ဧရာ၀တီကိုေတာ့ မလြမ္းခ်င္ၾကပါ

ဒီေန႔မွပဲ ရန္ကုန္မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနပါတယ္။ ေရႊတိဂံု ဘုရားကေန ေရႊဂံုတိုင္မီးပိြဳင့္အေက်ာ္ က ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီကို ကားငွားရာမွာ သြားမယ့္ေနရာနီးေပမယ့္ “အဲဒီဘက္ မသြားေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာေရေတြျပည့္ ေနလို႔”၊ “မိုးရြာရင္ ေရႀကီးတတ္လြန္း လို႔” ၊ “မီးပြိဳင့္က်ပ္ေနလုိ႔” ဆိုတဲ့ျငင္းဆန္မႈေတြနဲ႕ အငွားကားရဖို႔ကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ေပးလိုက္ရပါတယ္။
ကားေတာ္ေတာ္နဲ႔ ငွားမရေတာ့ “မိုး ဒီေလာက္ေတာင္ သည္းေနတာ  မသြားေတာ့ရင္ ေကာင္းမလား။ အခ်ိန္ကလည္း ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒီေလာက္မိုးေတြရြာေနတာ ဧည့္သည္ေတြလည္း မစံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ ပြဲ က ၂နာရီစမွာ။ အခုပဲ၂နာရီခြဲ ေတာ့မယ္”ဆိုတဲ့ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဧရာ၀တီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲဆိုေတာ့လည္း သြားမယ္ဆိုတာက အႏုိင္ရရွိသြားပါတယ္။
ပြဲက်င္းပတဲ့ခန္းမထဲကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သာမန္စာအုပ္ မိတ္ဆက္ပြဲ တစ္ခုလို႔သာ သိထားခဲ့ေပမယ့္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ဆံ့တဲ့ ခန္းမအတြင္းမွာေတာ့ မထင္မွတ္စရာ လူေတြအျပည့္ပါပဲ။
အခမ္းအနား တက္ေရာက္လာတဲ့သူေတြမွာ အသက္(၈၀)ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးအုန္း၊ စာေရး ဆရာဦးေဌးေမာင္တို႔က စလို႔ ေဒါက္တာထြန္းလြင္၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳ၊ ဆရာဦးျမင့္ေဇာ္၊ ဆရာမဂ်ဴး၊ ဆရာ ကိုတာ၊ ဆရာေမာင္စိမ္းနီ၊ အၿငိမ္းစား ဆည္ေျမာင္း အင္ဂ်င္နီယာ ဆရာဦး ခ်ဳိခ်ဳိစတဲ့ နယ္ပယ္စံုက ပညာရွင္ေတြ၊ စာေပအ သိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ဆက္စပ္သူေတြ သာမက လူငယ္လူရြယ္အမ်ား အျပားလည္း စိတ္၀င္တစားနဲ႕ တက္ေရာက္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ရာဇ၀တ္သားရဲ႕ အလွည့္မွာေတာ့ ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ အသတ္ မခံရခင္မွာ ဆႏၵေလးတစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဆႏၵကေတာ့ ပ်က္ေနတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီးေပၚ တက္ၾကည့္ဖို႔ပါ။ စက္ေပၚတက္ၾကည့္ၿပီး စက္ရဲ႕ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ကို ရွာေဖြၿပီး ျပင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တတိယေျမာက္ရာဇ၀တ္ သားဟာ ေခါင္းျဖတ္စက္ထဲမွာ လည္စင္းခံလိုက္ပါတယ္။ သူ႔အလွည့္မွာေတာ့ ပ်က္ေနတာ ျပင္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဓားစက္ဟာ က်လာၿပီး ရာဇ၀တ္သားကို စီရင္လိုက္ပါတယ္။  ျခြင္းခ်က္ေျပာဖို႔ က်န္ခဲ့တာက တတိယေျမာက္ ရာဇ၀တ္သား ဟာ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာပါပဲ  . . .

မိတ္ဆက္ပြဲျပဳလုပ္တဲ့ “ ဧရာ၀တီကိုေတာ့ မလြမ္းခ်င္ပါ”  စာအုပ္ ထဲမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြ မွာ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ သတင္းေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ ရသစာတမ္းေတြ၊ ေနာက္ဧရာ၀တီ ကို အေျခတည္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြအားလံုးကို စုစည္းၿပီး ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔တကြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာ ဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ၊ ဆရာ ႏိုင္သစ္ဦးတို႔က လည္း ဧရာ၀တီနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈ ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ အသက္(၈၀)ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေဌးေမာင္က “ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမစ္ဆံုကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံကို ပိုခ်စ္သြားတယ္”လို႔ အစခ်ီ စကားေျပာၾကားပါတယ္။
ခံစားမႈရသေတြကို ေျပာၾကား႐ံု တင္မကဘဲ ျမစ္ဆံုဆည္ႀကီးတည္ ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ရရွိလာမယ့္ အ က်ဳိးအျပစ္ေတြကို အၿငိမ္းစားဆည္ ေျမာင္းအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ တဲ့ ဆရာဦးခ်ဳိခ်ဳိကလည္း”ျမစ္ေတြ ကိုကိုင္တြယ္မယ္ဆိုရင္ အထူးဂ႐ု စိုက္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ေရတိုကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္လို႔မရဘဲ ေရရွည္ကို ၾကည့္ဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ျမစ္ကိုလူကျပင္တဲ့အခါ ဆယ္စုႏွစ္သာ အခ်ိန္ေပးဖို႔ လိုေပမယ့္ ပ်က္စီးသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႕ မရဘဲ ရာစုႏွစ္ခ်ီေအာင္ အခ်ိန္ေပးၿပီးပ်က္စီးမႈကို ျပင္ဆင္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ ခ်ိန္ထိုးေျပာျပသြားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ျမစ္ဆံုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပညာရွင္ေတြရဲ႕အခန္းက႑ အေရးပါမႈကို ေဒါက္တာထြန္းလြင္က ဟာသေလးေႏွာၿပီး ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာ ေသဒဏ္ေပး တဲ့အခါ စနစ္သံုးမ်ဳိးကို က်င့္သံုးပါတယ္။ ဒီထဲက တစ္မ်ဳိးက ေခါင္းျဖတ္စက္ေပၚမွာ ရာဇ၀တ္သားကိုတင္ၿပီး ေခါင္း ျဖတ္သတ္တာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရာဇ၀တ္သားသံုးဦးကို ေခါင္းျဖတ္စီရင္ဖို႔ ေခၚလာပါတယ္။ပ ထမလူကို သတ္တဲ့အခါမွာ စက္က ပ်က္ၿပီး ဓားက က်မလာပါဘူး။ မေသမခ်င္းသတ္ေစလို႔ ေသမိန္႔ခ်ထားတာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ရာဇ၀တ္သားဟာ ေသဒဏ္ က လြတ္သြားပါတယ္။ ဒုတိယေျမာက္ ရာဇ၀တ္သားရဲ႕ အလွည့္မွာ လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဓားက က်မလာတဲ့အတြက္ သူလည္းပဲ ေသဒဏ္က လြတ္ေျမာက္သြားျပန္ပါတယ္။
တတိယေျမာက္ ရာဇ၀တ္သားရဲ႕ အလွည့္မွာေတာ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ နဲ႔ အသတ္မခံရခင္မွာ ဆႏၵေလး တစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵကေတာ့ ပ်က္ေနတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီးေပၚ တက္ၾကည့္ဖို႔ပါ။ စက္ေပၚတက္ၾကည့္ၿပီး စက္ရဲ႕ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ကို ရွာေဖြၿပီး ျပင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တတိယေျမာက္ ရာဇ၀တ္သားဟာ ေခါင္းျဖတ္စက္ထဲမွာလည္စင္း ခံလိုက္ပါတယ္။ သူ႔အလွည့္မွာေတာ့ ပ်က္သြားတာ ျပင္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဓားစက္ဟာက်လာၿပီး ရာဇ၀တ္သားကို စီရင္လိုက္ပါတယ္။
ျခြင္းခ်က္ေျပာဖို႔ က်န္ခဲ့တာက တတိယေျမာက္ ရာဇ၀တ္သားဟာ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာပါပဲ။ ပညာရွင္ဆိုတာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ပညာနယ္ပယ္ေပၚမွာ အသက္ကိုေတာင္ ပဓာနမထားဘဲ ဥေပကၡာမျပဳႏိုင္ပံုကို ပမာျပဳ ေျပာျပထားတာ အေတာ္ေလးကို ေကာင္းမြန္လွပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံသား အားလံုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ျမစ္ဆံုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ကလည္း ဒီသေဘာအတိုင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ေဟာေျပာပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ အသက္(၂၀)ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးက သူ၀ယ္ထားတဲ့ “ဧရာ၀တီကိုေတာ့မလြမ္းခ်င္ပါ” စာအုပ္ေပၚမွာ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို အမွတ္တရ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရင္း ေဒါက္တာထြန္းလြင္ ကို ကပ္ေျပာေနတာ အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ အခုလို ျမစ္ဆံုကိစၥမွာ ဆရာတို႔လို ပညာရွင္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ က ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗဟုသုတေတြ ျဖန္႔ၾကတယ္။ ကြၽန္မတို႔လို လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုမ်ဳိး လုပ္ႏိုင္ပါလဲ။ ကြၽန္မတို႔လည္း တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္းက ပါ၀င္ခ်င္ပါတယ္” တဲ့။
ဒီပြဲ၊ ဒီေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ဒီအသံေတြဟာ ဧရာ၀တီကို မလြမ္းခ်င္ၾကတဲ့ သူမ်ားအေၾကာင္းကို တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ေဖာ္က်ဴးေနတာလို႔ ခံစားလိုက္မိပါတယ္။    ။