ဗာဂ်ီးနီးယားမႇ ေပးစာ ဟီလာရီကလင္တန္ခရီး၏ ဂယက္

ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီကလင္တန္ႏႇင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းက ေတြ႔ရစဥ္
သူငယ္ခ်င္း
ငါ့ဆီကစာရေတာ့ မင္းအံ့ၾသသြားလား။ ငါ့စာဖတ္ရလို႔ ၀မ္းသာေပမယ့္ ခုမႇအိပ္ရာကႏိုးလာရေအာင္ မင္းဘယ္မႇာသြားအိပ္ေပ်ာ္ေနလဲလို႔ ေမးမႇာကိုလည္း ၾကားေယာင္မိပါတယ္။ ခုေတာ့ အခ်ိန္အခါလည္းသင့္ အေျခအေန ကလည္း ေပးလာၿပီကိုး။ ဘန္ေကာက္တုန္းက မင္းဆီကို စာမႇန္မႇန္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ စာမေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ငါလုပ္တဲ့အလုပ္ေအဂ်င္စီ စည္းမ်ဥ္းအရ ျပင္ပမႇာ စာေရးခ်င္ရင္ အဲဒီစာကို အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ၿပီး တင္ျပခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းရတယ္။ မင္းယံုလား။ ငါကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီစည္းမ်ဥ္းမ်ဳိးရႇိတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးဖို႔ေ၀းလို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးဘူး။ လြတ္လပ္ခြင့္ရႇိလြန္းတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။ ထားပါေတာ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္း
ျမန္မာျပည္မႇာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ျဖစ္သြားတာ ေတြၾကံဳလိုက္ရေတာ့ မင္းတို႔ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကရင္း ငါ့ကို သတိရၾကမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကြာ။ ဒီေကာင္ႀကီးဆီက စာလာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ မင္းတို႔ေျပာၾက လိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ ငါေတြးမိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေျပးလာၿပီး မင္းတို႔စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ၀ိုင္းေမးလိုက္ၾကမယ့္အမ်ဳိး။ ငါကလည္း သိထားသေလာက္ ေျဖမႇာေပါ့ကြာ။ ၁၉၅၅ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလမႇာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး John Foster Dulles  ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မင္းငါ့အခန္းကိုလာေျပာေတာ့ ေဟ့ေကာင္ စာက်က္ပ်က္တယ္လို႔ မင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္တာေလ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မႇာ ဒုတိယႏႇစ္ ေက်ာင္းသားေတြေနာ္။ တကယ္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းရင္ သတင္းစာေတြၾကည့္ ညဥ့္နက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္ပဲကြာ။ တကယ္ေတာ့ မင္းသိပါတယ္၊ ငါက ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္မို႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး လာတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို။
သူငယ္ခ်င္း
ခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲလာၿပီေလ။ ၅၆ ႏႇစ္ေက်ာ္ ၾကာလာၿပီကိုး။ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္း ဟိုဘက္ကေန သည္ဘက္ေျပာင္းရင္း အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘ၀ကေန ေျခဦးတည့္ရာ မ်က္စိမႇိတ္ေလွ်ာက္ရင္း အေမရိကန္ ေရာက္တယ္၊ မင္းလည္း ေသမင္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ မေသေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္မႇာ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာင္းလဲလာတာ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ မင္းယံုႏိုင္ပါ့မလား။ ငါက၀တၴဳေရးသမားမို႔ မင္းက စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတဲ့အခါ Creative Writer  ရသစာေပသမား စသျဖင့္ ေခၚတယ္၊ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္သမားလို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ျမန္မာျပည္မႇာ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ အေျပာင္းအလဲ လမ္းစနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါေတြးမိတယ္၊ ႏႇစ္တိုင္း သႀကၤန္အတက္ေန႔မႇာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လူ႔ျပည္ကေန ျပန္ျပန္တက္သြားတဲ့ သိၾကားမင္းေတာင္ သုဇိတာေရ ကိုကို႔မ်က္မႇန္ေပးစမ္း ျမန္မာျပည္မႇာျဖစ္ေနတာ တကယ္လားဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ေျပာင္းလဲဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာရသလဲဆိုတာ မင္းတို႔လည္း သိၿပီးသား၊ စကား၀ိုင္းမႇာလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကမႇာမို႔ အေ၀းကေန ၀င္ပါစရာ အေၾကာင္းမရႇိပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္း
ခုျမန္မာျပည္ကို အလည္လာတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton  အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ၁၉၉၄ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတုန္းက ျမန္မာျပည္ကို သြားေရာက္တဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Bill Richardson က ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္အတြက္ သမၼတ Bill Clinton ထံက စာတစ္ေစာင္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က Hillary Clinton ဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ။ First Lady  သမၼတ ကေတာ္မို႔မဟုတ္ဘဲ အိတ္ဖြင့္ေပးစာျဖစ္တာမို႔ စာထဲဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ ငါတို႔လိုပဲသိႏိုင္တယ္။ ခု တစ္ခါလည္း Hillary Clinton  က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ သမၼတ Obama ထံက စာတစ္ေစာင္ ယူသြားျပန္ၿပီ။ The Washinton Post  သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္း Editorial  မႇာ မၾကံဳစဖူး Hillary Clinton နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ပံုကိုပါေဖာ္ျပရင္း ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆံုး အမ်ဳိးသမီးႏႇစ္ေယာက္လို႔ ညႊန္းထားတာ ေၾကာင့္၊ သမၼတကေတာ္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္သာမက သမၼတျဖစ္ဖို႔ပင္ ရည္မႇန္းထားသူမို႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ သူတို႔ျပန္မဆံုၾကဘူးဟု ဘယ္သူေျပာႏိုင္ အံ့နည္းလို႔ သိပၸံေမာင္၀ေလနဲ႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ ကိုယ့္လူ။
သူငယ္ခ်င္း
ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ဟာ အေမရိကန္မႇာ Thanks Giving လို႔ေခၚတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ အေနၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာမိသားစုက ဖိတ္လို႔ ၾကက္ဆင္သား ညစာသြားစားရင္း  Hillary Clinton  ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ခရီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိၾကတယ္။ အေရးအခင္းအၿပီး နယ္စပ္ကေန အေမရိကန္ကို ခပ္ေစာေစာေရာက္၊ တကၠသိုလ္တက္၊ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္သူအျဖစ္ အလုပ္ရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းရယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏႇစ္သံုးဆယ္ေလာက္ကတည္းက အေမရိကန္ကိုေရာက္လာကာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ အေျခက်ေနပါလ်က္နဲ႔ ျမန္မာ့အေရး ရတက္မေအးသူလို႔ ဆိုရမလားပဲ၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ လိုက္ပါ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရႇိသူ တစ္ေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါရယ္ေပါ့ကြာ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ခန္႔မႇန္းၾကတယ္။ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးၾကတယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ၀ံ့မရဲထားၾကရင္း အဆိုေတာ္ခင္ေမာင္တိုး လာေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္အေၾကာင္းေျပာင္းသြားေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေရာ လူငယ္ေလးေတြပါ စကား၀ိုင္းထဲပါလာၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို မႀကိဳက္ဘူးနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး။
ခင္ေမာင္တိုးပြဲသြားဖို႔ အိမ္ရႇင္အမ်ဳိးသားက လက္မႇတ္၀ယ္တဲ့အခါ သူ႔ဇနီးက မႀကိဳက္လို႔ မလိုက္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
အားလံုးတူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ငါျမင္လိုက္တယ္ကြ။ အဲဒါဘာလဲ မင္းသိလား။ ျမန္မာျပည္က Stage Show ေတြကို လြမ္းၾကတာေလ။

အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး က်န္းမာေရးနယ္ပယ္ ၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊ ၾကား ေဘးထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ  . . .

သူငယ္ခ်င္း
မင္းတို႔ဆီမႇာ ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစေပၚလာကတည္းက ငါတို႔ဆီမႇာလည္း ဂယက္႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္တာပဲမႇန္မႇာေပါ့၊ ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ဆိုကာ ေထာက္ခံသူေတြမ်ားသလို ကန္႔ကြက္ၾကသူေတြ လည္း ရႇိၾကတယ္ေဟ့။ အဲဒီကန္႔ကြက္ၾကသူေတြအေၾကာင္း ငါေရးခ်င္တယ္။ သူတို႔အသံ မင္းပိုၾကားခ်င္တယ္ဆိုတာ ငါသိထားတာကိုး။ သူတို႔က ဂငယ္ေကြ႔ U-turn  ျဖစ္သြားၿပီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ သေဘာထား ျပင္းထန္ဆဲ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း ရင့္သီးျမဲ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြကေတာ့ အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းတယ္ကြာ။အေမရိကန္ႏိုင္ငံမႇာ သမၼတကိုေတာင္ ဖက္ဆစ္ႀကီးရယ္လို႔ေခၚႏိုင္တဲ့အထိ လြတ္လပ္မႈက လြန္ကဲေနတာကိုး။ ထင္း႐ူး ေသတၲာလြတ္တစ္ခုေပၚ မတ္တတ္ရပ္ကာ ဟစ္တိုင္လုပ္ အသံကုန္ေအာ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးကြ။ internet  ရႇိေနၿပီေလ။  ေအး အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton  ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမေတာ့ ေထာက္ခံသူေတြဘက္က ပိုခိုင္မာလာသလို ကန္႔ကြက္သူေတြဘက္ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြေလ်ာ့ ေလသံေပ်ာ့လာတာ သတိထားမိတယ္ ေဟ့။

သူငယ္ခ်င္း
ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton  ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့သတင္း ကမၻာ့မီဒီယာေတြကလည္း အေတာ္ေနရာေပး ေဖၚျပၾကတာကိုေတာ့ မင္းတို႔လည္း သိတန္သေလာက္ သိၾကမႇာပါ။ အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊  ၾကားေဘး ထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ။ အားလံုးေကာင္းဖို႔ဆိုတာက ငါတို႔ေရာက္ေနၾကတာ နတ္ျပည္မဟုတ္ဘူး၊ အေမရိကန္ေလ။ ဒီကေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာက စီးပြားေရးက်ဆင္း၊ အလုပ္မဲ့ေတြ တိုးေန၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေလ်ာ့ရ၊ ေဆး႐ံုေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ပိတ္ရ၊ စစ္ပြဲမႇာေသၾကတဲ့ ေက်ာင္း သားတစ္ပိုင္း စစ္သား႐ိုင္းေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြက သတင္းစာေတြထဲအျပည့္ စသျဖင့္ ေဟာလိ၀ုဒ္႐ုပ္ရႇင္ ကားထဲကလို မဟုတ္ဘူး။ မင္းေျပာေလ့ရႇိတဲ့ ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစား ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတြး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ ဘယ္ေတာ့မႇမေလာနဲ႔ ဆို တာေလ။ ဒီစာေရးရင္း မင္းအသံငါ့ နားထဲ၀င္လာတယ္။ အားလံုးမႇာ တူညီတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေနရ၊ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေသရေတာင္ ျမန္မာျပည္ခဏေလာက္ ျပန္လည္ကာ မွ်ေ၀ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵပါ။ မင္းဆီကိုစာလည္း ဆက္ေရးပါ့မယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
ေမာင္ေအာင္မြန္