ဒီမိုကေရစီကိုခ်စ္တာလား ကုလားထုိင္ကို ခ်စ္တာလား

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ ပုံႀကီးတြင္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ အ၀န္း လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္း မက်န္ ျပည္သူတို႔ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကသည့္ “ဒီမိုကေရ စီစနစ္” ဆုိသည္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ ႏွစ္ဆိုသည့္ ယခုအခါ ေရာက္ေလမွ ေျခလွမ္းစဖို႔ အားယူ ျဖစ္ေတာ့ သည္ဟု ဆိုလွ်င္ မွားမည္ဟုမထင္။ ယခု ကာလသည္ ဒီမိုကေရစီ ၾကက္ဦးတြန္ ကာလမွ်သာ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ၾကည့္ဖို႔ဆိုေတာ့ ေမွာင္ႏွင့္ ပိန္းပိန္းႏုိင္ လွသည္။ ေရွ႕တြင္ေတာ့လည္း အ႐ုဏ္တက္ ၿပီဆိုသည့္တုိင္ ညီအစ္ကို မသိတသိပင္။ သည္လို အခ်ိန္မ်ဳိး၌ အားလုံးက သတိရွိရွိႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းပါမွ ခလုတ္ကန္သင္း ဆူးေညႇာင့္ကင္း၍ ခရီးေပါက္မည္။

သည္ေနရာတြင္ ဆိုလုိသည့္ “အားလုံး” ဆိုသည္မွာ အာဏာရရယ္ အတုိက္အခံရယ္ မခဲြစတမ္းဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္သည့္၊ အနာဂတ္ကို ခ်စ္သည့္၊ စိတ္အေျခခံခ်င္းတူလွ်င္ ရန္သူေတြ မျဖစ္သင့္ဟု ျမင္သည္။ လွည္းဘီးနစ္သည္ မနစ္သည္ အပထား ၿပိဳင္တူ႐ုန္းလွ်င္ ထြန္တုံး ျမန္ျမန္ပိတ္မည္။ ျဖဴစင္႐ိုးသားသည့္ ေစတနာအရင္း ခံဖို႔သာလိုသည္။ အခ်င္းခ်င္း တင္းမာခဲ့ၾကသျဖင့္ အေမွာင္ပိန္းခဲ့ေသာ အတိတ္ ၂၄ ႏွစ္တာ အခ်ိန္ႀကီးက အလြန္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းသည္။ အဲ့သည့္တုန္းက မ်ားဟုေတြးလွ်င္ ခုခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ ၿမီးေကာက္ေပါက္လို႔ လူလားေျမာက္လု အခ်ိန္ျဖစ္မည္ဟု အေသအခ်ာ။

အတိတ္ဆိုသည္မွာ သင္ခန္းစာေတြအျပည့္။ အနာဂတ္အတြက္ ဆင္ျခင္တုိင္းထား နည္းနာယူစရာေတြ အျပည့္ျဖစ္၏။ ယူတတ္ဖို႔ပဲ လိုေလမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည့္ အခ်ိန္ဆိုသည့္ တရားသူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကို ဆုေပး၊ ဒဏ္ေပးစနစ္ က်င့္သုံးခဲ့သည္။ ၂၄ ႏွစ္လုံးလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး သူေရာကိုယ္ပါ အ႐ႈံးေပၚခ့ဲၾကသည္။ ထုသည့္ဥသွ်စ္ခံသည့္ ဥသွ်စ္ႏွစ္ခုလုံးနာသည္။ အမိႏုိင္ငံေတာ္ကမူ အနာက်င္ဆုံး။

၁၉၉၀ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပဲြႀကီးၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳသလို အႏုိင္ရသည္။ ေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးသူ ႏုိင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႕ကိုယ္တုိင္ႏွင့္ ကမၻာကပါ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပဲြအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ သို႔တုိင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ သံသယေတြ စိုးရိမ္စိတ္ေတြျဖင့္ ၉၀ ျပည့္ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ အေကာင္အထည္မေပၚခဲ့။ ေတာင္းပဲြ၊ တုိက္ပဲြ ဖိႏွိပ္ပဲြေတြသာ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲခဲ့သည္။ က်ဆုံး နစ္နာမႈေတြလည္း အပုံအပင္။ သံသယသည္ အေမွာင္တုိက္ကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့ေလၿပီကိုး။

ထုိသံသယ အေမွာင္ညဥ့္ သန္းေခါင္ထဲ၌ပင္ ဒယဥ့္တုိက္ ကာ ၂၀၀၈ ဖဲြ႕စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒ၌ အေျခခံသည့္ ေရြးေကာက္ပဲြအသစ္ကို ၂၀၁၀ တြင္ နအဖကထပ္မံက်င္းပခဲ့သည္။ ထိုေရြးေကာက္ပဲြ၌ ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးပါတီက တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာႏွင့္ အမ်ားစုအႏုိင္ရသည္။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီ အာဏာရပါတီ ျဖစ္လာသည္။ သို႔တုိင္ သန္းေခါင္ကို မေက်ာ္လြန္ေသးေၾကာင္း အျငင္းပြားဖြယ္မရွိဟု ထင္သည္။

၂၀၁၁ တြင္မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အာဏာရအစုိးရ၏ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္တို႔ ေဆြးေႏြးကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္သည္။ ထုိသို႔ ေတြ႕ဆုံကာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈႈတည္ေဆာက္လာႏုိင္ျခင္းအေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏုိင္ငံလုံးကသာမက တစ္ကမၻာလုံးကပါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ျပန္လည္ မွတ္ပုံတင္သည္။ ၂၀၁၁ ခု ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ က်င္းပေသာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ၌ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္သည္။ ဤေရြးေကာက္ပဲြသည္ ၉၀ ျပည့္ေရြး ေကာက္ပဲြကိုျပန္လည္ အမွတ္ရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳႏုိင္ျပန္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္ေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လႊတ္ေတာ္ထဲ၀င္ေရာက္လာသည္။ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရႏွင့္ အင္န္အယ္လ္ဒီ အျပန္အလွန္သေဘာေပါက္နားလည္မႈမ်ားရေအာင္ ေဆြးေႏြးပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္လာႏုိင္ခဲ့ၾကၿပီဟု ယူဆစရာရွိသည့္ ဤအေျခအေနကို ျမန္မာေရာ ကမၻာကပါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤအခ်ိန္ကို သန္းေခါင္ကိုေက်ာ္လ်က္ အ႐ုဏ္တက္ဖို႔ရာ အားယူသည့္ ၾကက္ဦးတြန္ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ကသေဘာပိုက္သည္။ အေရွ႕ကၽြန္းမွ ၾကယ္နီႀကီးထြန္းလာသည့္ မႈန္တိမႈန္မႊား ခ်ိန္။ သည္အခ်ိန္တြင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္မိၾကေတာ့ အျပစ္ အနာအဆာေတြ ျမင္လာရသည္ ထင္၏။ တကယ္တမ္းမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္သည္လည္း အထုအေထာင္း၊ အ႐ိုက္အႏွက္ေတြၾကားမွာ အလူးလူးအလဲလဲႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္မၾကည့္ႏုိင္ခဲ့။ ေကာင္းစြာမတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့။ မ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနသူေတြႏွင့္သာ ခရီးႏွင္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူ႔ ေထာက္ခံမႈကို ေတာက္ေလွ်ာက္လိုရလာခဲ့သည့္ ပါတီဆိုသည့္အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္တစ္လုံးႏွင့္။

ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီသည္လည္း အာဏာလက္ကိုင္ရွိသူ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳသည့္ ပါတီဆိုသည့္အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေ၀ဖန္ၾကည့္ၾကည့္ခဲ့ပုံမရ။ ၂၀၁၀ မွာ ျပည္လုံးကၽြတ္နီးပါး ႏုိင္ခ့ဲသည့္အရွိန္ႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဟုတ္လွခ်ည့္လို႔သာ ထင္ခဲ့ပုံရွိ သည္။ အလားတူ အျခားဒီမိုကရက္တစ္္ ပါတီေတြကလည္း ကိုယ့္အထြာႏွင့္ကိုယ္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ခ်ဥ္ခဲ့ၾကပုံရ၏။

ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အင္န္အယ္လ္ဒီကို ျပည္သူက အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ အံ့ၾသဘနန္း ေထာက္ခံလုိက္ၾကသည့္အခါတြင္မွ ေသရာမွ ျပန္ရွင္ၿပီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ငုတ္တုတ္ထထုိင္လာသူကို ႐ုတ္ျခည္းျမင္လုိက္ရသည့္ႏွယ္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မ်က္ကလဲဆန္ ပ်ာျဖစ္ၾကရသည္။ သည္လိုပုံႏွင့္သာဆို ၂၀၁၅ မွာ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမတုံး။ ေတြးမိၾကပုံရသည္။ မိန္းေမာစိတ္ေတြေျပကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ေ၀ဖန္ေရးေတြ လုပ္ၾကရဖို႔ သတိရၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ၂၀၁၅ တြင္ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏုိင္ေရး ေဆးၿမီးတိုေတြ ရွာလာၾကရသည္။

ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီကမူ မိမိကိုယ္မိမိ ေ၀ဖန္ေရးကို ထိထိမိမိ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္လာသည္။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီ၏ ေ၀ဖန္ေရးတြင္
“မိမိတို႔၏ အားနည္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ဖုံးကြယ္ၿပီး အျခားပါတီအဖဲြ႕အစည္း လူပုဂၢိဳလ္တို႔ အေပၚ အျပစ္ပုံခ်သုံးသပ္ပါက ပကတိ အမွန္တရားႏွင့္ဆန္႔က်င္ကင္းေ၀းေနလိမ့္မည္”ဟု ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီအတိုင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္(ယခင္ ဗဟိုအတြင္းေရးမွဴး) ဦးတင္ထြတ္က သူ႔ေ၀ဖန္ေရးကို စသည္။

ဆက္လက္၍ သူတုိ႔ပါတီ၀င္မ်ားထဲတြင္ “အာဏာငမ္းဖမ္းေနသူမ်ား၊ ေနရာလိုခ်င္သူမ်ား၊ ျပည္သူက အျမင္မၾကည္လင္သူမ်ား၊ ယုံၾကည္ခ်က္ခံယူခ်က္ခိုင္မာမႈ မရွိသူမ်ား ေတြ႕ရေၾကာင္း။ စစ္အေလ့အထေရာဂါ၊ အာဏာငမ္း႐ူးေရာဂါ၊ သူလွ်ဳိဒလန္ ေရာဂါ၊ အက်င့္ပ်က္ေရာဂါတည္းဟူေသာ သူငယ္နာ ငါးမ်ဳိးလည္း စဲြကပ္ေနေၾကာင္း” ဟု မိမိပါတီကို မိမိ ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ သုံးသပ္႐ႈျမင္လုိက္သံၾကားရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုမိသည္။

ေ၀ဖန္ေရးမရွိလွ်င္ မည္သည့္ လူပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္အဖဲြ႕အစည္းမွ် မတုိးတက္ႏုိင္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ အရည္အခ်င္းျပည့္ မတိုးတက္လွ်င္
တုိင္းျပည္လည္း မတိုးတက္ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေ၀ဖန္ေရးကုိ ႀကိဳဆိုသည္။ အင္န္အယ္လ္ဒီ ပါတီအေနႏွင့္လည္း ပါတီစတင္တည္ေထာင္ၿပီး သည္မွစ၍ ၂၄ ႏွစ္တာကာလအတြင္း ဖိႏွိပ္မႈေအာက္တြင္ မိမိကိုယ္မိမိ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့သည္မ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ပါတီညီလာခံ က်င္းပဖို႔ တာစူေနရၿပီ ျဖစ္သည္။

မိမိပါတီကို အရည္အခ်င္း ျပည့္မီသည့္ ပီဘိတုိင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးေဆာင္ ပါတီ၀င္မ်ားျဖင့္ မတည္ေဆာက္ႏုိင္လွ်င္ ျပည္သူက ၾကာရွည္လက္မခံတတ္သည့္ အေၾကာင္း ဥပမာေတြ ကမၻာေပၚတြင္ အနမတဂၢရွိသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ပါတီတည္ေဆာက္ေရးကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္လာၾကရသည္။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ညီလာခံကို က်င္းပေတာ့မည္ဆုိသည့္အခါ ပါတီေအာက္ေျခအဆင့္ ဆင့္တြင္ ေနရာျပႆနာ၊ ကုလားထုိင္ျပႆနာေတြ ပြစိပြစိ ၾကားလာရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ လူ႔ေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းတြင္ ကုလားထုိင္ေရာဂါက အျမစ္ႀကီးႀကီး တြယ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီလားထင္သည္။

ႀကံဳလို႔ အမွတ္တရ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ တာ၀န္အရ ေရြးေကာက္ခံ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ့ဲဖူးသည္။ ကိုယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ်ေတာ့ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ဟု မိမိကုိယ္မိမိ ယခုအထိယုံၾကည္ေနဆဲ ရွိပါေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိစဥ္ကပင္ မိမိထက္ေတာ္သူ၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရည္ရွိသူကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ တမ္းတရွာေဖြခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ အခန္႔မသင့္
စြာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထားေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္္ေျပာလိုသည္မွာ ထိုအေၾကာင္းမဟုတ္။ ေျပာလိုသည္က ဤသို႔ျဖစ္သည္။

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြအၿပီး တစ္လ၊ တစ္လခဲြအၾကာခန္႔တြင္ ျဖစ္၏။ ဟိုတုန္းငယ္စဥ္အခါကပင္ တရင္းတႏွီးရွိခဲ့ဖူးေသာ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးတစ္ဦး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ ၿမိဳ႕နယ္အင္န္အယ္လ္ဒီ႐ုံးသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူေရာက္လာခ်ိန္က ေရြးေကာက္ၿပီးစ ေရႊကာလမို႔ အင္န္အယ္လ္ဒီၿမိဳ႕နယ္႐ုံးထဲမွာ လူေတြက အျပည့္။ သူက ေရာက္မဆုိက္ပင္ ၀မ္းသာအားရ စကားကုိဆုိသည္။ “ဟိတ္ေကာင္ မင္းအမတ္ ျဖစ္သြားၿပီဆုိ” သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္၍ ေျဖရသည္။ သူက ေရြးေကာက္ပဲြကာလတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာမရွိဘဲ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ကာလအေတာ္ၾကာကပင္ ေရာက္ေနခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီးႀကီးသည္။ သူ႔ငယ္နာမည္က “ကိုအစၥေမးလ္” ျဖစ္သည္။ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္တြင္ သူစစ္ထဲ၀င္သြားသည္။ ထိုအခါ သူ႔အမည္ အစၥေမးလ္ မဟုတ္ေတာ့။ ကိုမင္းသြင္ျဖစ္သြား၏။ ယခုေတာ့ တပ္မွ အနားယူကာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သူ႔ စကားအရ သိရသည္။

“ေအးကြာ ...မင္းအမတ္ ျဖစ္သြားတာ ငါအရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ ကုလားထုိင္ အလြတ္ေတြ႕လို႔ကေတာ့ ၀င္သာထုိင္ပစ္ အ႐ႈံးမရွိဘူးကြ..” ကၽြန္ေတာ့္အပါးတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း သူက သူ႔အေတြးအေခၚ သူ႔ၾသ၀ါဒကို အၿပံဳးေတြႏွင့္ အားရပါးရ ေျပာခ်လုိက္သည္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဘယ္ေနရာ သြားထားလုိက္ရမွန္း မသိေတာ့။ သူကေတာ့ သူ႔စကားကို ႐ိုးသားစြာ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ပသို႔ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ့္အရွက္က ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းခံြကုိ ေဖာက္ခဲြထြက္သြားသည္။ “ကုလားထိုင္ အလြတ္ေတြ႕ရင္ ၀င္သာထုိင္၊ အ႐ႈံးမရွိဘူး” ဆိုသည့္ ဣေႁႏၵသိကၡာမဲ့ အေတြးအေခၚတဲ့...။ ကၽြန္ေတာ္္သူ႔ကို ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏုိင္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္သာ ေငးၾကည့္ေနလုိက္ရသည္။

“ဒီမွာ ငါ့လိပ္စာကတ္ ယူထား။ အေၾကာင္းရွိရင္ ဆက္သြယ္လုိ႔ရတာေပါ့။ မင္းက အမတ္ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ငါလည္း မင့္အားကိုးရမွာ” မုန္႔ဆီေၾကာ္ ဘယ္ေနမွန္း မသိေသးသည့္အေျခအေနမွာ ႏႈတ္ခမ္းနာကပဲ ယဥ္းႏွင့္ရေတာ့မလိုျဖစ္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေပးသည့္ လိပ္စာကတ္ကို ယူလုိက္ရသည္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ... ဦးစိုင္းမင္းသြင္ ဥကၠ႒ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႕ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္ (ရွမ္းစုေက်းရြာ)ဟုျဖစ္သည္။ စာလုံးအရြယ္အစားေတြက ဦးစုိင္းမင္းသြင္မွ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္အထိက ပုံမွန္။ (ရွမ္းစုေက်းရြာ) က်ေတာ့မွ ခပ္ေသးေသးမႈန္မႊားမႊား။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဖင္ထိုင္ခုံေသးေသးေလးကိုသီဟာသနပလဒင္ ထင္ေလေရာ့သလားဟု ႀကိတ္၍ရယ္ရသည္။ ကုလားထုိင္္ေရာဂါမ်ား ဆုိးလွခ်ည့္ဟု ေတြးရသည္။

“ႏုိ႔ အစ္ကို႔နာမည္ရင္းကို အစၥေမးလ္ကေန တပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကိုမင္းသြင္ျဖစ္၊ အခုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ စိုင္းမင္းသြင္ျဖစ္လာရတာလဲ အစ္ကိုရဲ႕” ကၽြန္ေတာ္ ေမးေတာ့ ... “တပ္ထဲက်ေတာ့ အစၥေမးလ္လို႔ ဘယ္ေတာ္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာနာမည္ မင္းသြင္လို႔ ေျပာင္းလုိက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ငါေနတဲ့ ရြာက ရွမ္းေတြေနတဲ့ရြာ၊ ရွမ္းရြာမို႔ ေရွ႕ကစိုင္းတစ္လုံး ထပ္တိုးပစ္လုိက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥကၠ႒ျဖစ္တာေပါ့ဟ ဟား ဟား ဟား” သူ႔စကားႏွင့္သူ သေဘာက်စြာ ရယ္ေနလုိက္ေသးသည္။ အစ္ကို အစၥေမးလ္ရယ္ ဘယ္လိုပဲစိုင္းတစ္လုံး ထပ္တိုးတိုး ႏွာေခါင္းခၽြန္ၿပီး အသားမည္းတာက ေတာ့ နဂိုအတုိင္းပါပဲဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေျပာမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာသြားသည့္ စကားေတြကို ယေန႔တုိင္ ကၽြန္ေတာ္မေမ့။ ကုလားထုိင္အ႐ူးေတြကို ျမင္တုိင္း သူ႔စကားေတြကို သတိရသည္။

ကုလားထုိင္ ႐ူး႐ူးၿပီးေတာ့ ျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ၀င္မ႐ႈပ္ၾကဖို႔လည္း အဲ့သည္လုိ လူမ်ဳိးေတြကို ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ ကုလားထိုင္ကို ခ်စ္တာလား၊ ဒီမုိကေရစီကို ခ်စ္တာလား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဗာင္ေမး ေမးၾကေစခ်င္သည္။ ခုၾကားရသမွ်ေတာ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ထဲမွာလည္း ကုလားထုိင္ေရာဂါရေနသူေတြက မ်ားလွသည္။ ဟိုတုိင္းမွာ၊ ဒီတုိင္းမွာ၊ ဟိုၿမိဳ႕နယ္ သည္ ၿမိဳ႕နယ္မွာ ပူညံ ပူညံ ဆူညံ ဆူညံ။ သည္အသံေတြေၾကာင့္ပင္ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္က “ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အဖဲြ႕က ျပည္သူေတြ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားတာေတြ အခ်င္းခ်င္း မတည့္တာေတြ ျဖစ္ေနတာေတြအတြက္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဟု စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေျပာလာရသည္။

သို႔တုိင္လည္း ၂၀၁၅ မွာေတာ့ အေသအခ်ာပဲဟု တြက္ကာ ခုကတည္းက ကြက္ေက်ာ္ခုတ္ လူစုေနၾကသူေတြကလည္း အနမတဂၢ။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္သာလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆုံးေပလား။ ကိုယ့္ထက္ေတာ္သူ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေတာ္သူတတ္သူ သင့္ေလ်ာ္သူထက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပင္ သင့္မသင့္ ေတာ္မေတာ္ မစဥ္းစားဘဲ သူေကာင္းေျမႇာက္ၾကေတာ့မည္လား။ က်ီးကိုသခင္ ေျမႇာက္ဖို႔ ဘုတ္ေတြေမြးၾကေတာ့မည္လား။ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြး ျဖင့္ၾသဇာတိကၠမ ထူေထာင္ၾကေတာ့မည္လား။ ကိုယ့္လူ ကုိယ္စုလ်က္ လူမ်ားလွ်င္ အႏုိင္ရစတမ္းဆုိသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ အားနည္းခ်က္ကို ကိုင္ကာ လူစုဗိုလ္က်အႏုိင္ယူသည့္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ကို ထူေထာင္ရင္း ဒီမိုကေရစီ အ႐ုဏ္ဦးကို တိမ္သလဒာဖုံးေစေတာ့မလို႔လားကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ဟိုယခင္ ပါလီမန္ႏုစဥ္ ေခတ္ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားက ကုလားထိုင္ လုရင္းႏွင့္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ဆန္စြာ မင္းလွေလးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈျဖစ္ခဲ့သည္။ ငါန္းဇြန္ငါးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိအခ်က္မ်ားသည္ပင္ စစ္အာဏာသိမ္းရဖို႔ အရင္းအျမစ္ေတြလည္း ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အနာဂတ္ကို စိုးရိမ္တႀကီးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုေတာ့ ေမးစမ္း ခ်င္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို ခ်စ္တာလား၊ ကုလားထုိင္ကိုခ်စ္တာလားဆိုသည့္ ေမးခြန္း႐ိုး႐ိုးေလးပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီမိုကေရစီ လင္းၾကက္တြန္ခ်ိန္မွာမ်ဳိးဆက္သစ္တို႔အတြက္ အနာဂတ္သက္သက္ကိုသာ ႐ိုးသားစြာ ခ်စ္တတ္ၾကပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္းျဖင့္ ...။

ေရးသားသူ- သင္းရီ
7Day News Journal