တံခါးေဟာင္းႀကီးရဲ႕ တကြၽိကြၽိျမည္သံ

အခုတစ္ေလာ စာေပေဟာေျပာပြဲအခ်ိဳ႕ လိုက္ေဟာရင္း ဟသၤာတ ဇလြန္စာေပ ခရီးမွာ ဆရာဦးေအာင္သင္းနဲ႕ ျပန္ဆုံခဲ့တယ္ဗ်။ အင္မတန္ အေဟာအေျပာ ေကာင္းတဲ့ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္အလုပ္ ေတြနဲ႕ပဲ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး ရသစာေပ မေရးရေကာင္းလားလို႕ တပ်စ္ ေတာက္ေတာက္ ေ၀ဖန္တာကို လွိမ့္ၿပီး ခံခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႕ အတူ ခရီးသြားရင္း  လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က စာေပ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ ဆရာေအာင္သင္း ေျပာျပခဲ့တဲ့့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ျပန္ၿပီး သတိရေနမိတယ္ဗ်။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါး
    အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ အႏွစ္ခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံျခားသား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ ေတြ႕ရွိသြားခဲ့ပံုအေၾကာင္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီစာေရးဆရာရဲ႕အိမ္က တံခါးမႀကီးဟာ ႏွစ္ေတြၾကာ ရာသီဥတုက တိုက္စားေတာ့ တံခါးေပါက္နဲ႔ အံက်မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္ကို ထြက္တိုင္း အျပင္က ျပန္လာတိုင္း အိမ္ထဲ၀င္တဲ့အခါ အဲဒီတံခါးမႀကီးဟာ အားနဲ႔မၿပီး ဖြင့္မွရတယ္။ ဒါေတာင္ တကြၽိကြၽိနဲ႔ အသံမ်ိဳးစံုက ျမည္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီ။ စာေရးဆရာတို႔ တစ္အိမ္သားလံုးဟာ အဲဒီတံခါးႀကီးရဲ႕ တကြၽိကြၽိ ျမည္သံနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ယဥ္ပါးေနၾကၿပီ။

တကြၽိကြၽိကို လြမ္းသလိုလို
    တစ္ေန႔ေတာ့ စာေရးဆရာဟာ ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့ ခရီးရွည္တစ္ခု ထြက္သြားတယ္။ ခရီးက ျပန္ေရာက္လာၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ဖို႔ အဲဒီတံခါးမႀကီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ တံခါးက ကြၽိကြၽိမျမည္ေတာ့ဘူး။ ေလွ်ာခနဲ အသာေလးပြင့္သြားတယ္။ အဲဒီ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳမွာေတာ့ စာေရးဆရာ ဟာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ ေတြမွာလည္း တံခါးက ဖြင့္လိုက္တိုင္း အဲသလိုပဲ အလြယ္တကူ ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ပြင့္သြားတဲ့အေပၚ စာေရးဆရာက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သလို ခံစားလာရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ တံခါးပြင့္တိုင္း အရင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါးလာခဲ့သလိုပဲ တကြၽိကြၽိျမည္ၿပီးမွ ပြင့္သြားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို လြမ္းဆြတ္သလိုလို ခံစားေနရတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ပြင့္လုိက္တာနဲ႔ တံခါးက ဘာသံမွ မၾကားဘဲ ေလွ်ာခနဲ အလြယ္တကူပြင့္သြားတဲ့အေပၚ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႔မွာအျပစ္ရွိသလိုလုိ ဘာလိုလို ခံစားေနရတယ္။

အေဟာင္းဆြဲငင္မႈက ရုန္းထြက္ဖို႕
    အဲဒီစာေရးဆရာဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲသလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရ သလဲ ဆိုတာကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေဟာင္းမွာ ေခါက္႐ိုးက်ိဳး အ႐ိုးစဲြေနၾကတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ သဘာ၀တစ္ခု၊ ]အသစ္}က လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ခက္ခဲတဲ့ ]အေဟာင္း}ရဲ႕ ဆဲြငင္မႈထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခက္ခဲေလ့ရွိၾကတဲ့ သဘာ၀တစ္ခုအေၾကာင္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားခဲ့တယ္လို႔  ေဟာေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
    အခုဆိုရင္ ခရစ္ႏွစ္ ျပကၡဒိန္အရ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကူး သြားခဲ့ၿပီဗ်ာ။ မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္သံုးသပ္္တဲ့ အလုပ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါမ်ိဳးမွ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး သတ္မွတ္မထားေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြဟာ ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေဟာင္း အကုန္ ႏွစ္သစ္အစမွာ လုပ္ေလ့ရွိၾကတာျဖစ္တယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္သစ္တစ္ခုအေရာက္မွာ အဲဒီအလုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ အေလးအနက္ ထားၿပီး လုပ္ေလ့ရွိၾကတာျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခုလို ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရပ္တန္႔စစ္ေဆးတဲ့ အလုပ္ကို ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ပိုေပးၿပီးလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ခ်စ္စြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ မ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္သူအားလံုးလည္း အဲသလို လုပ္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဗ်ာ။

သံသယနဲ႕ မနာလိုမႈ
    ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြဟာ သံသယနဲ႔ မနာလိုမႈအားႀကီးတယ္လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္တာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစကားဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္တာ မွန္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တိုင္းျပည္ကို  ဘယ္ေလာက္အထိ  ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ အရည္အေသြး ဘယ္ေလာက္ ထူးခြၽန္ ထက္ျမက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္႐ိုးသားျဖဴစင္၊ အာဃာတ၊ မာန္မာန ကင္းစင္တယ္ဆိုတဲ့ အမ်ားလက္ခံထားၾကၿပီးသား ေလးစား ခ်က္ေတြအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အဲဒီစကားဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေသအခ်ာ အေလးထား ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရမယ့္ စကားျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆတယ္ဗ်ာ။

ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
    အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီေရးဦးတည္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို စတင္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ရာစုတစ္၀က္နီးပါးကာလအတြင္း ဒီလိုျမင္ရတာ (တစ္နည္း) ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အခုေလာက္ ခိုင္ခိုင္ မာမာ ေတာက္ပ လင္းလက္ေနတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆိုခ်င္တယ္ဗ်။

လြတ္လပ္စြာသံသယျဖစ္ခြင့္
    သမိုင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္ လက္ရွိ အစိုးရအေပၚကိုေရာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚကိုပါ သံသယစိတ္ရွိသူေတြ ရွိေနၾက ဦးမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္တယ္ဗ်။ ဒီမိုကေရစီက သေဘာထားကဲြျပားမႈရွိတာကို လက္ခံသေဘာတူ agree to disagree တာမို႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကဲြျပားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သံသယျဖစ္ခြင့္ရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။
    ဒါေပမယ့္ သံသယဟာ ရွိသင့္တဲ့အတိုင္းအတာထက္ ပိုရင္ေတာ့ အဲဒီသံသယကို ရင္၀ယ္ေပြ႕ထားရသူကိုယ္တိုင္ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ ရမွာ ျဖစ္သလို သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြဟာလည္း အဲဒီအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေ၀ဒနာခံစားၾကရမွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ေရကူးၿပီးလိုက္ေနမယ့္အစား
    ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ရက္ေန႔က  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရမႈ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ ဂုဏ္ျပဳပဲြမွာ ဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္က ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ မိမိတို႔နဲ႔ အျမင္ခ်င္းမတူသူေတြကို ]]ေရကူးၿပီး လိုက္ေနမယ့္အစား ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ပဲ့ကိုင္ေနတဲ့ ေလွႀကီးေပၚတက္လုိက္ၿပီး ၀ိုင္းကူေလွာ္ၾကပါ။ ေလွာ္တဲ့သူ ပိုမ်ားလာရင္ ပန္းတိုင္ကို ပိုၿပီးျမန္ျမန္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္}} လို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္ဗ်။
    ဒီမိုကေရစီဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာလုပ္ေဆာင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး မတူကဲြျပားျခားနားတဲ့ အျမင္သေဘာထားထုတ္ေဖာ္မႈေတြကို လက္ခံ ႐ံုသာမက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈပါေပးတဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ေရကူးၿပီး အေရာက္လွမ္းေနသူေတြကို လည္း အျပစ္ဆိုစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးဗ်။ ေလွကို ေနာက္က ဆဲြမထားဘူးဆိုရင္ေပါ့ဗ်ာ။

မနာလိုတာ အကုသိုလ္စိတ္
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္ထားႏွစ္ခုမွာ သံသယသာလွ်င္ အေလးထား ေဆြးေႏြးအပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာျဖစ္ၿပီး မနာလို၀န္တိုမႈဆိုတာကေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္တစ္မ်ိဳးသာျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ေဆြးေႏြးစရာမရွိဘူးဗ်။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ မုဒိတာစိတ္ထားကို လူတိုင္းထားႏိုင္ရင္ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္လို႕ ေျပာသြားတယ္ဗ်ာ။ မနာလို၀န္တိုမႈရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ဟာ မုဒိတာစိတ္ပဲဗ်။

ယုံၾကည္မႈ ေရွ႕တန္းတင္ပါ
    သံသယအေၾကာင္းဆက္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈမရွိရင္ ဘာအလုပ္မွ ေရွ႕ဆက္လုပ္မရဘူးလို႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားသူျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာလြယ္သူပဲေျပာေျပာ သံသယထက္ ယံုၾကည္မႈကို ေရွ႕တန္းပိုတင္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို အလဲြသံုးစားလုပ္ရင္ေတာ့ လုပ္တဲ့သူေတြကို သမိုင္းခံု႐ံုးက ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခ်က္ခ်မွာေပါ့ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔  တံခါးေဟာင္းႀကီးရဲ႕ တကြၽိကြၽိျမည္သံကို စဲြလမ္းမေနသင့္ ေတာ့ဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။
ေမာင္၀ံသ ၀၃ ၀၁ ၂၀၁၂
The Messenger ဂ်ာနယ္ ယခုအပတ္ထုတ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။