မ်ဳိးဆက္ရွားပါးမႈ

အနာဂတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေလာကတြင္ မ်ဳိးဆက္ျပႆနာ ေပၚေပါက္လာမည္မွာ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ပါသည္။ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း ၿပီးကတည္းက အလားအလာရိွ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ တခ်ဳိ႕ အား ဖမ္းဆီးထားျခင္း၊ တခ်ဳိ႕ကို ေတာမခို ခုိေအာင္ ဖိအားေပးျခင္း၊ တခ်ဳိ႕ကို ရာထူး၊ စည္းစိမ္၊ အာဏာ တုိ႔ျဖင့္ သိမ္းသြင္းကာ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိး ဆက္ကိုျဖတ္ေတာက္ခဲ့ေလသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆက္မ်ားကို ေနာင္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့႐ုံ မက ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မ်ားကုိလည္း အႀကီးအက်ယ္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ လိုက္၏။ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း ၿပီး အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီကို မေထာက္ခံေသာ ပါတီမွန္သမွ်ကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ လူျမင္ေကာင္း ေအာင္ ဟန္ျပ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရး ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပဲြကို ျပဳလုပ္ ခဲ့ပါသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပဲြမွာ ဘာ သေဘာတူညီခ်က္မွ မရဘဲ လက္ နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္သည့္ ပါတီမ်ား ကိုလည္း တစ္ဖက္သတ္ ေဆြးေႏြးပဲြ ဖ်က္ခဲ့သလို တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ေတာ္လွန္ေရးပါတီမ်ားႏွင့္ လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြ ဖ်က္ပစ္ ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာ ႏုိင္ငံတြင္ အဆုိးရြားဆံုးႏွင့္ အႀကီး မားဆံုး လူဖမ္းပဲြႀကီး ျပဳလုပ္ခဲ့ပါ သည္။ ထိုသို႔လူဖမ္းပဲြမ်ားျဖင့္ ႏုိင္ငံ ေရးသမားမ်ားကို ဖိႏွိပ္မႈအား စစ္ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေနဝင္းမွစခဲ့ၿပီး ေနာက္သူ႕အ႐ိုက္အရာ ဆက္ခံ ေသာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ထိုသို႔ လူဖမ္းပဲြမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအား ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို ျပဳ လုပ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္က အာဏာသိမ္းစစ္ အစိုးရႏွင့္သူတုိ႔ခ်မွတ္ေသာ မဆလ ၏ အညမည သေဘာတရားကုိ မေထာက္ခံသူ လက္ဝဲ၊ လက္ယာ ႏုိင္ငံေရးသမားအားလံုးကို ေတြ႕ရာ သခ်ဳႋင္း ဓားမဆိုင္း ေၾကညာကာ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ ကုိ ေထာက္ခံသူမ်ား (မေထာက္ခံဘဲ ၾကားေနသေဘာျဖင့္ ေနခြင့္မရိွ။) အားလံုးမွာ တခ်ဳိ႕ကို သူတုိ႔က သူ တုိ႔လမ္းစဥ္ေအာင္ျမင္ေရးႏွင့္ စစ္ အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆုိးရွည္ေရး အတြက္ အသံုးခ်ၾကေလသည္။ အ မွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က အဖမ္းမခံရေသာ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ားမွာ စစ္ေကာင္စီႏွင့္ ပူးေပါင္းသူ မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္၌ မည္ကဲ့သို႔ပင္ အသည္းေကာင္း ဟစ္ေၾကြးေနပါေစ။ သတင္းစာ ဆရာမ်ားမွာလည္း အဖမ္းမခံရလွ်င္ သူတုိ႔ကုိ ေထာက္ခံသူမ်ားသာ ျဖစ္ ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ဆုိ လွ်င္ ေျပာစရာပင္ မလိုခဲ့ေပ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေနာင္အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရး အတြက္ မ်ဳိးဆက္မ်ားမွာ စတင္ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံရပါေတာ့သည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ‘ႏုိင္ငံေရး သားေၾကာျဖတ္ျခင္း’ ဟု ဆုိရေပ လိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က ေထာင္ ထဲေရာက္သြားေသာ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဒူးမေထာက္ဘဲ အဖမ္းခံ ရေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္းမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မွာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူတုိ႔၏ ႏုိင္ငံ ေရးကို မွ်ေဝေပးခဲ့ၾက၏။ စစ္အာ ဏာရွင္တုိ႔သည္ ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ား ႏွင့္ မာ့က္စ္ဝါဒ စာအုပ္စာတမ္း အားလံုးကို ေတြ႕ျမင္သမွ် သိမ္း ဆည္းျခင္း၊ မီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးျခင္းမ်ား လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဖက္ဆစ္အာဏာ ရွင္ဟစ္တလာလက္ထက္က ဂိုအာ ရင္၏ လုပ္ရပ္မ်ဳိး၊ တ႐ုတ္ဘုရင္ ရီွဝွမ္တီ၏ စာအုပ္မွန္သမွ် မီး႐ိႈ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္းမ်ဳိးမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္ လည္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ၊ ၅ဝ က ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ စာ ေရးဆရာမ်ားသည္ မ်ဳိးဆက္ အ ျဖတ္မခံဘဲ သူတုိ႔၏ ႏုိင္ငံေရးသ ေဘာတရားမ်ားကုိ ရွင္သန္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ႏွင့္ ပါလီမန္ဒီမုိက ေရစီေခတ္ကဆုိလွ်င္ စာေရးဆရာ မ်ားႏွင့္ သခင္မ်ားသည္ ေထာင္ထဲ ၌ပင္ ႏုိင္ငံေရးက်မ္းမ်ားကို ေရး သားျပဳစုခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါ ေလာ။ လူထုဦးလွ၊ ျမသန္းတင့္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ သခင္ျမသန္း စသူတုိ႔သည္ ေထာင္ထဲ၌ပင္ ဝတၴဳ မ်ား၊ က်မ္းမ်ားေရးခဲ့သလို သခင္ စိုး၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္သိန္းေဖ စသူတုိ႔ သည္ ေထာင္ထဲ၌ ႏုိင္ငံေရးက်မ္း မ်ားႏွင့္စာအုပ္အမ်ားအျပားကုိ ေရး သားခဲ့ပါသည္။ ေရးသားခြင့္လည္း ရိွခဲ့ပါသည္။

စစ္အာဏာရွင္ေခတ္၌မူ ထိုသို႔ အေျခအေနမ်ား လံုးဝမရရိွေတာ့ ေပ။ သို႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ မွတ္သားထား သမွ် ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားမ်ား၊ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ခဲတံ၊ ေဖာင္တိန္၊ ေဘာပင္၊ စာရြက္အ လြတ္ မရိွသည့္ၾကားမွပင္ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ပင္ ေဖာ္စပ္ ထားေသာ သရက္ေခါက္မင္ျဖင့္ ေဆးထိုးအပ္ကေလာင္ကို အသံုး ျပဳ၍ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ သည္မွာအံ့မခန္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုကိုး ကြၽန္းလို တသီးတသန္႔ အဆက္ အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ထားေသာ ေဒသမ်ဳိး၌ပင္ ဆရာျမသန္းတင့္ သည္ ‘ဒူးရင္းဆန္႔က်င္ေရး’ အိန္ ဂ်ယ္၏က်မ္းႀကီးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဘာသာျပန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေမာ္စီတုန္း ၏ က်မ္းမ်ားကုိလည္း ဘာသာျပန္ ေပးႏုိင္ခဲ့၏။ အစဥ္အလာရိွေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံတုိင္ပင္ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ့ သျဖင့္ ၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားက လူငယ္ ေက်ာင္းသား ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မ်ား မွာ အေတြးအေခၚ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ တရားမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားျခင္း မရိွခဲ့ေပ။

ထိုမ်ဳိးဆက္မ်ားသည္ ေတာထဲ တြင္ ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္မွလြတ္သည့္ အခါ ေထာင္ထဲရိွ မ်ဳိးဆက္မ်ား လည္း ေထာင္မွလြတ္ေသာအခါ စစ္အာဏာရွင္ ဖယ္ရွားေရး၊ ဒီမို ကေရစီရရိွေရးကို မစြန္႔လႊတ္ဘဲ ဆက္လက္တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့ၾကပါသည္။ လြတ္ေျမာက္လာေသာ စာေရးဆ ရာမ်ားကလည္း ပိတ္ပင္တားဆီးေန သည့္ ၾကားမွပင္ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားပါ သည့္ ဝတၴဳမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္း ပါးမ်ားကုိ အဆက္မျပတ္ ေရး သားခဲ့ၾကသည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ဆုိလွ်င္ စာေပေဝဖန္ေရးမ်ား၊ စာ ေပသေဘာတရားမ်ားကုိ သူ၏ ေဆာင္းပါးတုိင္း၌ ေရးသားခဲ့သလို သခင္ျမသန္း၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ေမာင္ေနဝင္းစေသာ စာေရးဆရာမ်ားမွာလည္း စစ္အာ ဏာရွင္မ်ား၊ မဆလပါတီအာဏာ ရွင္မ်ားႏွင့္ မပူးေပါင္းဘဲ သူတုိ႔ ယံု ၾကည္ရာကို ဆက္လက္ေရးသား ကာ ျပည္သူအတြက္ ႏုိင္ငံေရးအ လင္းေရာင္မ်ား ေပးခဲ့၏။ သူတုိ႔၏ ေက်းဇူးမ်ားကို ယေန႔တုိင္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ရိွေနရ ပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ျပည္ သူတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ေရး သားေသာ စာေရးဆရာမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ လမ္းစဥ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ မိမိတို႔၏ဖန္တီးမႈမ်ားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး၊ ညီညြတ္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး တုိ႔ကုိ ဦးတည္၍ ေဆာင္ရြက္ၾကရ မည္။ ဖန္တီးၾကရမည္။ ညီညြတ္ ေရးကုိ ထိပါးေသာ အသံုးအႏႈန္း၊ အေရးအသားမ်ား မျပဳလုပ္ရ။ ဒီမို ကေရစီ ဘက္ေတာ္သားအခ်င္းခ်င္း ေသြးကဲြႏိုင္ေသာ စကားမ်ားကို စင္ ေပၚတြင္ မေျပာၾကရသလို၊ စာရြက္ ေပၚတြင္လည္း ကေလာင္ျဖင့္ ေရး သားျခင္း မျပဳၾကေပ။ ထိုသို႔ ညီ ညြတ္ေရး ထိပါးေအာင္ ေရးသား ေသာ စာေရးဆရာမ်ားမွာ ျပည္သူ ကို ေသြးခဲြေသာသူမ်ား ျဖစ္သြားေပ လိမ့္မည္။

ယခု ၂ဝ၁ဝ မွစ၍ ႏွစ္ကာလ မ်ားအတြင္း မ်ဳိးဆက္ျပႆနာကို ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ရင္ဆုိင္လာရေပၿပီ။ အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုး ဆုိ ေသာ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီႏွင့္ NLD ပါတီၾကားထဲတြင္လည္း အနာဂတ္ တြင္ တုိင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးဆက္ ရွားပါးေနသည္ဆုိသည္ကို အမွန္ အတုိင္း ဝန္ခံဖို႔ လိုအပ္ေနပါသည္။ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး ပါတီမွာ ယခင္ မဆလ အေမြႏွင့္ တပ္မေတာ္မွေမြးထုတ္ေပး လိုက္ေသာ တပ္မေတာ္သားေဟာင္း မ်ားျဖစ္၍ မ်ဳိးဆက္မျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ား ရိွခ်င္ရိွႏုိင္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ NLD ပါတီမွာမူ ရပ္တည္ခဲ့ရေသာ ကာလတစ္ ေလွ်ာက္လံုး၌လည္းပါတီ၏မ်ဳိး ဆက္ဆက္ခံေရးထက္ ပါတီပ်က္မသြားေအာင္ က်ားကုတ္က်ားခဲ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ ဆက္ခံေရးမွာ အခက္အခဲ ရိွခဲ့ေလသည္။ ပါတီဝင္အမ်ားစုမွာ ေထာင္မ်ားထဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား က်ခံ ခဲ့ရၿပီး တခ်ဳိ႕မွာ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ေရွာင္ တိမ္းခဲ့ရ၏။ တခ်ဳိ႕မွာေထာင္ထဲတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ အတြင္း NLD အဖို႔ ဆက္ခံမည့္ မ်ဳိးဆက္ျပႆနာမွာ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရိွရသည္။ NLD ပါတီအဖို႔အားထားစရာ အဓိကမ႑ိဳင္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ ျဖစ္၏။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္မွာ ယခုအသက္ ၆၇ ႏွစ္ ရိွသည္။ ေနာက္ ၁ဝ ႏွစ္ တာဝန္ယူႏုိင္လွ်င္ေတာင္ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ျဖစ္ၿပီးပါတီကို ဦးေဆာင္ဖို႔၊ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အသက္အရြယ္က ခြင့္မျပဳႏုိင္ေတာ့ေပ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနာက္ တုိင္းျပည္တာဝန္၊ ပါတီတာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မည့္ မ်ဳိးဆက္လူငယ္မ်ားမွာ အဖမ္းဆီးခံ၍ ေထာင္ထဲ၌ မိမိတို႔ဘဝမ်ားေပးဆပ္ခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ပါတီတာဝန္၊ တုိင္းျပည္တာဝန္ကို မည္မွ်ထမ္း ေဆာင္ႏုိင္မည္ကိုကား ကံေသကံမ မေျပာႏုိင္ေပ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးဝင္းတင္စေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ယံုယုံၾကည္ၾကည္ ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း တျခားသူမ်ားကုိမူ ယံုၾကည္၍ မရ ေပ။ ထိုသု႔ိ မ်ဳိးဆက္ျပႆနာကို NLD ပါတီအေနျဖင့္ ယခုမွစ၍ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔ လိုေနေပၿပီ။

ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားအထားဆံုး ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မွာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ျဖစ္ေလသည္။ ၈၈ မ်ဳိး ဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ၁၉၈၈ အာဏာသိမ္းၿပီးကတည္းကဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရၿပီး စစ္အာဏာရွင္တုိ႔၏ ႏုိင္ငံေရးသားေၾကာျဖတ္ျခင္းကို ခံရေလသည္။ မိမိတို႔အတြက္ ႏုိ္င္ငံေရးဆည္းပူးေလ့လာခြင့္မ်ား၊ ေလ့လာႏုိင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား ႀကီးမ်ား ေထာင္ထဲလံုလံုေလာက္ ေလာက္မရိွ၍ သူတုိ႔၏ႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚကို သတ္ပစ္ခဲ့သလို သူတုိ႔ကို ႏုိင္ငံေရးတာဝန္မယူႏုိင္ေအာင္လည္း ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္ခဲ့ေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေရးတက္ၾကြေသာ အရြယ္ကတည္းက ေထာင္ထဲတြင္ထည့္ထားခဲ့သည္မွာ ယခုသက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ပင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ယခုႏိုင္ငံေရးလုပ္ရန္၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီလုပ္ရန္ အေကာင္းဆံုးအေျခအေန ျဖစ္ေသာ္လည္း ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေထာင္မွလြတ္ၿပီး ယခု ၂ ႏွစ္ခန္႔ၾကာသည္အထိ လူမႈေရးလုပ္ငန္း သံသရာထဲတြင္ သာဝဲလည္ေနခဲ့ၾကရပါသည္။ ျပည္သူကလည္း သူတုိ႔ ဘာလုပ္မလဲဟု စိတ္ဝင္စားၾက၏။ သူတုိ႔က ပြင့္လင္းလူ႕အဖဲြ႕အစည္းဆုိေသာ ပါတီ ႏုိင္ငံေရးမဟုတ္သည့္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာ ကုန္လြန္ခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ထိုအတြက္ လူထုကမခ်င့္မရဲႏွင့္ အားမလို အားမရ ခံစားေနရပါသည္။ သူတုိ႔အေပၚေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ေလ်ာ့ပါးသထက္ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ယခုအခ်ိန္ထိ သူတုိ႔ေနာက္တြင္ ေက်ာင္းသားထုက ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲရိွသလို ျပည္သူကလည္း အားထားေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စာေရးဆရာမ်ားအျဖစ္ စာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားစျပဳလာ၏။ စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ားတြင္လည္း သူတုိ႔ကုိ ပရိသတ္က ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾက သည္။ ထိုသို႔ ႀကိဳဆုိျခင္းမွာ စာေရးဆရာမ်ားဟု ႀကိဳဆုိျခင္းမဟုတ္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား အျဖစ္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရဲရဲ ဝံ့ဝံ့တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့သူမ်ား အျဖစ္၊ သူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျဖည့္စြမ္းေပးမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔တြင္ အေတြးအေခၚ ရိွႏုိင္ပါသည္။ စာေပ အႏုပညာလည္း ရိွႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ စာအုပ္စာေပမ်ားကို  ေရးသား၍လည္း အသက္ ေမြးဝမ္း ေက်ာင္း ျပဳေသာ စာေရးဆရာမ်ား အျဖစ္လည္း ရိွႏုိင္ပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ျပည္သူမ်ားက သူတုိ႔ကုိ ႀကိဳဆုိအသိအမွတ္ ျပဳသည္မွာ စာေရးေသာ စာေရးဆရာမ်ားအျဖစ္ ကား မဟုတ္ေပ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ၈၈ မ်ဳိး ဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ယခုတုိင္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ၊ အားထားေနဆဲျဖစ္၏။ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးႏုိင္သူမ်ားမွာ သူတုိ႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းျပည္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရးကို အဓိက ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္သူမ်ားမွာ သူတုိ႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ကအားထားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကုိ ႏုိင္ငံ ေရး လုပ္ေစခ်င္သည္။ မည္သည့္ နည္းလမ္းျဖင့္၊ မည္ကဲ့သို႔ပင္ လုပ္ လုပ္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအရြယ္၊ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား အရြယ္ေရာက္ေနပါ သည္။ သူတုိ႔တြင္ အႀကီးမားဆံုး ေသာ ဒီမုိကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သူမ်ား ျဖစ္၍ ကမၻာကလည္း သူတုိ႔ကုိသာ ေမွ်ာ္ လင့္ေနၾကပါသည္။ ယခု လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ သူတုိ႔အားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးရိွသည္ဟု ဆုိ ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္တစ္ခုလံုး ျပည္သူမ်ား လြတ္ေျမာက္မႈ၊ ဒီမို ကေရစီရရိွႏုိင္မႈ စေသာ ထင္ရွား က်ယ္ျပန္႔ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား မဟုတ္၍ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ကာ ဝန္ခံ ၾကရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က သားေၾကာျဖတ္ လိုက္သည့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ လိုအပ္ ေပသည္။ ကြာဟေနေသာ မ်ဳိးဆက္ ျပႆနာမ်ားကို အမွန္တကယ္ လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အေတြ႕ အႀကံဳရွိေသာ အင္အားရိွေနေသာ မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ လည္း မ်ဳိးဆက္ကြာဟမႈ မရိွေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရေပလိမ့္မည္။

ထက္ျမက္

Popular Myanmar News Journal