ဒီစကား

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက "ဘ၀သံသရာ" ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ၾကည့့္ေတာ့ မၾကည့္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ထဲက သီခ်င္းကို ခဏခဏ ၾကားဖူးလို႔ စာသားေတြခုထိ မွတ္မိေနပါတယ္။ "ဘဝသံသရာတဲ့ ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား၊ တသြားတည္း သြားရတာ"။ အခုတစ္ေလာ ဟိုသြားရ၊ ဒီသြားရနဲ႔ ရပ္နားျခင္း မရွိသလို ျဖစ္ေနေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသရာ ခရီးသည္လိုလို၊ အေျခတက် မရွိတဲ့ သိုးထိန္းအုပ္စုဝင္ လိုလို ခံစားမိပါတယ္။ သြားပံုလာပံုကလည္း လြယ္လြယ္တည့္တည့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မံုရြာသြားဖို႔ ေနျပည္ေတာ္ကေန ရန္ကုန္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ဆင္း၊ ေနာက္ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးတက္၊ မႏၱေလးက မံုရြာကို ကားနဲ႔သြား၊ မံုရြာကတခါ ေနျပည္ေတာ္ကားနဲ႔ျပန္၊ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ၾကေတာ့ ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ျပန္ဆင္း၊ အလုပ္ေတြ ၿပီးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ ျပန္တက္၊ ေနျပည္ေတာ္က ေတာင္တြင္းႀကီး၊ နတ္ေမာက္၊ မေကြးကားနဲ႔သြား၊ မေကြးကေန ေညာင္ဦးကားနဲ႔သြားၿပီး ေညာင္ဦးက ရန္ကုန္ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္ဆင္း။

ဘဝခရီးမွာ ပါလာတာကေတာ့ ကံနဲ႔ ေလာကဓံပါ။ ဘဝရဲ႕ ယခုအပိုင္းမွာေတာ့ ခရီးရွည္ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ၿမိဳ႕တြင္း ခရီးတိုေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ အေဖာ္ေတြက ေဒါက္တာတင္မာေအာင္ရယ္၊ သူ႔ရဲ႕လက္ကိုင္ဖုန္းရယ္၊ စာရြက္စာတမ္းေတြရယ္၊ အခ်ိန္ကိုအၿမဲ လုလုပ္ေနရတာေၾကာင့္ ကားထဲကပဲ ဖုန္းနဲ႔ လုပ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္္မ်ားမ်ား လုပ္ရပါတယ္။ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္က "No, No, No" တြင္တြင္ေျပာေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဟိုဘက္က ေျပာတာ မၾကားရေပမယ့္ အသည္းအမည္း ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္ ေျပာေနသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသည္းအသန္ ျငင္းေနရတယ္ ဆိုတာ သိေနပါၿပီ။

ကၽြန္မက ကားမူးတတ္လို႔ ကားသြားရင္း စာမဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္မွာ ဒီျပႆနာမရွိပါ။ ဒီေတာ့ကားထဲမွာပဲ ကၽြန္မကို စာေတြ၊စာတမ္းေတြ ဖတ္ျပၿပီး အလုပ္တခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္ရပါတယ္။ ခရီးရွည္သြားရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသလို အစား စားရတဲ့ အလုပ္က ပိုလာပါတယ္။ ျပည္ပ ခရီးျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္တြင္းခရီးျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္နဲ႔ ထမင္းမစားႏိုင္တာ ခဏခဏ ျဖစ္လို႔ ရိကၡာ အနည္းငယ္ သယ္တဲ့အက်င့္ ပါေနပါၿပီ။ စားရပံုကလည္း တစ္တခါတေလ ရယ္ခ်င္စရာပါပဲ။ ေဒါက္တာ တင္မာေအာင္ သန္႔စင္ခန္း မဝင္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ ဆိုၿပီး အတင္းေခၚသြားတာ၊ သန္႔စင္ခန္းထဲေရာက္မွာ ဘီစကြတ္မုန္႔ေလးေတြ ထုတ္ေကၽြးတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကားထဲမွာ သြားရင္း လာရင္း ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ၾကားထဲက ေဒါက္တာတင္မာေအာင္ ဖဲ့ဖဲ့ေပးတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ကပ်ာကယာ စားရပါတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္က ကၽြန္မကို အစိုတစ္ရႈးစကၠဴ၊ အေျခာက္တစ္ရႈးစကၠဴေတြနဲ႔ လက္သုတ္ၿပီးမွ စားေစခ်င္တယ္။ ဒီလို လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ အခ်ိန္မီ စားၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ပဲ စားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတစ္ခါတည္း လွမ္းယူဖန္မ်ားေတာ့လည္း ဆရာဝန္မႀကီး လက္ေလ်ာ့ရတာေပ့ါ။

လမ္းမွာစားလို႔ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ျပည္သူေတါ ေမတၱာနဲ႔ ေပးတဲ့ မုန္႔ေလးေတြပါပဲ။ ဒီတခါ အညာခရီးမွာ ရြာေလးတစ္ခုက လူေတြေပးလိုက္တဲ့ ထန္းသီးမုန္႔ အျဖဴနဲ႔ အေၾကာ္စံုေလးေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေဒသလက္ရာေတြဆိုေတာ့ တကယ့္ကုိ အရသာရွိပါတယ္။ ေဒါက္တာတင္မာေအာင္က လိေမၼာ္သီးေလးေတြရရင္ သိပ္ေက်နပ္တာပဲ။ ကၽြန္မ အာေခါင္ေျခာက္တဲ့အခါ ေကၽြးပါတယ္။ ႏွစ္ဦးပိုင္းက ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ စည္းရံုးေရး ခရီးေတြ သြားရတုန္းကနဲ႔ မတူ၊ ထူးထူးျခားျခား မေကြးခရီးမွာ တရက္နည္းနဲ႔ အသံဝင္၊ လည္ေခ်ာင္းနာခ်င္တာတယ္။ ဖုန္နဲ႔ ေနပူတာနဲ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ မ်ားတာနဲ႔ အားလံုး ေပါင္းလိုက္လို႔နဲ႔ တူပါတယ္။ မေကြးအဝင္မွာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ပန္းသီးေလး တစ္လံုး ေပးလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း ကိုက္စားတဲ့ အခါ လန္းသြားရပါတယ္။ တည္းခိုေနတဲ့ ေနရာေရာက္မွ ေရေႏြးနဲ႔ ဆားနဲ႔ငံု၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔ ပ်ားရည္စားတာ စသျဖင့္ လည္ေခ်ာင္းအျမန္ကုနည္းေတြ စမ္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ အားက ပံုမွန္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။

ေနျပည္ေတာ္က မေကြးခရီးစဥ္ တစ္ေလ်ာက္ ရႈးခင္းေတြက စံုပါတယ္။ ပထမပိုင္းမွာ ေတာင္ပတ္လမ္းေတြနဲ႔ လွပသာယာတယ္။ ေျမျပန္႔ကို ေရာက္ေတာ့ ထန္းေတာေလးေတြ၊ ရြာေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ အိပ္စက္ေနတဲ့ အုတ္ဂူေလးေတြကေတာ့ လြမ္းစရာ၊ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ခရီးသြားတိုင္း အျမင္သစ္၊ အေတြးသစ္ေတြ အျမဲရပါတယ္။ ခဏခဏ ခရီးသြားရလို႔ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရတာကေတာ့ ေခြးေလးတုိင္ခ်ီးတိုးကို ထားခဲ့ရတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ "သြားၿပီ ျပန္လာမယ္"လို႔ေတာ့ အျမဲေျပာသြားေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘယ္နားလည္ရွာမလဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေပၚလာမလဲ ဆိုတာ ဘယ္လိုသိႏိုင္မွာလဲ။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ခရီးက ၁၉ ရက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေတာ့ ျပန္လာစအခါမွာ တိုင္ခ်ီးတိုး ကၽြန္မကို လံုးဝသူ႔မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔နားက သြားေတာ့မယ္ ထင္တာနဲ႔ ကၽြန္မေျခေတာက္ေတြကို ဖက္ထားတယ္။ ညအိပ္တဲ့ အခါမွာလည္း သူ႔ကိုနဲ႔ ကၽြမေျခေတာက္ေတြကို ကပ္ၿပီးအိပ္တယ္။ သူ႔နားက ခြဲခြာသြားေစတာ ဒီေျခေတာက္ေတြပဲ၊ လႊတ္ထားလို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္ပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ခဏခဏ ထြက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို တိုင္ခ်ီးတိုးသာ သိရင္ ဘာမ်ားလုပ္မလဲလို႔ တခါတရံ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီမွ်သာ။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (ဒီလႈိင္းဂ်ာနယ္)