အရင္တေခါက္လာတုန္းက ဒါမ်ဳိးလုပ္စရာမလုိပါဘူး။ အခုက်မွ ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ ဒါေတြ တုိးတက္လာ တာလဲဆုိျပီးေမးေတာ့ ''အဲဒီတုန္းက ျမိဳ့နယ္ လ.၀.က မႈး ခရီးလြန္ေနလုိ႔'' ဆိုျပီး ဆင္ေျခေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ၂ ရက္တည္းေနမွာ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ထား၀ယ္မွာေတြ႔စရာလူေတြအမ်ားၾကီးရွိေသး တယ္။ ေလာင္းလုံး ကုိ သြားဖုိ႔အခ်ိန္မရဘူးဆုိျပီးေျပာေတာ့ ''ခင္ဗ်ားမသြားနုိင္ရင္ အိမ္ရွင္ကသြားျပီး တာ၀န္ယူ လုပ္ေပးဖုိ႔လုိတယ္'' လုိ႔ သူကဆုိျပန္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ရက္ပုိင္းအတြင္းကပဲ ကေနဒါနုိင္ငံသားခံယူထားတဲ့ ျမန္မာတဦး ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခ ဟုိတယ္မွာတည္းေနစဥ္ အခန္းေဖါက္ခံရလုိ႔ သိန္း ၁၀ နဲ႔ခ်ီျပီးပါသြားတယ္။ အခုထိ တရားခံမမိေသးဘူး လုိ႔သူကဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပန္းတလဲရြာမွာလဲ နုိင္ငံျခားအမ်ဳိးသမီး တဦးလာတည္းတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကူညီေပးရေသးတယ္လို႔လဲဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ္ကိုလဲ အလားတူအခက္ခဲမၾကံဳ ေအာင္ သူက ကူညီေပးခ်င္တဲ့သေဘာေပါ့။
(Social Visa) ဆုိရွယ္ဗီဇာနဲ႔ (Tourist Visa) တုိးရစ္ဗီဇာရဲ့ ကြာျခားခ်က္ကုိ ကူညီေပးေနသူေတြ ကုိယ္ တုိင္က နားမလည္တဲ့သေဘာလားလုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဆုိရွယ္ဗီဇာနဲ႔ဆုိရင္ ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိယ္တည္းခြင့္ရွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွရွင္းျပလုိ႔မရ။ အေရးၾကီးတာက က်ေနာ့္ မိသားစု။ ၂၅ နွစ္လုံးလုံး အာဏာပုိင္ကုိျမင္ရင္ ေၾကာက္ေနရသူေတြဆုိေတာ့ သူေခၚတဲ့အတုိင္း မနက္ ျဖန္ ေလာင္းလုံးျမိဳ့ဆီလာျပီး ေဖာင္လာတင္မယ္လို႔ မိသားစု၀င္တဦးက ကတိေပးလုိက္ပါတယ္။
မနက္ပုိင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ထား၀ယ္ျမိဳ့ဆီသြားျပီး ABSDF တပ္ရင္းမႈးေဟာင္းေတြ၊ သူပုန္ ေဟာင္းေတြ၊ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ေတြဆုံ။ က်ေနာ့္မိသားစု၀င္တဦးက ေလာင္းလုံးအထိ ဆုိင္ကယ္နဲ႔သြားျပီးေဖာင္ (Form) ေတြျဖည့္ေပါ့။ ေဖာင္ျဖည့္ျပီး ျပန္လာမွာဆုိေတာ့ အလြန္ဆုံးၾကာလွ တနာရီေပါ့လုိ႔ထင္ထားေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္။ ညေနေစာင္းမွ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ၾကာရသလဲဆုိျပီး သူျဖည့္ခဲ့တဲ့ေဖာင္မိတၱဴကိုေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ''အာပါး ပါး'' လုိ႔ေအာ္ရေလာက္တဲ့အထိ ေဖာင္ ၇ ရြက္နဲ႔ က်ေနာ့္နုိင္ငံကူးလက္မွတ္မိတၱဴ ၂ ေစာင္။ ပထမ တ ေစာင္က ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံသားက်ေနာ္ ဒီရြာမွာတည္းခုိေနတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ့္မိသားစုကေန ျမိဳ့နယ္ လ.၀.က မႈးဆီအေၾကာင္းၾကားတဲ့စာ။ ဒုတိယ တေစာင္က ေလာင္းလုံးျမိ့ဳနယ္ လ.၀.က ဦးစီးမႈးကေန တနသာၤရီတုိင္း လ.၀.က ဦးစီးမႈးဆီ အစီရင္ခံတဲ့စာ။ တတိယ နွစ္ေစာင္က ''၁၉၄၈ ခု နုိင္ငံျခားသား မ်ား မွတ္ပုံတင္ေရးစည္းကမ္းဥပေဒမ်ား၊ ဟုိတယ္သို႔ေရာက္ျခင္း အစီရင္ခံစာ'' လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ ထား တာေတြ႔ရပါတယ္။
နံပတ္ ၄ စာရြက္က ''ရပ္ကြက္အတြင္း တည္းခုိတဲ့ နုိင္ငံျခားသားဧည့္စာရင္း''။ နံပတ္ ၅ က ''ရပ္ကြက္ ေနအိမ္၊ အေဆာက္ဦမ်ားတြင္ တည္းခုိေနထုိင္သည့္ နုိင္ငံျခားသားမ်ားနွင့္အိမ္ရွင္မ်ား လုိက္နာရမည့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား'' တဲ့။ နံပတ္ ၆ က ''အိမ္ေထာင္စု လူဦးေရစာရင္း''။ ေနာက္ဆုံးတရြက္က ''ေက်း ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရမႈးရဲ့ ေထာက္ခံစာ''။ အင္း... ဘယ္လုိမ်ိး အကူညီၾကီးပါလိမ့္၊ အဲဒီ အကူညီကုိ မယူရင္ မရဘူးလားဆုိျပီး ျပန္ေမးရေတာ့မဲ့ကိန္းပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီလုိျဖစ္ရတာဟာ ျမိဳ့နယ္ လ.၀.က မႈးနဲ႔ ရဲအဖြဲ႔က က်ေနာ္ကုိ တမင္ညစ္တာမဟုတ္ ဘူးလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အရင္ေခတ္ကက်န္ေနတဲ့ စနစ္ဆုိးရဲ့လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြအတုိင္း သူတုိ႔လုပ္ မိတာေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အရင္ေခတ္ကရွိခဲ့တဲ့ လုပ္ ထုံလုပ္နည္းအေဟာင္းေတြအစား ဒီထက္ေခတ္မွီတဲ့လမ္းညြန္ခ်က္ေတြ ေနျပည္ေတာ္ကေန သူတုိ႔ဆီ ညြန္ၾကားခ်က္ မေရာက္ေသးပါ။ ရွိေနတဲ့လုပ္ထုံးလုပ္နည္းအတုိင္းမလုပ္မိရင္ သူတုိ႔ဖက္က တာ၀န္ မေက်ဘူးဆုိျပီး ေနျပည္ေတာ္ဖက္က ထုေခ်လႊာအေတာင္းခံရမွာစုိးတာေၾကာင့္ အခုလုိ လုပ္လုိက္တာ လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
ေမးစရာျဖစ္လာတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ Tourist ေတြလုိ အာဏာပုိင္ေတြဖက္က သေဘာထားသလား။ နုိင္ငံျခားမွာေမြး၊ နုိင္ငံျခားမွာၾကီးျပီး ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ Tourist တဦးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ အတူတူျဖစ္သြားျပီလား။ တကယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာ နုိင္ငံကုိတခါမွမေရာက္ဖူးလုိ႔ အပ်င္းေျပလာလည္တဲ့ Tourist ေတြမွမဟုတ္ပဲ။ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ဖိတ္ ၾကားခ်က္အရ နုိင္ငံေရးအေျခေနကုိ ေလ့လာဖုိ႔ျပန္လာတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား နုိင္ငံျခားစာအုပ္ကုိင္ ထားသူေတြသာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီလုိထူးျခားတဲ့အေျခေနေတြနဲ႔ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို ဘယ္လုိကုိင္ တြယ္ဆက္ဆံရမဲ့ဆုိတဲ့ တိက်င္ရွင္းလင္းတဲ့ညြန္ၾကားခ်က္မ်ဳိး ေနျပည္ေတာ္ရွိ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ျမိဳ့နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးေတြဆီ ပုိ႔ေပးထားပုံမရပါ။ သံရံုးမွာ ဗီဇာေလ်ာက္ထားတဲ့ ေလ်ာက္လႊာမိတၱဴ ေတြ ကိုလဲ က်ေနာ့္ရြာရွိတဲ့ ျမိဳ့နယ္ လ.၀.က ရံုးဆီ ပုိ႔ေပးထားပုံမရပါ။ ဒီအတြက္ ဘယ္သူေတြမွာတာ၀န္ရွိ သလဲ။ ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကမလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သမၼတရဲ့ဖိတ္ၾကား ခ်က္နဲ႔ ျမိဳ့နယ္အဆင့္ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြကိုယ္တုိင္ပုံ လဲြေခ်ာ္ေနပါတယ္။
သမၼတကဘာေျပာထားသလဲဆုိရင္ ”ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ ဘယ္နုိင္ငံကုိပဲေရာက္ေနေန၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အား လုံးဟာ ျမန္မာနုိင္ငံသား တုိင္းရင္းသားေတြျဖစ္တယ္’'။ ''က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အားလုံးတူညီ ခ်င္မွ တူညီၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္နုိင္ငံကိုယ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္ကေတာ့ တူၾကပါတယ္”။ ဒါေၾကာင့္ ”မတူတာေတြကိုေဘးဖယ္ျပီး တူတာေတြကိုတြဲလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနျပီ၊ ျပည္ေထာင္စုခ်စ္စိတ္ေပၚ အ ေျခခံျပီး ကုိယ့္နုိင္ငံအက်ဳိးအတြက္ တဖက္တလမ္းက လက္တဲြေဆာင္ရြက္ၾကပါလုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္” ဆုိျပီး ၂၀၁၃ ခုနွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၇ ေန႔က ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံ ေအာ္စလုိမွာျပဳလုပ္တဲ့ ျမန္မာမိသားစုနဲ႔ ေတြ႔ ဆုံပဲြအတြင္း သမၼတဦးသိန္းစိန္ကေျပာသြားတာပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိဖိတ္ေခၚတာကုိ သမၼတရံုး၀က္ဆုိက္မွာေရာ၊ အစိုးရပုိင္ မီဒီယာေတြမွာပါ ေဖၚျပျခင္းမရွိ ေတာ့ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြဘယ္သိပါ့မလဲ။ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ မ တတ္နိုင္။ အာဏာပုိင္ေတြဖက္က ဒီလုိအားနဲခ်က္ေတြရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ တင္ျပရံုပဲ လုပ္နုိင္ဦးမဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလုိတင္ျပတာကုိက က်ေနာ္ရဲ့တာ၀န္တခုလုိ ျဖစ္လာေနပါ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ္ဟာ သတင္းသမားတဦးျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဒီလုိျဖစ္ေနတာကိုက က် ေနာ့္ရြာအတြက္ ထူးျခားေနမလားပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ့္ကုိသူတုိ႔ျမင္ထားတာက သတင္းသမားမဟုတ္၊ ေတာခုိသြားတဲ့ ေက်ာင္း သားေဟာင္း၊ နုိင္ငံေရးသမားေပါ့။ ရြာျပန္လာျပီး NLD ပါတီမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္မွာျဖစ္ျဖစ္ နုိင္ငံေရး ဆက္လုပ္မယ္လုိ႔ထင္ထားၾကတာပါ။ ေနာက္တခါ နုိင္ငံျခားမွာေနတယ္ဆုိရင္လဲ တျခားရြာ၊ တျခားျမိဳ့ ကလူေတြလုိ အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ရွိတဲ့အထိ အလုပ္ၾကိဳးစားလုပ္ျပိး မိသားစုေတြဆီ ေငြပုိ႔၊ စီးပြါးေရးလုပ္ ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ကုိယ္တတ္ထားတဲ့ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ ျပန္ လုပ္ေပါ့။
အခုေတာ့ က်ေနာ္က အထက္ေဖၚျပပါ အမ်ားနားလည္လြယ္တဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔တခုမွ ေဘာင္မ၀င္။ နုိင္ငံေရးသမားမျဖစ္ပဲ သတင္းသမားျဖစ္သြားသူ။ စီးပြါးျဖစ္မဲ့ အတတ္ပညာတခုမွမတတ္ပဲ သတင္းစာ ပညာသာ တတ္လာသူ။ ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္တခုမွအေသခ်ာမလုပ္ပဲ သတင္းေရး၊ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို သာ တစုိက္မတ္မတ္လုပ္ေနသူ။ ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိးကုိ သူတုိ႔နားလည္ဖုိ႔မလြယ္။ သူတုိ႔နားလည္ေနတာက က်ေနာ္ဟာ နုိင္ငံေရးသမားျဖစ္လုိ႔ အစိုးရမေကာင္းတာမွန္သမွ် ေ၀ဖန္ေရးသားေနသူေပါ့။
ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္မိဘေတြ။ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကုိင္၊ စပါးေတြေရာင္း၊ ကြ်ဲ-ႏြားေတြေရာင္းျပီး က်ေနာ့္ကုိပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့၊ တကၠသိုလ္ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ မိ ဘနွစ္ပါးဟာ အခုေတာ့ အသက္က ၈၀ နားကပ္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ၾကီးသူတုိ႔သားဆီက အခု ခ်ိန္ထိ ဘာမွေထာက္ပံ့မႈမရေသး။ အသက္ ၅၀ ျပည့္တဲ့အထိ မိဘကုိ ဘာမွမလုပ္ေကြ်းနုိင္ေသး။ မိဘ ကလုိခ်င္တဲ့ ဘဲြ႔ေလးတခုကိုေတာင္ ရေအာင္မယူေပးနုိင္ခဲ့တဲ့သား။
အခု ၂၅ နွစ္ၾကာလို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့လဲ မိဘအတြက္ ဘာမွမေထာက္ပံ့နုိင္ေသး။ ''မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္မကုိက္ေလျခင္း'' လုိ႔မ်ား က်ေနာ္မိဘေတြရင္ထဲ ေတြးေနေလမလား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိ ကာစက သိပ္နာမည္ၾကီးတဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ ''အေမ့ရဲ့ ဒုကၡအုိးေလး'' ကုိသြားသတိရမိပါတယ္။ ''ပစ္ဆံ တျပားမွမရွိလဲ သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့... မုိက္မုိက္မဲမဲရုိးသားေနဆဲ...''ဆုိတဲ့စာသားကုိညီးရင္း နဲ႔ ေနာ္ ေ၀းျပန္ေရာက္ရင္ဆပ္ရဦးမဲ့ အေၾကြးကဒ္ကိုျမင္ေရာင္ေနမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၂၅ နွစ္တာ ေတာတြင္းကာလတုိက္ပဲြေတြအတြင္း က်ဆုံးသြားခဲ့တဲ့၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူတုိ႔ မိဘ ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ ဆုံခြင့္မရနုိင္ေတာ့တဲ့ ''ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း'' ေတြနဲ႔စာရင္ေတာ့ က်ေနာ္အေျခေန က အမ်ားၾကီးေတာ္ပါေသးတယ္လုိ႔ပဲ နွစ္သိမ့္ရမွာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ မိဘကုိ ဘာမွမလုပ္ေကြ်းနုိင္ ေသးသည့္တုိင္ေအာင္ မိဘဆီေတာ့ အေရာက္ျပန္လာနုိင္ခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္ပါလား။
ဒီလုိစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနစဥ္ က်ေနာ္ဆီေရာက္လာသူတဦးက ဆရာေအာင္ျမင့္။ ဆရာေအာင္ျမင့္ ဆုိတာ ''သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့မာရသြန္ခရီး'' စာအုပ္ထဲက အဓိကဇတ္ေကာင္တဦးေပါ့။ ၈၈ တုန္း က ထား၀ယ္ အထက ၁ ရဲ့ ကာယနည္းျပဆရာ။ ထား၀ယ္တပ္ဦးရဲ့အတြင္းေရးမႈးတဦး။ ၁၉၈၈ စက္ တင္ဘာ ၁၉ မွာ စစ္တပ္ကလူထုကိုေသနပ္နဲ႔ စပစ္ေတာ့ က်ဆုံးသြားတဲ့ တပ္ဦးအတြင္းေရးမႈး ဆရာ ဦးပန္းေက်ာ္ ေဘးနားမွာ ရွိေနသူ။
က်ေနာ္တုိ႔နဲ့အတူ ေတာခုိခဲ့ျပိး ABSDF ၂၀၁ တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္းရဲ့ ဒုရင္းမႈးအျဖစ္ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့သူ။ ျပီးေတာ့ NDD (ဒီမုိကေရစီနွင္႔ဖြံျဖိဳးတုိးတက္ေရးအင္အားစု) မွာ ဆက္လက္တာ၀န္ ထမ္းခဲ့ျပီး ၂၀၁၃ နွစ္လယ္ပုိင္းေလာက္ကမွ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ့ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ထား၀ယ္ျမိဳ့ဆီ အျပီး ျပန္လာသူ။ သူ႔လုိပဲ ၂၀၁ တပ္ရင္းမႈးတဦးျဖစ္ခဲ့သူ ကုိေသာင္းညြန္႔လဲ ၂၀၁၃ ေနွာင္းပုိင္းမွာ ထား၀ယ္ျမိဳ့ ဆီအျပီးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
''မေန႔ညက တညလုံးဆုိင္ကယ္ေပၚမွာ၊ မင္း မျပန္ခင္မွီေအာင္ဆုိျပီး ဘိတ္ကေန ထား၀ယ္အထိ ဆုိင္ ကယ္နဲ႔ အျမန္ျပန္ေျပးလာတာ'' ဆုိျပီး သူက က်ေနာ္ကုိေတြ႔ ေတြ႔ခ်င္းေျပာပါတယ္။ သူဘိတ္ကုိဆင္း သြားတဲ့ကိစၥကေတာ့ ေရွ့မွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ''ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ'' ကိစၥ။ ၂၅ နွစ္တာ ေတာ္လွန္ ေရးခရီးၾကမ္းအတြင္း က်ဆုံး-ေသဆုံး-ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူေတြရဲ့ စာရင္းကိုအေသခ်ာေကာက္ယူဖုိ႔နဲ႔ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဆြမ္းသြပ္အမွ်အတန္းေ၀ဖို႔၊ က်န္ရစ္တဲ့မိသားစုေတြကို တတ္နုိင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ေပးဖုိ႔ လက္ရွိ ABSDF ဗဟုိေကာ္မီတီနဲ႔ ျပည္တြင္း-ျပည္ပရွိ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက ၾကိဳးစား ေနတယ္လို႔သိရပါတယ္။
''ျမိတ္မွာ ၂၀၃ က (တပ္ရင္းမႈးေတြျဖစ္တဲ့) ကုိခ်မ္းနုိင္တုိ႔၊ ကုိ၀င္းနုိင္တုိ႔နဲ႔ အေသခ်ာစကားေျပာျဖစ္ပါ တယ္။ သူတုိ႔လဲ ဒီအစီစဥ္ကုိၾကားရလုိ႔ အေတာ္တက္ၾကြေနၾကတယ္။ ေဖေဖၚ၀ါရီေလာက္မွာ အလွဳပဲြ ေတြလုပ္နုိင္မယ္လို႔ မွန္းထားတာပဲ'' ဆုိျပီး ဆရာေအာင္ျမင့္ကေျပာပါတယ္။ ခက္ေနတာက ၂၀၁ တပ္ ရင္းအတြက္ က်ဆုံး-ေသဆုံး-ေပ်ာက္ဆုံး ၈၀ ေက်ာ္စာရင္းအတိအက်ရထားျပီးျဖစ္ေပမဲ့ ၂၀၃ မွာ အခု ခ်ိန္ထိ စာရင္းအတိအက် မရေသးတဲ့အတြက္ စာရင္းလုိက္ေကာက္ေနရဆဲလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဗဟုိက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္းေတြအရ ABSDF တခုလုံးမွာ က်ဆုံး-ေသဆုံးဦးေရ ၆၇၀ ရွိပါတယ္။
ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ဖုိ႔မလြယ္ေသးတဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္း မွတ္ တန္းတင္ထားတဲ့ ''သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့မာရသြန္ခရီး'' စာအုပ္ ၅၀ ကိုပဲ ဆြပ္သြပ္အလွဴပဲြမွာ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့မိသားစုေတြကို ေပးအပ္နုိင္ဖို႔ ဆရာေအာင္ျမင့္ဆီ လွဴဒန္းထားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိအလွဴပဲြ အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႔ရဲ့ အုတ္ဂူေတြတည္ရွိရာ ထီးခီးရြာအနီးရွိ မင္းသမီးစခန္းက အာဇာနည္ကုန္းကုိလဲ ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ဖုိ႔လုိအပ္ေနေၾကာင္း ေဆြးေနြးခဲ့ပါတယ္။
ဒီကိစၥက ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်င္းခ်င္းၾကားေဆြးေႏြးရတာအဆင္ေျပသေလာက္ က်ဆုံး-ေသဆုံး-ေပ်ာက္ ဆုံး မိသားစုေတြကိုရွင္းျပတဲ့အခါ အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူေတြကိစၥ ေပါ့။ ထား၀ယ္တနယ္လုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားသမၼဂဥကၠဌျဖစ္တဲ့ ကိုတင္ေလးအပါ၀င္ သြားဖက္ဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မုိးျမတ္၊ စိတ္ပညာေက်ာင္းသား ကိုေက်ာ္ေအာင္၊ ေရွ့ေန ကို ျမင့္သိန္း၊ ထား၀ယ္ေကာလိပ္မွ ကိုစုိးေအာင္ခင္နဲ႔ ကိုစုိးစုိးတုိ႔ ၆ ဦးစလုံးဟာ ထား၀ယ္ျမိဳ့ေပၚကျဖစ္ၾကပါ တယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က ဒီ ၆ ဦးထဲက တဦးရဲ့မိခင္ကုိက်ေနာ္သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံျပီး သိသမွ်ျဖစ္စဥ္ေတြကို ရွင္းျပဖုိ႔ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သားမေသေသးဘူး၊ ''နင္နဲ႔အတူ ဘာလုိ႔မလုိက္လာသလဲ'' ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းရဲ့အေမက ေမးေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အေတာ္ စိတ္ထိခုိက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေမွ်ာ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ အေမ့သားေသသြားျပီလုိ႔ ဘယ္လုိမွေျပာမထြက္ခဲ့ပါ။ ဒါကေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ ၈ ဦးထဲက ၆ ဦးရဲ့ အေျခ အေန။ ျပီးေတာ့ က်ဆုံး-ေသဆုံးသြားသူ ၇၀ ၀န္းက်င္ရဲ့အေျခေန။ ဆရာေအာင္ျမင့္နဲ႔အဖြဲကေတာ့ ရဲ ေဘာ္မိသားစုေတြကုိ တအိမ္ခ်င္းစီသြားျပီး ၾကိဳးစားရွင္းျပမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။
''ငါ လူမႈေရးလုပ္ငန္းတခုလုပ္ ခ်င္လုိ႔ကြ။ အဲဒါ ဘယ္လုိလုပ္ငန္းမ်ဳိး လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ'' ဆိုျပီး ရြာက မိတ္ေဆြတဦးက က်ေနာ္ကုိ အၾကံညဏ္ေတာင္းပါတယ္။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ေမလခရီးစဥ္တုန္းကပါ။ ရြာ ကမိတ္ေဆြဆုိေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ရြာမွာေနတာမဟုတ္ပဲ ရန္ကုန္မွာ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ ေနသူ။
သူ႔အမည္က ဦးစစ္ေထြး။ က်ေနာ္ထက္ အသက္ ၁၀ နွစ္ခန္႔ၾကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေဘာ္လုံးကန္ေဖၚကန္ဖက္။ သူ႔အိိမ္ကက်ေနာ္တို႔အိမ္နဲ႔သိပ္မေ၀း။ အလုပ္အကို္င္ ကေတာ့ ရြာကလူေတြရဲ့ထုံးစံအတုိင္း လယ္ယာလုပ္ငန္းေပါ့။ သူလုိကုိယ္လုိ လူတဦးထက္ ဘာမွမပို။ ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္၊ က်ေနာ္အိမ္ကမထြက္လာခင္အခ်ိန္က အေနထားကုိေျပာတာပါ။ အခုေတာ့ ဒီလူ႔ဆီက ထူူးျခားတဲ့ စိတ္ကူးတခုထြက္လာေနပါျပီ။
၆ လၾကာျပီးလုိ႔အခုတေခါက္ က်ေနာ္ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ''လင္းလက္ၾကယ္စင္'' ဆုိတဲ့ ပညာေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းတခု ဖြဲ႔ထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ေငြေၾကးမတတ္နုိင္လို႔ ေက်ာင္းမေနနုိင္တဲ့ ကေလး ငယ္ ၃၀ ခန္႔ကို ေက်ာင္းထားေပးထားတယ္လို႔ ရြာရွိေက်ာင္းဆရာမေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒီ ေဖာင္ေဒး ရွင္းအတြက္ သိန္း ၁၀၀ မတည္ေငြထည့္ထားသူက ေရွ့မွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဦးစစ္ေထြးပါပဲ။
ထူးျခားတာက ဒီလုပ္ငန္းအတြက္ သူစိတ္ကူးရလာပုံ။ သိန္း ၁၀၀ ေလာက္ကုန္က်မဲ့ အလွဴပဲြတခုကုိ ဆင္ေတြ၊ ျမင္းေတြနဲ႔ၾကီးက်ယ္ခန္းနားစြာက်င္းပဖုိ႔ျပင္ေနစဥ္ အဲဒီလုိလွဴလုိက္မယ္ဆုိရင္ အလွဴပဲြကုိ လာတဲ့လူ ၁၀၀၀ ေလာက္ တနပ္စားျပီးတာနဲ႔ ဒီေငြေတြကုန္သြားမယ္။ ဒီေငြေတြကိုစုျပီး ပညာေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းေလးလုပ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ လူအမ်ားၾကီးအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးရိွနုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အေတြး ၀င္လာတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ။
http://www.htetaungkyaw.net/
ဒုတိယအၾကိမ္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ (၆)
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
16:00
Rating:
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
16:00
Rating:
