သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ရယ္

ေခါင္းစဥ္ျမင္လုုိ႔ လန္႔မသြားနဲ႔ က်ေနာ့္ အသက္က အခုုမွ ၄၀ ေက်ာ္ရယ္သာ၊ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြက ၾကမ္းလွတယ္၊ ေတာသားမွ ေတာ္သားစစ္စစ္၊ ကား မီးရထား ဆုုိတာကုုိ ၁၉၇၄ မွ စျမင္ဖူးတာ၊ ေလယာဥ္ပ်ံကုုိေတာ့ ဓာတ္ပုုံထဲမွာပဲ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္၊ မ်က္စိနဲ႔ ေသခ်ာျမင္ၿပီး ကုုိင္ၾကည့္ဖူးတာက ၁၉၉၆ ခုုႏွစ္မွ၊ ဒါဆုုိ က်ေနာ္နဲ႔ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး ဆုုိတာ ရွင္းေလာက္ၿပီေနာ္၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ညာရင္ ေျမမ်ိဳမွာေၾကာက္လုုိ႔ စိတ္ရင္းအတုုိင္း အကုုန္ေျပာျပေနတာ။

က်ေနာ့္ ငယ္နာမည္က သူပုုန္၊ အစုုိးရေက်ာင္းတက္မွ ေမာင္ေမာင္ေဌး ျဖစ္တာ၊ ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ အစ္ကုုိ အၾကီးက ျမင့္ဦးဆုုိေတာ့ မင္းက ျမင့္ေဌးေပါ့ကြာဆုုိလုုိ႔ ျမင့္ေဌးလုုိက္တာ၊ နာမည္ေျပာင္းခ တစ္ျပားမွ မေပးရဘူး၊ ခပ္တည္တည္ပဲ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမုုိကေရစီ ရေနလုုိက္တာမ်ား က်ေနာ့္တုုိ႔ ေတာရြာေလးမွာေနာ္။

က်ေနာ္က အႏုုပညာကုုိခ်စ္တယ္။ ေတာမွႀကီးၿပီး ေဟာ္လုုိဂစ္တာကုုိ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ေကာင္၊ က်ေတာ္ ဂစ္တာ စတီးေတာ့ ပေလးဘြိဳင္းသန္းႏုုိင္ (ဦးသန္းႏုုိင္) က အေက်ာ္ေဒးယ် အဆုုိေတာ္၊ က်ေနာ္က ဟသၤာတၿမိဳ႕နဲ႔ ၇ မုုိင္ကြာတဲ့ ဒူးယားရြာေလးက လမ္းသူရဲေခါင္း သံလုုံး ဆီမွာ ဂ်င္ဂ်ပ္ ဂ်င္ဂ်ပ္ ဆုုိၿပီး ဒီကီးကုုိ မပီတပီ တီးေနတဲ့ေကာင္၊ တရြာလုုံးမွာ ဂစ္တာက တစ္လုုံးရယ္၊ ၅ မီးနစ္ တီးခြင့္ရဖုုိ႔ မနက္ထဲက တပည့္ခံ တန္းစီခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တင္တဲ့ ဆရာဆုုိတာလဲ ဂ်င္ဂ်ပ္ကလဲြၿပီး တျခားဘာမွမတတ္တဲ့ တက္ေယာင္ကား ေတာ္ရိေလွ်ာ္ရိ ေတေလၾကမ္းပုုိး သူမ်ားသတ္လုုိ႔ ေသတဲ့ (ေသခ်င္းဆုုိး) တကယ့္ လမ္းသရဲေခတ္က ဆရာပါ၊ ကုုိယ့္ သင္ဆရာရဲ႕ ဂုုဏ္ေတြကုုိ အမွန္အတုုိင္းေဖာ္လုုိ႔ ငရဲက်မယ္ဆုုိ အဲဒီငရဲကုုိ က်ေနာ္ သြားသင့္ မသြားသင့္ မဲခြဲဆုုံးခ်က္ ရယူခ်င္တယ္၊ အမ်ားက ေထာက္ခံလုုိက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အမွန္တရားရဲ႕ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲကုုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာပါဘူး။ (အေရြးေကာက္ခံ အမတ္လုုိလုုိ ဘာလုုိလုုိ လုုပ္ခ်လုုိက္ျပန္ၿပီ)

ကုုိသန္းႏုုိင္ရဲ႕ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္  သီခ်င္းကုုိ က်ေနာ္ တီးတတ္စက၊ တေန႔လုုံး ဒီသီခ်င္းတစ္ပုုဒ္ပဲ တီးေနခဲ့ ဆုုိေနခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒီလုုိနဲ႔ တန္းေဆာင္တုုိင္ ရပ္ကြပ္ စင္ျမင့္ေပၚ က်ေနာ္ တတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္ စတိတ္႐ိႈး စင္ျမင့္ထက္မွာ မ်က္လုုံးကုုိ မွိတ္ အႏုုပညာဝိညာဥ္ပူးကပ္ ၿပီး 'ငါ့ကုုိမုုန္းတာ ဘယ္သူေတြလဲ'လုုိ႔ အသံကုုန္ ကုုန္းေအာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသလုုိေအာ္ၿပီး မ်က္လုုံးျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ အဘုုိးက ႏြား႐ုုိက္တဲ့ က်ိန္လုုံးကုုိ ကုုိင္ၿပီး စင္ေထာင့္ကေန က်ေနာ့္ ကုုိ အားေပးေနတာ ေတြ႔လုုိက္တယ္၊ သူ႔ႏႈုတ္ကလဲ မင္းကုုိ မုုန္းေနတာ တစ္ရပ္ကြက္လုုံးကြဆုုိၿပီး ေအာ္ဟစ္ အားေပးေနတယ္။ ကေလးဘဝကတည္းက ပရိသတ္ကုုိ တန္ဘုုိးထားတဲ့ က်ေနာ္က အဲဒီ ႏြား႐ုုိက္က်ိန္ကုုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး သီခ်င္းကုုိ အစအဆုုံး ၿပီးေအာင္ဆုုိခဲ့သလုုိ သီခ်င္းဆုုံးတာနဲ႔ အားလုုံးကုုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာလုုိ႔ေျပာၿပီး စင္ေပၚက ဝုုန္းကနဲ႔ ခုုန္ခ် ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးတယ္။

က်ေနာ့္ အႏုုပညာလမ္းေၾကာင္း အစက ဒီလုုိလာတာ။ ဒါက က်ေနာ္ လာခဲ့တဲ့ လမ္း၊ က်ေနာ့္ ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကုုိ ဖ်က္ကနဲ ထုုိးျပလုုိက္တဲ့ အကြက္တကြက္ရယ္ပါ။ ဇာတ္နာခ်င္ရေတာ့ က်ေနာ္ကုုိ ေမြးတဲ့ေန႔မွာ အစုုိးရတပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ အမ်ိဳးေတြ တုုိက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အေမ့ဝမ္းထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္း ယမ္းေငြ႔ ဖုုန္မႈန္႔ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ မ်က္လုုံး ႏွစ္လုုံးစလုုံး ကြယ္သြားတယ္။ အဘုုိးအဘြား အမိအဘ ၾကင္နာ သနားမႈေၾကာင့္ က်ေနာ့္မ်က္လုုံးေတြ ျပန္ျမင္ခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္လုုံးက ကြယ္လုု တစ္လုုံးက မႈန္ဝါးဝါး၊ ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝကတည္းက မ်က္မွန္ထူထူ တပ္တဲ့ေကာင္မုုိ႔ ပုုလင္းဖင္လုုိ႔ နာမည္တြင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကဲ ဇာတ္က ရွည္ေနေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ ဇာတ္ေၾကာင္းအစကုုိ ဒီေနရာမွာ ရပ္ၿပီး အႏုုပညာဝါသနာပါတဲ့ က်ေနာ့္ကုုိယ္ က်ေနာ္ ေတာရြာေလးမွာ လြယ္အိတ္လြယ္ မ်က္မွန္ထူထူ တပ္ၿပီး လယ္ကန္သင္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း  ရန္ကုုန္ ဘူတာၾကီးကုုိ အရုုပ္ေတြထပ္ၿပီး ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိယ္ ရန္ကုုန္ကုုိ ပုုိ႔လုုိက္မယ္။ (ရန္ကုုန္ကုုိ ေရာက္ေစသတည္း)

၁၉၈၁ ရန္ကုုန္ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း မွာ က်ေနာ္ သူ႔ကုုိ စေတြ႔တယ္။ သူဆုုိတာ တျခားလူ မဟုုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ မိန္းမ ေဒၚေဘဘီကုုိ ေျပာတာပါ။ ေဘဘီက ၁၆ ႏွစ္ က်ေနာ္က ၁၆ႏွစ္နဲ႔ ၄ လ။ က်ေနာ္တုုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုုံးက က်ေနာ့္ အစ္မ အိမ္မွာ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ ရန္ကုုန္ သိမ္ၾကီး ေစ်းထဲကုုိ အသင့္ေရာင္းဖုုိ႔ ပုုဆုုိးေတြကုုိ ေခါက္ ေကာ္တင္တဲ့ အလုုပ္လုုပ္တာပါ။

အလုုပ္ၿပီးလုုိ႔ သူအိမ္ျပန္တုုိင္း က်ေနာ္က လုုိက္ပုုိ႔တယ္။ စကားမရွိ စကားရွာတယ္။ ကဗ်ာလွလွ စာလွလွ ေတြ ရြတ္ျပ ေျပာျပတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကုုိ မ်က္လုုံးဝုုိင္းဝုုိင္းၾကီးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္တတ္တယ္။ ေသခ်ာတာက သူ႔ကုုိ က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ဘာလုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ သူက မိန္းမ အစစ္မဟုုတ္တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္ေနလုုိ႔ပါ။ သူ႔ကိုုယ္သူ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားက စကား ေျပာေလ့ရွိတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဓားတစ္ေခ်ာင္ အသင့္ေဆာင္ထားတတ္တယ္။ ရန္ျဖစ္လုုိက္ရင္ သူလက္က သြက္တယ္။ ရန္ျဖစ္ဖုုိ႔ ကုုိယ္က ဟန္ျပင္တုုန္း သူလက္က ေျဖာင္းကနဲဆုုိ ရုုိက္ၿပီးေနၿပီ၊ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ အဲသလုုိ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုု က်ေနာ္က ဘယ္လုုိ I Love You လုုပ္ရဲမတုုန္း။

ကဲ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ မိန္းမက မိန္းမပါပဲလုုိ႔ပါ ေျပာရမွာပဲ။ ႐ုုပ္ရွင္ထဲက အတုုိင္း သူ ေခ်ာ္လဲတယ္။ ေျခေထာက္နာတယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့ က်ေနာ္က (မိန္းကေလးဆုုိ ၾကင္နာျပလြန္းလုုိ႔ မၾကာခဏ အေဝဖန္ခံရဖူးတယ္) သူ႔ေျခေထာက္ကုုိ ေဆးလိမ္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီမွာပဲ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ရင္ခုုန္ခဲ့ၾကတယ္။ I Love You မေျပာလုုိက္ရဘဲ ခ်စ္သူဘဝ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

ဟုုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တုုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူဘဝေရာက္သြားတဲ့ အဓိက ေက်းဇူးရွင္က ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ပါ။ သိတယ္ေနာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ပါ။ သူ႔ကုုိ က်ေနာ္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုုိေတာ့ ဗုုိလ္ေနဝင္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဆုုိ မုုန္းတာကုုိ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ခ်စ္တာေပါ့။ ဘာဆုုိင္လုုိ႔လဲလုုိ႔ေတာ့ မေမးလုုိက္နဲ႔ က်ေတာ္ ရွင္းျပမယ္။ ဒီလုုိပါခင္ဗ်ာ----

မဆလ ပါတီ လက္ထက္မွာ တုုိင္းျပည္စီးပြားေရက က်တယ္။ ဒီေတာ့ ရန္ကုုန္မွာ အေပါက္ေတြက မ်ားလာတယ္။ တမ်ိဳးမထင္နဲ႔ဦး။ မ်ားတယ္ဆုုိတဲ့ အေပါက္က လမ္းေတြ မခင္းႏုုိင္ေတာ့တာကုုိ ေျပာတာပါ၊ ရန္ကုုန္ ပလက္ေဖာင္းေတြ ျပန္မျပင္ႏုုိင္ေတာ့တာကုုိ ေျပာတာပါ။ ဒီေတာ့ လမ္းတကာ့ လမ္းထဲမွာ ဗုုိလ္ေနဝင္း အမုုန္းဆုုံးက ဗုုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းနဲ႔ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းပါ။  ဒီပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ နာမည္နဲ႔ ေပးထားတဲ့ လမ္းဆုုိ မျပဳျပင္တဲ့ အျပင္ ပ်က္ခ်င္သေလာက္ ပ်က္ဆုုိၿပီး ေပယ်ာလကန္ ကုုိ ထားခဲ့တာ။

က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဆုုိ အေပါက္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမယ္ထင္တယ္။ မုုိးရြာလုုိက္ၿပီဆုုိတာနဲ႔  လမ္းေပၚေရလ်ံ။ ဒီေတာ့ လမ္းေလ ွ်ာက္တဲ့ သူေတြက လမ္းေပၚကုုိ မ်က္မျမင္လုုိ ဟုုိစမ္းသည္စမ္းေလ ွ်ာက္ရင္း ေခ်ာ္လဲတဲ့ လူဆုုိတာ နည္းမွတ္လား။ ဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္ မိန္းမ ေဒၚေဘဘီလည္းပါသေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ မေကာင္းတာေတြကုုိလည္း အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့သူဆုုိေတာ့ ေက်ာင္းသာေခါင္းေဆာင္ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ကုုိ မုုန္းတဲ့ ဗုုိလ္ေနဝင္းကုုိ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။

ဒီေန႔ဆုုိ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒၚေဘဘီ အိမ္ေထာင္က်တာ ၂၁ ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ ဘဝမွာေတာ့ သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ရယ္ ဇာတ္လမ္းေလးက ရွင္သန္ဆဲပါပဲ။ က်ေတာ္ကေတာ့ ဗုုိလ္ေနဝင္းမုုန္းတဲ့ ဗုုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ကုုိ ခ်စ္ေနဆဲပါပဲ။

အိမ္ေထာင္သက္ ၂၁ ႏွစ္ + ရီးစာသက္ ၁၁ ႏွစ္ = ၃၂ ႏွစ္ ျပည့္ အမွတ္တရ

ကုုိေဂ်