္းထားတဲ့ျဖတ္ ပိုင္းေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒီအဖမ္း ခံရတဲ့ လူေတြကို လည္း ၿမိဳ႕နယ္ ရဲမွဴးႀကီးက လယ္ယာေျမ ရရိွေရး အတြက္ ေခၚၿပီး လက္မွတ္ ထုိးခိုင္းတယ္။ ပထမေတာ့ မထိုးဘူးေပါ့။ မထုိးေတာ့ တရားစဲြလို႔ မရဘူး။ စခန္းမွဴး ကေခၚၿပီး လယ္ယာ ေျမ ရရိွေရး အတြက္ဆုိၿပီး လိမ္ၿပီး လက္ မွတ္ ေခၚထုိး ခိုင္းတယ္။ ေတာင္သူေတြ ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ ဆုိၿပီး ထိုး လိုုက္တာ။ စာမတတ္ဘူးေလ။ ၿပီးမွ တရားစဲြ လို႔ရသြားတာ။ ဒီလယ္ယာေျမ ေတြ ျပန္ရမယ္ ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေရာ၊ ျပည္သူ ေတြေရာ အက်ဳိး ရိွတယ္။ အခု သူတုိ႔ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ ရတယ္ ဆုိတာ ကိုင္း ေတာျမက္ ေတာေတြျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႔ က ေျခမႏုိင္ လက္မႏုိင္ေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ နစ္နာတာပါ။ ေတာင္သူေတြ လက္ထဲ ေရာက္မယ္ ဆုိရင္ ရွင္းမယ္ လင္း မယ္ ဆုိရင္ပဲ တုိ႔စပါးတို႔ စိုက္ရင္ သီးႏွံေတြလည္း ရရိွတာေပါ့။ လယ္ယာ မရိွေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဆန္ ေစ်းကြက္ ပဲၾကည့္ ေနာက္ဆုိ တျခား ႏိုင္ငံေတြကပါ ဝယ္ စားေနရမွာေပါ့။
ေဒၚခင္စန္း
(ေရတာရွည္ ကရင္ရြာ)
ေတာင္သူေတြ ေျမေတြကုိ သိမ္း ထားလို႔ ျပန္ရေရး လုပ္ေနတာ။ ၂၃ ႏွစ္ ရိွသြားၿပီ။ ကိုယ့္လယ္ကို အသိမ္းလည္း ခံရေသး ေန႔စားနဲ႔ ျပန္လုပ္ေန ရတယ္။ ကိုယ့္ေျမ ကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ဝင္တုိးၿပီး လုပ္တဲ့အခါ ေတာင္သူေတြကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ခ် ထားတယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ မလႊတ္ေသးဘူး။ အဲဒါေတြ မခံႏုိင္လို႔ ဆႏၵ ျပေတာင္းဆိုေန ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေျမ လည္း ျပန္လိုခ်င္တာေပါ့။ အခုေတာ့ အန္တီ တုိ႔က သူတုိ႔ အလုပ္ကိုပဲ နံနက္ ၆ နာရီကေန ညေနခင္း ၆ နာရီ အထိ လုပ္ရတယ္။ တစ္ေန႔ကို ေန႔စား က်ပ္ ၂ဝဝဝ ေပးတယ္။ ဒါေတာင္ သူတုိ႔ ဝန္ထမ္းက က်ပ္ ၂ဝဝ ျဖတ္စားလို႔ က်ပ္ ၁၈ဝဝ ပဲ ရတယ္။ ဒီလို လုပ္စားေတာ့ ဘယ္လို ခ်မ္းသာမလဲ။ စားအုိး ႀကီးၿပီး ပိုငတ္ သြားဖို႔ပဲ ရိွတယ္။ အခုက ျဖစ္ေန တာက သူတုိ႔ လယ္ကို သီးစားခနဲ႔ တစ္ ဧကကို စပါး ၂ဝ ေပးစားရတယ္။ ေငြနဲ႔ ဆုိ က်ပ္ ၃၅ဝဝဝ ေလ။ စစ သိမ္းေတာ့ သၾကား စက္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ဧက ၇ဝဝဝ ေက်ာ္ သိမ္းတယ္တဲ့။ အဲဒီကေန တျဖည္းျဖည္း နဲ႔မ်ားလာတာ။
အဲ့ဒီလယ္ ေတြ ဆုိတာကလည္း ေတာကုိ တုိးၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ ဘာသာကို ကြၽဲ၊ ႏြားမရိွေတာ့ ေပါက္တူးေလး နဲ႔ေပါက္ၿပီး လုပ္ထားလာ တာ။ ေျပာင္လည္း ေျပာင္ေရာ သၾကား စက္ႀကီး တည္တယ္ ဆုိၿပီး သိမ္းတာ။ အန္တီ အစက နဂို ကနည္းနည္းေလး အဆင္ေျပေနတာက ငတ္သထက္ငတ္ သြားတာေပါ့။ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း မရ ဘူး။ သူတုိ႔က ေကာင္းတာ ဆုိ ႀကီးတဲ့လူ က စားတယ္။ မေကာင္း တာေတြကိုက် ေတာ့ ငယ္တဲ့ လူေတြကို ခ်ေပးတယ္။ ဒီ ေျမေတြကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က သိမ္းတာ ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း မွာ ေပးမယ္ေပး မယ္ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီ ပိုင္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ကုိယ့္ေျမေလး ကိုယ္တစ္လက္မ ရိွလည္း တစ္လက္မ လုပ္စားခ်င္တယ္။
မိုးျမင့္ေက်ာ္သူ
အလုပ္ကေတာ့ ကားလိုက္တာ ေပါ့။ ဒီဟာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘုိးဘြား ပိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျမာက္ဥကၠလာ ဆင္ဖံု ကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေလာက္က သိမ္း တာ။ ဒီေျမေတြ သိမ္းေတာ့ ေနရတာက ေတာ့ ဘုိးဘြားေတြက ဟိုမွာ ပဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သမုိင္းမွာ ငွားေနတာ။ လယ္ဧကပဲသိမ္းတာ။ လယ္ဧက ဘိုးဘြား ေတြ အေမြေပးထား တာ ဧက ၃ဝဝ ေက်ာ္တယ္။ အခုက စက္မႈဇုန္ ေဒသကို ရန္ကုန္တိုင္းေဒသ ႀကီး အစိုးရ အဖဲြ႕က တစ္ဧကကို သိန္း ၉ဝဝ သတ္မွတ္ေပး ထားတယ္။ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ အဖဲြ႕ လည္း ေရာက္ရိွမလာေသးဘူး။ လႊတ္ ေတာ္ထိလည္း တင္ထားတယ္။ ဝန္ႀကီး ဌာနေတြေရာ၊ သမၼတ ႐ုံးထိ တင္ထား တယ္။ လာစစ္မယ္ဆုိ ၿပီးဘာမွ မထူးဘူး။ ဒီ လယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလယ္ေတြ ရဲ႕ အခြန္ေဆာင္ထားတဲ့ ေျပစာေတြ ရိွတယ္။
ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို မတရား အသိမ္းခံ ထားရေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ တန္ရာ တန္ေၾကး ေပးရင္တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဒီစက္မႈဇုန္ထဲ က တစ္ ေယာက္မွ ျပန္မရေသးဘူး။ ၁၉၉၂ မွာသိမ္းတာ ေဇ ကမၻာ နဲ႔ အိုးအိမ္ အက်ဳိး တူ စီးပြားဆုိၿပီး ရြာေတြ ပါ ဖ်က္ေပး လိုက္ရတာ။ သူတုိ႔ က ဒီလယ္ေျမေတြကုိ သူတုိ႔က ၁၅ဝဝ၊ က်ပ္ ၂ဝဝဝ နဲ႔ေရာင္း တယ္။ အဲဒီေတာ့ တန္ရာ တန္ေၾကးရ ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မရ ရေအာင္ ႀကိဳး စားရမယ္။ ဒီလယ္ေတြကို ျပန္ရေအာင္ ရြာမွာရိွတဲ့ သူတုိ႔ သိမ္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ေျမ လယ္ဧက ၅ ဧကေလာက္ ရိွတာ ၂ ဧက သာသာေလာက္ ပါ သြား တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘးက ေျမ ရရင္ေတာ့ ျပန္ေဆာက္ေပးဖို႔ ႀကိဳး စားထားတယ္။
အိမ္စည္စိုးစံ၊ ေဇေ၀ယံ စုစည္းတင္ျပသည္
Popular Myanmar News Journal
ေျမမဲ့၊ ယာမဲ့မ်ားမွ ႏွလံုးသားမဲ့သူမ်ားသို႔ ပန္ၾကားစကား
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
16:27
Rating:
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
16:27
Rating:
