အားလည္းနာတယ္ ေျပာလည္းေျပာခ်င္တယ္

 Sunday, 22 May 2011 23:59  ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညဳိ

စာေရးဆရာေတြကေတာ့ စာ ရြက္ေတြေပၚကေန ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္လဲမသိဘူး။ ျမန္မာျဖစ္ေနလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ အား လည္းနာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘာကိုလုပ္ လုပ္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိရပါ တယ္။ ဥပမာ ဒီမုိကေရစီလမ္း ေၾကာင္းကို သြားတယ္ဆုိပါေတာ့ ျပည္သူေတြအတြက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ ၾကမွာျဖစ္တယ္။ ဒီအတုိင္းပဲေပါ့၊ Good Governance နဲ႔ Clean
Government ဆိုတာ ျပည္သူ ေတြအတြက္ပါပဲ။ ျပည္သူေတြ အတြက္ အလုပ္လုပ္တယ္ဆုိေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအတြက္ မပါဘူး လား။ ပါပါတယ္။ သူတို႔လည္း အဆင္ေျပေစရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ Purpose ေလး ကေတာ့ အေရးပါတယ္။ ဥပမာ- အာဏာႀကီးသံုးရပ္၊ တရားေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဘာေၾကာင့္ ခြဲထားလဲ။ အၾကြင္းမဲ့အာဏာဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကိုပ်က္စီးေစသလုိ ျပည္သူေတြ လည္း အႏွိပ္စက္ခံရႏိုင္လုိ႔ပါပဲ။ ဒါကို ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ ေဘာဂေဗဒသီအိုရီအရ Lose/Lose (ဆံုး႐ႈံးျခင္း/ဆံုး႐ႈံးျခင္း)ပံုစံလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းလုိလား တာကေတာ့ Win/Win (ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဝ အႏုိင္ရတဲ့)ပံုစံပါပဲ။ ေကာင္းေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဟာ ျပည္သူေတြကို ေကာင္းတဲ့ရလဒ္ ေတြရေစမွာပါပဲ။

ဒီအတြက္ ျပည္သူ႔ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ျပည္သူအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို (ၿမဲၿမံစြာ)ထားရွိရမွာပါပဲ။ ဥပမာ တေလာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ကို သက္တမ္းသြားတိုး တယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ကူညီၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ‘စလစ္’လုိ႔ေခၚတဲ့ စာရြက္ထုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အသက္ ၆ဝ အထက္ေတြကို အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ေတြနဲ႔ တြဲ ထားတယ္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ေတြ ဆိုတာ မိသားစုေတြ၊ ကေလးေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔။ သူတို႔စာရြက္ စာတမ္းက တစ္ထပ္ႀကီးပါ။ မိသားစု တစ္စုလံုး အခန္းက်ဥ္းထဲ စုၿပံဳဝင္ ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြက ေအာ္ ဟစ္ဆူညံေနၾကတယ္။ မိခင္တစ္ဦး ဒါမွမဟုတ္ ဖခင္တစ္ဦးႏွင့္အတူ ကေလးသံုးေယာက္ ေလးေယာက္ ပါလာတယ္။ ဒီလုိ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ အသက္ ၆ဝ အထက္ အဘုိးႀကီးေတြက ကေလးေတြၾကား မွာ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သာမန္လုပ္သား ျပည္သူေတြနဲ႔အတူလုပ္ရင္ ဘာမွ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒီေနရာေခ်ာင္ တယ္ဆိုၿပီး VIP လည္း လာပါ ေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ရည္ရြယ္ ခ်က္ကဘာလဲ။ အသက္ႀကီးတဲ့သူ (၆ဝ ေက်ာ္) ေတြကို အဆင္ေျပေစဖို႔ ရည္ရြယ္ တာပါ။ သူတုိ႔ဟာ မတုိးမေဝွ႕ရဘဲ၊ တာရွည္မေစာင့္ဆုိင္းရဘဲ စလစ္ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔၊ စိစစ္ေပးႏုိင္ဖို႔ ေဆာင္ ရြက္ေပးထားတာပါ။ ေက်းဇူးတင္ စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ဆို တာႏုိ႔စို႔ကေလးလည္း ပါတယ္ေလ။ ဒီကေလးေတြနဲ႔ လုပ္ရတာ အဆင္ မေျပဘူး။ ဒီမွာဘယ္သူမွလည္း မေျပာၾကဘူး (ေျပာရဲဟန္လည္း မတူပါဘူး)။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ အျမတ္ ခြန္အတြက္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္လၾကာေတာ့ စလစ္ နဲ႔ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သြားထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။

”ပံုစံ ၁၉ ပါမွတဲ့”

”မလုိဘူးဆုိ”

”မပါရင္ Passport မထုတ္ ေပးပါဘူး”

ဒါနဲ႔ အေသအခ်ာေမးရတယ္္။ ေနရာအႏွံ႔ေမးေတာ့ ပံုစံ ၁၉ ရဖို႔ ၁၇ လည္းလိုတယ္တဲ့။ ၁၇ က ဘာလဲဆုိေတာ့ အျမတ္ခြန္ကင္းေၾကာင္းတဲ့။

”အျမတ္ခြန္မလုိဘူးဆို”

”ပံုစံေတာ့လိုတယ္”

ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္စာရြက္ စာတန္းေတြ အေရးႀကီးေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္။ ပံုစံ ၁၇ ကို အခြန္ ႐ံုးသြားထုတ္ေတာ့ ရပ္ကြက္ ေထာက္ခံစာလုိပါသတဲ့။ ေနထိုင္ ေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာတဲ့။ သန္းေခါင္စာရင္းက ေနထုိင္ ေၾကာင္းေထာက္ခံစာ မဟုတ္ပါ လား။ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါေတြရဲ႕မိတၱဴေတြကို အခြန္႐ံုးမွာ ေပးရမတဲ့။

”စလစ္စာရြက္၊ သန္းေခါင္ စာရင္း၊ မွတ္ပံုတင္”

ဒါေတြအားလံုး မိတၱဴကူးေပးရတယ္။ ဒီအတြက္ လွ်ပ္စစ္စက္ေတြ သံုးရတယ္၊ မွင္ေတြသံုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ သူတို႔ဘာမွလည္း မလုပ္ဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္က အခြန္ေပးစရာ မလုိသူပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၁၇ လုိသတဲ့။ ဒါမွ ၁၉ ရမတဲ့။ ပံုစံ ၁၉ ရမွ ႏိုင္ငံ ကူးလက္မွတ္ရမတဲ့။ ၁၉ က အျမတ္ခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္းနဲ႔ဆုိင္ တဲ့ စာရြက္လုိ႔ေျပာတာပဲ။ ၆ဝ ေက်ာ္ရင္မလုိဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ စာရြက္ေတာ့လုိတယ္။ ဒါက ေထာက္ခံစာေလ။ ေထာက္ခံစာ လုိသတဲ့။ကြၽန္ေတာ္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ကို သတိရတယ္။ တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္ကေန ဘတ္စ္ကားေပၚကို တက္လာသတဲ့။

”လူေတြ က်န္းမာပါေစ၊ ေၾသာ္… ၾကမ္းမာလုိ႔ ငါေအာက္မကြၽံ တာပဲ”

လုိ႔ေျပာေတာ့ လူေတြက ဝုိင္းရယ္ၾကတယ္။ ဒီအခါ တက္ လာတဲ့လူက

”ဘာလဲ၊ က်ဳပ္ေျပာ တာကို ဘာလုိ႔ရယ္တာလဲ။ က်ဳပ္ကို အ႐ူးလုိ႔ ထင္လုိ႔လား၊ မ႐ူးဘူးဗ်”

အဲဒီလူဟာ ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ႔ရဲ႕ အိတ္ထဲက စာတစ္ရြက္ကို ထုတ္ တယ္။

”ဒီမွာၾကည့္ၾကစမ္း၊ ဘာ စာရြက္လဲ၊ မ႐ူးေၾကာင္းေထာက္ ခံစာ၊ ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးက ထုတ္ေပး လုိက္တဲ့ ေထာက္ခံစာဗ်”

က်ဳပ္ဖတ္ျပမယ္…။

”ဒီေထာက္ခံစာကို ကိုင္ ေဆာင္ထားသူ ဦးထြန္းဦးသည္ ႐ူး သြပ္ေဝဒနာမရွိေၾကာင္း ေထာက္ခံ ပါသတဲ့”

က်ဳပ္မ႐ူးဘူး။ ျပစမ္း ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ ဘာစာ ရြက္ပါလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာမ႐ူးေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ပါလားတဲ့။ လူေတြ အားလံုး တိတ္သြားတယ္။ အင္း၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေထာက္ခံစာလုိေနတာကို စဥ္းစား မိလုိ႔ ၿပံဳးေနမိတယ္။ အဲေလ ဘာ ဆိုင္လုိ႔လဲ။

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
EastwindBurma  ကူးယူေဖၚျပပါသည္။