လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္သုံးဆယ္ခန္႔က ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ေခၚသျဖင့္ ကြယ္လြန္သူ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ေကာလိပ္ဂ်င္ (ဦး)ေနဝင္းရဲ႕ အိမ္သို႔ တစ္ခါ တစ္ေခါက္ အလည္ေရာက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီ အခိ်န္တုန္းက ေကာလိပ္ဂ်င္ႀကီးရဲ႕သမီးအလတ္ ေဟမာေလးေတာင္ သီခ်င္းစမဆိုေသး။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္အရြယ္ အပ်ဳိေပါက္ကေလးသာရွိေသးသည္။ ေဟမာတို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြရဲ႕ ဧည့္ဝတ္ပ်ဴငွာမႈနဲ႔အတူ ေတြ႕သိခဲ႔ရသူက ဦးေလးအရြယ္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး။ ဒါ ကိုကိုေဌးၿမိဳင္’တဲ႔။ သူကေတာ႔ သူ႔အစ္ကို တစ္ဝမ္းကြဲမို႔ အစ္ကိုလို႔ မိတ္ဆက္ေပးေပမယ့္ ကြၽန္မ ကေတာ႔ ကိုယ္႔အေဖထက္တစ္ႏွစ္သာငယ္မယ္႔အရြယ္ ကို အစ္ကိုေခၚရမွာႏႈတ္မရဲခဲ႔ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ငယ္ ငယ္ကတည္းက သူ႔စာေတြဖတ္ၿပီး ေလးစားခဲ႔ရေတာ႔ ကြၽန္မအတြက္ သူဟာ ဟိုး … အထက္စင္ျမင့္ေပၚမွာ တေလးတစား ေမာ႔ၾကည့္ရတဲ႔သူပါ။ သူက တရင္းတႏွီး သူ႔ကိုယ္သူ ကိုကိုလို႔ နာမ္စားသံုးၿပီး ရယ္ေမာ စကား ေျပာခဲ႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မကေတာ႔ ပါးစပ္က ကိုကိုတစ္ခြန္း ေခၚတိုင္း ရင္ထဲမွာဆရာလို႔ ႀကိတ္ၿပီးပဲ႔တင္သံ ထပ္ခဲ႔မိ ပါတယ္။“ အစ္မအႀကီးဆုံးက ေမြးတဲ႔သားနဲ႔ အစ္မႀကီးရဲ႕ ေမာင္အငယ္ဆုံးမို႔ တူနဲ႔ဦးေလးက အသက္တစ္ႏွစ္ပဲ ကြာသတဲ႔။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေယာင္ေပစူး ကိုယ္စီနဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ ကစားေဖာ္ကစားဖက္၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီး ေတြျဖစ္တဲ႔အထိ တပူးတြဲတြဲနဲ႔ ပညာသင္ ေဖာ္သင္ဖက္ဆိုေတာ႔ ဦးေလးရဲ႕ ကေလးေတြ အတြက္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲျဖစ္တဲ႔သူက ဦးေလးအရြယ္၊ အသက္က မငယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ဘယ္ေလာက္ကြာကြာ ညီ၊ ညီမေတြက သူ႕ကိုကိုကိုလုိ႔ပဲ ခ်စ္စႏုိးေခၚခဲ႔ၾက ပါတယ္။ “မ်က္မွန္ထူထူႀကီးနဲ႔ သူ႕ညီ၊ ညီမေတြကို အၿမဲရယ္ၿပီး အားပါးတရ စကားေျပာတတ္တဲ႔ အဲဒီ ကိုကုိ,ကိုလူေတြ အသိမ်ားတာကေတာ႔ ဒဂုန္တာရာပါ….။ “ကိုကို စာေရး ေကာင္းတာ၊ ကဗ်ာေရးေတာ္တာ လူတုိင္းသိၿပီးမို႔ အထူးမေရးေတာ႔ပါဘူး။ စႏၵရားတီး ကြၽမ္းက်င္တာလည္းလူသိရွင္ၾကားပါ။ နာမည္ေက်ာ္ ၾကား အထင္ကရ လူတစ္ဦးမို႔ ကိုကို႔အေၾကာင္း လူသိ မ်ား ပါတယ္။ အမွတ္တရေမြးေန႔ေတြမွာလည္း ဂုဏ္ျပဳမယ့္သူ အျပည့္မို႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားအေနနဲ႔ ဘာမွထပ္ေရးျပစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ “ဒါေပမဲ့ လူေတြ မသိေသးတဲ႔ ကိုကို႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္တာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။“အဲဒါကေတာ႔ ကိုကို႔မွာ အနာဂတ္ကို ႀကိဳျမင္ တဲ႔ အေျမာ္အျမင္အာ႐ုံလည္း ရွိေန သလားဆိုတာပါပဲ။ “လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ကြၽန္မ ျမန္မာ ျပည္ကထြက္ခါနီးမွာ ေယာက္မျဖစ္သူက ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။ သူ႔ညီ ‘အငယ္ေလး’ ႏိုင္ငံျခား သြားအၿပီး မွာ သူအမွတ္တရစပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလး ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေမလဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာပါလာလို႔ လူႀကဳံေပးလိုက္ခ်င္ တယ္တဲ႔။ စာအုပ္လုိက္ေပးရင္ေလးေန မွာစိုးလို႔ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ႔ ကဗ်ာမိတၱဴကို သူ႔ညီေလးဆီကို ယူသြား ေပးပါတဲ႔။“ သူမေျပာခင္ကတည္းက အဲဒီမဂၢဇင္းကို ကြၽန္မေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီးသားပါ။ ေယာက္မ ကို ျပန္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။၊ စိတ္ခ်ပါ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ယူသြား ပါ႔မယ္လို႔။“ ကဗ်ာအဆုံးမွာ သူေရးခဲ႔ပါတယ္ …“ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား တယ္လီဖုန္းမွာေတြ႕ၾကရေအာင္…တဲ႔။ “၁၉၈၄-၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ သူစပ္ခဲ႔တ႔ဲကဗ်ာပါ။ ““အေမရိ ကားမွာေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးကို ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေပးရတဲ႔အခ်ိန္။ အခုေခတ္လို လူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ဝယ္သုံးႏိုင္ဖို႔ အသာထား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ဆိုင္ေတြမေျပာနဲ႔၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြေတာင္ အလုပ္သမား တိုင္းကို မေပးႏိုင္ေသးတဲ႔အခ်ိန္။ အီးေမးလ္လည္း မေပၚ ေသး၊ အင္တာနက္ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မလည္ ေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ကေန Webcam အေၾကာင္း သူ ဘယ္လိုႀကိဳသိခဲ႔ပါလိမ္႔။““ ထိုစဥ္အခါက ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ သြားရည္ယိုခဲ႔ရတဲ႔ ဒီဗီဒီယို ဖုန္းဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ဘာမွ မနီးစပ္သလိုပါပဲ။ သူပဲ အေတြး အေခၚ အာ႐ုံေကာင္းတာလား၊ ကြၽန္မပဲ အေျမာ္အျမင္ ဗဟုသုတနည္းပါးတာလား။ (အေျဖကေတာ႔ ရွင္းပါ တယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ သူဘာယွဥ္ႏိုင္စရာရွိလို႔လဲ။) “တျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ သူခ်စ္တဲ႔ ညီ၊ ညီမေတြနဲ႔ ေဝးကြာရေတာ႔မွာ၊ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကေတာ႔မွာကို သူႀကိဳျမင္ခဲ႔တာကို သူ႔ကဗ်ာေလးနဲ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ႔ရွာပါတယ္။“ အဲဒီကဗ်ာေလးကေတာ႔ ေလာ႔စ္အိန္ ဂ်လိစ္ေရာက္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားသို႔လို႔ ေခါင္းစီးတပ္ေရးစပ္ခဲ႔တဲ႔ … ‘မုန္းမွ ကယ္လီဖိုးနီးယားသို႕…’။အညာေဒသ၊ ရြာကေလးမ်ား
ဘုိးဘြားစဥ္ ဆက္၊ ဆင္းသက္လာရာ
“ၾကည္လင္စိမ္းျပာ၊ ေႏြခါဒူးဆစ္
ေက်ာက္စရစ္ခဲ၊ စိန္ခဲျမခဲ၊ ပုလဲပက္ႀကဲ
လက္လက္ေရတြင္ ျမင္ရ၏။
ဗုဒၶၾကြလာ
ေက်ာင္းေတာ္ရာျမတ္၊ ဘုရားပတ္လည္
ပိဋကတ္တိုက္၊ တည္ေဆာက္ခိုက္တြင္
ဖခင္ေခၚရာ၊ လိုက္ပါလာစဥ္
ဝန္းက်င္ရြာမ်ား၊ လွည့္လည္သြားၾက
အဘြားေျပာဖူး၊ ဗူးသယ္ေဇာင္းခ်မ္းကုန္း
မုန္းေခ်ာင္း မန္းေခ်ာင္း
ေက်ာင္းထိုင္ ဦးပ႑ိ၊ ရွိရာတည္းခို
စိုရြဲဆီမ်ား၊ ေရမုန္႔ဖဲ႔စား
တမာရိပ္ၾကား၊ ေကြ႕ပတ္ေျပးလႊား
ကစားသည့္ရြယ္၊ မ်ဳိး႐ုိးႏြယ္စ
ျမင္ရၾကားရ၊ ေတြ႕ခဲ႔ရေလ
မုန္းေခ်ာင္းရပ္ေျမပုံကားခ်ပ္။
သီေပါနန္းက်
တိုင္းျပည္ပ်က္စ၊ မုန္းမွ စြန္႔ခြာ
ဧရာဝတီ၊ စုန္လာလိုက္ၾက
ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ၊ ေရဝန္းကမ္းညိဳ
ကနစိုေတာအုပ္၊ ရွင္းလင္းခုတ္တူး
“ဓါးမဦးခ်၊ ေျမဆြထြန္ယက္
မ်ဳိးဆက္ျပန္႕ပြား၊ လယ္သမားမ်ား
အိမ္ေျခမ်ားလာ၊ ဖြဲ႕စည္းကာလွ်င္
ထုိင္ကူဆိုေသာ ရြာကေလး။
လယ္ကြင္းေရျပည့္
ေလွျဖင့္ထုိးသြား၊ ဝါးလုံးက်ဳိးက်
ရယ္ၾကေမာၾက၊ စပါးပင္ၾကား
“ေရထဲဆင္းမွ၊ ေလွထြက္ရေတာ႔
ေမွ်ာ့နက္တြယ္ကပ္၊ ရယ္ရာမွငို
မိုးညိဳလာၿပီ၊ ရြာဆီမည္းေမွာင္
မိုးထဲေလထဲ၊ ေလွကိုပစ္ထား
ေျပးၾကလႊားၾက ေပ်ာ္စရာပ။
လေရာင္ႀကိဳးႀကဲ
ရြာထဲေလွ်ာက္လည္၊ ပိေတာက္ကိုင္းေအာက္
ေျမဝိုင္းေခ်ာမြတ္၊ ေမာင္းေထာင္းဆန္ဖြပ္
လြတ္လပ္ေတးဆုိ၊ ပ်ဳိအိုတစ္သင္း
အတင္းေျပာရင္း ဝုိင္းလုပ္ၾက။
ႏွင္းခတလင္း
ေ႐ႊေရာင္ဝင္းပ၊ လႈပ္လႈပ္ရြရြ
ေလကအေဝွ႔၊ စပါးေလွ႔ၾက
ေကြ႕ကာပိုက္ကာ၊ ေကာက္လႈိင္းပုံေဘး
ေျပးကာေဆာ႔ကာ၊ လဝါဝါေလး
တိမ္ျပာမဟူရာ၊ ဇာပါးအေသြး
ညဥ္႕ဦးေလေအး၊ ေကာက္နံ႔ေမႊးေမႊး
ေျပးလိုက္ပုန္းလိုက္၊ ေကာက္႐ုိးပုံေႏြး
တုိးဝင္အေကြး၊ လျမေရးေရး
စပါးေပၚခ်ိန္ လြမ္းမိေသး။
ျမစ္လက္တက္တြင္
စီးဝင္ေခ်ာင္းကေလး၊ ကြမ္းသီးၿခံေဘးမွာ
တဗာေလွပ်က္၊ လဲေလ်ာင္းလ်က္တည့္
ေမာင္းသံဒူဒူ၊ ထုသူကင္းမယ့္
ပဲ႔နင္းေလွသူႀကီး၊ ဖိစီးဇရာ
ပုံျပင္မွ်သာ၊ တုန္ရီစြာျဖင့္
ေျပာျပရရွာ၊ ယခုခါမူ
ေဘာက္တူေပၚတြင္၊ ဆြမ္းအုပ္တင္၍
ကိုယ္ရင္တစ္ပါး၊ ေလွာ္ခတ္သြားသည္
ကမ္းပါးကပ္လိုက္၊ ကိုင္းငိုက္ရြတ္တြ
လိႈင္းထပုတ္ထိ၊ လႈပ္မိရာမွ
မလပ္သီးေၾကြက်၊ ဒင္ႀကီးငွက္က လန္႔ျပန္ေျပး။
ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္
ရွင္ေလာင္းတင္၍၊ ဗီယင္နာကာေဖး
ကိတ္မုန္႔ေကြၽးခဲ႔၊ ေရခဲမုန္႔ႏွင့္
ဘင္ဂ်ဳိဝိုင္းႏွင့္၊ ဟြန္းတေယာႏွင့္
ေရတြင္ေမ်ာပါ၊ ငွက္ေပ်ာတုံးထက္
ဗ်ဳိင္းငွက္တစ္ေကာင္ အံ႔ၾသေငး။
ငယ္စဥ္ဘဝ
ဒုတိယမ်ဳိးဆက္၊ ေကာက္႐ိုးရနံ႔
ႏြားေခ်းနံ႔ႏွင့္၊ ပဲရစ္ညခင္းေရေမႊးနံ႔
ေရာေထြးမတူ၊ ေက်းလက္ႏွင့္ၿမိဳ႕ျပ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွတကၠသိုလ္
ကိုလိုနီေခတ္၊ ႀကီးျပင္းျဖစ္ခဲ႔
မုန္းေက်ာက္စရစ္ခဲ၊ သဲပြင့္ေရြ႕လ်ား
သစ္သားပန္းပု၊ ထုဆစ္ပန္းကြက္
ေလွပ်က္ယြင္းက်န္၊ ေ႐ႊေရာင္ယြင္းလြင္႔
ပင္႔ကူအိမ္ေျမႇး၊ လိမ္ယွက္ရစ္ကာ
“ျပစရာတည့္၊ အမည္စာလုံးသာ
ပထမမ်ဳိးဆက္ ပုံျပင္မ်ား။
ဒုတိယမ်ဳိးဆက္
ငါတို႔လက္ထက္၊ သည္မ်ဳိးဆက္ကား
ေျမမ်ား ၿခံမ်ား၊ ပိုင္ဆုိင္ထားသည့္
အေမြဆက္ခံ၊ ၾကြင္းက်န္ပစၥည္း
ထိုင္ၿပီးစားၾက၊ မတိုးပြားခဲ့
ႏွစ္မ်ားၾကာလွ်င္၊ ေျမရွင္စနစ္
ေခတ္ႏွင့္ကြာေဝး၊ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
သက္ဆင္းေရြ႕ေလ်ာ၊ တိမ္ေကာလာစဥ္
ဖြားျမင္ရွာၾက၊ တတိယမ်ဳိးဆက္
လက္ထက္ေရာက္ခါ၊ ျပစရာကား
စိန္ျခယ္ျမကြင္း၊ စိမ္းဝင္းဖ်ပ္ဖ်ပ္
ေၾကာင္လက္စြပ္ႏွင့္၊ ေငြကြပ္ဓားေျမႇာင္
မေဟာ္ဂနီေရာင္ဗီ႐ုိ၊ ေ႐ႊတိုေ႐ႊစ
သကၠလတ္စ၊ ရွန္ဟဲဖဲစ
ဇင္းမယ္ထဘီစ၊ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္စ
သည္မွ်ေလာက္သာ၊ ၾကည့္စရာေလ
မ်က္ေစ႔ေပကလပ္၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္
ရင္သပ္႐ႈေမာ၊ အံ့ၾသေတြေဝ
ဘာေတြပါလိမ့္၊ ခုေခတ္ခါသစ္
ခရစ္ၿပိဳးျပက္၊ ပက္ဂီ ပါတိတ္
ေပၚလီယက္စတာ၊ ဖိတ္လက္ပြင့္စံု
အိတုံရွံ၊ မေလးရွံတဲ့
ေရွးနဲ႔မတူ သူတို႔ေခတ္။
သူတို႔ေမးၾက
ဒုတိယမ်ဳိးဆက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထက္အေၾကာင္း
ေက်ာင္းသားဘဝ၊ စာသင္စအခါ
“ကိုလိုနီပညာေရး၊ တိုက္ဖ်က္ေပးဖို႔
အေရးေတာ္ပုံမ်ားအေၾကာင္း
ေဆာင္းလေဟမႏၲ၊ ႏွင္းခညတြင္
ေမာင္းႏွင္ခုတ္သြား၊ မီးရထားက
႐ုိးမကိုျဖတ္၊ ႏွင္တရစပ္
ေတာအထပ္ထပ္၊ ပတ္သန္းခရီး
ေတာင္တြင္းႀကီးလမ္း၊ ေတာပန္းျမဴနံ႕
သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္ေလွာက္၊ ေရနံေခ်ာင္း ေခ်ာက္
ေရနံေျမတစ္ေလွ်ာက္၊ ႏွင္းေပါက္ဇာပါး
လူထုၾကားတြင္၊ တရားေဟာၾက
သြားလာၾကႏွင့္၊ အလယ္ပစၥယာ
အရံဇရပ္၊ သတ္မွတ္စခန္း
ထန္းပင္ရိပ္ၾကား၊ အုတ္ခုံနားတြင္
အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္
ထမင္းထုပ္အတူ စားၾကသည့္အေၾကာင္း
ေသာင္းေျပာင္းေထြလီ၊ ကိုလုိနီေခတ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္
စစ္ႏွင့္ေတာ္လွန္ေရး၊ အေဝးက်န္ရစ္
သက္ေသခံပစၥည္း၊ ႀကီးႀကီးမားမား
ေထာက္ထားမရွိ၊ တိုတိတုိစ
ပုံတိုပတ္စ၊ ကဗ်ာစဝတၴဳစ
မွတ္မိသမွ်၊ ေျပာျပေနစဥ္
မ်က္ေစ႔ေပကလပ္၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္
ရင္သပ္အံ့ၾသ၊ ေငးေမာပန္းလ်
ဒုတိယမ်ဳိးဆက္ ပုံျပင္မ်ား။
နယ္ခ်ဲ႕အေျပး
မင္းမဲ႔ေဘးရန္၊ အႏၲရာယ္လွ်င္
ႀကဳံေတြ႕စဥ္မွ၊ ပူပင္ေသာက
ထိတ္လန္႕ၾကစဥ္၊ ပင္လယ္ျပင္မွ
ကယ္တင္မည့္သူ၊ ဆင္တူေၾကာင္က်ား
ဆင္ယင္ထားေသာ၊ ၿမိဳ႕သိမ္းတပ္သား
မ်က္ႏွာထားခ်ဳိ၊ ႀကိဳဆိုခဲ႕ရ
ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္
ေရာက္လာသည္႔အေၾကာင္း
တတိယမ်ဳိးဆက္
သည္လက္ထက္ကား၊ ႐ုန္းကန္မႈမ်ား
“လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ အဟုန္ႀကီးမား
အမ်ဳိးအစား၊ ေထြျပားယွက္သန္း
နက္နဲ႐ႈပ္ေထြး၊ အေမးပုစၧာ
အေျဖရွာၾက၊ မ်ားလွစြာပင္
လူငယ္သဘာဝ၊ ေတြးဆစဥ္းစား
ဥာဏ္အားရွိသမွ်၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္
စာအုပ္ရွာလည္း၊ မေတြ႕ဘဲလွ်င္
ေက်ာင္းနံရံျပင္ပ၊ ျမင္ရၾကားရ
ေတြ႕ရ ႀကဳံရ၊ သံၿပိဳင္ယိမ္းက
“တီးၾကမႈတ္ၾက၊ ေကာ္ပီဂီတ
ဗြီဒီယိုမွ၊ ပစ္ၾက ခတ္ၾက
“ခြၽတ္ၾက ေဖာ္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾက ပါးၾက
သူရဲကား ဓားကား၊ နံခ်ပ္ကူကား
ေမွာင္ခိုယူသြင္း၊ ဂ်င္းအက်ႌမ်ား
အသံသြင္းတိပ္ေခြမ်ား၊ ေနကာမ်က္မွန္စိမ္းမ်ား၊
သံလိုက္ထိန္းခ်ဳပ္၊ ကစားစရာ႐ုပ္မ်ား
“ေစ်းကြက္စည္ကား၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းေဘး
ေဟးေဟးညာသံ၊ ဆူညံေအာ္လ်က္
လက္မွတ္႐ုံေပါက္၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္တြန္း
ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းကား၊ သိုင္းဇာတ္ကား။
ဤပတ္ဝန္းက်င္
ေတြ႕ျမင္ခံစား၊ အာ႐ုံမ်ားစြာ
လႈပ္ရွားလူးလြန္႔၊ ေရေသကူးခတ္
ကမ္းစပ္မေရာက္၊ အေခါက္ေခါက္တည့္
တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္လွ်င္၊ မိုးေပါက္သံထင္
မွန္ရိပ္ဖိတ္စင္၊ ၾကည္လင္သံႁမင္း
‘ေလဆိပ္ဆင္းေတာ႔မယ္’ဟု အငယ္ေလးထံမွ
ႏႈတ္ဆက္သံၾကား၊ စိတ္မွာလႈပ္ရွား
“’ဘာမွာမလဲ’ ေမး၊ ရင္ထဲတုန္ရီ
‘ပန္းခ်ီေဆး’ဟု၊ ႏြမ္းလ်သံျဖင့္
ျဖည္းၫႇင္းျပန္ေျပာ၊ စကားသံအဆုံး
ဖုန္းခ်သြားၿပီ၊ အေဝးဆီလြင့္
ညီမမ်ားရွိရာ၊ ထြက္ခြာသြားစဥ္
မိုးသားၫိုဆင္၊ ေမ်ာပါေလႏွင္
ငါလွ်င္ေငးေမာ၊ မုတ္သံုၾကားမွ
မ်ဳိးဆက္မ်ားကား
ေဝးကြာသြားၾက၊ မုန္းမွ ကယ္လီဖိုးနီးယားသို႔
ေရၾကည္ရာကမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းပင္လယ္
က်ယ္လည္းတစ္မုဟုတ္၊ ခလုတ္ႏွိပ္႐ုံ
႐ုပ္ျမင္သံၾကား တယ္လီဖုန္းမွ ေတြ႕ၾကရေအာင္။ ။
(ကယ္လီဖိုးနီးယားေရာက္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားသို႔)
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ကိုကို႔အသက္ ၉ဝ ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေရးထားခဲ႔တဲ႔ စာစုေလးပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ဂ္လည္းမရွိ၊ ဘယ္ကိုပို႔ရမယ္ မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေနရာတိုင္းမွာလည္း ကိုကို႔အတြက္ ေမြးေန႔အမွတ္ တရစာမူေတြ ပလူပ်ံေနတာမို႔ ဘယ္မွ မပို႔ျဖစ္၊ မေဝငွျဖစ္ခဲ႔တာပါ။““ရွမ္း ျပည္နယ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ႏွင္႔ နီးစပ္သူမ်ား ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုကို႔ထံ သည္စာကေလး ပို႔ေပးပါ။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။
(မွတ္ခ်က္ – မာလုစံ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
မုန္းမွ ကယ္လီဖိုးနီးယား သို႔
![မုန္းမွ ကယ္လီဖိုးနီးယား သို႔]()
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
22:12
Rating:
No comments:
Post a Comment