ေနအညိဳ . .ခိုနားရာ . .ဘယ္မႇာ

''မိုးျပတ္သြားရင္ မုန္႔ေရာင္းရမႇာေပါ့။ ႏႇစ္ေယာက္လုံး မုန္႔ျပန္ေရာင္းရမယ္။ အခုအထိေတာ့ မုန္႔ေရာင္းဖို႔လည္း အရင္းက မရႇိေသးဘူး''။

ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္းမ်ား စုံလင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အဘိုး၏ မ်က္ႏႇာတြင္ ေရႇ႕အနာဂတ္ကို ေမ်ာ္ၾကည့္လိုေသာ အရိပ္တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမႇာပင္ ဘ၀အေမာတို႔ကိုလည္း စာနာစဖြယ္ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ အဘိုးဦးခင္သည္ အသက္ ၈၂ ႏႇစ္ေက်ာ္မွ် ရႇိၿပီ။ သည္အရြယ္ဆိုတာသည္ သားသမီးတို႔၏ တစ္ျပန္တစ္လႇည့္ ျပဳစုေသာအရိပ္တုိ႔ေအာက္မႇာ ခုိနားသင့္သည့္အရြယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရရႇိေနေသာ ဘ၀ကေတာ့ ဇရာအရြယ္ ကို အလိုက္သင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းဖို႔ ဖန္လာသည္မဟုတ္ေပ။ သားသမီး ေျခာက္ဦးရႇိေပမယ့္ အားလုံးအဆင္ေျပေျပ မရႇိလႇေသာဘ၀မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။  အဘိုး ဦးခင္သည္ဇနီးႏႇင့္အတူ ေရႊေပါက္ကံမႇာ ေနထိုင္သည္။ အိမ္သည္ အဘိုးတို႔ကို ခင္မင္စာနာသူက ငႇားထားေပးသည့္အိမ္။ ထိုအိမ္တြင္ေနကာ ပြင့္လင္းရာသီတစ္ေလွ်ာက္ ဇနီးေမာင္ႏႇံႏႇစ္ဦး မုန္႔ေရာင္းထြက္ၾကသည္။ မုိးရာသီမႇာ နားၾကသည္။ စားေသာက္စရာ အဆင္မေျပေသာေန႔မ်ားတြင္ေတာ့ သည္အတိုင္းသာ အိပ္ရာ၀င္ၾကသည္။ အေမာမ်ားႏႇင့္ ျပည့္ေနေသာ ဘ၀ဟုဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အဘိုးေရာဇနီးသည္ပါ ဘ၀ကိုေနေပ်ာ္ေအာင္သာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ အနာဂတ္ ကေတာ့ လတ္တေလာတြင္ ေရရာေသးသည္ မဟုတ္ေပ။ 

''ဘိုးဘြားရိပ္သာမႇာေနဖို႔ ေခၚတဲ့သူေတြရႇိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ သြားေနရင္ တကြဲတျပားေနရမယ္ေလ။ ႏႇစ္ေယာက္စလုံး သက္ရႇိထင္ရႇား ရႇိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အတူတူူ ေနခ်င္ေသးတယ္''။ အဘိုး ဦးခင္က ဇနီးသည္ကို လႇမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳးျပံံဳးရႊင္ရႊင္ပင္ ေျပာျပေနသည္။ ေသးသြယ္ေသာ ကုိယ္ေနဟန္ႏႇင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမ်က္ႏႇာထားကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အဘြားကလည္း အဘိုးေျပာသည့္စကားကုိ ေထာက္ခံခ်င္ပုံပင္။

တကယ္ေတာ့ လူမႈ၀န္းက်င္တြင္သည္လို ႐ုန္းကန္လႈပ္ရႇားဆဲ သက္ႀကီးဘိုးဘြားတို႔မႇာ တစ္ဦးစ၊ ႏႇစ္ဦးစ မဟုတ္။ ေျမာက္ျမားစြာ...။ သည္ဘက္ႏႇစ္မ်ားအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူဦးေရ စုစုေပါင္း၏ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ အသက္ ၆၀ ႏႇစ္ႏႇင့္ အထက္ သက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာသည္။ သက္ႀကီးဘိုးဘြားရာခိုင္ႏႈန္းက တုိးတက္လာသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း မိသားစုဘ၀ ေနထိုင္မႈပုံစံမ်ားက လိုက္ပါေျပာင္းလဲလာသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏႇစ္ေက်ာ္ ေနာက္ပိုင္းႏႇစ္မ်ားတြင္ မိသားစု စုစည္းေနထိုင္ၾကေသာ အေလ့အထမႇ ျပန္႔ၾကဲေနထိုင္ၾကေသာ အေလ့အထသို႔ ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ ေလ့လာသူတုိ႔က မႇတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ၾကပါသည္။ မိသားစု၀င္တို႔သည္ ေနအိမ္မ်ားကုိ စြန္႔ခြာကာ တစ္ေနရာမႇ တစ္ေနရာသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရႇင္သန္ၾကရသည္။ ၿမိဳ႕ရြာကို စြန့္ခြာၾကရသည္။ ႏုိင္ငံကို စြန္႔ခြာၾကရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သက္ႀကီးဘုိးဘြားတို႔သည္ မိသားစုႏႇင့္ ကင္းကြာ၍ ေနထိုင္လာရသည္။ တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ၊ ဇနီးေမာင္ႏႇံ ႏႇစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ ေနထိုင္ရသူေတြလည္း ရႇိလာသည္။ သူတို႔ႏႇင့္အေဖာ္အျဖစ္ က်န္ရစ္သည္မႇာေတာ့ အထီးက်န္ျခင္း။ ဘ၀ကိုကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရႇားရႇင္သန္ရသူေတြမႇာေတာ့ အပုိပါလာမည္ မႇာ စိတ္ႏႇလုံးပင္ပန္းျခင္းသာတည္း။

အစုိးရ၀န္ထမ္းမဟုတ္ခဲ့ေသာ သက္ႀကီးတို႔တြင္ ပင္စင္လို ပုံမႇန္ရေငြ ရႇိၾကသည္မဟုတ္။ သားသမီးမ်ားကလည္း မၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ သက္ႀကီးဘိုးဘြားတို႔မႇာ ပုံမႇန္၀င္ေငြမရႇိျခင္းသည္ပင္ အခက္အခဲတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကို အခ်ဳိ႕ေသာႏုိင္ငံမ်ားလို ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးထားတာမ်ဳိး၊ က်န္းမာေရးကုသမႈ အခမဲ့ဆိုတာမ်ဳိးေတြမရိႇေသး . . .

သည္အဘိုးလိုပင္ သက္ႀကီးမ်ားစြာသည္ သူတုိ႔ဘ၀မ်ားကို တတ္စြမ္းသမွ် ဖန္တီးျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ သားသမီးမ်ားက ျပန္ၾကည့္ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကည့္ႏုိင္သည္ ျဖစ္ေစ သူတို႔ကေတာ့ မည္သို႔မွ် သေဘာပုိက္မည္ မဟုတ္။ ဖခင္တစ္ဦးတည္း ရႇာ႐ုံႏႇင့္ တစ္အိမ္လုံးေလာက္ငခဲ့ေသာ ကာလသည္ အတိတ္မႇာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ အခုေနေတာ့ သားသမီးမ်ားသည္ မိဘႏႇစ္ဦးကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလာၾကသည္။ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ႏုိင္ သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ေပးႏုိင္ေတာ့သည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ အဘိုးအဘြားတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သားသမီးမ်ားအေပၚ နားလည္မႈသည္ ခိုင္မာျမဲသာ။

''ဘ၀ဆိုတာ ေရကူးတဲ့လူလိုပဲ။ ကူးႏုိင္မႇ၊ မကူးႏုိင္ရင္ ျမဳပ္သြားမႇာပဲ။ အဘလည္း ဒီလိုပဲ ကူးေနတာေပါ့။ ေဆးပင္ေလးေတြ ေတာကယူစိုက္တယ္၊ ပ်ဳိးတယ္။ မႇာတဲ့ဆီ လိုက္ပုိ႔ေပးတယ္။ ေမြးျမဴေရးေလးလည္း လုပ္ထားတယ္။ ေနတာကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနတာပါပဲ။ မိသားစု မရႇိဘူးေလ။ တူေတြကေတာ့ လာေနခ်င္ေစခ်င္တယ္။ အဘကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ထားတာ မသြားႏုိင္မလာႏုိင္ျဖစ္မႇပဲ သြားေနမယ္'' အသက္ ၇၃ ႏႇစ္ရႇိ ဦးေစာတင္ေဖက ဆိုပါသည္။

''ေဆြမ်ဳိးေတြက ၾကည့္ထားၾကမႇာ။ တူသားေမာင္မယ္ေတြလည္း ရႇိတယ္''။ အဘိုး ဦးေစာတင္ေဖ၏ စကားကို အဘိုးဦးထြန္းလိႈင္က ျပံဳးလွ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ အဘိုးဦးထြန္းလိႈင္ကေတာ့ အသက္ ၇၉ ႏႇစ္ရႇိၿပီ။ လိႈင္သာယာတြင္ သားတစ္ဦးႏႇင့္ အတူေနသည္။ သားက အလုပ္လုပ္ေနသည္။ အိမ္တြင္ အဘိုးအပါအ၀င္ မႇီခိုသူက ငါးဦးမွ်ရႇိေနသည္။

''သားက ပင္ပန္းတယ္ေလ။ အဘက ဒီေတာ့ ၿခိဳးျခံရတာေပါ့။ အိမ္မႇာ ထမင္းခ်က္ေပးတယ္။ ကေလး ထိန္းေပးတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးတာေပါ့။ နယ္က ေရာက္လာတာေတာ့ ၁၄ ႏႇစ္ေလာက္ရႇိၿပီ။သားသမီးေတြ ရန္ကုန္အရင္ေရာက္ၿပီး အဘလည္း လိုက္လာတာ။ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းမႇာေနခဲ့တာ။ ဇနီးဆုံးေတာ့မႇ ထြက္လာတာေပါ့။ ဇနီးမမာေတာ့ ေျမေလးဖဲ့ဖဲ့ေရာင္းၿပီး ကုခဲ့ရတာ။ ေျမလည္းကုန္လူလည္းေသပါပဲ။ ဒီမႇာေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ အိမ္ကေတာင္ ငႇားေနရတာဆိုေတာ့ အိမ္ငႇားခကတင္ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး''။အဘိုးဦးထြန္းလိႈင္က သက္ႀကီးတစ္ဦး၏ဘ၀ကို ပုံေဖာ္ေျပာျပခဲ့သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး၏ သက္တမ္းသည္ ၆၀ ဒသမ ၅ ႏႇစ္၊ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏ သက္တမ္း သည္ ၆၅ ဒသမ ၀ ႏႇစ္ အသီးသီး ရႇိေနသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသာမက အျခားေသာ အာရႇႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕တြင္လည္း သက္ႀကီးတုိးပြားျခင္း ကိစၥရပ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ဂ်ပန္၊ စင္ကာပူ၊ ထုိင္းတို႔တြင္ သက္ႀကီးတိုးပြားလာျခင္းသည္ ျပႆနာတစ္ရပ္သဖြယ္ ရႇိလာသည္။ သက္ႀကီးတို႔ကို သားသမီးတုိ႔က ျပဳစုေစာင့္ေရႇာက္ႏုိင္ျခင္း နည္းပါးခဲ့ၿပီ။ သားသမီးတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေခတ္ေရစီးေနာက္ အေျပးလိုက္ေနရသည္။ သက္ႀကီးမိဘတို႔ကို ေစာင့္ေရႇာက္ဖို႔ဆိုသည္မႇာ စိတ္တြင္သာရႇိႏုိင္ေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ တုိးတက္ေသာေခတ္တြင္ ဆုတ္ယုတ္လာသည့္ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား။  ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ေတာ့ လက္ရႇိတြင္ သက္ႀကီးမ်ား၏ အေရးသည္ ျပႆနာမရႇိေသးဟု ဆိုေကာင္းဆို ႏုိင္ပါသည္။ ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာမ်ားအရ လူႀကီးမိဘတို႔ကို အိမ္ဦးခန္း ထားတတ္ၾကသည္။ သားသမီးမ်ား အေ၀းေရာက္ေနေသာ သက္ႀကီးမိဘတို႔ကုိလည္း အိမ္နီးနားခ်င္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးတို႔က တတ္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရႇာက္တတ္ၾကသည္။ လက္ရႇိအခ်ိန္မႇာ ျပႆနာတစ္ရပ္မဟုတ္ေသးေသာ သက္ႀကီးတိုးပြားမႈသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ေဆြးေႏြးဖြယ္ျဖစ္ မလာႏုိင္ဘူးလား။ 

အစုိးရ၀န္ထမ္း မဟုတ္ခဲ့ေသာ သက္ႀကီးတို႔တြင္ ပင္စင္လို ပုံမႇန္ရေငြ ရႇိၾကသည္မဟုတ္။ သားသမီးမ်ားကလည္း မၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ သက္ႀကီးဘိုးဘြားတို႔မႇာ ပုံမႇန္၀င္ေငြမရႇိျခင္းသည္ပင္ အခက္အခဲတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကို အခ်ဳိ႕ေသာႏုိင္ငံမ်ားလို ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားတာမ်ဳိး၊ က်န္းမာေရးကုသမႈ အခမဲ့ဆိုတာမ်ဳိးေတြ မရိႇေသး။ ဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ားရႇိ ေနတာတစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရႇိသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာင့္ေရႇာက္ထားႏုိင္ေသာ သက္ႀကီးဦးေရမႇာ ႏႇစ္ေထာင္ေက်ာ္သာ။ ၿပီးေတာ့ ကန္႔သတ္ခ်က္တခ်ဳိ႕ ေၾကာင့္ ဘုိးဘြားရိပ္သာဆီ မလာႏုိင္သူမ်ားလည္း ရႇိေနသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာကုိ ခင္တြယ္သည္။ ကုိယ့္ဇာတိမႇာ ေခါင္းခ်လိုသည္။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးစိတ္အေထြေထြ။    လက္ရႇိမႇာေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ပတ္၀န္းက်င္၌ ဘ၀ကိုပင္ပန္းစြာ ထိန္းေက်ာင္းေနရဆဲ သက္ႀကီးတို႔ကုိ ေတြ႕လာၾကရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းမ်ား ေပၚမႇာ ကေလးကစားစရာ၊ စားစဖြယ္မုန္႔ စသည္တို႔ကို တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေရာင္းခ်ေနေသာ အဘိုးအဘြားအခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ေစ်းမ်ားထဲမႇာ ေတြ႕ႏုိင္သည္။ လူစည္ကားေသာ လမ္းမ်ား၏ ေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ေနအိမ္မ်ားတြင္ ေစာင့္ေရႇာက္သူမဲ့ ရႇိေနတာကိုလည္း ေတြ႕ႏုိင္သည္။ သားသမီးမ်ားထံက အေထာက္အပံ့မရႇိေသာ္လည္း သားသမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားကုိပင္ ရႇိစုမဲ့စုေလးႏႇင့္ ေကြၽးေမြးလိုစိတ္ ရႇိဆဲ အဘိုးအဘြားတို႔ကိုလည္း ေတြ႕ႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။  ''အခု ေရႊေပါက္ကံမႇာေနတဲ့ အိမ္က သူမ်ားငႇားေပးထားတဲ့ အိမ္ေလ။ အဲဒါေတာင္ လျပည့္သြားလုိ႔ ေျပာင္းရ ေတာ့မႇာ။ တျခားတစ္ေနရာ ရႇာရမႇာေပါ့။ ဘယ္ေနရာရယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ေသးဘူး''။  ဦးခင္၏ ဇနီး အသက္ ၈၀ ၀န္း က်င္ရႇိ အဘြားက ေျပာျပေနသည္။ စိတ္မသက္မသာဟန္ေတာ့ နည္းနည္းမွ်မေပၚ။ အျပံဳးမပ်က္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သူလိုသက္ႀကီးမ်ားစြာ ရႇိေနသည္ပင္။

လမ္းမဆုံးေသးသေရြ႕ေတာ့ အားတင္းထားဖို႔လိုမည္။  ေနကေတာ့ ညိဳခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ခုိနားရာက ဘယ္မႇာပါနည္း။

ေဆာင္းပါး---WRITTEN BY ျဖဴႏု၊ ယဥ္မြန္ခိုင္