ျပန္လည္ လန္းဆန္းေစလိုသည့္ ရန္ကုန္စက္မူ ႔ တကၠသိုလ္

"ျပန္လည္ လန္းဆန္းေစ လိုသည့္ ရန္ကုန္စက္မူ ႔ တကၠသိုလ္ (ၾကိဳ႕ကုန္း)
(သို႔မဟုတ္) အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ားျဖင့္
 ျပန္လည္ သက္ဝင္ လူပ္ရွားသင့္ျပီျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ (ၾကိဳ႕ကုန္း)"

၁၉၂၄ ခုႏွစ္မွ စတင္၍  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္လက္ေအာက္တြင္  အင္ဂ်င္နီယာဌာန  ( Department  of Engineering) အျဖစ္ တည္ရွိခဲ့ျပီး ၁၉၆၃  ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ႐ုရွားႏိုင္ငံမွ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ေပး ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ (ၾကိဳ႕ကုန္း) သည္ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ ဗိႆုကာေက်ာင္းသား/သူမ်ားကို (၁၉၉၈)
ခုႏွစ္ထိ ပညာရည္ႏို႔ေသာက္စို႔ရာ မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအျဖစ္တည္ရွိခဲ့သည္။ 

တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲကို အမွတ္မ်ားမ်ားျဖင့္ေအာင္ျမင္ျပီး စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရရွိသူတိုင္းသည္ ပထမႏွစ္မွစတင္၍ ဆ႒မႏွစ္ထိတိုင္ေအာင္ (၆) ႏွစ္တာ မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ ပညာသင္ခြင့္  ရရွိျပီး ေအာင္ျမင္ ျပီးေျမာက္ပါက  ( B.E.  /B.Arch.)ဘြဲ႔မ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ စက္မႈစိုက္ပ်ိဳးႏွင့္ အသက္ေမြးပညာဦးစီးဌာနလက္ေအာက္ရွိ စက္မႈ/လက္မႈ သိပၸံေက်ာင္းမ်ားမွ  (၃) ႏွစ္တာ ပညာသင္ၾကားျပီးစီး ေအာင္ျမင္ထားေသာ (A.G.T.I.)  လက္မွတ္ ရရွိထားသူမ်ားထဲမွ အရည္အခ်င္းျပည့္မွီသူ အနည္းစုကိုလည္း ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲက်င္းပျပီး အရည္အခ်င္းကိုေသခ်ာစြာစီစစ္၍ ထိုက္သင့္သူတို႔ကိုလည္း စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း(ၾကိဳ႕ကုန္း)တြင္ တတိယႏွစ္မွစ၍ ပညာသင္ၾကားခြင့္
ျပဳျခင္းလည္း  ရွိခဲ့ပါသည္။  ၎တို႔ကိုလည္း  ဆ႒မႏွစ္အထိ ပညာမ်ားကို  သင္ၾကားေအာင္ျမင္ျပီးလွ်င္ ( B.E. , B.Arch.) ဘြဲ႔မ်ား ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ေသာ  အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ ဗိႆုကာမ်ားသည္  ႏိုင္ငံ
ေတာ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ အေရးၾကီးေသာေနရာ၌ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါသည္။

 မႏၲေလးတြင္ စက္မႈ သင္တန္းေက်ာင္း အျဖစ္ ဂ်ာမနီက  တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ  အေဆာက္အဦးကို (၁၉၉၁) ခုႏွစ္၊ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ မႏၱေလးစက္မႈတကၠသိုလ္ အျဖစ္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျပီး အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ေမြးထုတ္
ေပးခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ (၁၉၉၃) ခုႏွစ္တြင္ ေမျမိဳ႕၌ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၀
ခုႏွစ္တြင္ A.G.T.I. (၃) ႏွစ္ သင္တန္းျပီးစီးသူမ်ားထဲမွ အဆင့္မီသူမ်ားအား ေနာက္ထပ္ (၂)ႏွစ္ ပညာသင္ၾကား
ေစျပီး B-Tech. ဘြဲ႕ေပးမည့္စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ B.E. ဘြဲ႕ကိုရရွိေစရန္ ေနာက္
ထပ္ (၁)ႏွစ္ ထပ္မံ ပညာသင္ၾကားရျခင္း စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ပါသည္။

 ထုိေၾကာင့္ ယခင္ကတကၠသိုလ္ဝင္ တန္းစာေမးပြဲကို အမွတ္မ်ားမ်ားျဖင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ စက္မႈတကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ (၆) ႏွစ္တာပညာသင္ၾကားျပီး၊ စက္မႈလက္မႈသိပၸံမွ  A.G.T.I.  ေအာင္လက္မွတ္ ရရွိ
ထားသူ အနည္းစု အတြက္ (၇) ႏွစ္ ပညာသင္ၾကားလာခဲ့ရာ ယခု  A.G.T.I.  ေအာင္လက္မွတ္အတြက္ (၂)ႏွစ္၊ B.Tech. ဘြဲ႕အတြက္ (၂) ႏွစ္ ၊ B.E. ဘြဲ႕အတြက္ (၁) ဟူ၍ (၂)+ (၂)+ (၁) စုစုေပါင္း (၅)ႏွစ္ စနစ္ကိုက်င့္သံုး
ပါသည္။ သင္ၾကားေသာသင္႐ုိးမ်ားတြင္လည္း A.G.T.I.(၂)ႏွစ္ျပီးလွ်င္ B.Tech. မွတဆင့္ B.E. သို႔ကူးရေသာ
သင္႐ုိးမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္လြယ္ေသာ ဥပမာတခုအေနျဖင့္ ေဆးပညာသင္ၾကားျခင္းတြင္ သူနာျပဳသင္တန္း
ေအာင္ျမင္ျပီးမွ  ဆရာ၀န္ပညာကို  ဆက္လက္သင္ၾကားရသလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အဆင္မေျပျဖစ္ရသည္။ သူ
နာျပဳတတ္သိရမည့္အေျခအေနႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားတတ္သိရမည့္ အေျခအေနမွာ အပိုင္းအျခားရွိသည္ကို အလြယ္
တကူ ထင္ရွားလွပါသည္။

 ထိုအခ်ိန္အေတာအတြင္း ပထမ (၂) ႏွစ္တြင္  A.G.T.I.  လက္မွတ္ရရွိျပီး B.Tech. ရရွိရန္ အဆင့္ မမီ
ေသာသူမ်ားသည္ ထိုအေျခအေန၌ ရပ္၍၎ ၊ B.Tech. ေအာင္ျမင္ျပီး အဆင့္မမွီေသာ သူမ်ားလည္း  B.Tech. ဘြဲ႔ျဖင့္သာရပ္၍ B.E. ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔သားသမီးမ်ား၏ပညာေရး
တြင္ ပန္းတိုင္သို႔ေရာက္ရွိႏိုင္ေရးအတြက္ အလြန္ပူပန္ၾကရပါသည္။ လမ္းတဝက္တပ်က္ႏွင့္  ရပ္ဆိုင္းသြားမည္ကို အလြန္စိုးရိမ္ ၾကရပါသည္။ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေသာ္ ေပါင္းကူးစာေမးပြဲမ်ား  ရံဖန္ရံခါ ျပဳလုပ္ေပးတတ္ေသာ္လည္း ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား  မ်ားလြန္းျပီး၊  အင္ဂ်င္နီယာပညာ၌  အားနည္းေစကာမူ  အဂၤလိပ္စာေအာင္ေသာ ေက်ာင္း
သား/သူမ်ားကို ဦးစားေပးျခင္းျဖင့္ အနည္းငယ္ သာတက္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္ကိုလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။

ထိုအေတာအတြင္း နည္းပညာေကာလိပ္/တကၠသိုလ္မ်ား ကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးတြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔
တိုးခ်ဲ႕တည္ေဆာက္လာခဲ့ပါသည္။  ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား/
သူမ်ား ပညာသင္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ဆရာအမ်ားစုအပါအဝင္ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားသည္ထိုေက်ာင္းသစ္မ်ားသို႔ သြား
ေရာက္ၾကရပါသည္။  ေက်ာင္းမွသင္ၾကားေရး  အေထာက္အကူျပဳပစၥည္းမ်ားကို အျခားေက်ာင္း အမ်ားအျပားသို႔  ပ်ံႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားျပီး၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးမွာလဲ ခ်ံဳႏြယ္ျမက္ရိုင္းၾကားတြင္ ပုန္းကြယ္၍ ေနခဲ့ရပါသည္။
ေက်ာင္းသစ္ အမ်ားစုတြင္ ေက်ာင္းေဆာင္အေဆာက္အဦးသာ ရွိျပီး ၊ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတြင္  ရွိသင့္
ေသာလက္ေတြ႔ခန္းမ်ား၊ လက္ေတြ႔လုပ္ရေသာ (work shop) မ်ား၊ လံုေလာက္စြာ မရွိသည္ကိုေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။
အသစ္တည္ေဆာက္ေသာ ေက်ာင္းတိုင္းသည္  သက္ဆိုင္ရာေဒသ၏ ျမိဳ႕မ်ားႏွင့္ လြန္စြာေဝးကြာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားႏွင့္ ဆရာ/မမ်ားမွာ အခ်ိန္ကုန္ျခင္း၊ ခရီးပန္းျခင္းဒဏ္ကိုခံစားၾကရပါသည္။

 ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရွိေသာ ဆရာ/မမ်ားကို ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ဖြင့္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ရန္ေစခိုင္း ေသာေၾကာင့္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီေသာ ဆရာ/မအမ်ားစုမွာ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကပါသည္။ ဆရာ/မမ်ားအတြက္ သင္ၾကားေရးအေထာက္အကူ ျပဳသင္တန္းမ်ားလည္း နည္းပါးေနခဲ့ပါသည္။  ေက်ာင္းသား/သူမ်ားကိုလည္း  အမွတ္နိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ဝင္ခြင့္ေပးခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္  အင္ဂ်င္နီယာ  ေက်ာင္းသား/သူ အရည္အတြက္မ်ားျပီး ၊  ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ေက်ာင္းသား/သူ ရွားပါးလာပါသည္။ စာေမးပြဲစစ္ေဆးရာတြင္လည္း သက္သက္ညွာညွာစစ္ေဆးျပီး အတန္းတက္ခြင့္ ျပဳခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ ျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာေရးသည္ တေန႔တျခားအားနည္း ၍ လာခဲ့ရပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း  အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသား/သူမ်ားတြင္ အရည္အခ်င္းျပည့္မွီသူ အလြန္နည္းပါးလာသည့္အ
ျပင္ ဆရာ/မမ်ားမွာလည္း မႏိုင္ဝန္ကိုထမ္းရျခင္း (ဆိုလိုသည္မွာ ဆရာ/မရွားပါးေသာေၾကာင့္ တေယာက္တည္း
ဘာသာရပ္မ်ားစြာကို သင္ၾကားေပးရျခင္း) ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္တြင္လည္း ယံုၾကည္မႈနည္းပါးလာပါသည္။ ဆရာ/မ
မ်ားကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်ာင္းသား/သူမ်ား၏ အရည္အခ်င္း နည္းပါးလာသည္ကိုလည္း သိ၍လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ လူငယ္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကိုလည္း ျပင္ပအလုပ္ဌာနမွ အသိအမွတ္ျပဳမႈနည္းလာျခင္း၊ ပညာရပ္ေပၚတြင္
ယံုၾကည္မႈအားနည္းလာျခင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစလာခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အထူးသျဖင့္ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ားတြင္
လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကို တန္ဖိုးထားမႈနည္းလာပါသည္။

သို႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္၏ဂုဏ္ေဆာင္အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိုလ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ယခုအခ်ိန္တြင္ က်ိန္း
ေသေပါက္  ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေနေသာ ရန္ကုန္စက္မူတကၠသိုလ္ (ၾကိဳ႕ကုန္း)ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္
စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္မ်ားမ်ားရရွိခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူမ်ားအား ပထမႏွစ္မွစ၍ ဆ႒မႏွစ္အထိတဆက္
တည္း ပညာသင္ၾကားေစျပီး အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔၊ ဗိႆုကာဘြဲ႔မ်ားကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆြတ္ခူးရရွိေစရန္  ပညာ
သင္္ၾကားျခင္းစနစ္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းကို ျပန္လည္ရရွိသင့္ျပီျဖစ္ပါသည္။ 

 သို႔ရာတြင္  လက္ရွိဖြင့္လွစ္ျပီးေသာ ေက်ာင္းမ်ားအား ပိတ္ပစ္ေစျခင္း မဟုတ္ဘဲ ထိုအရပ္ေဒသ ရွိ  ေက်ာင္းသား/သူမ်ား  ပညာသင္ၾကားရမည့္အျပင္  ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ႏိုင္ရန္တို႔အတြက္ ယခုလက္ရွိ စက္မူတကၠသိုလ္အသစ္မ်ား၏ အႀကီးအကဲမ်ား၊  ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ အႀကီးအကဲ မ်ားႏွင့္ အထက္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား လက္တြဲညီညာစြာျဖင့္ ( နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား ရွာေဖြ၍)  ပူေပါင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါရန္ အၾကံျပဳတင္ျပအပ္ပါသည္။ 

 ေက်ာင္းသားေပာာင္းတစ္ဦး