သံုးဖန္လႇေတာင္သမန္ရဟတ္ ဘယ္သူေတြရပ္ပစ္သလဲ

ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲလ္အေၾကာင္း စာတစ္အုပ္ေရးဖို႔ ေရာက္လာတာလို႔ သိရတယ္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ အျပံဳး

အေတာ္ၾကာေအာင္ေနၿပီး သူသိခ်င္တာေတြေမး၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ လုပ္ပါတယ္။ သူက ညေနကားနဲ႔ မႏၲေလးသြားမႇာပါ။ ၿပီးရင္ ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲလ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကသာဘက္ထိသြားမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ႏႇစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ သူျပန္လာၿပီး နက္ ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကသာထိေရာက္ေအာင္ သေဘၤာစီးသြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ေနပံုရတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က သိပ္လႇတာပဲလို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာရင္း ေတြ႔သမွ် ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိင္းက ျပံဳးေနၾကတာကိုလည္း သိပ္ သေဘာက်တယ္။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသရတယ္လို႔လည္း ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမႇာ ေတာ္ေတာ္ေလး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာတစ္ခုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ခါနီးမႇာ ဖြင့္ဟသြားတယ္။
ဖုန္တလံုးလံုးနဲ႔ လႇည္းတစ္စီး

ဘာကိုမေက်နပ္တာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးထဲက ခရီးသြားလမ္းညႊန္စာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကိုျပတယ္။ ဦးပိန္တံတားႀကီးရဲ႕ေအာက္က ဖုန္တလံုးလံုးၾကားမႇာ လႇည္းတစ္စီးေမာင္းသြားတဲ့ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ မဲနယ္လိုျပာေနတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မႇာ တလိပ္လိပ္တက္ေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ အေသာ့ႏႇင္ေနတဲ့ ႏြားလႇည္းေလးဟာ ဓာတ္ပံုထဲမႇာေတာ့ လႇခ်င္တုိင္းလႇေနတယ္။ ၀ါဂြမ္းလိုေဖြးေနတဲ့ အျဖဴေရာင္တိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ေျမျပင္ကတက္သြား တဲ့ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ထိစပ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး 'မိုးထိေအာင္ေလႇခါးေထာင္'ဆိုတဲ့ စကားစေလးကို သတိရလိုက္မိတယ္။
လိမ္ညာၿပီးေၾကာ္ျငာသလို

ဓာတ္ပံုထဲက႐ႈခင္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ ဓာတ္ပံုနဲ႔ဗီဒီယိုေတြအမ်ားႀကီး ႐ိုက္ယူသြားခ်င္လို႔သြားခဲ့တာ ေရေတြျပည့္ေနတဲ့ ေတာင္သမန္ကန္ႀကီးကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ သြားရက်ဳိးမနပ္တဲ့အေၾကာင္း ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္နဲ႔ သူေျပာလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ျဖစ္ေနပါေတာ့ တယ္။ ဒါဟာ လိမ္ညာၿပီးေၾကာ္ျငာသလို ျဖစ္မေနဘူးလားလို႔လည္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ သူျပတဲ့ 'လမ္းညႊန္' စာအုပ္ထဲကဓာတ္ပံုဟာ ႏႇစ္အေတာ္ၾကာၾကာက ႐ိုက္ယူထားတဲ့ပံုျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း အခုအခါေတာင္သမန္အင္းဟာ တစ္ႏႇစ္ပတ္လံုးေရ ေတြရႇိေနတဲ့ကန္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကိုရႇင္းျပလိုက္တယ္။
ကယ္ၾကပါဦးတဲ့
သူနဲ႔ ေတာင္သမန္အေၾကာင္းေျပာၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မႇာ ကလ်ာမဂၢဇင္းက ဆရာမေဒၚကလ်ာက စာေလးတစ္ေစာင္ေရးပို႔လိုက္လို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတာင္သမန္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာမကစာထဲမႇာ မတ္လထုတ္ ကလ်ာကဆရာမရဲ႕ 'ကယ္ၾကပါဦး' ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေတာင္ သမန္ကို၀ိုင္းၿပီးကယ္ၾကပါဦးလို႔ တပ္ကူေတာင္းထားပါတယ္။ ဆရာမဆီက စာေရာက္မလာခင္ကတည္းက ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေတာင္သမန္ဆိုတာ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရႇိတဲ့ေနရာမို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနရာတကာ စီးပြားေရးအဓိကလုပ္ေနၾကတဲ့လူသားမ်ားရဲ႕ မုိက္မဲစြာေလာဘေဇာတိုက္မႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ေတြျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ ပ်က္စီးခ်င္တိုင္း ပ်က္စီးတာေတြကို ေတြးမိလို႔ပါ။
၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ေသဆံုးျခင္း

အမ်ဳိးသားေတြအေမြအႏႇစ္ျဖစ္တဲ့ အင္းေလးကန္ႀကီးတစ္ႏႇစ္ထက္ တစ္ႏႇစ္ပိုၿပီး 'ေကာ' လာေနတဲ့အတြက္ အင္းေလးကန္ကယ္တင္ေရးကို အပူတျပင္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကရတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာကေတာင္ ၀ိုင္းၿပီးကူညီေန ရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ။ ဒု႒၀တီ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ပန္းေလာင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးထဲက ေဇာ္ဂ်ီျမစ္၊ ပန္းေလာင္ျမစ္တို႔ဆိုရင္ ဒီေခတ္မႏၲေလးကလူငယ္ေတြ ဘယ္ေနရာမႇာရႇိမႇန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ဘူး။ စမုန္ျမစ္၊ စမာျမစ္တို႔ဆို ၾကားေတာင္မၾကားဖူး ၾကေတာ့ဘူး။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမႇာလည္း အတူတူပါပဲ။ မႏႇစ္ေလာက္က ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္မႇာ စာေရးဆရာေမာင္သာခ်ဳိေရးခဲ့တဲ့ '၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ေသဆံုးျခင္း' ဆိုတဲ့သတင္းေဆာင္းပါးေလးကို ရင္နာစြာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမႇတ္မိေနတယ္။
မဆိုင္သလိုေနခဲ့ၾက

ေမာင္သာခ်ဳိတို႔ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႕ကိုလာတဲ့အခါ ၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ကို ေလႇနဲ႔ျဖတ္ကူးရတယ္။ အခုေတာ့ လႇည္းနဲ႔ ျဖတ္ကူးေနရၿပီလို႔ ေရးထားတယ္။ ေနာက္သိပ္မၾကာဘူး ဂ်ာနယ္ေတြထဲမႇာ ပန္းလိႈင္ျမစ္လည္း ေကာေနၿပီ။ ေႏြအခါဆို လႇည္းနဲ႔ျဖတ္ ေမာင္းလို႔ရေနၿပီလို႔ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ မေန႔က ဂ်ာနယ္ထဲမႇာလည္း ေသာင္ေတြေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းနဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဘက္မႇာ သေဘၤာေတြ သတိထားခုတ္ေမာင္းေနရတယ္လို႔ ဖတ္လိုက္မိေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ ေလး၊ ငါးႏႇစ္၊ အႏႇစ္ႏႇစ္ဆယ္ေလာက္ကတည္းက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက သတိေပးႏိႈးေဆာ္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ေနၾကေပမယ့္ လူေတြက ကိုယ့္ဆီမႇာ သိသိသာသာ မထိခိုက္ေသးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေပါ့ေပါ့ပဲ သေဘာထားခဲ့ၾကတယ္။
အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြား

သတိထားရေကာင္းမႇန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြားၿပီ။ ၀ါးဘေလာက္ေသာက္တို႔ ပန္းလိႈင္တို႔လို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အင္းေလးကန္ႀကီးလည္း ကယ္လို႔ရပါဦးေတာ့မလား။ ဧရာ၀တီတို႔၊ ခ်င္းတြင္းတို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္ရႇိေန ၿပီဆိုေတာ့ အင္းေလးအတြက္ ရင္ေလးေနမိတယ္။ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပျဖစ္ထြန္းမႈေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြအတြက္ ေလ႐ႈဖို႔ေတာင္ အခက္အခဲ ရႇိလာတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမႇာက ဓာတ္ဆီနံ႔၊ ဒီဇယ္နံ႔ေတြ အေညႇာ္ေပါင္းစံု အနံ႔ေတြနဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ မ႐ႈရဘူး။ ညစ္ညမ္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မႇာ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကုန္း႐ုန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အနားယူအပန္းေျဖဖို႔ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။
ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြခူးရတာ

ေရႇးက မႏၲေလးမႇာဆိုရင္ အပန္းေျဖစရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ရန္ကင္းေတာင္၊ ေရတံခြန္ေတာင္၊ သမခင္မေတာင္တုိ႔ဘက္သြားရင္လည္း ေတာင္တန္းေတြေတာ အုပ္ေတြနဲ႔ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြ လိုက္ခူးရတာ ကိုက ေပ်ာ္စရာ။ ဆည္ ေတာ္ႀကီးတို႔၊ ဆည္ေတာ္ေလးတို႔ဘက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ေရခ်ဳိးရတာလည္း ေႏြအခါဆို သိပ္အရသာရႇိတယ္။ ေရႊစာရံဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ သြားရသလို သရက္ပင္အုပ္ေတြက ေနေပ်ာက္မထိုးဘူး။ သားေကာင္ေတြ ေတြ႔တတ္လို႔ လူအုပ္ေတာင့္မႇသြားရဲတယ္။ နားေဋာင္းက်ေခ်ာင္းေရကလည္း ေတာင္ေပၚက စီးဆင္းလာတာဆိုေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတာ။
ေအးလည္းေအး သန္႔လည္းသန္႔
ေတာင္သမန္ကေတာ့ သြားေရးလာေရး အလြယ္ကူဆံုးမုိ႔ လူသူအေရာက္အေပါက္ အမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္။ ဥပုသ္ေန႔ေတြဆို မိသားစုေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သူေတြနဲ႔ ေႏြမိုးေဆာင္းျပတ္တယ္မရႇိဘူး။ ေတာင္သမန္က သံုးရာသီလံုး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေႏြ မႇာလည္း ေႏြမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ကိုင္းခင္း၊ ယာခင္းေတြထဲဆင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးခ်ဳိးၾက၊ ၾကံခ်ဳိးၾက၊ သခြားသီးဆြတ္ၾကနဲ႔ ေနရာတိုင္း လူေတြတ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ ခုေခတ္လိုစားေသာက္ဆိုင္ေတြ မရႇိေတာ့ ကိုင္းထဲယာထဲကပဲ ရႇာေဖြစားေသာက္ၾကရတယ္။ ပူတယ္ေလဆယ္ေနကဲလို႔ဆိုရတဲ့ အညာေႏြျဖစ္ေပမယ့္ မယ္ဇယ္ပင္ေတြၾကား ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလကေတာ့ ေအးလည္းေအးတယ္။ သန္႔လည္း သန္႔တယ္။ အေမာေျပသြားေစတယ္။
ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္

မိုးက်ေတာ့ေရအျပည့္နဲ႔ အင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလဆိုေတာ့ ရင္ထဲအထိကို ေအးျမသြားရတယ္။ အင္းထဲမႇာ ေလႇစီးၿပီးျမဴးၾကတယ္။ ငါးဖမ္းေရာင္းသူေတြဆီက ငါး၀ယ္ၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကင္စားရတဲ့ အရသာကလည္း ဘာနဲ႔မႇမလဲႏိုင္ ေအာင္ေကာင္းတာ။ ေဆာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ကန္ေရျပင္ထက္က ျမဴႏႇင္းျပယ္စျမင္ကြင္းက ၾကည့္မ၀ေအာင္ကို လႇတာျဖစ္တယ္။ ေနထြက္ျပဴစ တံတားေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာင္းဖို႔ထြက္လာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း သည္ဆီက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္သည္ဆီက ဘယာေၾကာ္တို႔ကလည္း မေမ့ႏိုင္စရာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚသား ဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းတုိ႔၊ ဆရာမေဒၚကလ်ာတို႔ဆို ရင္ ေတာင္သမန္ကို ခ်စ္ၾကလြန္းလို႔ ညအိပ္ညေန ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေနၿပီးကို  စာေတြေရးၾကတယ္။

သတိထားရေကာင္းမႇန္းသိတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားၿပီ။ ၀ါးဘေလာက္ေသာက္တို႔ ပန္းလိႈင္တို႔လို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အင္းေလးကန္ႀကီးလည္း ကယ္လို႔ရပါဦးေတာ့မလား။ ဧရာ၀တီတို႔၊ ခ်င္းတြင္းတို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္ရႇိေနၿပီဆိုေတာ့ ...

သံုးဖန္လႇမဟုတ္ေတာ့
အခုေတာ့ ေတာင္သမန္လည္း နဂိုရည္ပ်က္ယြင္းခဲ့ၿပီ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ျမတ္မိႈင္းေရးခဲ့သလို 'သံုးဖန္လႇ' မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူသားမ်ားရဲ႕ အသိၪာဏ္ကင္းမဲ့မႈေၾကာင့္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သြားၿပီ။ ဆရာမေဒၚကလ်ာ မခ်ိတင္ကဲ ေရးထားတာကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။'ယခုအခ်ိန္မႇာျဖင့္ ေတာင္သမန္သည္ သစၥာမဲ့ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္သမန္ေရတိုးျခင္း၊ ဧရာ၀တီဆီအထိေရ ဆင္းျခင္းစေသာ လည္ပတ္မႈမ်ား လံုး၀မရႇိေတာ့ပါ။ ငါးေမြးျမဴေရး လုပ္ရန္အတြက္ ေရ၀င္ေရထြက္ျခင္းမ်ားကို လံုး၀ပိတ္ဆို႔ ကာရန္ထားလုိက္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ေရေသကန္ႀကီးျဖစ္သြားခဲ့ရပါၿပီ။ ေရမစီးႏိုင္ေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ရႇိသမွ်အမိႈက္မ်ားအားလံုး ဤေရထဲမႇာ၀င္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေရညစ္ညမ္းမႈႀကီးက ဆိုးသြမ္းလြန္းလႇပါဘိ။'
ျခင္ေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္

'ေရေသျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမႇျခင္ေထာင္ေထာင္၍ မအိပ္ရေသာ ေတာင္သမန္အနီးမႇ အေဆာက္အအံုအားလံုးတြင္ ျခင္ေတြက သပ္ခ်လို႔ရေအာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ရစရာမရႇိေအာင္ ျခင္ကိုက္ဖုမ်ားႏႇင့္ နပမ္းလံုး ခဲ့ရပါသည္' ဆရာမေဒၚကလ်ာေရးသလုိေရ ေသျဖစ္သြားေတာ့ ေရသိုးနံ႔ ညႇီစို႔စို႔ႀကီးက ေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းလႇပါတယ္။ ဆရာမေဒၚကလ်ာက ေနာက္ဆံုးမႇာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကျပည္သူေတြ ဧရာ၀တီကို ၀ိုင္းၿပီးကယ္တင္ခဲ့ၾကသလို ေတာင္သမန္ကိုလည္း ကယ္ၾကပါဦးလို႔ ရင္ကြဲနာနဲ႔ သံကုန္ဟစ္ထားရႇာပါတယ္။
ေသသူကို ရႇင္သူတရ
ေတာင္သမန္သားတို႔ရင္ထဲက
သံုးဖန္လႇရဟတ္
ဘယ္သူေတြရပ္ပစ္ႏုိင္မတုန္း။

ကဗ်ာဆရာေမာင္ျမတ္မိႈင္းတစ္ေယာက္ သူျမတ္ႏိုးလႇတဲ့ သုံးဖန္လႇေတာင္သမန္ကို အခုအခ်ိန္မႇာ ျမင္ေတြ႔မသြားရတဲ့အတြက္ ကံေကာင္းသြားတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ပဲ ေသသူကို ရႇင္သူက တရတယ္ ဆိုတဲ့စကား ျဖစ္ေပၚလာရတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မည္း စီးပြားေရးသမားေတြက ေလာဘေဇာတိုက္ၿပီး ေတာင္သမန္ရဲ႕ သံုးဖန္လႇရဟတ္ကို ဇြတ္အတင္းႀကီး ရပ္ပစ္လိုက္ၾကၿပီေလ။
Written by လူထုစိန္၀င္း  -   EMG