ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အိမ္ျပန္ခ်ိန္

ဟိုအေ၀းက ိုေမွ်ာ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ဟိုအေ၀းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္မိျပန္သည္ပဲ ရွိမည္ထင္ဧ။္  ဘယ္ေသာ အခါမ်ားမွ အိမ္ျပန္ခရီးရနံ႔ ဆြတ္ပ်ံ႔ႏိုင္မည္လဲ ။ လြယ္ပိုးထား သည့္ သမီးငယ္ဧ။္ ေဖ်ာ့ေတာ့ ေနသည့္ အသား အေရႏွင့္ ႀကဳံလွီေနသည့္ လက္ကေလးေတြအား အသာကိုင္တြယ္ရင္း မရြယ္ေအာင္ဘူ တစ္ေယာက္ ေတြးေနမိသည္။ “ျဖစ္ႏိုင္ ရင္အိမ္ကိုအရမ္းျပန္ခ်င္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ စပါးေတြ မသိမ္းရေသးဘူး လို႔ေတြးမိ တိုင္း အိပ္မက္ေတာင္မက္တယ္။ အခုဆိုညတိုင္းဘုရားသခင္ထံမွာ ျမန္ျမန္ ၿငိ္မ္းခ်မ္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။”ဟုအလွဴရွင္တခ်ဳိ႔လာေရာက္လွဴဒါန္းထားသည့္ ဘီစတစ္ထုတ္ထဲမွ တစ္ခ်ပ္အားသမီး ငယ္ကို ၀ါးခြံရင္း မရြယ္ေအာင ္ဘူက ေျပာသည္။

သူမေနထိုင္သည့္ ဂါးရာယာန္ ရြာအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တိုက္ပြဲတခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ ရြာႏွင့္  ၁၀မိုင္ေက်ာ္ ကြာ ေ၀းသည့္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ့ေပၚ၌ ဖြင့္လွစ္ထားရွိေသာ  တိမ္းေရွာင္ လာရသူမ်ား ေနထိုင္ရာစခန္း တစ္ခုျဖစ္သည့္ အင္ဂ်န္ဒုံ စခန္းသို႔လြန္ခဲ့ေသာ ၄ လေက်ာ္ခန္႔ကသူမ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “အခု က ေလးက ၂ လေက်ာ္ၿပီ ဒီစခန္း ေရာက္မွပဲေမြးျဖစ္တာ၊ ဟိုကေနမိသားစုလိုက္ ေျပးလာတာ ၊ အခုရြာကိုျပန္ခ်င္ တာ မွေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ဘယ္လိုမွျပန္လို႔မရေသးဘူးဆိုလို႔ ဒီမွာပဲ ေနေနရတာ” ဟု သူမကေျပာသည္။

သူမကဲ့သို႔ပင္ တိမ္းေရွာင္လာရသူမ်ားသည္ ျမစ္ႀကီးနား၊ ၀ိုင္းေမာ္၊ ဗန္းေမာ္ ၿမိဳ႔နယ္ မ်ားတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားရွိသည့္စခန္း ၇၀ေက်ာ္ ၌ အေရအတြက္ စုစုေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနၿပီး အမ်ားစုမွာ သား သည္ မိခင္ႏွင့္ မူလတန္းေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးငယ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လူဦးေရအနည္းဆုံးစခန္းသည္  ၁၅၀ ေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး အမ်ားဆုံး စခန္းသည္  ၈၀၀ နီးပါးျဖစ္သည္။ အမ်ားစုသည္ ကိုယ့္ရပ္ကုိယ့္ေဒသရွိ စိုက္ပ်ဳိး လက္စစိုက္ခင္းမ်ား ၊ ကၽြဲ ၊ႏြား ၊ တိရစၦာန္မ်ား၊ အိုးအိမ္မ်ားကို ပစ္ခြာၿပီး တစ္ရပ္တစ္ေက်း ေဒသအစိမ္း သို႔ ့တိမ္းေရွာင္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၈လေက်ာ္ခန္႔က ေဒသတြင္းျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားသည္ သူမ ကဲ့သို႔ပင္မိသားစု မ်ားစြာကို ယခုလို ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ “အဘြားက ဒီေျမးေလးနဲ႔ဒီစခန္းကိုေရာက္လာခဲ့တာ သားနဲ႔သူ႔မိန္းမ ကေတာ့ ဟိုဘက္ (မူဆယ္မွ တစ္ဆင့္ တရုတ္ျပည္) ကိုေျပး သြားၾကတယ္၊အခုထိေတာ့တကြဲတျပားပဲ”ဟုတာေလာႀကီးရြာမွျမစ္ႀကီးနားၿမဳိ႔ေပၚရွိ ရွတာ ပရူ ႏွစ္ျခင္းသာသနာ၀င္းသို႔ တိမ္းေရွာင္လာခဲ့ရသည့္ အဘြားေကာ့ဆိုင္းကဆို သည္။ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႔ ေရႊေညာင္ ပင္ရြာမွ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႔ စီတာပူတိမ္းေရွာင္စခန္းသို႔ တိမ္းေရွာင္လာခဲ့ရသည့္ မသီတာျမင့္ကလည္း“ေျပာင္းလာတာ ေတာ့ရြာလုံးကၽြတ္ နီးပါး ပဲ၊ ဟိုမွာနည္းနည္း ပါးပါးပဲ က်န္ခဲ့တယ္၊ ရွိသမွ် ကၽြဲ၊ ႏြားအကုန္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ေျပးလာခဲ့ရတာ၊ ဒီမွာေနရတာ အဆင္ေတာ့ ေျပတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ရြာမွာလိုေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ ရြာကိုျပန္ခ်င္တာေတာ့ တကယ္ကိုပါပဲ၊ ကၽြန္မ တို႔ရြာကိုျပန္ရမယ့္ အေျခအေနက ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျဖစ္လာမယ္ မသိေတာ့ပါဘူး ” ဟုဆိုသည္။

တိမ္းေရွာင္လာၾကရာတြင္ အခ်ဳိ႔မွာရြာလုံးကၽြတ္လိုက္ တိမ္းေရွာင္ လာၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး ၊ အခ်ဳိ႔မွာ သက္ ႀကီးရြယ္အို ကေလးငယ္ႏွင့္ သားသည္မိခင္မ်ားသာ တိမ္းေရွာင္ လာၾကကာ ေယာက်ာ္းသားမ်ားက လုပ္လက္ စေတာင္ယာအလုပ္ေတြကို ေန႔လယ္ဘက္မွာလုပ္ကိုင္ၿပီး ညဘက္ လုံၿခဳံေဘးကင္းရာ တစ္ေနရာ၌ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကိုေနထုိင္ျဖတ္သန္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာလည္း အနည္းငယ္သာျဖစ္သည္ ။ မျငိမ္သက္ေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ တိမ္းေရွာင္စခန္းမ်ား၌ပင္ ကူညီသူမ်ားႏွင့္ ပံ့ပုိးသူမ်ားဧ။္ လွဴဒါန္းမႈ ျဖင့္သာရပ္တည္ေနထုိင္ေနရသည္။ “ဒီမွာေနထိုင္ရတာၾကာလာေတာ့ သိပ္အားငယ္တာပဲ၊ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ႏိုင္တဲ့့ အေျခ အေနလည္းမရွိ၊ အလုပ္ကလည္းခက္ခဲ ၊ ဘုရားေက်ာင္းသြားလို႔မွ အလွဴေလး ေတာင္မ ထည့္ႏိုင္ဘူး ၊ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရြာျပန္ၿပီးပဲကိုယ့္ေတာင္ယာေလး ကုိယ္လုပ္ကိုင္ေနခ်င္ တာပါပဲ ”ဟု လြန္ခဲ့သည့္ ၂ လခန္႔က ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႔နယ္ ရင္ကြဲေတာင္ရြာမွ့ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႔ေလာ္ေ၀ၚ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္ အသင္းေတာ ္စခန္းသို႔ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ့ရသည့္ အသက္ ၄၀ အရြယ္ ဦးဇေဇာင္းကေျပာသည္။ တိမ္းေရွာင္လာၾကသူမ်ား အတြက္ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ စခန္းအမ်ားစုမွာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ား အတြင္းျဖစ္ၿပီး အားလုံး နီးပါး ေနရာထုိင္ခင္း၊ အစားအေသာက္ႏွင့္ အ၀တ္အစားလုံေလာက္မႈ မရွိသည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႔ေသာမိသားစုမ်ားသည္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကၿပီး တခ်ဳိ႔သည္ စခန္းမွခ်က္္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးသည့္ ထမင္းကိုစားၾကသည္။ မည္သုိ႔ပင္စားစား တူညီေသာအခ်က္မွာ အသားဟင္းလ်ာမဲ့ ထမင္း၀ိုင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ဆန္ၾကမ္း ထမင္းေပၚ ပုံဆမ္းထားသည့္ ပဲခ်က္သည္ အားလုံးအတြက္ နတ္သုဒၶါျဖစ္သည္။ “အခုဆိုလူေတြကေလွ်ာ့သြားတယ္ မရွိဘဲတိုးတိုးလာတယ္၊ လူ ၄၀၀ေက်ာ္ အတြက္ တစ္ေန႔ဆန္ ၄ အိတ္ နဲ႔ အသုံးစရိတ္ တစ္သိန္းရွိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္အားလုံးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တယ္။ ဆက္ၿပီးျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေဒသခံျပည္သူေတြ အတြက္ ၊ေရရွည္အတြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြပဲရွိလာလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဟု ရွတာပရူ ႏွစ္ျခင္းသာသနာ၀င္း သင္းအုပ္ဆရာေတာ္ ဦးေဘာက္လာကေျပာသည္။

တိမ္းေရွာင္စခန္းမ်ားအတြင္း ေနထိုင္ၾကသူမ်ားသည္ ကခ်င္ ၊ ရွမ္း ၊ လီဆူး စသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေသခ်ာသည္က အားလုံးနီးပါး ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကို ျပန္ခ်င္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ သည္။ သို႔ရာတြင္ယင္း၌ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားကြဲျပားမႈေတာ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႔သည္ ေအးခ်မ္းၿပီဆိုလွ်င္ မူရင္းေဒသမ်ားသုိ႔ ျပန္၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက ္ႏိုင္ေျခရွိေပမယ့္ အခ်ဳိ႔သည္ ေတာင္ယာ ၊ ကၽြဲ ၊ ႏြား ၊ အိုးအိမ္ ၊ ျပန္မရႏိုင္ေအာင္ ဆုံးရွဴံးမႈ ႀကဳံခဲ့ရၿပီး တိမ္းေရွာင္စခန္း၌ ေရရွည္ေနထိုင္ဖို႔ရန္ အဆင္ မေျပသလို ၊ မူရင္းေဒသျပန္လွ်င္လည္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္စရာမဲ့ အေျခအေနမို႔ ေ၀ခြဲဆုံးျဖတ္မရ အေျခအေနတြင္ ရွိေနၾကသည္။ “ ဒီကိုေရာက္တာ ၇လေက်ာ္ၿပီ ။ ရြာမွာ လူေရာ ေတာင္ယာ ကၽြဲႏြား ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး ၊  ျပန္ရင္လည္း ဘာလုပ္ကိုင္စားရမလဲ မသိ ဘူး။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ခါတေလ ေတာင္ယာအငွား လာေခၚတာ ေတြ ေတာ့ ရွိေပမယ့္ သူ႔လူနဲ႔ သူဆုိ ေတာ့ရွားပါတယ္။ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ကိုင္စားရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္ခဲ ပါတယ္ ” ဟု နန္စန္ယာန္ရြာမွ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ့ မေခါယန္ရြာရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအဂ်ီ (ဧ၀ံေဂလိ) အသင္းေတာ္ တိမ္း ေရွာင္စခန္းသုိ႔ တိမ္းေရွာင္လာခဲ့ရသည့္ လီးဆူးတိုင္းရင္းသူ မေယာ္အန္ရြယ္က ေျပာသည္။

သူတို႔အားလုံးကို ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသသို႔ျပန္ခ်င္လွ်က္ ျပန္ခြင့္မရသည့္ အေၾကာင္းရင္းျမစ္အား ေမးစမ္း ၾကည့္လွ်င္ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈေၾကာင့္ဟု တစ္ညီတညြတ္တည္း ေျဖၾကမည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။ ၄င္းအျပင္ လူမ်ဳိး ၊ဓေလ့စရိုက္၊ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈကြဲျပားၾကေပမယ့္ သူတို႔အားလုံးရင္ထဲ၌ရွိေနသည့္တူညီေသာဆႏၵ တစ္ခုသည္ ပဋိပကၡေတြကို အျမန္ၿငိမ္းေအးေစခ်င္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။  “ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာျဖစ္မယ္မွန္း မသိေတာ့ တိုက္ပြဲ ေတြ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ရြာကိုျပန္ဖု႔ိကမျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ႏွစ္ဘက္ႏွစ္လမ္းက နားလည္ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္ ။ အခုထိေတာ့ ဘာမွမေသခ်ာေသးပါဘူး။ ”ဟု  ဦးေဇေဇာင္းကေျပာသည္။တိမ္းေရွာင္စခန္းမ်ားအတြင္း တိမ္းေရွာင္ေနထိုင္ၾကသူမ်ား၏  အဓိကဆုေတာင္းသံ သည္လည္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးပင္ျဖစ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ပြားေနေသာ အေျခအေနမ်ားသည္ ေဒသတြင္း ရွိလူအားလုံးကို ေခ်ာက္ခ်ားမႈမ်ား၊ ဆြံ႔အမႈ မ်ား၊ စိတ္ႏွလုံးမခ်မ္းေျမ႔မႈမ်ားကိုသာယူေဆာင္လာခဲ့ၿပီး တကြဲတျပားျဖစ္မႈ ၊ အားငယ္မႈ ၊ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္မႈ မ်ား၊ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ား ျဖင့္ အဆုံးသတ္ေစခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္သည္ သူတုိ႔အားလုံး၏ ေတာင့္တမႈ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၄င္းသည္ အဘယ္မွာနည္း။ ေသခ်ာသည္က ၄င္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၌ရွိေနျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္အဘယ္မွာနည္း၊  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပဋိပကၡဖန္တီးသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လုံးတြင္ရွိေနသည္။

အာဟာရခ်ဳိ့တဲ့မႈေၾကာင့္ ႀကဳံလွီေနသည့္ သမီးငယ္၏ လက္ေခ်ာင္းပိန္ကေလးေတြကို ကိုင္စမ္းရင္း မရြယ္ေအာင္ဘူေတြးေနမိသည္က ၿငိမ္းခ်မ္းသြားလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္ သည္မ်ားေလာေလာဆယ္ မျဖစ္လာႏိုင္ေသးလွ်င္ ေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ေျပလည္သြားလိမ့္မည္ ဆိုသည့္အေတြးပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ဥာဏ္လင္းေအာင္