“ခ်စ္သူတုိ႔အသက္ကားတုိ၏။ မုန္းသူတို႔အသက္ကား ရွည္ၾက၏”ဆုိၿပီး ဆရာမမိုးမိုး(အင္းလ်ား)ကြယ္လြန္တုန္းက ဆရာတင္မိုးက ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းေရးပါေသးသေကာ။ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အလကၤာေပပဲဗ်။ ဒီလိုဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ရက္စက္သြားမွန္းမသိတဲ့ ၾသဂုတ္လႀကီးထဲမွာ ေသမင္းက က်ဳပ္တို႔ခ်စ္ရေသာ သူမ်ားကိုပဲ ေရြးေခၚသြားသဗ်။
က်ဳပ္တို႔ မုန္းပါတယ္ဆိုသူေတြက်ေတာ့ဗ်ာ။ ရွည္လိုက္ၾကတဲ့ အသက္ေတြ။ က်ဳပ္တို႔ကို ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ႏွိပ္စက္ဖို႔မ်ား ဘယ္နတ္ဘုရားေတြက အသက္ရွည္ေအာင္ ဖန္ဆင္းထားသလဲ ေမးရမလိုျဖစ္ေနသဗ်။ ယုတ္မာရက္စက္၊ အသတ္အျဖတ္မွာ ငါဆရာ၊
အမိုက္မွာ ေအာင္လံထူၾကသူေတြက်ေတာ့ အသက္ေတြရွည္သလား မေမးနဲ႔။
ဘာပဲေျပာေျပာ မုန္းသူေတြကို က်ဳပ္တို႔ ဆက္မုန္းေနရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ။ အသက္တိုၾကရွာတဲ့ ခ်စ္ရေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ လြမ္းေတးကို
ဆက္၍ သီကံုးရေပဦးမေပါ့။ ျပည္သူအားလံုး လြမ္းမဆံုးရွိေနၾကမယ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္ယံုတယ္။ က်ဳပ္ေမာင္ဘစီအဖို႔ ေၾကကြဲစြာ
ေနာက္ဆံုးလိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့တာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးပဲျဖစ္သဗ်။
ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး သကာလပ်ဥ္းမနားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အိမ္နားကျဖတ္ၿပီး ရွမ္းေတာင္တန္းကို တက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးဟာ သူေနခ်င္တဲ့၊ ေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ မဲဇာေက်းလက္မွာပဲ ေခါင္္းခ်သြားတာကိုး။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ဆရာႀကီးကို ခ်စ္လွပါ တယ္ဆုိသူေတြလည္း ခရီးလမ္းပန္းအခက္အခဲေၾကာင့္ မဲဇာေအာင္ပန္းဆီ အေရာက္မလွမ္းႏိုင္ၾကဘူးထင္တယ္ခင္ဗ်။
ေအာင္ပန္းက ဆရာႀကီးေန အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔၊ ပလိုင္းကေလးေတြ ပခံုးမွာသိုင္းထားတဲ့ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားေတြသာ စု႐ံုးေနတာေပါ့။႐ိုး႐ိုးသားသားမ်က္ႏွာကေလးေတြနဲ႔ဗ်ာ။ ရန္ကုန္တုိ႔၊ မႏၲေလးတုိ႔က ေရာက္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားရဲ႕ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတဲ့ ကင္မရာမီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္အၾကားမွာ မေနတတ္၊ မထုိင္တတ္ျဖစ္ေနပံုပဲဗ်။
ေဒသခံေတြကသာ အေနရခက္ေနတာေမာင္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို တစ္ေခါက္တစ္ခါအေရာက္လာၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ျပကႏုိင္ငံေရး တက္ႂကလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕ (သူတုိ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီး အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္တုန္းက တစ္ေခါက္တစ္က်င္းေတာင္မွ အေရာက္အေပါက္မရွိသူေတြ၊ ဆရာေရးတဲ့စာေတြ မဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ၊ နာမည္ကိုေတာင္မွ မွန္ေအာင္မေရးတတ္တဲ့သူေတြပါသဗ်)ကေတာ့ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြအၾကားမွာ..။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီကားအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုေနာက္ခံထား ၿပီးဓာတ္ပံုေတြ အ႐ိုက္ခံေနလုိက္ၾကတာကလား။
အသုဘလား၊ မဂၤလာေဆာင္လား၊ ႏုိင္ငံေရးအခမ္းအနားလား ေ၀ခြဲမရ အမွတ္မွားေနၾကပံုရပါရဲ႕။ ၿပံဳးလိုက္ၾက၊ ရယ္လုိက္ၾကနဲ႔ပါဗ်ာတို႔ရဲ႕။ တစ္ေယာက္ ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္လုိ႔ပါခင္ဗ်။ ေအာင္မယ္။ ဒါတင္က႐ိုးလားဗ်ာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို သူထမ္းမယ္၊ ငါထမ္းမယ္ဆိုသူေတြကလည္း ဆုိၾကရဲ႕။ အမ်ားျပည္သူဂါရ၀ျပဳဖုိ႔ ရာ ေဘာလံုးကြင္းထဲကို ယူေဆာင္သြားမယ္လို႔ အဆိုတင္ သူကတင္ရဲ႕။ အလံလႊမ္းၿပီး သၿဂဳဟ္မယ္ဆုိ သူကဆိုရဲ႕။ အႏွီလို အေ၀မတည့္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ သူတစ္မင္းငါတစ္ လူျငဴျငဴစူစူေတြ ျဖစ္ကုန္သဗ်။
သုိ႔ကလို အေ၀မတည့္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ရန္ကုန္ကအခ်ိန္မီ ေရာက္ေတာ္မူလာတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းဆိုလား၊ ကြန္ရက္ဆိုလား အသင္းအပင္းမ်ား ကလည္း မသိသားဆုိးရြားစြာ သူတုိ႔လည္း အေလာင္းကို ထမ္းပါရေစလို႔ ဆုိလာျပန္ေရာ။ အိမ္အေပၚထပ္က ျပင္ဆင္ထားတဲ့ခုတင္ေပၚမွာ ထာ၀ရအိပ္စက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီးကေတာ့ သူ႔စ်ာပနကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အိမ္အျပင္မွာ မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေနတာကို သိမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေၾသာ္ ဆရာႀကီးေရ.. ဆရာႀကီး ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုသူမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကိုထၿပီး ၾကည့္ပါဦး၊ ျမင္ပါဦး၊ ဆိုဆံုးမပါဦးလို႔ က်ဳပ္မွာ ေအာ္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္မိသဗ်။
ေဘာလံုးကြင္းထဲယူၿပီး သကာလအမ်ားျပည္သူ အသုဘ႐ႈ၊ ဂါရ၀ျပဳခြင့္ေပးရမယ္ဆုိသူကေတာ့ ေနရာမွားေရာက္လာတာလား။ အေျခအေနမွန္ကုိ မရိပ္မိတာလား မသိေပါင္ဗ်ာ။ ေအာင္ပန္းလို ၿမိဳ႕ကေလးက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ အခု ဆရာႀကီးအိမ္ေရွ႕မွာ စု႐ံုး ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ လူအကုန္ေလာက္နီးပါးရွိတယ္ဆုိတာ ရိပ္မိပံုရရဲ႕လား မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ အင္း မရိပ္မိဆုိလည္း အျပစ္မ တင္ပါဘူး။ သူတုိ႔က အေမရိကားက လာၾကတာကိုးခင္ဗ်။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခါင္းတလားကို အိမ္ေရွ႕လူျမင္ကြင္းမွာ ေနရာေရႊ႕ၿပီး ျပင္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ အသုဘ႐ႈလာၾကတဲ့ ပရိသတ္နဲ႔ သတင္းသမားေတြကလည္း ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာက်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ေရာက္လာၿပီဗ်။ အႏွီလို ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၾကတဲ့
အခါ အခုနႏုိင္ငံေရးတက္ႂကြ လႈပ္ရွားအဖြဲ႕အစည္းအခ်ဳိ႕က သေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးမ်ားရဲ႕ ျဖစ္ပံုပါ။
က်ဳပ္လည္း အိတ္ထဲက ကင္မရာအစုတ္ကေလးကိုထုတ္၊ ဆရာႀကီးကို အမွတ္တရဓာတ္ပံု ႐ိုက္မယ္ လုပ္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕တူ၊ တူမ၊ ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ရာဇာေန၀င္းတုိ႔၊ အဆိုေတာ္ေဟမာေန၀င္းတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔အဘိုးေလး စ်ာပနမွာ ရွိေနၾကေတာ့ ေခါင္းတလားကို လူျမင္ကြင္းမွာ ထားတဲ့အခါ သူတုိ႔လည္း ရွိေနတာေပါ့။ ဒီမွာတင္ တက္ႂကလႈပ္ရွားႏုိင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕ဟာ ဓာတ္ပံုကင္ မရာခ်ိန္တဲ့ေနရာမွာ အခန္႔သားလိုက္ၿပီး ေနရာေရႊ႕ရပ္ေနတာဗ်။ အခ်ဳိ႕တက္ႂကြလႈပ္ရွားသမီးပ်ဳိကေလးမ်ားက ရာဇာေန၀င္း ေနာက္မွာ မသိမသာကေလးရပ္လို႔။
အသုဘဆုိေတာ့လည္း ဣေႁႏသိပ္ပ်က္လို႔မရေတာ့ ဒိုင္လွ်ဳိကေလးေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း ကင္မရာမွန္ဘီလူးၾကားက သူတုိ႔ျဖစ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ခ်င္လုိက္တာဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ေခါင္းတလားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရာ မွာ ေဘးမွာေနလိုက္၊ ထိပ္မွာေနလိုက္နဲ႔ သတင္းသမားေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုထဲပါေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေျပာပါတယ္။
ဓာတ္ပံုသမားေတြက ဆရာႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ကေန႐ိုက္ေနရင္ သူတုိ႔ကဘယ္ဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ တစ္ခါဓာတ္ပံုသမားေတြက ေျခရင္းဘက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔က ေခါင္းရင္းဘက္ေရာက္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးအေလာင္းစင္နားမွာ ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္လွည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုထဲမွာ ပါဖို႔ရာ အားထုတ္ေနၾကတာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ဗ်ာ။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။
က်ဳပ္မွာ အသုဘမွာ အႏွီလို႐ႈခင္းမ်ဳိးကို ျမင္ေနေတာ့ ၀မ္းနည္းရမလား၊ ၀မ္းသာရမလား မိသိန္းၾကည္ဆုိသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ငို၍ ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီၾကားတဲ့ အသုဘပို႔မယ္ဆုိေတာ့ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္းကို နာမည္ႀကီးေတြရဲ႕ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္းမွ ေရြးကိုင္ၾကတဲ့ တက္ႂကလႈပ္ရွား လူငယ္အခ်ဳိ႕ကလည္း ေရာဂါတစ္မ်ဳိးထေနျပန္သဗ်။ မိမိတို႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြကို ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ေတြ၊ ႐ုပ္သံသတင္းေထာက္ေတြျမင္ေအာင္ေျမႇာက္ျပတာတစ္မ်ဳိး၊ သုသာန္သို႔ သြားရာလမ္းမွာ အုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံတာတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာသလိုလို..။
မင္းသား ရာဇာေန၀င္းကေတာ့ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီကားႀကီးကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကကိုင္ၿပီး လုိက္သဗ်။ သူကမင္းသားဆိုေတာ့ သတင္းဓာတ္ပံုသမားေတြကလည္း ဓာတ္က်တာေပါ့ဗ်ာ။ ေဒသခံေတြကလည္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္သူၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွမဆန္းဘူး။
ဆန္းတာက သူ႔အနားမွာေနရင္ သတင္းဓာတ္ပံုထဲမွာ မလြဲမေသြပါမွာပဲဆုိတာ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္စြာ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့ ကိုကိုခ်စ္မ်ား ကလည္းတေမွာင့္။ ရာဇာေန၀င္းအနားက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာ။ ငါသည္လည္း ေခသူမဟုတ္ဆုိတဲ့ လုပ္ေပါက္ေတြနဲ႔ခင္ဗ်။
အဲ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့သူမ်ားဆိုလားပဲ။ အႏွီခါေတာ္မီလႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားကလည္း တေမွာင့္ခင္ဗ်။ သူတုိ႔ခင္ဗ်ာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ထင္ရွားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလုိ လူအမ်ားအာ႐ံုစိုက္တာပဲ မခံရလို႔လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ၿမိဳ႕ျပမွာႏိုင္ငံေရးလုပ္ကြက္မရၾကရွာလုိ႔ပဲလား မသိပါဘူး။
အသုဘ ယာဥ္တန္းလည္း ထြက္ကေရာ သူတုိ႔ကလည္း ကားေပၚကေန အုပ္စုလိုက္လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၾကေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ “ဒီမိုကေရစီရရွိေရး.. ဒုိ႔ အေရး”လုိ႔ ေအာ္ၾကပါေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မယ္ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒသခံေတြကလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငါင္လို႔။ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးတုိက္ပြဲ၀င္ေနခ်ိန္နဲ႔ ဆရာႀကီးအသုဘႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္ေန လို႔လားေပါ့။ ၿပီးမွမဟုတ္ဘူး သိရသဗ်။ ခြက်တယ္ဆုိတာ အဲဒါေျပာတာ။
အသုဘ႐ႈသူေတြ၊ မိသားစု၀င္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ေပါ့့ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္မွာဒါေတြလိုက္ၾကည့္ေနႏုိင္ပါမလဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ နဂိုကမွ ဒါမ်ဳိးစပ္စပ္စုစုဆုိ ေတာ့ကာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္မို႔ ျမင္ မိၾကားမိတာပါ။ အျခားေသာ အသုဘပို႔လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားလည္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတာေပါ့ခင္ဗ်။ ဆရာႀကီးအသုဘနဲ႔ ဒီမုိကေရစီရရွိေရး ဆႏၵျပတာနဲ႔ ဘာဆုိင္တံုးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း သတင္းသမားေတြ၊ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ အာ႐ံုစိုက္မႈရရွိေအာင္လုပ္တာပဲလုိ႔ က်ဳပ္ထင္သဗ်။ အဲသလိုဆုိရင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတာင္းဆိုသြားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ဳပ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အျမန္ဆံုးေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ဖို႔ တုိက္တြန္းတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံကေလးဆုိရင္ နည္းနည္းမ်ားလုိက္ဖက္ညီမလားလို႔။ ခုေတာ့ ေနရာမွားလာၾကပံုပါပဲဗ်ာတို႔။
က်ဳပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနမွာ အႏွီလိုေသာ ေရာဂါႀကီးၾကရွာတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္အႀကီးအငယ္၊ ေမာင္မယ္သစ္လြင္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီးသကာလ တရားက်မိပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးအသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ကေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္း၊ သူေရးတဲ့စာေပေတြေလ့လာ မလုပ္ၾကဘဲနဲ႔ ကြယ္လြန္ခါမွ အသုဘ မွာ ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္ခါ ခ်စ္ျပလာၾကတဲ့ တက္ႂကြလႈပ္ရွား ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္မ်ားကို ဆလံေပးပါတယ္ဗ်ာ။
စာေပဖခင္ႀကီး၊ ကဗ်ာဖခင္ႀကီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီးလုိ႔ တ စီစီေႂကြးေၾကာ္ေနၾကေပသိ ဆရာ ႀကီးစ်ာပနကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကတဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းေတြလည္းရွိသဗ်။ အစကေတာ့ သူတုိ႔ပဲ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕၊ ေလးစားလွပါခ်ည္ရဲ႕ ေျပာခဲ့ၾက တာ။ အႏွီလူႀကီးမ်ားကလည္း မသိမသာ ခပ္ခြာခြာကေလးဗ်။ ဦးဦးခ်စ္၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ေတြေပါ့ေလ။ သူတုိ႔နဲ႔စာရင္ စ်ာပနေန႔ တုန္းက ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံခ်င္ၾက လို႔ ဆရာ့ေခါင္းတလားကို ပတ္လည္လွည့္ေနတဲဲ့ ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္တုိ႔ကမွ ေတာ္ေသး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာဆိုႀကီးအပါအ၀င္ ဒီၾသဂုတ္လထဲမွာ ေႂကြလြင့္သြားတဲ့ ဆရာသမားမ်ားအားလံုး ေနာင္ဘ၀ဆက္တုိင္းမွာ ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ မေတြ႕ပါေစနဲ႔ လို႔ က်ဳပ္တို႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ၾကရေအာင္လားဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီမိုး၊ ဒီေလေတြကို ျဖတ္သန္းရဦးမွာပါ။ ငို၍ ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
(ေဖာ္ျပပါသေရာ္စာသည္ စာေရးသူဘစီ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္)
ေရးသားသူ- ဘစီ
7Day News Journal
အ႐ိုက္ခံခ်င္လြန္းေသာ ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္မ်ား
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
12:48
Rating:
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
12:48
Rating:
