တ႐ုတ္ကို ဘာေရာင္းမလဲ၊ တ႐ုတ္ဆီက ဘာရမလဲ

ျမန္မာႏုိင္ငံ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တ႐ုတ္ေၾကာင့္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟိုလို ျဖစ္ေနတာ တ႐ုတ္ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ အားရပါးရ လက္ညိႇဳးထိုးၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ ကေတာ့ လက္ညႇဳိးထုိးတာ အျပင္ တ႐ုတ္ကိစၥကို ေနာက္တစ္နည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္လို႔လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ တိုတုိေျပာရရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ကို “ဘာေရာင္းမလဲ၊ တ႐ုတ္ဆီက ဘာရမလဲ”ေပါ့။

ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြကို အသာ ေဘးဖယ္ထားၿပီး ႏုိင္ငံအက်ဳိးစီးပြား အတြက္ စဥ္းစားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ႏုိင္ငံႀကီး ႏုိင္ငံငယ္မွန္သမွ် ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္အရင္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွ သူမ်ားအတြက္ ၾကည့္ၾကတာပါ။ အဲလိုကိုယ့္အတြက္ ဦးစားေပးမဟုတ္ဘူး လုိ႔ ေျပာၾကတာရွိရင္ အလကားေျပာတာပါ။ အဲလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ မၾကည့္တဲ့ အစိုးရလည္း က်ဆုံးရမွာပါပဲ။ အဲဒီသေဘာတရားအတိုင္း တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၊ တ႐ုတ္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံကို မုန္းလို႔ ခ်စ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔လုပ္ငန္း အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာပါ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္တာ၊ မုန္းတာထက္ သူနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္ကိုင္ရင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ ဘာအဆင္ေျပမလဲ၊ ကိုယ့္ျပည္သူျပည္သား ေတြ ဘာအက်ိဳးရွိသြားမလဲ ဒါေတြကို ရည္မွန္းၿပီး စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရွားၿပီး အားလုံးျမင္သာေနတဲ့ ဥပမာေျပာရရင္ သူ႔ကို ယွဥ္လာႏုိင္ေျခ အရွိဆုံးႏုိင္ငံလို႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက သတ္မွတ္ထားၿပီး အရံအတားေတြ၊ အစီအမံေတြ လုပ္ကိုင္ေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံက အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ ထိပ္တန္းလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ စီးပြားဖက္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဂ်ပန္၊ ဥေရာပသမဂၢ အဖြဲ႕ဝင္ႏုိင္ငံေတြအားလုံး တ႐ုတ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဒီလိုပါပဲ။ တ႐ုတ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကို ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ၊ တ႐ုတ္ရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး မွတ္တမ္းကို ႏွစ္လိုတာ မႏွစ္လိုတာကို တစ္က႑ထားၿပီး တ႐ုတ္ဆီက “ဘာရႏုိင္မလဲ” ကိုၾကည့္ၿပီး အားလုံးက အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ တကယ့္လက္ေတြ႔ပါပဲ။

တ႐ုတ္ေတြ ျမန္မာကေန ဘာေတြရေနလဲ၊ ျမန္မာက တ႐ုတ္ဆီက ဘာေတြရေနလဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံေဈးကြက္ရဲ႕ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကို တ႐ုတ္က လူသုံးကုန္ပစၥည္းေတြက ရေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက တ႐ုတ္ကို ပို႔တဲ့ ပို႔ကုန္က တ႐ုတ္ဘက္ကၾကည့္ရင္ မျဖစ္စေလာက္ပါ။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ နံပါတ္တစ္ ကုန္သြယ္ဖက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာ-တ႐ုတ္ ကုန္သြယ္ေရးက တစ္ကမၻာလုံးနဲ႔ တ႐ုတ္ကုန္သြယ္ေရးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ေသးေသးေလးပဲ ရွိပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ျမန္မာနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရးက တ႐ုတ္အတြက္ အေသးအဖြဲပါ။ ျမန္မာနဲ႔ ကုန္မသြယ္ရလည္း အအိပ္အစားမပ်က္ တိုးတက္ၿပီးရင္း တိုးတက္ေနဦးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအထက္စီးက ေနႏုိင္တဲ့ တ႐ုတ္က ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရးမွာ ေဝစုပိုရလာ၊ ပစၥည္းပိုေရာင္းရၿပီး ျမန္မာ ဘက္က ကုန္သြယ္ေရး လိုေငြျပမႈ ႀကီးသထက္ႀကီးလာ ပါတယ္။ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြဆိုလည္း ေကာင္းေပ့၊ ညြန္႔ေပ့ ဆိုတာေတြရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေအာင္ျမင္လည္း ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ဟိုနည္း သည္နည္းသုံးတယ္ ဘာညာဆိုတာ လူတင္ပါမွ ႏြားက်ားကိုက္တာပါ။ တ႐ုတ္ဘက္က ပစၥည္းေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ သြင္းၿပီး လာေရာင္းတာ တ႐ုတ္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ခြင့္မျပဳတဲ့ပစၥည္းေတြ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး ဝင္လာလို႔ရတာ တ႐ုတ္ေတြေၾကာင့္ခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တ႐ုတ္စီးပြားေရး ထုထည္နဲ႔ၾကည့္ရင္ တ႐ုတ္အတြက္ သိပ္ႀကီးမက္စရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြဆီကရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားတယ္ ဆုိတာကိုပါ။ ျမန္မာေတြဆီကတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားႏုိင္ငံေတြဆီက လည္း ဒီလိုပါပဲ။ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ အာဖရိကႏုိင္ငံေတြ အားလုံးဆီကလည္း တ႐ုတ္က ဒီလိုပဲရႏိုင္ေအာင္၊ ေရာင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရးနိမ့္ပါးတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကေတာ့ တ႐ုတ္ေဈးကြက္ကို ဘာေရာင္းရမလဲဆိုတာ ခုထက္ထိ အေျဖရွာလို႔မရပါဘူး။ သဘာဝ သယံဇာတ ေက်ာက္စိမ္းကစလို႔ ဖြတ္တုိ႔၊ လိပ္တို႔ အထိပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ ေရာင္းေနၾကတယ္။ ဒါေတြကုန္ရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲလည္း စဥ္းစားထားပုံ မေပၚပါဘူး။ တ႐ုတ္ေဈးကြက္ကို ကုန္သည္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ကသာ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ေလ့လာတာမ်ဳိးေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သိသေလာက္ စနစ္တက် ေလ့လာတာမ်ဳိး အားနည္းပါတယ္။ အစိုးရက ဦးေဆာင္ၿပီး ကုန္သည္ႏွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား အသင္းလို ဟာမ်ိဳးက တြဲလုပ္ေပးႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပါ။ တ႐ုတ္ေဈးကြက္က လိုခ်င္တဲ့ ထုတ္ကုန္မ်ဳိး ျမန္မာမွာရွိသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာက ထုတ္လုပ္ ေပးႏုိင္သလား၊ တ႐ုတ္စားသုံးသူ ေတြရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြ ေျပာင္းလဲေနသလား။ သူတို႔ေတြ ဘာေတြဝယ္သုံးေနၾကလဲ၊ ဘာပစၥည္းေတြ ေရာင္းရလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြ iPhone သုံးတာ မ်ားလာသလား၊ BMW ကားေတြ ပိုစီးလာၾကသလား စတဲ့ ျမန္မာေတြ မထုတ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ အရာမ်ဳိးေတြ သိဖို႔လိုခ်င္မွ လိုမွာျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာက ေရာင္းႏုိင္တဲ့ဟာမ်ဳိး တ႐ုတ္ဘက္က လိုခ်င္လာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားေရာင္းရင္ ႀကိဳက္ႏုိင္လား ဒါေတြ ေလာက္ေတာ့ သိဖို႔လုိပါတယ္။ ခုေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ တ႐ုတ္က ျမန္မာဆီက ဘာရမလဲ က်ားကုတ္က်ားခဲ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာဘက္က တ႐ုတ္ဆီက ဘာရေအာင္လုပ္မလဲ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ပိုင္ရွင္က ဆိုင္ထိုင္ရင္ လာဝယ္သူကို ငါက သူေဌး၊ နင့္ကို ေအာက္မက်ဳိ႕ႏုိင္ဘူး။ မာေရေက်ာေရနဲ႔ ေရာင္းတာမ်ိဳးကို “သူေဌးေဈးေရာင္း” ဆိုၿပီး ျမန္မာေတြ ေခၚၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ျမန္မာေတြ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြက တ႐ုတ္ျပည္ကို ေဈးေရာင္းရာမွာ မခ်မ္းသာဘဲနဲ႔ မာေရေက်ာေရ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ “သူေဌးမဟုတ္ဘဲ သူေဌးေဈးေရာင္း” လို႔မ်ား ေခၚရမလားမသိပါဘူး။

ဗီယက္နမ္ကို ခပ္က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု တက္ဖို႔ ေရာက္တုန္းက ဗီယက္နမ္ ေကာ္ဖီဘုရင္လုိ႔ တင္စားခံရတဲ့ သူနဲ႔ အနီးကပ္ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးၿပီး ေျခမဲ့လက္မဲ့ ဘဝကေန အခု ေကာ္ဖီလုပ္ငန္းႀကီးရွင္ အျဖစ္နဲ႔ ထိပ္တန္းေရာက္ ေအာင္ျမင္ ေနတဲ့သူပါ။ ကမၻာမွာ နာမည္ႀကီး ေကာ္ဖီထုတ္လုပ္တဲ့ ဘရာဇီးက သမၼတကေတာင္ သူ႔ရဲ႕ေကာ္ဖီကို သတိထားရမယ္လို႔ အေျပာခံရတဲ့သူပါ။ မိတ္ဆက္ ညစာစားၾကေတာ့ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူက ဘာကို ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားသလဲ ဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ကို သူ႔ေကာ္ဖီေတြ ေရာင္းေနရၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။ တ႐ုတ္က ဧရာမေဈးကြက္ႀကီးတဲ့၊ တ႐ုတ္ကို စေဖာက္ဝင္ႏုိင္ၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီေဈးကြက္ ႀကီးကို သူေဝစုႀကီးႀကီးရေအာင္ လုပ္သြားမယ္တဲ့။ သူေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ အားတက္တာေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ တ႐ုတ္ေဈးကြက္ကို စေဖာက္ႏုိင္လုိ႔ ဝမ္းသာေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ သူေဌးပါ။ အဲလိုမ်ဳိး တ႐ုတ္ေဈးကြက္ကို သဘာဝသယံဇာတ မဟုတ္တဲ့ ထုတ္ကုန္နဲ႔ ေဖာက္ႏုိင္လို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျမန္မာသူေဌးကို ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကို အကြက္အကြင္း လာေလ့လာတဲ့ ထိပ္တန္းေရာက္ အေရွ႕ အာရွႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ (တ႐ုတ္မဟုတ္ပါ) က ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး နဲ႔ဆုံမိေတာ့ တ႐ုတ္မွာ အလုပ္သမားခေတြ ေဈးႀကီးလာလို႔ သူတို႔ရဲ႕ တ႐ုတ္က စက္႐ုံေတြကို လုပ္အားခေဈးသက္သာတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေရႊ႕လို႔ရ မရ လာၾကည့္တာပါတဲ့။ အဲဒီစက္႐ုံေတြ အတြဲလိုက္ အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေရာက္လာရင္ ျမန္မာေတြ အလုပ္အကိုင္ သိန္းနဲ႔ခ်ီ ရမွာပါ။ တ႐ုတ္နဲ႔ ျမန္မာနဲ႔ ကြာဟခ်က္၊ ျမန္မာက တ႐ုတ္ထက္ ဘယ္ေနရာေတြမွာ သာသလဲဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ေလ့လာေနၾကပါၿပီ။ ျမန္မာေတြ ကေရာ မေလ့လာသင့္ဖူးလား၊ ေလ့လာထားရင္လာၿပီး အကြက္အကြင္း ၾကည့္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို “မင္း တ႐ုတ္မွာ မလုပ္နဲ႔ ငါတို႔ဆီလာလုပ္၊ ငါတို႔က တ႐ုတ္ထက္ ဒီေနရာမွာ သာတယ္၊ မင္းတို႔ ပိုကိုက္မယ္” ဒါမ်ဳိးေတြ ကိုယ္ကစၿပီး ခ်က္က်လက္က် သူတို႔က်သြားေအာင္ ေျပာႏုိင္လိမ့္မယ္။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တ႐ုတ္ကို အျပစ္တင္တာ လြယ္ပါတယ္။ အားရပါးရ လုပ္ၿပီးၾကၿပီ။ “တ႐ုတ္ဆီက ဘာေတြရမလဲ၊ တ႐ုတ္ကို ဘာေတြ ေရာင္းမလဲ” ကို စဥ္းစားတာ။ တကယ္လက္ေတြ႔ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ရတာက ခက္ပါတယ္။ သိပ္လည္း မလုပ္ရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီခက္တဲ့အပိုင္း ကိုပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ထလုပ္ဖို႔ အလိုအပ္ဆုံးလို႔ ေၾကညာေမာင္းခတ္လိုတာပါ။

(ေမာင္စီးပြား) The Voice Weekly