ခ်ီေဖြသုိ႔ ခရီးတစ္ေခါက္(သုိ႔မဟုတ္) ေမခကမ္းေပၚမႇ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ပုံရိပ္မ်ား

၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ မတ္လ ၆ ရက္ ျမစ္ႀကီးနားကထြက္ေတာ့ မြန္းလြဲ ၁ နာရီ။ ဗလမင္းထင္ တံတားေပၚက ေနၾကည့္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္။ မၾကည္လင္တာက ဧရာ၀တီျမစ္ေရ။ လက္ဖက္ရည္ေရာင္ ေပါက္ေနသည္။
ျမစ္ႀကီးနား ကန္ပုိက္တီ(လီဒုိလမ္း)က ေကာင္း လႇသည္။ ၂၁ မုိင္ေ၀းတဲ့ ၀ါေရႇာင္ဆည္ကုိ ခဏႏႇင့္ ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္းေတြက ကြန္ပ်ဴတာႏႇင့္ေျပာင္းလုိက္သလုိ ကြၽန္ေတာ္၀ါေရႇာင္မႇာ စာသင္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏႇစ္က မ်စ္ခ်ဳိး၊ ဖက္ခူးခဲ့တဲ့ေနရာေတြမႇာ ေရာ္ဘာျခံေတြ၊ သစ္ေမႊးေတြ၊ ေရမေနေတြ၊ ကြၽန္းေတြ၊ တ႐ုတ္ဂူေတြ၊ ငါးကန္ ေတြ။ ျမင္ကြင္းတစ္ဆုံး ေတာင္ကတုံး။ သဘာ၀ေတာေတာင္ေတြ ပကတိ မရႇိၾကေတာ့ၿပီ။ လီဒုိလမ္း ေဖာက္စဥ္က အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္တစ္ဦး၏ မႇတ္တမ္းကုိ ယေန႔လူငယ္ေတြ ဖတ္မိပါက ေၾကာက္ရမည့္အစား ရယ္ၾကမည္လားမသိ။

နန္းဦးရြာရႇိ တ႐ုတ္လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပး႐ုံးကုိ ေမချမစ္ကမ္းေဘးတြင္ ေတြ႔ရစဥ္။

မန္၀ိန္း လမ္းခြဲေရာက္ေတာ့ ခ်န္ယင္ကုိး ကုမၸဏီစုိက္ပ်ဳိးေရးကြင္းသုိ႔ ဟု ျမန္မာလုိ၊ တ႐ုတ္လုိ ေရးထားသည္။ နယ္ေမာ္ယန္ရြာမႇာ ညအိပ္လုိက္သည္။ မီးမရႇိ။ ဘုရားေက်ာင္းကလြဲရင္ သြပ္မုိးအိမ္ မရႇိသေလာက္။ ႐ုံးမုိး အိမ္ေတြ၊ တည္းခုိတဲ့ အိမ္ေပၚမႇာေတာ့ မီးဖုိႏႇင့္ အိမ္ေနာက္မႇာ ၀က္ျခံႏႇင့္ အဖီက ေလႇကားလုံေအာင္ ေဆာက္ထားသည္။ ပီဘိကခ်င္အိမ္။ ေကြၽးေတာ့ ေတာၾကက္သား၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္၊ မနည္း၀ါးရသည္။ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကည့္ေတာ့ အိမ္ရႇင္က ေလာေလာဆယ္ ေတာင္ယာခုတ္ေနသည္။ သစ္ေမႊးအပင္ ၁၀၀ ေလာက္ စုိက္ခ်င္သည္။ အရင္း အႏႇီး မရႇိ။ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြက ဧက ေထာင္ခ်ီ၊ အပင္သိန္းခ်ီ၍ လာစုိက္ၾကသည္။ တုိင္းရင္းသား ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ပေပ်ာက္ေအာင္ နည္းလမ္းေတြ ရႇာသင့္ၾကၿပီ။ ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းက ကေလးေတြ ကခ်င္စာအံသံကုိ သဲ့သဲ့ေလးၾကားေနရသည္။

အလုပ္သမားမ်ား ေနထုိင္ရာ တဲအိမ္မ်ားကုိ ေတြ႔ရစဥ္။

မတ္လ ၇ ရက္ အိပ္ရာထၿပီး အိမ္ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းထဲမႇာ မ်က္ႏႇာသစ္ရသည္။ ရြာကထြက္ေတာ့ ျမဴေတြ ဆုိင္းေနဆဲ။ ရြာေဘး လယ္ကြင္းေတြက ေခ်ာင္းႏႇင့္ ေျမာင္းႏႇင့္ ပနံရလႇသည္။ လမ္းမႇာ တ႐ုတ္ ငႇက္ေပ်ာသယ္ကား ေတြကုိ လမ္းေရႇာင္ေပးရသည္။ ေတာင္ေက်ာ္ေတာ့ မန္၀ိန္း ကြင္းျပင္ထဲေရာက္ၿပီ။ အရပ္ရႇစ္မ်က္ႏႇာမႇာ ပီေလာပီနံ စုိက္ခင္းေတြ၊ တ႐ုတ္ေတြက ဒီမႇာလာလုပ္ၿပီး သူတုိ႔ႏုိင္ငံမႇာ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႔ ထုတ္သည္။ မန္၀ိန္းေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ။ ေစ်းေလးက လူက်ဲက်ဲ။ ရႇမ္းေစ်းသည္က အမ်ားစု။ ဆြဲျခင္း မသုံးၾက။ ေနာက္လြယ္ပလုိင္း ကုိယ္စီ ႏႇင့္ လာ၀ယ္ၾကသည္။ ေစ်းေပါက္စ ဆုိေပမယ့္ ရႇမ္း၊ ကခ်င္၊ ဗမာ၊ ရခုိင္၊ တ႐ုတ္ အသံစုံေနသည္။ ပလတ္စတစ္ အမႈိက္ေတြလည္း ေရာင္စုံ။ ေစ်းမႇာ မုန္႔စားၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ မန္၀ိန္းကုိ ပီေလာပီနံႏႇင့္ ငႇက္ေပ်ာခင္းေတြ ၀ုိင္းထားသည္။ မ်က္စိတစ္ဆုံး။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏႇစ္ ျမင္ကြင္းႏႇင့္ေတာ့ လားလားမႇ မဆုိင္ေတာ့။ အရင္က ေတာအုပ္ႀကီး။ ယခု ဟင္းလင္းျပင္။ ပီေလာပီနံအခင္း ေဘးမႇာ ရခုိင္အလုပ္သမား တဲေတြ။ မုိးကားမုိး၊ ပလတ္စတစ္ကာ၊ ဂီရိ မုန္တုိင္းတုိက္တာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေရာက္သည္။ မန္၀ိန္းနယ္မႇာ အိမ္ေထာင္စု ၃၀၀ ေက်ာ္၊ လူဦးေရ ၂၀၀၀ ေက်ာ္၊ ၁၂ ႏႇစ္ေအာက္ ပညာ မသင္ရတဲ့ကေလး ၂၀၀ နီးပါး။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဓားေသြး၊ ေပါက္ျပားထမ္းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ဂီရိ မုန္တုိင္းက ဘ၀ထဲ၀င္ၿပီး ဘ၀မုန္တုိင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ေလာဆာၿပီးေတာ့ ဆီလီခူးရြာ။ ဆီလီခူးအေက်ာ္ ေတာင္ေပၚလမ္းကၾကည့္ရင္ ငႇက္ေပ်ာခင္းႀကီးေတြ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ။ တ႐ုတ္စုိက္ခင္းတဲ့။ နည္းတဲ့ ခ်ဳိင့္၀ႇမ္းကြင္းျပင္မဟုတ္ဘူး။ ဧကေထာင္ႀကီးဂဏန္း။ အရင္က ေတာအုပ္ႀကီး။ ယခုေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္။ အရင္က ဒီပတ္၀န္းက်င္မႇာ ေတာေကာင္သား အခ်ိန္မေရြး ရႏုိင္သည္။ ယခုေတာ့ မန္၀ိန္းေစ်းမႇာ ၾကက္လည္း ေမြးျမဴေရးၾကက္၊ ငါးလည္း ေမြးျမဴေရးငါး၊ သဘာ၀ရဲ႕ လက္ေဆာင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဆီလီခူးကေန ေမခကမ္းဘက္ကုိ အဆင္းခ်ည္း။ လိေမၼာ္ျခံေတြ၊ ၀ါးေတာေတြ၊ ျမဴခုိးေတြ၊ မန္၀ိန္းေရႇ႕ ေတာင္ႀကီးသုံးလုံးက မားမားမတ္မတ္ႀကီး။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြႏႇင့္ စကား၀ါပင္ေတြႏႇင့္ သစ္ခုတ္တဲ့ လမ္းေတြႏႇင့္ ဒဏ္ရာေတြႏႇင့္။
မန္ေဒါင္ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီ။ လူေတြ စည္ကားေနျပီး၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမႇ စက္သံေတြ ၾကားေနရသည္။ လိေမၼာ္ပင္ေတြကုိ ျခံစည္း႐ုိးမႇာ ပုံထားသည္။ ထင္းဆုိင္ဆုိင္ ထားသည္။ ေမခကမ္းေဘးက လိေမၼာ္ျခံေတြ ကုန္ၿပီတဲ့။ ကခ်င္ျပည္နယ္မႇာ မႇန္ေဒါင္လိေမၼာ္ မၾကားဖူးသူမရႇိ။ ရႇိခဲ့လွ်င္ နားမၾကားသူသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘူတာ၊ စက္ေလႇဆိပ္၊ ကားဂိတ္၊ ေစ်းတန္းေတြမႇာ ဘယ္ကထြက္တဲ့ လိေမၼာ္သီးပဲျဖစ္ျဖစ္ မန္ေဒါင္သီး ျဖစ္ကုန္သည္။ မန္ေဒါင္ လိေမၼာ္က အသီးလႇၿပီး အရသာ ခ်ဳိသည္။ အရည္ရႊမ္းသည္။ နာမည္ ေကာင္းရသည္။

ခ်ီေဖြၿမဳိ႕ရႇိ ေစ်းတန္းေလးကုိ ေတြ႔ရစဥ္။

မန္ေဒါင္ရြာၿပီးေတာ့ ခါ၀မ္ရြာ။ ေမခကမ္းဘက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လိေမၼာ္ျခံေပ်ာက္၊ လယ္ေတြေပ်ာက္။ ပကတိ ေက်ာက္စရစ္ပုံႀကီးေတြ၊ ကမ္းပါးႀကီးေတြ၊ ဘက္ဖုိးေတြ၊ ေျမသယ္ကားႀကီး၊ ငယ္ေတြ၊ ကမ္းပါးႀကီးေတြက ကမၻာ့ေျမလႊာကုိ သ႐ုပ္ျပေနသည္။ ႏုန္းတင္ေျမႏုက ၁၅ ေတာင္ေလာက္ ျမင့္ေနသည္။ ယခုမႇ မန္ေဒါင္လိေမၼာ္သီး ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းမႇန္းသိရေတာ့သည္။ ႏုန္း တင္ေျမႏုေအာက္မႇာ ေရႊပါတဲ့ ေက်ာက္။ အ၀ါ တစ္ထပ္၊ အနီတစ္ ထပ္၊ သုံးထပ္ကိတ္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ေအာက္ႏႇစ္လႊာကုိ ဘက္ဖုိးႏႇင့္ က်ဳံးကားေပၚတင္။ ျမစ္ေဘးမႇာ ေမွ်ာတုိက္။ ေက်ာက္ခဲကုိ ျမစ္ထဲပစ္။ ပစ္တဲ့ေက်ာက္ခဲေတြက ေမချမစ္ကုိ ကန္႔လန္႔ႀကီးပုံေနသည္။ ေမချမစ္ႀကီး သယံဇာတ က်ိန္စာသင့္ေနၿပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘးဆင္းသြားေတာ့ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ဦးေလာက္ ေရႊက်င္တဲ့ အင္၀ုိင္းေလးေတြေဘးခ်ၿပီး တ႐ုတ္ ေမွ်ာစင္ေဘးမႇာ စကားေကာင္းေန တာ ေတြ႔ရသည္။ ေမ်ာပစ္စာကုိ လာက်င္တာ။ 
ေမ်ာတုိက္ၿပီး ထြက္တဲ့ေရက ရႊံ႕ရည္အႏႇစ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေရ ေနာက္တာ ဘာမွ်မဆန္းၿပီ။ မန္ေဒါင္ဘက္စုန္လာေတာ့ ဘက္ဖုိးသုံးစီးက လိေမၼာ္ျခံကမ္းပါးကုိ ၿဖိဳခ်ေနသည္။ ၀ယ္ထားၿပီးတဲ့။ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္က တစ္ဧကက်ပ္သိန္း ၂၀။ ဒီႏႇစ္ေတာ့ တစ္ဧက က်ပ္သိန္း ၄၀/၅၀။ ကမ္းပါးေပၚတက္ေတာ့ သတၲဳတြင္း ၀န္ႀကီးဌာန အမႇတ္ ၂ သတၲဳတြင္းလုပ္ငန္းႏႇင့္ ---- ကုမၸဏီလီမိတက္။ မန္ေဒါင္လုပ္ကြက္၊ ခြင့္ျပဳမိန္႔ (၀၂၅၃/၂၀၀၉)ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေရးထားတာ ျမန္မာလုိခ်ည္း။ လုပ္ေနတာေတြက တ႐ုတ္ အမ်ားခ်ည္း။
ခါ၀မ္ၿပီးေတာ့ ရႇေငၚဘက္ကုိ ဆက္လာခဲ့သည္။ သာသနာပုိင္ေျမ၊ မက်ဴးေက်ာ္ရ၊ ပုံ/ဆရာေတာ္ ဆုိင္းဘုတ္လည္း တဲေတြၾကားမႇာ ေတြ႔ရသည္။ ေရႊတူးတဲ့ ကမ္းပါးႀကီးေတြက စာသင္ေက်ာင္းေဘး၊ ဘုရားေက်ာင္းေဘး၊ ရြာျခံစည္း႐ုိးေဘး ေရာက္ေနသည္။ ကားလမ္းက ျမစ္ ေဘးပတ္ၿပီး ေဖာက္ထားေတာ့ ျမစ္ေရျပင္ကုိ အေပၚစီးက ျမင္ေနရသည္။ ေရႊက်င္လုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ေက်ာက္ပုံႀကီးေတြ၊ မုန္က်င္းေတြ၊ ျမစ္ထဲက ေရႊေဖာင္ေတြ၊ ျမစ္ကမ္းကုိ ထုိးထြက္ေနတဲ့ ဆီေလႇာင္ကန္ေတြ၊ ဘက္ဖုိးေတြ ေျမသယ္ကားႀကီးေတြ၊ လက္လုပ္ လက္စား၊ တဲတန္းေတြ စုံေနသည္။ ရႇေငၚကုိ လြန္ေတာ့ ကြန္ကရစ္တံတားႀကီးက မုိင္းထိ၍ သုံးပုိင္း က်ဳိးေနသည္။ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီး ကူးရသည္။ လမ္းက မေကာင္းေတာ့ ၅၉ မုိင္ေရာက္ေတာ့ ေမခႀကိဳးတံတားႀကီးက အေပၚႀကိဳးႏႇစ္ေခ်ာင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေအာက္ႀကိဳးႏႇစ္စက ျမစ္ထဲေရာက္ေနသည္။ သံေယာဇဥ္ကုိ ႀကိဳးျဖင့္ ခုိင္းႏႈိင္းၾကလွ်င္ ...။

ျမစ္ေအာက္က စက္သံေတြ ညံေနသည္။ လမ္းလည္း ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ေက်ာက္စီ ေျမပဲယုိလမ္း။ တစ္ရြာႏႇင့္တစ္ရြာ ေျခာက္မုိင္ေလာက္ ေ၀းသည္။ ေရႊေမႇာ္ တစ္ေမႇာ္ႏႇင့္ တစ္ေမႇာ္ ႏႇစ္မုိင္မွ် ေ၀းခ်င္။

ရႇမ္းေက်ာ္ေရာက္ေတာ့ ဥကၠ႒အိမ္မႇာ တည္းသည္။ ဥကၠ႒မရႇိ။ ေရႊက်င္သြားသည္။ အေမကခ်င္အဖြားႀကီးက အသက္ ၇၀ နီးေနၿပီ။ အေတြ႔အၾကံဳ စုံလႇသည္။ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ ပုံရိပ္ေဟာင္းကုိ ႐ုိးတုိးရိပ္တိတ္ ျမင္ရသည္။ အေဖက အသတ္ခံရ။ေယာက်္ားက မုိင္းမိေသသည္။ သူ႔ေျမးငယ္ေတြကုိ ပုံျပင္ေျပာျပၿပီး အိပ္ရာ၀င္သည္။

ေရႊတူးတဲ့ ကမ္းပါးႀကီးေတြက စာသင္ေက်ာင္းေဘး၊ ဘုရားေက်ာင္းေဘး၊ ရြာျခံစည္း႐ုိးေဘး ေရာက္ေနသည္။ ကားလမ္းက ျမစ္ေဘးပတ္ၿပီး ေဖာက္ထားေတာ့ ျမစ္ေရျပင္ကုိ အေပၚစီးကျမင္ေနရသည္။ ေရႊက်င္လုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ေက်ာက္ပုံႀကီးေတြ၊ မုန္က်င္းေတြ၊ ျမစ္ထဲက ေရႊေဖာင္ေတြ၊ ျမစ္ကမ္းကုိ ထုိးထြက္ေနတဲ့ ဆီေလႇာင္ကန္ေတြ၊ ဘက္ဖုိးေတြ၊ ေျမသယ္ကားႀကီးေတြ၊ လက္လုပ္လက္စား၊ တဲတန္းေတြ ...

မတ္လ ၈ ရက္ မနက္ထေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ေအးျမ စိမ္းစုိေနသည္။ ေရကလည္း ေတာင္က်ေခ်ာင္းကုိ ပိတ္ၿပီး တစ္ရြာလုံးကုိ ပုိက္ႏႇင့္သြယ္ထားသည္။ သဘာ၀ရဲ႕ လက္ေဆာင္ေတြ။ ေတာအထပ္ထပ္၊ ေတာင္အထပ္ထပ္၊ ျမစ္ေရစီးသံ၊ ေက်းငႇက္သံ၊ ျမဴေတြဆုိင္းၿပီး လြမ္းစရာ ေကာင္းေနသည္။ ခ်ီေဖြမႇ သြယ္တန္းလာတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးတုိင္ ႀကီးေတြက ေတာင္ေစာင္းမႇာ ကန္႔လန္႔။ ခဏၾကာေတာ့ ေတာင္ေအာက္ ေရႊေမႇာ္မႇ စက္သံေတြ တဒုန္းဒုန္း ၾကားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ီေဖြကုိ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေက်းငႇက္သံကုိ ယဲ့ယဲ့သာၾကားရၿပီး စက္ သံေတြ ဆူေနသည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရြာငယ္ေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ေနေသးသည္။ ရြာႀကီးမႇ ၁၀/၁၅ အိမ္။ နန္းဦးေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္လွ်ပ္စစ္႐ုံးကုိ ျမစ္ကမ္းေဘးမႇာ ထီးထီးႀကီး ေတြ႔ရသည္။ ခ်ီေဖြ၀င္ေတာ့ ေမခတံတားက်ဳိးႀကီးက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ဟုိဘက္ကမ္းမႇာ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း။ ဒီဘက္ကမ္းမႇာ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္း၊ စိတ္ထဲမႇာ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္။ ၿမိဳ႕က ေပါက္စေလး။ ေတာင္တန္းႀကီးေတြက ၿမိဳ႕ကုိ ခါးေစာင္းတင္ထား သလုိ။ ပတ္ပတ္လည္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္ယာေတြ၊ ေလႇကားထစ္လယ္ေတြ။ ကခ်င္ျပည္နယ္မႇာ ေလႇကားထစ္ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္တာ ဒီတစ္ေနရာသာ ေတြ႔ဖူးေသးသည္။ ၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ ေတာင္စြယ္မႇာ ေစတီ တည္ၿပီးစ တစ္ဆူ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမႇာ တစ္ဆူတည္း။ ၀န္ထမ္းေတြ လုပ္အားေပးေနသည္။ေတာင္ေအာက္မႇာ တံတားေဆာက္ေနသည္။ ဆုိင္းဘုတ္က တ႐ုတ္လုိခ်ည္း ေရးထားေတာ့ ဘာမွ် နားမလည္။ ညေန ထမင္းဆုိင္ ၀င္ေတာ့ ေတာေကာင္သား စားခ်င္သည္ႏႇင့္ ဘာအသားရလဲေမးေတာ့ ေတာေကာင္သားမေျပာနဲ႔ ေတာၾကက္သားေတာင္ မလြယ္ေတာ့တဲ့။ ဆရာေရ ... ေတာေကာင္ေတြက တ႐ုတ္ျပည္က အရႇင္ေရာ၊ အေသေရာ ေစ်းေကာင္း ေပး၀ယ္ၾကေတာ့ ဖမ္းတဲ့ မုဆုိးေတြလည္း တစ္ေယာက္ကုိ တ႐ုတ္လုပ္တဲ့ ကုိင္းေတြ ၂၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ေထာင္ဖမ္းေတာ့တာ။ ၀ံတုိ႔၊ ေတာင္ဆိတ္တုိ႔ ဆုိရင္ သိန္းဆယ္ ဂဏန္း၊ က်ားဆုိရင္ ရာႀကီးဂဏန္း ရႇိခဲ့တာ။ ယခုေတာ့ ေျပာင္ၿပီတဲ့။ ထမင္းဆုိင္က လူစုံသည္။ ကုမၸဏီက တ႐ုတ္၊ကုန္ပုိ႔တဲ့ တ႐ုတ္ေတြလည္း ပါသည္။ ကုမၸဏီ ျမန္မာအလုပ္သမား၊ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ပါသည္။ ေငြရႇင္းေတာ့ တ႐ုတ္ေငြ၊ ျမန္မာေငြ ရႇင္းၾကသည္။ ကုမၸဏီ အလုပ္သမားေတြက တ႐ုတ္ေငြႏႇင့္ လစာရသည္။ လမ္းေဘးမႇာ အိမ္အသစ္ေတြ အစီအရီ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ နယ္စပ္က လီဆူးေတြ ေျပာင္းလာၾကတာ။ မူရင္းလေ၀ၚေတြက အိမ္ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။ ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့ နတ္ႏြယ္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္း၊ ျမတ္ေ၀တုိးရဲ႕ သာခ်င္းတုိ႔ လေ၀ၚေျမ၊ ဦးအယ္လ္ဂုိး စာတမ္းေတြ၊ ဘႀကီးအုန္းရဲ႕ စကားေတြ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာမႇတ္တမ္းထဲက ဧရာ၀တီျမစ္ေရ။
မတ္လ ၉ ရက္ မနက္ အိပ္ရာထေတာ့ မုိးကအုံဖြဲဖြဲ။ ေစ်းေရာက္သြားသည္။ ေတာေစ်းေလးလုိပါပဲ။ ေပ ၆၀၀ ေလာက္ရႇည္တဲ့ လမ္းေဘး ၀ဲယာေလးမႇာ ေရာင္းၾကသည္။ ေဒသထြက္က ပိန္းဥ၊ ေရႊဖ႐ုံ၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ငါးက်ပ္တင္ေျခာက္ သုံးေလးေကာင္။ ပန္း၊ မုန္လာထုပ္၊ ခရမ္းသီးေတြက ၀ုိင္းေမာ္ကကားႏႇင့္ လာသည္။ အာလူး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္ဥ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏႇင့္ တျခားစားေသာက္ကုန္ေတြက တ႐ုတ္က လာသည္။ ငါး၊ ၾကက္ေတြက ေအာက္ျမန္မာျပည္က လာသည္။ ေစ်းလည္ၿပီး ျပန္ခါနီးမႇ ဒီၿမိဳ႕ နားမႇာေတာ့ ေရႊမလုပ္ၾကဘူးလုိ႔ ေျပာ ေတာ့ အရင္တုန္းကလုပ္တာ အခု ေျပာင္းသြားၿပီတဲ့။ ခ်ီေဖြမႇျပန္လာၿပီး ရႇေငၚမႇာ ညအိပ္သည္။ တစ္ညလုံး စက္သံေတြ ဆူေနသည္။
နံနက္ ၇ နာရီမႇာ  ျမစ္ႀကီးနား ကုိ ျပန္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ တ႐ုတ္လုပ္ကြက္ ေရႊေမႇာ္မႇ စက္သံမ်ားကုိ ၾကားေနမိဆဲပင္။

Written by ထြန္းလင္းေအာင္
EMG