မီဒီယာဟာ ရန္သူမဟုတ္လို႔ ေၾကာက္ဖို႔မလို

ျမန္မာျပည္မႇ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ကမၻာ့မီဒီယာက ေနရာေပး ေဖာ္ျပလာခ်ိန္၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမႇာလည္း သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ျပဳေရး မီဒီယာသမားမ်ားႏႇင့္တိုင္ပင္ကာ လႊတ္ေတာ္သို႔တင္ျပ၊ ဥပေဒျပ႒ာန္း လုပ္ေဆာင္ သြားမည္ဟု တာ၀န္ရႇိသူတစ္ဦး၏ ေျပာၾကားခ်က္ အေကာင္ အထည္ေပၚလာလွ်င္ ျမန္မာ့မီဒီယာသည္လည္း ကမၻာ့မီဒီယာမိသားစုတြင္း ၀င္လာႏိုင္ေတာ့မည္ဟူ၍ သံုးသပ္မိသည္။ ျမန္မာ့မီဒီယာဆိုသည္မႇာ ပုဂၢလိက မီဒီယာကိုသာမက အစိုးရမီဒီယာကိုပါ ဆိုလိုပါသည္။ ျမန္မာျပည္ႏႇင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ား ဆိုလွ်င္ ယခင္က မေကာင္းျမင္သတင္းဆိုးမ်ားအျဖစ္ႏႇင့္သာ မထင္မရႇားထည့္သြင္းခဲ့ေသာ ကမၻာ့မီဒီယာတြင္ ယေန႔ျမန္မာျပည္က ျဖစ္ထြန္းမႈ အေျပာင္းအလဲသတင္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္အေနအထားသာမက ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား၊ ပါရဂူတို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား၊ ေနာက္ခံသမိုင္းကိုးကား ခ်က္မ်ားႏႇင့္ေနရာေပး ေဖာ္ျပလာၾကေလၿပီ။
ယေန႔ကမၻာတြင္ ျမန္မာက်န္ေနလို႔မျဖစ္
ျမန္မာျပည္ ကမၻာ့မိသားစု၀င္ ျဖစ္ေရး၊ ျမန္မာ့မီဒီယာသည္လည္း ကမၻာ့မီဒီယာမိသားစု၀င္ျဖစ္ဖို႔ လိုသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ ၾကန္အင္လကၡဏာမ်ားအနက္ မီဒီယာတစ္နည္းဆိုရေသာ္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္သည္လည္း အေရးႀကီးအခန္းကေန ပါ၀င္ေၾကာင္း ကမၻာက အသိအမႇတ္ျပဳထားသည္ကို မေမ့အပ္ပါ။ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားက Kim Jong-il ၏ စ်ာပနကို ကမၻာအရပ္ရပ္က ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ရင္း အျပည့္အ၀ ၾကည့္လို႔ရေနသည့္ အခ်ိန္ကာလကို ေရာက္ေနေလၿပီ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏႇင့္ ႏႇစ္ကိုယ္ၾကားေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးအၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ဘီဘီစီမႇ မီဒီယာသမား မီရႇဲလ္ဟူစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တစ္ေယာက္တည္းႏႇင့္ ဘာေၾကာင့္ခုလိုေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရတာလဲ ေမးခြန္းႏႇင့္ အစခ်ီေသာ ႐ုပ္သံလႊင့္အစီစဥ္ကို ကမၻာအရပ္ရပ္ရႇိ စိတ္၀င္စားသူတိုင္း ၾကည့္ရေသာ္လည္း ျမန္မာလူထုသန္း ၆၀ အနက္ ဘယ္ႏႇေယာက္ၾကည့္ရသလဲ။ ေျမာက္ကိုရီးယားက စ်ာပနကို မၾကည့္ရလႇ်င္လည္း ကိစၥ မရႇိ၊ ဘီဘီစီ၏ အေမးကို Hillary Clinton ဘယ္လိုေျဖသလဲဆိုတာကို ေတာ့ျမန္မာေတြ သိခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ သိလည္းသိခြင့္ရႇိပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မသိၾကရသနည္း။
ျမန္မာတို႔ခမ်ာ နီးလ်က္ေ၀း
အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအား လန္ဒန္ကေန ၿဗိတိသ်မီဒီယာက လႇမ္းေမးလို႔ရလွ်င္ ရန္ကုန္ရႇိ ျမန္မာမီဒီယာသမားတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေမးႏိုင္ရတာလဲ။ မေမးခ်င္ဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ေျမေပၚက သတင္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိစၥ ကိုယ့္ပရိသတ္ရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈမို႔ ျမန္မာမီဒီ ယာသမားတို႔ ပိုလို႔ေတာင္ ေမးခ်င္ၾကမႇာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲတည္း။ ျမန္မာမီဒီယာကေမးလာလွ်င္ ဧည့္သည္အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ပိုလို႔ပင္ ဂ႐ုတစိုက္ ေျဖၾကားရပါမည္။ ေျဖလည္း ေျဖခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ဒီကေန႔ကမၻာမႇာ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္အဆင့္ေခါင္းေဆာင္မဆို မီဒီယာ သမားဆိုတာ မိမိတို႔ႏႇင့္ တစ္ေလႇတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြားဆိုတာ သိထား လက္ခံထားၾကရသည္။ ျမန္မာပရိသတ္မသိရ၊ ျမန္မာမီဒီယာတို႔ အျပည့္အ၀မေမးရေသာ ျပႆနာအေျဖရႇာၾကရေတာ့မည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းမႇာလည္း သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ျပဳေရး မီဒီယာသမားမ်ားႏႇင့္တိုင္ပင္ကာ လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ျပ၊ ဥပေဒျပ႒ာန္း လုပ္ေဆာင္သြားမည္ဟု တာ၀န္ရႇိသူတစ္ဦး ေျပာၾကားခ်က္ အေကာင္အထည္ေပၚလာလွ်င္ အထက္ပါျပႆနာ အေျဖတန္းမရေသးသည့္တိုင္ သတင္းရႇိပါလ်က္ႏႇင့္ သတင္းငတ္ေနရ သည့္ ပရိသတ္အတြက္ အစိုးရႏႇင့္မီဒီယာတို႔အတူတြဲကာ လုပ္ေဆာင္ေရးလမ္းစ ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ျမန္မာ့မီဒီယာႏႇင့္ ကမၻာ့မီဒီယာတို႔တြင္ အႏႇစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးသူတစ္ဦးအေနႏႇင့္ စာေရးသူ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ျမင္ၿပီေျပာၿပီဆို လုပ္ဖို႔လိုၿပီ
သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မရႇိလွ်င္ ဒီမိုကေရစီမရႇိနိုင္ဟု သူထင္ျမင္ေၾကာင္း အဆိုပါတာ၀န္ရႇိသူေျပာၾကားခ်က္ကလည္း ႏႇစ္ေထာင္းအားရစရာ ေကာင္းလႇပါ၏။ အလြန္မႇန္ေသာ စကား၊ အားတက္စရာေကာင္းေသာ စကားဟု ကိုယ္ေတြ႔ေပၚအေျခခံကာ ဆိုပါရေစ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ အစုိးရသည္ အရပ္သားအစိုးရအစစ္လား၊ ဒီမိုကေရစီအျပည့္အ၀ က်င့္သံုးသလားဟု ေမးလာပါလွ်င္ ေမးခြန္းထုတ္သူလိုခ်င္ေသာ အေျဖကိုကိုယ္တိုင္ေပးမႇ သာရပါလိမ့္မည္။ အရပ္သားအစိုးရ ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးမည့္အေၾကာင္း အနည္းဆံုး ကမၻာသိတာ၀န္ယူေျပာထားၿပီး သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖို႔ဆႏၵ အစိုးရမႇာရႇိႏိုင္သည္ကို သံသယျဖစ္စရာ မလိုပါ။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း ေပၚလႇမ္းတက္ေနရဆဲလား၊ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေနၿပီပဲထား သူတို႔မႇာ ခြန္အား ရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္မရႇိေသးလို႔ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသလား စသျဖင့္ ေတြးေတာစဥ္းစားလႇ်င္မူ အစိုးရကို နားလည္ႏိုင္ပါမည္။ အစိုးရခ်ည္းသက္သက္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚလႇမ္းတက္ဖို႔ ခက္လိမ့္မည္၊ အစိုးရခ်ည္းသက္သက္ ဒီမိုက ေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ အေဖာ္မပါဘဲ ေလႇ်ာက္ေနပါလွ်င္ စမ္းတ၀ါး၀ါးႏႇင့္ အခ်ိန္လည္းၾကာ ခရီးလည္းမေပါက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေထာက္ျပပါရေစ။
မီဒီယာဟူသည္အစိုးရအဖို႔ အေဖာ္ေကာင္း
ျမန္မာျပည္တြင္ ဒီကေန႔အစိုးရအဖို႔ လက္တြဲရမည့္ အေဖာ္ကားအျခားမဟုတ္၊ မီဒီယာျဖစ္သည္။ တာ၀န္သိမီဒီယာေကာင္းျဖစ္ေရးအတြက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ရႇိကိုရႇိရပါမည္။ ျပည္သူလူထုအေနႏႇင့္ သူတို႔ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးေနသည့္ အစိုးရလုပ္ေဆာင္ေနသည္မ်ားမႇာ ပါ၀င္ခြင့္မရေသးသည့္တိုင္ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိခြင့္ရႇိသည္။ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို သိခြင့္မရလွ်င္ ထင္ေၾကးႏႇင့္ခန္႔မႇန္းေျပာဆိုရာကေန ေကာလာဟလေတြ ေပၚလာရသည္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္သာရႇိပါက ေကာလာဟလ ေပၚလာစရာ အေၾကာင္းမရႇိပါ။ ေကာလာဟလသည္ အစိုးရအတြက္ေရာ၊ မီဒီယာအတြက္ေရာ၊ ႏိုင္ငံအတြက္ေရာ အက်ဳိးမျပဳပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ မီဒီယာမႇာရႇိဖို႔အတြက္ အစိုးရက တာ၀န္ယူ လုပ္ေဆာင္ေပးရမည္။ ယေန့ျမန္မာမီဒီယာကို ယေန႔ ျမန္မာအစိုးရက သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးေရး အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္တြန္႔ေနရသနည္း။ စာေရးသူအေနႏႇင့္ အစုိးရတာ၀န္ရႇိသူမ်ားထံ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခြင့္မရ၍ အတိအက်မသိပါ။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ခ်က္ခ်င္းေပးလိုက္လွ်င္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္မလားဟု စိုးရိမ္ေနသလားဆိုလွ်င္ေတာ့ အစိုးရကိုအျပစ္မတင္ဘဲ နားလည္ရပါမည္။ ေျပာၾကစတမ္းဆို ယေန႔ ျမန္မာမီဒီယာကိုယ္၌ကလည္း ေဖာင္းပြေနသည္။ ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ိဳးေနၾကရသည္။ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ျဖစ္ေနသည္။ မီဒီယာ လမ္းေၾကာင္း ပီပီျပင္ျပင္မရႇိ၍လည္း ဦးတည္ရာမဲ့ေနကာ သြားရာခရီးမေပါက္ဘဲ တလြဲေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနမည္။ ႏႇစ္ဖက္ညႇိကာ ရဲရဲျပင္လို႔ရပါသည္။

ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ လႇမ္းတက္ေနရဆဲလား၊ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနၿပီပဲထား သူတို႔မႇာ ခြန္အားရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္မရႇိေသးလို႔ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသလား စသျဖင့္ ေတြးေတာစဥ္းစားလႇ်င္မူ အစိုးရကို နားလည္ႏိုင္ပါမည္။ အစိုးရခ်ည္းသက္သက္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ လႇမ္းတက္ဖို႔ ခက္လိမ့္မည္ . . .

ဒီမိုကေရစီေရာ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေရာရႇိခဲ့ဖူး
ယေန႔ျမန္မာျပည္တြင္ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္ အသစ္အဆန္းလို၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္ ခဲရာ ခဲဆစ္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြးၾကည့္ေသာအခါ၊ ဒီမိုကေရစီက်င့္သံုးေသာ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရႇိေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရ သည့္၊ ဒီမိုကေရစီကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ကင္းမဲ့သြားေသာကာလ ျမန္မာျပည္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ မီဒီယာသမားတစ္ဦးအေနႏႇင့္ မေက်မနပ္လည္း မျဖစ္၊ ၀မ္းလည္း မနည္း၊ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိသည္။  အေၾကာင္းကသည္လိုပါ။ ျမန္မာျပည္ ၿဗိတိသ်တို႔ လက္ေအာက္သို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္မသြားမီကတည္းက ျမန္မာေတြ ဒီမိုကေရစီ၏ အရသာကို ျမည္းစမ္းခြင့္၊ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို စားသံုးေနခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ၿဗိတိသ်တို႔ လက္ေအာက္သို႔ ေရာက္စမႇာပင္ တနသၤာရီတိုင္းႏႇင့္ ရခိုင္တိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္လို၊ ဗမာလို၊ ကရင္လို၊ ရခိုင္လိုသတင္းစာေတြ ျမန္မာတို႔ ဖတ္ေနၾကရၿပီ။
သတင္းစာကိုမေၾကာက္ေသာ ဘုရင္
ထိုအခါ မႏၲေလးနန္းတြင္းတြင္လည္း ၁၈၇၅ ခု၊ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔က ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သတင္းစာစထြက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ၁၈၇၄ ခုႏႇစ္ေလာက္အထိ ေစာႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ခန္မႇန္းၾကသည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားက ထုတ္ခိုင္းသလား၊ ဘိုး ၀ဇီရက သတင္းစာထုတ္ခြင့္ေလွ်ာက္သလား အတိအက်မသိႏိုင္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီး မီးစိမ္းမျပဘဲ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သတင္းစာ နန္းတြင္းသားတို႔ ဖတ္ခြင့္ရၾကမည္ မဟုတ္ဆိုေသာ အခ်က္တည္း။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘ၀ရႇင္ မင္းတုန္းမင္း တရားက ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့အေၾကာင္းေရး၊ မိဖုရားေတြမေကာင္းလွ်င္ မိဖုရားေတြမေကာင္းေၾကာင္းေရး၊ သားေတာ္သမီးေတာ္ေတြ မေကာင္းလွ်င္ သားေတာ္သမီးေတာ္ေတြ မေကာင္းေၾကာင္းေရး၊ သတင္းသမားမ်ား နန္းတြင္းသို႔ အတားအဆီးမရႇိ ၀င္ခြင့္ထြက္ခြင့္ရႇိေစရမည္ဟူ၍ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့ေၾကာင္း ျမန္မာသတင္ စာဆရာတို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာ ဆိုေလ့ရႇိၾကသည္။ ျမန္မာျပည္သားမ်ား သတင္းစာဖတ္ခ်င္ၾက၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရခ်င္ၾကမည္ကို အလြယ္တကူခန္႔မႇန္းလို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ ယခုဤေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္တြင္ စာေရးသူ၏ ကေလာင္သက္ ၅၅ ႏႇစ္ေက်ာ္ လာပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္တြင္း အစိုးရမီဒီယာမႇာေရာ ပုဂၢလိကမီဒီယာမႇာပါ ေရးခဲ့သည္။ အစိုးရေစလႊတ္၍ ဆိုဗီယက္ယူနီယန္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္မီဒီယာအတြက္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္သြားေတာ့လည္း ျပည္ပ အေျခစိုက္ ျမန္မာမီဒီယာအတြက္ ေရးေပးရသည္။ အေမရိကန္ေရာက္လာေတာ့လည္း အစိုးရသတင္းေအဂ်င္စီအတြက္ ေရးရျပန္သည္။ မည္သည့္အခါမႇ ျပႆနာမတက္၊ အခက္မႀကံဳခဲ့ပါ။ ေတာ္လြန္း တတ္လြန္း၍ မဟုတ္ပါ။ ကေလာင္ ကိုင္တတ္သည့္ လက္ျဖင့္ေရးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကေလာင္မည္သို႔ ကိုင္ရမည္ကို ဆရာ့ဆရာမ်ားက သင္းေပးေသာေၾကာင့္ ကေလာင္ကိုင္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကေလာင္ ဘယ္လိုကိုင္မလဲ
ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သတင္း စာအတြက္ ေရးသားေသာအခါ ဆရာႀကီးဘိုး၀ဇီရသည္ မ်က္စိတစ္ဖက္က ကေလာင္ကိုၾကည့္ရင္း က်န္မ်က္စိတစ္ဖက္က မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ သန္လ်က္ကို လႇမ္းၾကည့္ရသည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း ဘိုး၀ဇီရ၏ သားစဥ္ေျမးဆက္ ျမန္မာသတင္းစာတို႔ မည္သည့္အေျခအေနမ်ဳိးတြင္မဆို ကေလာင္ကို ကိုင္တတ္၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္သံုး တတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ကေလာင္ကို စည္းႏႇင့္ကမ္းႏႇင့္ ကိုင္ရၿပီး မိမိေရး သားသည္မ်ားကိုလည္း တာ၀န္ယူရဲရမည္။ ကေလာင္ကိုင္ခြင့္ရသည္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္လို႔မရ။ သို႔မႇာသာ သတင္းစာဆရာသည္ ေၾကာက္စိတ္ကင္းစြာ ကေလာင္ကိုင္ႏိုင္မည္။ ကေလာင္သြားသည္ ဓားသြားထက္ ပိုထက္သည္ဆိုေသာစကားမႇာ စာ-နယ္-ဇင္းသမားမ်ားက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔အမႊန္းတင္ ေျပာဆိုျခင္းမဟုတ္၊ သုေတသီမ်ား သမိုင္းဆရာမ်ားက မႇတ္တမ္းတင္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
စာ-နယ္-ဇင္းမႇသည္ မီဒီယာသို႔ သိပၸံပညာတိုးတက္လာေသာအခါ သတင္းစာမ်ားသာမက အသံလႊင့္လုပ္ငန္း ေပၚလာသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထြင္လာႏိုင္သည္။ ေခတ္မီနည္းပညာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တိုးတက္လာေနသည့္ ယေန႔ကမၻာတြင္ သတင္းစာ၊ ေရဒီယုိ၊ TV မ်ားသာမက  ကြန္ပ်ဴတာမ်ားသံုးကာ  Internet , Online စသျဖင့္ ရႇိလာသည္။ ခဲစာလံုးမ်ားျဖင့္ လူသံုးေလးေယာက္ စာစီစရာမလိုေတာ့သလို စာစီခံုမ်ားယူထားသည့္ေနရာတြင္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးႏႇင့္ လူတစ္ေယာက္ရႇိရံုႏႇင့္ အလုပ္ျဖစ္လာၿပီ။ သတင္းယူသည့္ ေနရာသတင္းပို႔သည့္ေနရာတြင္လည္း လြယ္ကူျမန္ဆန္လာသည္။ ကေလာင္ကိုသာမက မိုက္က႐ိုဖုန္းမ်ား၊ ကင္မရာမ်ားကိုပါ ကိုင္လာၾကရသည္။
စာ-နယ္-ဇင္းမႇသည္ ေခတ္အေခၚ မီဒီယာရယ္လို႔ ျဖစ္လာရသည္။ လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲလာသည္။ မေျပာင္းလဲသည္ကား က်င့္၀တ္ႏႇင့္ တာ၀န္ယူရမႈ ျဖစ္သည္။ ကေလာင္ကိုင္ေသာလက္အတြက္ က်င့္၀တ္ကို မိုက္က႐ိုဖုန္းကိုင္ေသာလက္ ကင္မရာကိုင္ေသာလက္ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္ေသာလက္တို႔လည္း လိုက္နာၾကရသည္။ စာ-နယ္-ဇင္းတို႔နည္းတူ မီဒီယာကလည္း တာ၀န္ယူရသည္။ တစ္သေဘာတည္းျဖစ္သည္။
လူထု၏အခန္းက႑
ဒီမိုကေရစီစနစ္က်င့္သံုးေသာ ႏိုင္ငံတြင္ လူထုသည္ အေရးႀကီး ေသာအခန္းက႑ကပါ၀င္သည္။ လူထုဆိုသည္မႇာ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ဆိုလိုသည္။ တိုင္းတစ္ပါးကလာေရာက္ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရသည္။ လူထုကိုေပါ့ေသးေသး တြက္လို႔မရေၾကာင္း အစိုးရကလည္း သိသည္။ မီဒီယာကလည္း သိသည္။ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္မႇ သာလွ်င္ အစိုးရဆိုတာ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ လူထုက လက္မခံ ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲအထိ ေစာင့္ေနစရာမလိုဘဲ အစိုးရကို ဖယ္ရႇားလို႔ရသည္။ ထိုနည္းတူစြာ လူထုက လက္ခံမႇာသာလွ်င္ မီဒီယာရႇင္သန္ လို႔ရသည္။ စာ-နယ္-ဇင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ထြက္ထြက္ လူထုကမဖတ္လွ်င္ ရပ္သြားလိမ့္ မည္။ အသံလႊင့္ဌာနေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လူထုကနားမေထာင္လွ်င္ အသံလိႈင္းေတြ နားထဲမ၀င္ႏိုင္ဘဲ ေလထဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနမည္။ ႐ုပ္သံလႊင့္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား လူထုက TV ပိတ္ထားလွ်င္ အလကားျဖစ္သြားမည္ကို သတိျပဳသင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ပြင့္လင္းသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းကို အစိုးရကေရာ မီဒီယာကပါ ေလးစားတန္ဖိုးထားၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ယေန႔ ျမန္မာလူထုအစိုးရႏႇင့္ မီဒီယာ
ယေန႔ျမန္မာျပည္က အေျခအေနကိုသံုးသပ္လွ်င္ အစိုးရက ေနရာယူထားသည္၊ မီဒီယာကလည္း ေနရာရသေလာက္ေတာ့ ရေနသည္။ ေနရာမရဘံု ေပ်ာက္ေနသည္က ျပည္သူလူထု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အစိုးရမႇာ အာဏာရႇိ၍ မီဒီယာသမားမ်ားအား အေရးယူႏိုင္သည္၊ ဖမ္းဆီးႏိုင္သည္၊ ေထာင္ခ်ႏိုင္သည္။ မီဒီယာသမားမ်ားအေနႏႇင့္မူ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားမႇာလို အစိုးရကိုတရားစြဲႏိုင္ေသာ အဆင့္သို႔မေရာက္ေသး။ ထိုအဆင့္သို႔ေရာက္ေရး လုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ အစိုးရ မႇာ တာ၀န္ရႇိသည္။ မီဒီယာဆိုင္ရာ ဥပေဒတစ္ရပ္ လိုအပ္လာသည္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးရဲလာေအာင္ တာ၀န္သိပီျပင္သည့္ မီဒီယာျဖစ္ရပါမည္။ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာႏႇင့္ ေဖာင္းပြေနရာကေန မီဒီယာအတုအေယာင္ မ်ား ေလ်ာ့နည္းကင္းစင္သြားသည့္ တာ၀န္သိမီဒီယာျဖစ္ေရး ခက္ခဲသည့္ၾကား ႏႇစ္ဖက္လက္တြဲႀကိဳးပမ္းၾကပါလွ်င္ မရစရာအေၾကာင္းမရႇိပါ။ ျပင္ပကမၻာကိုလႇမ္းၾကည့္သလို ကိုယ့္ျမန္မာျပည္တြင္ တကယ္ရႇိခဲ့ဖူးသည္မ်ားကို သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္လိုက္ ပါက ပိုမိုျမန္ဆန္ အဆင္ေျပႏိုင္ပါသည္။ ဘံုေပ်ာက္ေနသည့္လူထုလည္း သူ႔ေနရာသူျပန္ေရာက္ကာ သူ႔တာ၀န္သူယူလာလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရႏႇင့္မီဒီယာသမားတို႔ၾကား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆြးေႏြးၾကပါ၊ အေလးထားညိႇႏႈိင္းၾကပါ၊ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုပ္ေဆာင္ၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ၾကသည္ဆိုပါက လက္ေႏႇးမေနပါႏႇင့္။ တစ္ရက္ေစာၿပီး ဒီမိုကေရစီမ်ိဳးေစ့ခ်လႇ်င္ တစ္ရက္ေစာ အပင္ေပါက္မည္။ တစ္ရက္ေစာအပင္ေပါက္လွ်င္ တစ္ရက္ေစာသီးပြင့္မည္။ ထိုအခါတစ္ရက္ေစာၿပီး ဒီမိုကေရစီ အသီးအပြင့္ကို စားသံုးၾကရမည္ မဟုတ္ပါလား။

Written by ၀င္းေအာင္ႀကီး   
EMG