အိမ္ေရွ႕လမ္း၏တစ္ဖက္ ကားဝပ္ေရွာ့ဆီမွ ထုသံႏွက္သံ၊ အဆက္မျပတ္ သြားလာေနေသာ ကားသံလူသံေတြက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ အဆီးအတားမရွိ ဝင္ထြက္ေန သည္။
ပါးလ်ားေသာ္လည္း အတန္ငယ္ ရွည္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆံပင္ေတြ ကအျဖဴ၊ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ ေအာက္က သတင္းသမားတစ္ဦး ၏ အၾကည့္ေတြကိုေတာ့ ဇရာက အားေပ်ာ့ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေပ။
ေန႔စဥ္အေျပာင္းအလဲမရွိ ဝတ္ဆင္ၿမဲျဖစ္သည့္ အျပာေရာင္ခ်ည္ ၾကမ္းအက်ႌက အခုေတာ့ ဆရာ ဦးဝင္းတင္၏ ထင္ရွားေသာ အမွတ္လကၡဏာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အျပာ သို႔ မဟုတ္ ယံုၾကည္ခ်က္။
”ဆံပင္လည္း မညႇပ္ဘူး။ ေကြၽးတာစားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေတာင္ ဝယ္မေသာက္ဘူး။ ေထာင္ထဲက ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ ဒီလူေတြကို မေမ့ႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိပဲ ကြၽန္ေတာ္ ၿခိဳးၿခံၿပီးေနပါတယ္”ဟု ဆရာကဆုိသည္။
အခန္းဝကိုေက်ာေပးထား ေသာခံုေပၚ ပုဆုိးအကြက္ႀကဲ၊ အနည္းငယ္အန္းေနေသာ ေျခအစံုတြင္ မုိးတြင္းစီး အညံ့စားေျခညႇပ္ဖိနပ္ ႏွင့္ ခပ္ကိုင္းကိုင္း ထုိင္ေနေသာ ဆရာ့ အသြင္မွာ ႐ိုးရွင္းလြန္းလွသည္။
သို႔ေသာ္ သမုိင္းဟူသည္ ပင္လယ္ေသ မဟုတ္။ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္း စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္စင္း။
ဆရာ့ေနာက္ေက်ာ အခန္းနံရံ ေပၚက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပံုတူ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားေအာက္မွ စကားသံမ်ားက အသက္ ၈၂ ႏွစ္ အရြယ္ သတင္းစာဆရာ၊ ႏုိင္ငံ ေရးသမား (သို႔မဟုတ္) NLD ပါတီ ၏ အဓိက ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ သည့္ အဘဦးဝင္းတင္၏ ေကာက္ ေၾကာင္းကို ခပ္ဖြဖြေဆးေရာင္တို႔ ထိေနသကဲ့သို႔ပင္။
”ကြၽန္ေတာ္က သတင္းစာ ဆရာပဲျဖစ္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္တယ္လုိ႔ မယူဆဘူး။ အဲဒီလုိ ခံယူမထားပါဘူး”ဟု ဆရာက သူ႔ ရပ္တည္မႈ တစ္ခုကို လွစ္ျပသည္။ ဆရာ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၄၈ သည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၏ အေျပာင္းအလဲ စာမ်က္ႏွာ၊ ႏုိးၾကား တက္ၾကြေသာ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ဖဆပလ၏ လႈပ္ရွားမႈ ဒီေရလႈိင္း၊ ႏုိင္ငံေရး၏ ထင္ရွားေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ဆရာ့ အေပၚ လႊမ္းမုိးခဲ့ေသာ ဂယက္ဟု ဆရာက ဆုိသည္။ ေနာက္ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ‘သူလုိလူ’ ၾသဇာႏွင့္ အုတ္ဖိုသား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အေပၚ အားက်စိတ္မွာ နယ္ခ်င္းဆက္ေနသည့္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိ ဆရာ ၏ ေဒသစိတ္ႏွင့္လည္း သက္ဆုိင္သည္ဟု ဆရာကေျပာသည္။ ယင္းသည္ပင္ သတင္းစာေလာကသို႔ တုိးဝင္ခဲ့ေသာ ဆရာ့ဘဝ ေျခလွမ္း မ်ား … ။
”ႏိုင္ငံေရးက လုိအပ္ခ်က္အရ လုပ္ခဲ့တာ။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဝန္ႀကီးလုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးယူဖို႔ ဆုိတာမ်ဳိးမရွိဘူး။ ဒါ ကြၽန္ေတာ္လက္သင့္ခံၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံ့ပိုးေပးႏုိင္တာ လုပ္မယ္။ ေထာက္ခံမႈလုပ္မယ္။ ရွင္းလင္းဖို႔ လိုအပ္တာကို ရွင္းလင္းေပးမယ္။ စည္း႐ံုးႏုိင္တာ စည္း႐ံုးေပးမယ္။ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္တယ္လုိ႔ မယူဆတာပါ”ဟု ယံုၾကည္ရပ္တည္မႈအေပၚ ဆရာက ထပ္ဆင့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္သည္။
စက္အကူျဖင့္ လႈပ္ရွားေနရေသာ ဆရာ့ႏွလံုးေၾကာင့္ အရာရာသည္ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါမျဖစ္ေတာ့ေသာ္လည္း ဘာကိုမွ အ႐ႈံးမေပးေသးဆုိတာကေတာ့ မနားတမ္းဆုိ ေနသည့္စကားေတြထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရဆဲ။ ေက်ာက္ကုန္း မွ မိတ္ေဆြအိမ္ႏွင့္ တာေမြမွဦးေလးအိမ္တို႔တြင္ ႏွစ္ပတ္စီ ေနထုိင္ရသည့္ လက္ရွိဘဝ အေရႊ႕အေျပာင္း ကေတာ့ ဆရာ၏ အခက္အခဲ သို႔မဟုတ္ ကံတရား၏ ျပ႒ာန္းမႈဟု ဆိုရမည္။
အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဟု ဆုိေသာ္လည္း ဆရာဒီအတိုင္း ထုိင္ေနျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးကိစၥေတြ၊ ပါတီကိစၥေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ဧည့္သည္ေတြ၊ ေတြ႕ဆံုမႈ၊ေမးျမန္းမႈမ်ားက လူကိုယ္တိုင္သာမက တယ္လီဖုန္းမ်ား ျဖင့္လည္း အဆက္မျပတ္။
”ကြၽန္ေတာ္က သတင္းစာသမားစိတ္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာတယ္။ ရွင္းတယ္။ ေဝဖန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ဒါက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္အရေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကို မရွင္းလင္းရဘဲနဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေထာက္ခံရမယ္ဆုိတာကို အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သံသယေတြရွင္းၿပီး ႀကိတ္ေခ်ၿပီးေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္”ဟု ဆရာကေျပာျပသည္။
သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ အံု႔အံု႔ဆုိင္းဆုိင္း ရွိေနေသာ ၿခံအရိပ္ေၾကာင့္ထင့္။ မျပတ္ထြန္းထားေသာ မီးေခ်ာင္း အလင္းေအာက္မွာပင္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ျခင္ေတြက ေနရာအႏွံ႔။ ဆရာ့ေျခေထာက္ေတြအနား တရစ္ဝဲဝဲလုပ္ေနေသာ ျခင္ႀကီးေတြကို ယမ္းခါေျခာက္ရင္း နံရံေလးဖက္ၾကား ႏွစ္ ၂ဝ အေတြ႕အႀကံဳမွ အပိုင္းအစ တစ္ခုကလည္း ခုခ်ိန္မွာ ေတာ့ သမိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
ညိဳ႕တက္လာေသာ မုိးသားရိပ္ႏွင့္ မီးေခ်ာင္းအလင္းေအာက္မွာ ဆရာ့အက်ႌအျပာက ေတာက္ေနသည္။
”မေသခင္ေလးေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံ၊ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၊ လူထုဆႏၵ သေဘာထားနဲ႔ တင္ေျမႇာက္တဲ့ အစုိးရအဖြဲ႕ ကိုျမင္သြားခ်င္ ေသးတယ္”ဟုဆရာ က ေလးေလးနက္နက္ ဆုိပါသည္။
အျပင္မွာ အေမွာင္ကအား ေကာင္းလာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဆရာ ေရဒီယိုဖြင့္ၿပီး သတင္းေတြ နားေထာင္ခ်ိန္၊ လက္ရွိ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ေျပာဆိုေနၾကေသာ အက်ဥ္း သားမ်ား အေရးႏွင့္ သူတို႔လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရင္ဟု ကြၽန္ေတာ္ အဆံုးသတ္ေမးေတာ့ ဆရာက အျပာေရာင္ ခ်ည္ၾကမ္းအက်ႌကို ကိုင္ကာ ”ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းရမွာေပါ့”ဟု ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖပါသည္။
အျပင္ဘက္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။
ေအာင္ခြန္းဆက္
ဒီမုိကေရစီ သို့မဟုတ္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာအျပာ
![ဒီမုိကေရစီ သို့မဟုတ္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာအျပာ]()
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
22:13
Rating:
No comments:
Post a Comment