ခြင့္လႊတ္တယ္၊ ေမ့ပစ္ဖုိ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး

အဆံုးမရႇိလို႔ေတြးခဲ့တဲ့ ပူေဆြး၀မ္းနည္းမႈေတြကိုခံစား
ေသျခင္းတရားနဲ႔ ညကာလထက္ ေမႇာင္မိုက္တဲ့ အမႇားေတြကို ခြင့္လႊတ္
ထာ၀ရ တည္ျမဲမယ္ထင္ရတဲ့ အာဏာကို ဖီဆန္ရင္း
ဘယ္ေတာ့မႇ မေျပာင္းလဲ၊ မၿပိဳလဲ၊ ေနာင္တမရတတ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က
သူဟိုးအရင္ထဲက ေတြးေမွ်ာ္ထားတဲ့အရာကို
သူ႔ရဲ႕ အပ်က္အစီးပံုထဲကေနပဲ ဖန္တီးလာႏုိင္တဲ့အထိ
ခ်စ္ခင္၊ သည္းခံ၊ ေမွ်ာ္လင့္ရဲ႕
အိုး၊ အသင္ တုိက္တန္၊
ဤေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္လည္း
ဂုဏ္သေရရႇိေသာ အသင္ႏႇင့္ အလားတူပင္
ေကာင္းျမတ္၊ ႀကီးက်ယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္၊ လႇပ၊ လြတ္ေျမာက္ေပၿပီ။
ဤေမ်ာ္လင့္ခ်က္သည္သာ ဘ၀၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ အင္ပါယာ၊ ေအာင္ပြဲ . . .။
''ပီဘီရႇယ္လီ၏ ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္ ေႏႇာင္တည္းမႇ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ကဗ်ာရႇည္မႇ''
ညည့္နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိေနၿပီး ဘယ္ေတာ့မႇ အေစာႀကီးမႏိုးတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ ထိုေန႔က အေစာႀကီးႏိုးေနပါသည္။ ရႇယ္လီေျပာခဲ့ေသာ ဘယ္ေတာ့မႇ မေျပာင္းလဲ၊ မၿပိဳလဲ၊ ေနာင္တမရတတ္ တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ့ကို ႏိုးၾကားေစခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ အေနာက္တုိင္းအယူအဆအရ ကံမေကာင္းတတ္ေသာ ၁၃ ရက္၊ ေသာၾကာေနသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ ကံၾကမၼာေကာင္းမ်ား ကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာမည့္ေန႔ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီလားမသိ။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ဆိုေသာ စကားလံုးထက္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား (prisoners of conscience) ဟု ႏႇစ္ဖက္အဆင္ေျပေအာင္ သံုးၾကသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ဟု သံုးလွ်င္ အျပင္ကလူေတြက ယံုၾကည္ခ်က္မရႇိသလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားဟု ေတြးမိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ႏုိင္ပါသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာေၾကာင့္ အက်ဥ္္းက်ခံေနရသူမ်ားဟု သံုးရလွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ားဟု သံုးခ်င္ပါသည္။

ရႇယ္လီေျပာေသာ ဘယ္ေတာ့မႇ မေျပာင္းလဲ၊ မၿပိဳလဲ၊ ေနာင္တမရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ . . .
အမႇန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ သမၼတႀကီးႏႇင့္ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ အမႇန္တကယ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာရႇိမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႔ဆံုညႇိႏိႈင္းမႈမ်ားအတြက္ ေကာင္မေလး  (The Girl ) ကို လည္း ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ (The Lady ဟု ႏုိင္ငံတကာက သံုးၾကေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္၏  တစ္ေယာက္ေသာသူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္စႏိုးႏႇင့္ The Girl ဟု ရည္ညႊန္းေလ့ရႇိပါသည္။ အဂါရ၀ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ပိုၿပီး ႏုသြားေစသည္ဟုထင္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ရည္ညႊန္းလိုပါသည္။ သူ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ ထာ၀ရ ႏုပ်ဳိေစလိုပါသည္။)

တုိင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ ရဲရင့္ေသာ ေျခလႇမ္းအျဖစ္ သမိုင္းမႇတ္တမ္း၀င္ႏုိင္ၿပီဟု ထင္မိသည္။

ခ်ဳိးငႇက္နဲ႔ သံလြင္ရြက္

သမၼာက်မ္း၊ ဓမၼေဟာင္းထဲက ခ်ဳိးငႇက္ႏႇင့္ သံလြင္ရြက္အေၾကာင္းကို နိမိတ္ပံုအျဖစ္ ေတြးမိသည္။ (သံလြင္ခက္မႇာဂရိႏႇင့္ ေရာမတို႔ႏႇင့္ပတ္သက္ၿပီးမႇ ပါလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼေဟာင္းမႇာက သံလြင္ရြက္ပဲျဖစ္သည္)။
ကမၻာကို ဘုရားသခင္က ေရလႊမ္းေစခ်ိန္မႇာ ယံုၾကည္သူ ေနာဧက မိသားစုမ်ား၊ တိရစၧာန္ အထီး အမ အစံုစံုတို႔ကို ေလႇႀကီးႏႇင့္တင္ၿပီး လြတ္ေျမာက္သြားသည့္အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ကုန္းေျမ ေပၚ၊မေပၚ သိလုိေသာေၾကာင့္ ပထမတစ္ႀကိမ္တြင္ က်ီးအတစ္ေကာင္ကို လႊတ္၏။ ဒုတိယတစ္ခါတြင္မူ ခ်ဳိးကိုလႊတ္၏။ ေျခခ်စရာေျမမရႇိေသာေၾကာင့္ ခ်ဳိးသည္ေလႇသို႔သာ ျပန္လာ၏။ တတိယတစ္ခါတြင္ ခ်ဳိးကိုလႊတ္ျပန္ေသာအခါတြင္မူ သံလြင္ရြက္ကိုကိုက္လ်က္ ခ်ဳိးသည္ျပန္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကုန္းေျမေပၚမႇအပင္တုိ့ ေပါက္ေရာက္ကာ ေရက်ၿပီကို ေနာဧ သိခြင့္ရေလသည္။ စတုတၳအႀကိမ္ ခ်ဳိးကို လႊတ္ေသာအခါတြင္ကား  သတၲ၀ါတို႔ရႇင္သန္က်က္စားႏိုင္ေသာ အေနအထားကို ေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်ဳိးသည္ျပန္မလာေတာ့။ ေနာဧတုိ႔သည္လည္း ေျမေပၚျပန္လည္ ေျခခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။

ေနာဧအတြက္ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ခ်ဳိးငႇက္လႊတ္ျခင္းဟာ ကမၻာေျမ ျပန္လည္ရႇင္သန္မႈရဲ ့သတင္းစကားျဖစ္ခဲ့သလုိ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ သည္လည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ႏုိးထမႈရဲ႕သတင္းစကားဟု ေတြးမိသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ သေကၤတ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ နိမိတ္ပံုကိုလည္း ေဖာ္က်ဴးေပးႏုိင္ခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။

ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္ လြတ္ေျမာက္ျခင္း

လြတ္ေျမာက္မႈအေၾကာင္း၊ အေႏႇာင္အဖြဲ႔မႇ လြတ္ေျမာက္မႈအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ေခါင္းထဲေပၚလာတာက ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္ ျဖစ္သည္။ ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္သည္ တိုက္တန္ဟုေခၚေသာ ဂိုင္ယာႏႇင့္ယူေရးနပ္စ္တုိ႔မႇ ဆင္းသက္သည့္ ဂရိနတ္ဘုရားမ်ားထဲမႇ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ လူသားတို႔ မီးကို အသံုးခ်တတ္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဇုစ္နတ္မင္းႀကီး၏ အက်ဥ္းခ်ခံရသူျဖစ္သည္။ ဂရိမႇစာဆိုႀကီး အက္ဆီးခီးလပ္စ္က ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္အေၾကာင္း ျပဇာတ္သံုးပုဒ္ဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။

ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္လြတ္ေျမာက္မႈကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမႇာလည္း တစ္ေခတ္တစ္ခါက အလြန္ၾကိဳက္ခဲ့ၾကသည့္ ၿဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာ ပီဘီရႇယ္လီ(၁၇၉၂-၁၈၂၂) က သူ႔ခံစားခ်က္အတိုင္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္မႈမ်ဳိးျဖင့္ ျပန္ဖြဲ႔ခဲ့သည္။ ဒီကဗ်ာရႇည္အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔ကမႇ ျပန္ရႇာဖတ္ရသည္။ နားလည္သလုိ ခ်ေရးၾကည့္မိသည္။ (ကဗ်ာဥာဏ္နည္းလႇေသာေၾကာင့္ အာေဘာ္ကို ငံုမိႏိုင္ေရးပင္ မနည္းႀကိဳးစားရသည္) ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္လြတ္ေျမာက္မႈႏႇင့္အတူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္လည္း လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။

ဘယ္ေတာ့မႇ မေျပာင္းလဲ၊ မၿပိဳလဲ၊ေနာင္တမရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔အတူ ရင္ထဲေရာက္လာတာက ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔။

ခြင့္လႊတ္တယ္ဆုိတာ ေမ့ပစ္ဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး

တစ္ခါတရံက်ေတာ့ ေလာကႀကီးက ရယ္စရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ လြတ္ေျမာက္ေစလိုသူေတြနည္းတူ သူတုိ႔ကို ေႏႇာင္တည္းခဲ့ၾကရာမႇာ အဓိကေနရာက ပါခဲ့သူေတြလည္း အတူတူ ေႏႇာင္တည္းခံခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ အေႏႇာင္အဖြဲ႔မႇ တစ္ၿပိဳင္နက္ လြတ္လာခြင့္ၾကံဳရျပန္သည္။

ဒီလူေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ မဟတၲမဂႏၶီ၏ စကားက အမႇတ္ရစရာ။ ''ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ဆိုတာ ေမ့ပစ္ဖုိ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး''။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ အနာဂတ္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမည္ထင္သည္။ သင္ပုန္းေခ်ၾကဖုိ႔ေတာ့ လိုမည္ထင္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေမ့ပစ္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမ့မ်ားေနမိၾကေလသလား။

ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာမိေတာ့ ဘိုးေတာ္ဟုေခၚၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆရာက အတိတ္ကုိ ျပန္ေျပာျပသည္။ Eleven Media Group ၏ CEO ေဒါက္တာသန္းထြဋ္ေအာင္ဆိုေသာဘ၀ႏႇင့္ Eleven ဂ်ာနယ္မ်ား၏သမုိင္းမႇာ ေမ့ပစ္ႏုိင္မႇာမဟုတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔အေၾကာင္း အျဖစ္သည္။ Eleven ကို ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္ေသးေသာအခ်ိန္က ျဖစ္သည္။

၂၀၀၃ ဇူလိုင္ ၁၇ ။

သူဘယ္ေတာ့မႇ မေမ့တဲ့ေန႔။ Eleven မႇာလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္၊ အမေတာ္မ်ားလည္း မေမ့တဲ့ေန႔။ ဇာတ္ကြက္ဆင္ ခံခဲ့ရသည္။ ဘယ္သူမႇ ဘာမႇန္းမသိေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုမႇာ မဟုတ္ပါဘဲ လ်က္ ေကာက္ထည့္ခံခဲ့ရေသာ ဓားစာခံ ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီတုန္းက နယ္မႇာေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္သိတာတစ္ခုပဲရႇိသည္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စားေသာ ေဘာလံုးပြဲေတြနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမန္မာအသင္း အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ခြင့္မရေတာ့တာပဲျဖစ္သည္။ အဲဒီအပတ္က First Eleven ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နယ္ကို ေရာက္မလာ။(ရန္ကုန္မႇာေတာ့ ေတြ႔လိုက္ရသည္ဟု ျပန္လာသူတစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာသည္) ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့လည္း ထြက္မလာ။ နယ္မႇာက သတင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားရသည္။ မုိက္ကယ္အို၀င္ အဖုံးနဲ႔ဂ်ာနယ္ေလး ျပန္ရႇာသိမ္းထားမိသည္။

အမႇန္တရားကို ကံၾကမၼာေကာင္းက ေဖးမခဲ့သည္။ သို႔ေၾကာင့္သာ ဒီကေန႔ Eleven သည္ စတုတၳမ႑ိဳင္ဆုိေသာ စကားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဂႏၶီႀကီးေျပာခဲ့သလိုပဲ သေဘာထားကို ဆရာခံယူထားသည္။
''အားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မႇ ေမ့ပစ္မႇာ မဟုတ္ဘူး'' ဟု။

ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာသည္ အမႇားေတြကို ထပ္တလဲလဲက်ဴးလြန္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္တာကို သူ ေသခ်ာေစခ်င္သည္။ မႇားတဲ့သူေတြသည္ သူတုိ႔အမႇားအတြက္ မ၀န္ခံမခ်င္း သူတုိ႔ကို ေခါင္းလ်ဳိးဆက္ဆံဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္။ သူတုိ႔မ်ဳိးဆက္၏ ဆည္းပူးမႈထဲမႇာပါခဲ့ေသာ မဟတၲမဂႏၶီ၏ အယူအဆေတြအေၾကာင္းလည္း ဆရာ ျပန္ေျပာျပသည္။
ကိုယ့္အမႇား ကိုယ္မ၀န္ခံဘဲနဲ႔ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခံုမႇာ ၀င္ကၾကဦးမႇာလား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေႏႇာင္တည္းခံခဲ့ၾကသူေတြနဲ႔ ေႏႇာင္တည္းမႈမႇာ အဓိကေနရာက ပါခဲ့ၾကသူေတြကို တစ္တန္းတည္း ထားၾကေတာ့မႇာလား။ ဆရာ့စကားကို ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေတြးမိသည္။

ဒီထက္ပိုဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ဘ၀ေတြ၊ ဒီထက္ပိုခံစားခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး ရႇိပါေသးသည္။ တစ္ပံုတစ္ပင္ ရႇိၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သည္းေျခေကာင္းၾကဖုိ႔ေတာ့လိုသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနာဂတ္အတြက္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ စတုတၳမ်ဳိးဆက္အတြက္ (၁၉၆၂ က စလို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဘုိးမ်ား၊ အေဖမ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုတဲ့ မ်ဳိးဆက္သံုးဆက္ရဲ႕အလြန္အတြက္) ေရႇ႕႐ႈၿပီး  ဗုဒၶေဟာခဲ့ေသာ တရားေတာ္တစ္ပုဒ္ကို ႏႇလံုးသြင္း ေရႇ႕ဆက္ၾကရမည္ထင္သည္။ ဓမၼပဒ၊ ယမက၀ဂ္ကာဠယကၡနီ၀တၳဳ စာပိုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

''န ဟိ ေ၀ေရန ေ၀ရာနိ သမၼႏၲီဓ  ကုဒါစနံ၊ အေ၀ေရနစ သမၼႏၲိ ဧသ ဓေမၼာ သနႏၲေနာ''

''ရန္ကိုရန္ခ်င္း တံု႔ႏႇင္းျခင္းအားျဖင့္ ရန္အေပါင္းတို႔သည္ မၿငိမ္းကုန္။ ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတံု႔ႏႇင္းျခင္းျဖင့္သာ ရန္အေပါင္းတို႔သည္ ၿငိမ္းကုန္၏။ ဤတရားသည္သာ မေဖာက္မျပန္ မႇန္ကန္ေသာ တရားေပတည္း''
အားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါသည္။ အတိတ္ကို ဘယ္ေတာ့မႇ ျပန္မသြားလိုေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဆူပူအံုႂကြ ေခါင္းျဖတ္ လူသတ္၊ ရရင္ရ မရရင္ခ်  သမုိင္းအမႇားကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေတြ၊ သားသမီးေတြ မရြတ္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ သမုိင္းစာအုပ္ကုိ အမႇန္ျပန္ေရးရမည္။

သမုိင္းဆိုတာ လူေတြကို မ"အ"ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့အရာ။ သမုိင္းမႇားရင္ေတာ့ လူေတြ "အ" သြားလိမ့္မည္။

Written by ေဇ၀င္းေနာင္    
EMG