အက်ဥ္းစံေန႕ရက္မ်ားအေၾကာင္း

ေနဘုန္းလတ္

“သူတို႕ရွိေနတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ဒီေနရာကုိ ဘာလုိ႕ ေရာက္လာရတာလဲ ဆိုတဲ႕ အေမးအတြက္ အေျဖကို စဥ္းစားေတာ႕ သိသာထင္ရွားတဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက ေပ်ာက္ေနတယ္။ အရင္ေနရာမွာ က်ြန္ေတာ္ အဆင္ေျပေနသားပဲ….။ဘာစည္ကမ္းကိုမွ လဲမေဖာက္ဖ်က္မိပါပဲနဲ႕ ဘာေၾကာင္႕မ်ား ဒီလိုမ်ိဳးေနထိုင္မႈ ပံုသ႑ာန္ ကိုကန္႕သတ္ပစ္လိုက္ၾကတာလဲ…။ျပႆနာက ကၽြန္ေတာ့္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ကိုေရာက္သြားၿပီ….။ျငင္းဆန္လို႕ မရႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားမွေတာ႕ လက္ခံလိုက္ရံုပဲေပါ႕…
ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္တဲ႕ ဒီအေျခအေန ကို…။ အခန္းသစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လွည္႕ပတ္ ၾကည္႕ လုိက္တယ္…အရင္ေနခဲ႕တဲ႕ အခန္းထက္ ေလးဆေလာက္က်ယ္မယ္…။ေရေလာင္းအိမ္သာရွိတယ္ ။ေရခ်ိဳးဖို႕ အတြက္ေနရာ တစ္ခုနဲ႕ ေရဘံုဘိုင္တစ္ခု၊ေရထည္႕ဖို႕ စဥ္႕အိုးခပ္ရြယ္ရြယ္ တစ္ခုရွိတယ္…။ ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုအျပင္ထြက္ခြင္႕ေတာင္ရွိမယ္မထင္ဘူးလို႕စိတ္ထဲကေတြးမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလာရတဲ႕ အခ်ိန္က ညဖက္ႀကီးဆိုေတာ႕ အတြင္းသံတံခါးကို ပိတ္
သြားၿပီး…အျပင္က သစ္သားတံခါးကိုေတာ႕ ဖြင္႕ေပးထားခဲ႕တယ္..။ကၽြန္ေတာ္….. အျပင္ကုိ
လွမ္းၾကည္႕ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေပေလးဆယ္ေလာက္ အကြာမွာ သံုးခန္းတြဲ
တိုက္ပုေလး တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။ၿပီးေတာ႕…အဲဒီသံုးခန္းတြဲတိုက္ရဲ႕ တတိယေျမာက္အခန္း
မွာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ႕ အရိပ္တစ္ခု…။အဲဒီတစ္ည တာကိုေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ စိတ္ကုိ မနဲၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား လိုက္ရတယ္…။ မနက္ျဖန္မွာ ျခားနားမႈ တစ္ခုခု ရွိလာ ႏိုင္တယ္ေလ…။
မနက္လင္းေတာ႕ အတြင္းက သံတံခါးကို လာဖြင္႕ေပးၿပီ…အျပင္က သစ္သားတံခါးကို
လာပိတ္သြားတယ္။…တစ္ေနကုန္ ပိတ္ထားမွာလား..လို႕ ..ေမးေတာ႕ မသိဘူးလို႕ေျဖတယ္။
အတြင္းသံတံခါးနဲ႕ အျပင္သစ္သားတံခါး ၾကားမွာ ကြန္ကရစ္ခင္းကြက္လပ္ေလးတခုရွိတယ္..။
ေကာင္းကင္ကို လွမ္းျမင္ရေပမဲ႕ သံဇကာကြက္ကေတာ႕ ၾကားကေန ျခားထားေသးတယ္..။
ပိတ္သြားတဲ႕ သစ္သားတံခါး မွာမ်က္စိတစ္လံုးစာေလးေထာင္႕ ေပါက္ေလးတစ္ခု ရွိတယ္..။
အဲဒီအေပါက္ ကေနအျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည္႕ရင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုျမင္ႏိုင္တယ္။
ဒီလို မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုတာ သိေနေပမ႕ဲလည္း ဒါကိုဘယ္သူ႕သြားေျပာမလဲ ..။မနက္အေစာႀကီး
ေရေႏြးလာတယ္..။ထမင္းစားခ်ိန္ ထမင္းလာတယ္..။အဲဒီအခ်ိန္ မ်ိဳးေတြမွာ အျပင္တံခါး ခဏ ပြင္႕သြား တယ္..။ၿပီးေတာ႕ ျပန္ ပိတ္တယ္ ..။လာသမ်ွ လူတိုင္းကိုလဲ ဘာပဲေမးေမး မသိဘူး
ပဲ အေျဖေပးတယ္..။ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ မွာေရ ဖြင္႕ေပးတယ္ ..။ေန႕လည္ ၁၂နာ၇ီ မွာအတြင္းတံခါး
လာပိတ္ၿပီး …အျပင္တံခါးကို ဖြင္႕ေပးသြားတယ္..။အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးကေန ေခ်ာင္း
ၾကည္႕ရတာထက္ နဲ နဲ ပိုက်ယ္ တဲ႕ ျမင္ကြင္းကို အဲဒီ အခ်ိန္ မွာျမင္ ရ တယ္ ..။အရင္ကဆို
၁၂ နာရီ ကေန ၂နာရီ ထိ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္ေန က်ေပမဲ႕ အဲဒီ ေန႕ ကေတာ႕ မအိပ္ျဖစ္ ဘူး.။
တစ္ေယာက္ ေယာက္ ကုိမ်ား လွမ္းေတြ႕ ရမလားဆိုတဲ႕ ေမ်ွာ္လင္႕ခ်က္ ခပ္ပါးပါး နဲ႕ …..
ကၽြန္ေတာ္ သံတံခါး နားမွာ သံတိုင္ေတြကိုင္ ၿပီး ထိုင္ ေနမိတယ္..။ေရွ႕က တိုက္ခန္းထဲက
လမ္းေလ်ွာက္ ေန တဲ႕ အရိပ္တခု ကို ညဘက္ မီးအလင္းေရာင္ ေအာက္မွာျမင္ရေပမဲ႕…
အခုေတာ႕ ဘာမွ မျမင္ရ ဘူး..။လက္တစ္ဖက္ ၀င္စာ ေလးေထာင္႕ အေပါက္ေလးေတြရွိတဲ႕
အုတ္ နံရံ ျဖဴျဖဴ ကလဲ အဲဒီ တိုက္ခန္းေတြ ကို ကာထားေသးတယ္္…။ဘာမွမျမင္ရေပမဲ႕လည္း
တခုခုမ်ားေပၚ လာမလားဆိုတဲ႕ စိတ္ နဲ႕ က်ြန္ေတာ္ အဲဒီ တိုက္ခန္း ေလးဆီကိုလွမ္းၾကည္႕ ေနမိတယ္ ….။အသံ တစ္သံမ်ားၾကား ရ မလား ဆို ၿပီး ေတာ႕ လဲ နားကို စြင္႕ထားေသးတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ တံခါးဖြင္႕ သံသဲ႕သဲ႕ ကိုၾကား လိုက္ တယ္….။တကယ္ကို မွ သဲ႕သဲ႕ေလး..
ဘယ္ကမွန္းေတာင္ မေရရာဘူး…။ကၽြန္ေတာ္ အၾကည္႕အာရံု ကို ပိုၿပီး စူးစုိက္ လိုက္တယ္ .။
တစ္ေယာက္ ေယာက္ မ်ား ရွိ ေနရင္ တနည္းနည္း နဲ႕ႏွဳတ္ဆက္ မွာပဲဆိုတ႕ဲ ယံုၾကည္ စိတ္
ကလဲစိတ္ကို ႀကီးစိုးထားတယ္..။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ… ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိ ေရွ႕တည္႕တည္႕ ေပေလးဆယ္ ေလာက္အကြာမွာ ရွိတဲ႕ နံရံျဖဴျဖဴ ႀကီးရဲ႕ ေလးေထာင္ကြက္ ေလးေတြ မ်ားစြာထဲက တစ္ခု ကေန လက္တစ္ဖက္ ထြက္လာတယ္။ ပထမေတာ႕ လက္သီးဆုပ္ပဲ…..ခဏေနေတာ႕ လက္ညွိဳး တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ၿပီး…..လက္ညွိဳးကို ဘယ္ျပန္ ဘာျပန္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းယမ္းျပတယ္..။သူဘယ္သူ လဲ ကၽြန္ေတာ္ မသ္ိဘူး…သူဘာဆိုလို မွန္းလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး…ဒါေပမဲ႕ …စိတ္မညစ္နဲ႕ လို႕ေျပာတာပဲျဖစ္ရမယ္ လို႕ေတြးလိုက္ၿပီး…လက္မ ျပန္ေထာင္ ျပလိုက္တယ္…ဒါပဲ…။လက္ကေလး…ျပန္၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္..။ေပေလးဆယ္ အကြာအေ၀း ကိုျဖတ္ၿပီး…ကၽြန္ေတာ႕ ဆီကို အားအင္ ေတြစီးဆင္း လာသလို
ခံစားလိုက္ရတယ္…။ခဏေနေတာ႕…ေရခ်ိဳးသံၾကားရတယ္…ၿပီးေတာ႕…..ေလခၽြန္သံ….
ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီ ဒါ…အစ္ကုိပဲ….။

၂နာ၇ီ ထိုးထိုးခ်င္းပဲ အတြင္းတံခါး လာဖြင္႕ၿပီး အျပင္တံခါးကို ျပန္ပိတ္ သြား တယ္။
အစ္ကိုမ်ားအျပင္ထြက္ၿပီးလမ္းေလ်ွာက္မလားဆိုတဲ႕အေတြးနဲ႕အေပါက္ေလးကေန…..
ေခ်ာင္းၾကည္႕ျဖစ္ တယ္ မေတြ႕ဘူး….။အစ္ကို ကုိ လဲ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ တစ္ေနကုန္ ပိတ္
ထားတာျဖစ္ မယ္… စိတ္ကေတာ႕ အရင္ကထက္စာရင္ ပိုၿပီးေတာ႕ ေပါ႕ပါးေနတယ္။
စာဖတ္၊ေလ႔က်င္႕ခန္းလုပ္၊ေရမိုးခ်ိဳး အၿပီးမွာ ညေနကေစာင္းစ ျပဳေနၿပီ….။အေမွာင္မလာခင္
အျပင္ကို ခဏတျဖဳတ္ၾကည္႕ ဦး မွပဲ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းၾကည္႕လုိက္တယ္ ။ကၽြန္ေတာ္႕ ျမင္ကြင္း
ေထာင္႕စြန္း တစ္ေနရာမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ႕ အျဖဴေရာင္ အရိပ္တစ္ခု ကို လွမ္းေတြ႕
လိုက္တယ္..။အ၀တ္အစားေတြ က အျဖဴ ၊ဆံပင္ေတြက လည္းအျဖဴ…။ကၽြန္ေတာ္႕ျမင္ကြင္း
ကုိ ေက်ာခိုင္းထားတာေၾကာင္႕ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိရေသးဘူး….။ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႕
ေနရင္း….သူ ကၽြန္ေတာ္႕ ဖက္ ကို လွည္႕လာတယ္…။အသက္အရြယ္ နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ တက္ႀကြ လန္းဆန္းေနတဲ႕သူ႕ ရုပ္သြင္က က်ြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲကိုအေတြးတစ္ခု၀င္လာေစတယ္
ဒါ…..အဘ …ပဲျဖစ္ရမယ္….။ကၽြန္ေတာ္႕ အထင္မွန္ခဲ႕ပါတယ္…။အဲဒါ …အဘ…ပါပဲ..။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ေန႕လည္တိုင္း ေန႕လည္တိုင္း အစ္ကို က လက္ေလးတစ္
ဖက္ထြက္ထြက္ လာ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႕ ကိုႏွဳတ္ဆက္တယ္..။ညေနတိုင္း ညေနတိုင္း ပဲ …အဘ..
လမ္းေလ်ွာက္ေလ်ွာက္ ေန တာ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရ တယ္.. “သူတို႕ရွိေနတယ္”။
ေသခ်ာပါတယ္ …..ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ထဲ အထီးက်န္ ေန႕ရက္ေတြကို…အဲဒီစိတ္
တစ္ခုထဲနဲ႕ …ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္ ႏိုင္ခဲ႕တယ္ ဆိုတာ …..သိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္..။ ။

ငါးေဆာင္တုိက္ကေန အထူးေဆာင္ထဲကို အေျပာင္းမွာ ကိုသူရ(ဇာဂနာ) ၊ အဘဦး၀င္းတင္တို႕နဲ႕ ဆံုခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို ျပန္လည္ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး ...။ ေရးသားသူ - ေနဘုန္းလတ္