“လူေတြဟာ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္မသိတတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံႀကီးသား ပီသဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္” ေနရာတကာမွာ ဒီစကားေျပာတာ မၾကာခဏၾကားရတတ္တယ္။ စာ ေတြလည္း ေရးၾကတာဖတ္ရတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးတာ၊ အမိႈက္ပစ္တာ၊ မ႐ိုေသ့စကား လမ္းေဘး အေပါ့သြားတာ စတာမ်ိဳးေတြကို လက္ၫႇိဳးထိုး ျပၿပီး လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလံုးကို ႏုိင္ငံႀကီးသားစိတ္ နားမလည္ေသးဘူး၊ မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾကတယ္။ ဒီစကားမ်ိဳးေတြ ၾကားတိုင္း တအား စိတ္ဆိုးတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလို ကဲ့ရဲ႕တဲ့သူေတြက ႏိႈင္းႏိႈင္းၿပီး ေျပာေလ့ရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြ အမည္ၾကားရင္ ပိုၿပီးေဒါသျဖစ္ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးေလးဆယ္ေလာက္ အထိ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတြဟာ စာမတတ္ေပမ တတ္နဲ႔ လူဆင္းရဲေတြ အမ်ားဆံုး၊ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြ အမ်ားဆံုးႏုိင္ငံေတြ အျဖစ္နာမည္ဆိုးရခဲ့ၾကၿပီး အခု ေခတ္မွာလည္း စီးပြားေရးတိုးတက္ လာမႈတစ္ခုကလြဲရင္ က်န္တဲ့လူမႈ ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေရးတို႔မွာ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းစ႐ိုက္ေတြ ပေပ်ာက္ၾကေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ လူဘယ္ ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ စိတ္ဓာတ္ယဥ္ေက်းမႈ မဆင္းရဲၾကပါဘူး။ သက္ႀကီးရြယ္အို ဘိုးဘြားမိဘေတြ ကို သူ႕ထိုက္နဲ႔သူ႕ကံပဲဆိုၿပီး ပစ္ပယ္ ထားတာမ်ိဳးေတာ့ မဆိုထားနဲ႔ ရန္ကုန္ လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေတာင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္မရွိပါဘူး။ အမိုးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ဘိုးဘြား ေတြကို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက မရွိအတူရွိ အျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေပးၾကၿမဲျဖစ္တယ္။ ေတာကေနၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚက ဦး ေလးအေဒၚေတြ အိမ္မွာ၊ အစ္ကို အစ္မေတြအိမ္မွာ လာေနရင္း ေက်ာင္းတက္တဲ့ဓေလ့ရွိေနဆဲပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ လာေနခ၊ စားစရိတ္ စသျဖင့္ ေတာင္းယူေလ့မရွိပါဘူး။ အတူေန အတူစားေပါ့ဆိုၿပီး ကိုယ္စားရသလို ေကြၽးၾကတာပါပဲ။ ဒီဓေလ့မ်ိဳး တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ ရွိလို႔ လား။ ပိုၿပီး ထင္ရွားတဲ့ နမူနာျပရ ရင္ေတာ့ မႏၱေလးျဗဟၼစိုရ္ နာေရးကူ ညီမႈအသင္းက စတင္လိုက္တဲ့ လူမႈေရးပရဟိတ စစ္စစ္လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ ႔ႏုိင္ငံ အႏွံ႕ၿမိဳ႕ နယ္ေပါင္း မ်ားစြာမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာကို ၾကည့္ပါ။ ဒီလို အခမဲ့ နာေရးကိစၥ အဝဝကို ကူညီတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕မ်ိဳး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ၾကားဖူးပါသလဲ။ ဒီအသင္းအဖြဲ႕ေတြဟာ ဘီလ္ ဂိတ္လို သူေဌးႀကီးေတြ၊ ေဖာင္ေဒး ရွင္းႀကီးေတြရဲ႕ အလွဴေငြနဲ႔ တည္ ေထာင္ခဲ့ၾကတာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူႀကီးေတြက စတင္ ဝါယမစိုက္ထုတ္ ခဲ့ၾကၿပီး စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္ တဲ့လူငယ္ေတြက ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါ တာဝန္သိတတ္မႈမဟုတ္ဘူးလား။ လူသားခ်င္း ေမတၱာေစတနာ ထားတာ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဝိုင္းဝန္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ကိုယ့္အိမ္ က ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္ရင္ ေဘး အိမ္ကို သြားပို႔တတ္တာဆိုတာမ်ိဳး ကို စိတ္ယဥ္ေက်းမႈလို႔ မေခၚဘူးလား။ စက္မႈနည္းပညာအရာမွာသာ ေအာက္က်ေနာက္က်ရိွပါတယ္။ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈအရာမွာေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္ မနိမ့္က်ပါ ဘူး။ သူမ်ားေတြကို တာဝန္မသိ တတ္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့သူဟာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္လည္း ”ငါေရာ ငါ့ တာဝန္ငါလုပ္ရဲ႕လား” လို႔ ျပန္ေမး ၾကည့္သင့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ေနၾကမယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာျပႆ နာမွ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပႆနာ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာရွိလာရတာကိုက လူေတြကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ မလုပ္ၾက လို႔၊ တာဝန္မေက်လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ရယ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ကိုယ့္အ လုပ္ကလြဲရင္ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ေနရာတကာဝင္လုပ္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕အလုပ္မၿပီးတာ ဟို လူ႕ေၾကာင့္၊ ဒီလူ ေၾကာင့္ဆိုၿပီး လူ တကာလိုက္ လက္ညႇိဳးထိုး အျပစ္ တင္တတ္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံအျဖစ္ ထားေနေသးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္တယ္။ ေက်းလက္က လူေတြက ေျမႀကီးကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြက လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္ကုန္ေတြကို ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားတယ္။ လူဦးေရရဲ႕ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ေက်း လက္နဲ႔ မကင္းၾကဘူးလို႔ ဆိုႏုိင္လိမ့္ မယ္ထင္တယ္။ ေက်းလက္နဲ႔မကင္း ေတာ့ ေနရာတကာမွာ ေက်းလက္ ရနံ႔ေတြ ထံုေနဆဲ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ တယ္။ ေက်းလက္ရနံ႕ ေက်းလက္ စ႐ိုက္ဆိုတာက သူ႕လယ္ကိုယ္စိုက္ ေပး၊ ကိုယ့္လယ္သူစိုက္ေပးတဲ့ သဘာဝျဖစ္တယ္။ စာရင္းငွားနဲ႔ စာ ရင္းဒိုင္ဆိုၿပီး ခြဲျခားမႈရွိတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို သန္႔ရွင္းၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့မ်ိဳး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ဒီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးမွာ လူ တိုင္းရပ္ေရးရြာေရးကို ပါဝင္ေဆာင္ ရြက္ၾကၿမဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးလံုးကို သိမ္းက်ံဳးၿပီး တာဝန္ မသိတတ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံႀကီးသား မပီသဘူးလို႔ ၿမိဳ႕သားပညာ တတ္ေတြက ပုတ္ခတ္သံၾကားတိုင္း စိတ္ဆိုးတာ ျဖစ္တယ္။ ခဏတျဖဳတ္ေရာက္ဖူး တဲ့ ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြကို သိပ္စည္းကမ္းရွိတာပဲ၊ သိပ္တာဝန္ သိတတ္တာပဲ၊ သိပ္ယဥ္ေက်းတာ ပဲလို႔ ေျပာတတ္တဲ့လူေတြကို ကိုယ့္ ႏုိင္ငံထဲက ေက်းလက္ေတာရြာေတြ မွာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ သြားေနၾကည့္ၾကပါဦးလို႔ တိုက္တြန္း လိုက္ခ်င္ပါတယ္။လူထုစိန္ဝင္း
ၾကားရင္နားခါးတဲ့စကား
![ၾကားရင္နားခါးတဲ့စကား]()
Reviewed by သစ္ထူးလြင္
on
22:15
Rating:
No comments:
Post a Comment