ကြာဟခ်က္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေစဖို႔

ပဲခူးတိုင္း ရုမ္းၾကီးေက်းရြာမွာ ေရ ရဖုိ႔တန္းစီးေနပုံ

ရန္ကုန္ျမဳိ႔ေတာ္

''တစ္ေန႔ ႏႇစ္ပုဒ္ေန႔တုိင္းေရး ေနတာေတြ ေလ်ာ့လိုက္ပါေတာ့။ တစ္ပတ္ႏႇစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲေရးၿပီး နားနားေနေန သက္သက္သာသာေနဖို႔ေကာင္းၿပီ'' အေဖျဖစ္သူကုိ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ သလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ့ရႇိတဲ့ သမီးရဲ႕ ေျပာစကားျဖစ္တယ္။  

ရန္ကုန္ကုိ စြန္႔ခြာဖို႔

ျဖစ္လိုက္ရင္ အားလံုးမ်က္လံုး ျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္ရေလာက္ ေအာင္ အသည္းအသန္ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ ရာသီဥတု ပူျပင္းလာၿပီဆိုရင္ သမီးက စိတ္ပူျမဲျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ေအာက္စီဂ်င္ပုိက္တပ္မထားရဘဲ ေမာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္သာ တပ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို ရင္ပူစျပဳတာနဲ႔ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္) သြားၿပီး ေဒၚေဒၚ(လူထုအေမမာ)နဲ႔ ေနဖို႔ ေဆာ္ၾသေလ့ရႇိတယ္။ အခုေတာ့ မသြားႏုိင္ေတာ့တာေတာင္ ေျခာက္ႏႇစ္ေက်ာ္၊ခုနစ္ႏႇစ္ရႇိၿပီ။ ရန္ကုန္ အပူဒဏ္ေတြကုိ လိႇမ့္ခံေနရတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမႇာ စာေရးတာနားထားဖို႔ အျမဲေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ရန္ကုန္ကုိအၿပီးစြန္႔ခြာၿပီး ေအးတဲ့ေဒသမႇာ သြားေနၾက ဖို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္။

ရႇမ္းျပည္နယ္ကုိ သံေယာဇဥ္ႀကီး

သမီးက ရန္ကုန္မႇာေမြးေပမယ့္ ၈ တန္းေအာင္တဲ့ထိ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ကေလာမႇာ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ  ျဖစ္ေလေတာ့ ရႇမ္းျပည္နယ္ကုိ အေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ။ အစားအေသာက္ကအစ သီေပါသူအေမနဲ႔တူလို႔ ရႇမ္းေခါက္ဆြဲတို႔၊ ရႇမ္းမုန္႔တီ တို႔၊ ေခါပုတ္တို႔ပဲ ႀကိဳက္တယ္။ မုန္႔တီမႀကိဳက္ဘူး။ မုန္႔ဟင္းခါး မႀကိဳက္ဘူး။ ျပင္ဦးလြင္မႇာေတာ့  ရႇမ္းစာေတြလည္းေပါ၊ ရာသီဥတုကလည္း ကေလာလိုေအးေတာ့ အေဖ ျပင္ဦးလြင္မႇာ ေနခ်င္လည္း အနီး  စခန္းမႇာရႇိတဲ့ ျခံေလးထဲအိမ္ေဆာက္ လုိက္တာေပါ့လို႔ ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိ ရန္ကုန္ကမခြာႏုိင္ေသးပါဘူး။

စိတ္ပ်က္စရာ

ရန္ကုန္မႇာ ေရမၾကည္ပါဘူး။ ျမက္လည္းမႏုပါဘူး။ ပစၥႏၲရစ္ အရပ္ႀကီးတစ္ခုလိုစိတ္ပ်က္စရာပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ မစြန္႔ခြာႏုိင္ေသးတာလဲ။ စာေရးတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အရင္က ေဒၚေဒၚ(လူထု အေမမာ)နဲ႔အတူ ျပင္ဦးလြင္မႇာ သံုး ေလးလေႏြခိုၾကစဥ္က စာေတြေရးၿပီး အျမန္ေခ်ာနဲ႔ ပုိ႔လို႔အဆင္ေျပေနတာပဲ။ အခုဆို အီးေမးနဲ႔ပုိ႔မလား၊ ဖက္စ္နဲ႔ပုိ႔မလား ပိုလို႔ေတာင္ လြယ္ေသး။ ရန္ကုန္က မစြန္႔ခြာႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္သူမဟုတ္ေတာ့ လုပ္ကြင္းလုပ္ကြက္ေတြနဲ႔ ေစ်းကြက္ေတြလည္း ၾကည့္ ေနဖို႔ မလိုဘူး။ ၀န္ထမ္းမဟုတ္လုိ႔ ႐ံုးကိစၥတို႔ဘာတို႔လည္း စဥ္းစားစရာ မရႇိဘူး။

အေရးကိစၥမႇန္သမွ်

ရန္ကုန္ဟာ ပထမၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္တာ အေတာ္ေတာင္ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မႈတန္ဖိုးကေတာ့ က်မသြားဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ။ လူတိုင္းအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ေနေရးထုိင္ေရး စားေသာက္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အေရးကိစၥမႇန္ သမွ် ရန္ကုန္ေလာက္ျပည့္စံုတာ ဘယ္မႇမရႇိဘူး။ ကုိယ့္ကိစၥကုိယ္ ေျပာရင္ေတာင္ ရန္ကုန္ကလြဲၿပီး ဘယ္မႇေနမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာရမႇာပဲ။ ေအာက္စီဂ်င္ကုိ စက္နဲ႔ ႐ႇဴတယ္ဆိုေပမယ့္ မီးပ်က္တဲ့အခါသံုးဖို႔ ေဆး႐ံုေတြမႇာသံုးတဲ့အိုးလည္း ေဆာင္ထားရတယ္။ အဲဒီအိုးက ကုန္သြားရင္ ျပန္ျဖည့္ရတယ္။ ရန္ကုန္မႇာေတာ့ ကုန္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ နာရီ၀က္အတြင္း အိမ္အေရာက္ လာပို႔တယ္။ မႏၲေလးတို႔ ျပင္ဦးလြင္တို႔မႇာ အဲဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ကုိယ္တိုင္ အိုးလြတ္ယူသြားၿပီး ျဖည့္ခုိင္းရတယ္။ တစ္ရက္အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ 

ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကြာျခားခ်က္ အဆမတန္ႀကီးမားလာျခင္းက လူမႈေရး ျပႆနာမ်ဳိးစံုကုိ ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက ပဋိပကၡေတြကို ျပင္းထန္လာေစတယ္။ အဲဒါေတြကုိ တားဆီးဖို႔အတြက္ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပကြာဟမႈပေပ်ာက္ေရး ေဆာင္ရြက္သလို၊ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ေတြၾကား ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔လို  . . .

ေဆး႐ံုႀကီးကုိ ေျပးၾကရတာပဲ

အခုဆိုရင္ အေျခအေနက သန္႔စင္ခန္း၀င္တာ၊ ေရခ်ဳိးတာေတာင္ ပုိက္ျဖဳတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္တပ္ထားရတယ္။ ေအာက္ စီဂ်င္စက္ႀကီးကို ေရခ်ဳိးခန္းထဲကုိ ယူသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ သံအိုးကုိ ယူသြားရတယ္။ ဒီေတာ့ ႏႇစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ အုိးလဲရတယ္။ ဒီလို ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔ အသက္ရႇင္ေနရတာျဖစ္ေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ကမပါႏုိင္ဘူး။ ဒါတင္မက၊ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ တကယ္အေရးၾကံဳလာေတာ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကုိ ေျပးၾကရတာခ်ည္းပဲ။ တခ်ဳိ႕စက္ကိရိယာမ်ဳိးေတြက အစုိးရေဆး႐ံုႀကီးမႇာပဲ ရႇိတယ္။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုေတြက ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈ လုပ္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ 

အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုပ္

ကုိယ့္အေျခအေနက ေဆး႐ံုႀကီးေတြ၊ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေလာက္အေ၀းမႇာသာ ေနလို႔ျဖစ္တာ။ စိတ္ရႇိေပမယ့္လက္ေတြ႕မႇာ အေျခအေနက မေပးဘူး။ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပဆိုတာထား၊ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလး ေတာင္ ကြာျခားခ်က္က သိပ္ႀကီးတယ္။ ကုိယ္ကလည္း အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားသလို ယဲ့ယဲ့ကေလး ေနရတာမဟုတ္လား။ ဘယ္မႇာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမႇာ ေနလို႔ျဖစ္မႇာလဲ။ မႏၲေလးဆိုတာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ေရႇးကဆို ေနျပည္ေတာ္ပါလို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ လိုအပ္ခ်က္ေတြျပည့္စံုမႈကေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာျခားလႇပါတယ္။

အမိႈက္ျပႆနာ

မႏၲေလးနဲ႔ ရန္ကုန္သာ ကြာျခားလြန္းတာ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ မႏၲေလးနဲ႔ မံုရြာလည္း အမ်ားႀကီး ကြာျခားပါတယ္။ မႏၲေလးနဲ႔ လား႐ိႈး၊ မႏၲေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးတို႔လည္း အမ်ားႀကီးကြာျခားပါတယ္။ ဒီလုိကြာျခားလြန္းေတာ့ ႏႇစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမႇာ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕လူဦးေရက အဆမတန္တိုးပြား လာတဲ့အတြက္ ျပႆနာေပါင္းစံု ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္မႇာ အမိႈက္ျပႆနာေၾကာင့္ တာ၀န္ရႇိသူေတြ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းကုိက္ေနၾကရၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္မႇာ ေရမလံုေလာက္မႈ ၾကံဳေတြ႕လာမယ့္ လကၡဏာေတြစၿပီး ျပေနၿပီ။ ေနစရာအိမ္အခက္အခဲေတြလည္း မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ႕ၾကရလိမ့္မယ္။ အခုေတာင္ ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြ အရင္က လို ေရေက်ာ္၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းစတဲ့ ရပ္ကြက္မ်ဳိးမႇာ အိမ္ငႇား မေနႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ 

ေျခသလံုးအိမ္တိုင္လူတန္းစား

ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ကြာျခားလြန္းေတာ့ နယ္ကလူေတြၿမိဳ႕တက္လာၿပီး ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ၾကတာေတြ တစ္ေန႔တျခား မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္။ ၁၉၄၈၊ ၄၉၊ ၅၀ ျပည္တြင္း စစ္အရႇိန္အျပင္းဆံုးကာလမ်ားက ရန္ကုန္မႇာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြ  ေရႇာင္မလြတ္ေအာင္ မ်ားျပားလာခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ အရႇိန္ေသသြားေတာ့လည္း အဲဒီလူေတြကနယ္ မျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ  ၁၉၅၀ ၀န္းက်င္က လူဦးေရ ငါးသိန္းသာသာေလာက္ပဲရႇိတဲ့ ရန္ကုန္လူဦးေရ ဟာ သိန္း ၂၀ ေက်ာ္အထိ ရႇိလာခဲ့တယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမႇာဆိုရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္းမႇာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ေျခသလံုးအိမ္ တိုင္လူတန္းစား (ခုေခတ္အေခၚ ျပည္တြင္းေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား) ေတြရဲ႕ျပႆနာဟာ တစ္ေန႔တျခား ဆိုးသထက္ဆိုးလာတာကုိ ေတြ႕ၾကရတယ္။

တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း၊ မျဖစ္ေအာင္

တ႐ုတ္ျပည္မႇာလည္း ေရႇးကမရႇိေပမယ့္ အခုေတာ့ လယ္သမားေတြ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္တာေတြ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ အေျခ အေနမ်ဳိးထိ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားသိေနရတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ကြာျခားခ်က္ အဆမတန္ ႀကီးမားလာျခင္းက လူမႈေရးျပႆနာမ်ဳိးစံုကုိ ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး အဲဒီကေနာက္တစ္ဆင့္တက္ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက ပဋိပကၡေတြကို ျပင္းထန္လာေစတယ္။ အဲဒါေတြကုိ တားဆီးဖို႔ အတြက္ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပကြာဟမႈ ပေပ်ာက္ေရးေဆာင္ရြက္သလို၊ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ေတြၾကား ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လုိက္ပါရေစ။

 WRITTEN BY လူထုစိန္၀င္း   

Eleven Media Group