ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ နုိပုိး-ဒုကၡသည္စခန္းသုိ့ အလည္တေခါက္

Photos from Nu Po and Umpiem Mai in Thailand

၂၁-၀၄-၂၀၁၁               (ထက္ေအာင္ေက်ာ္)

ဒီခရီးနိးသလား- ၇-နာရီျကာ ကား ၂-ဆင့္စီးရသည္-

          ျမန္မာအတုိက္ခံေတြအမ်ားစုအေျခစုိက္ရာ မဲေဆာက္ျမုိရဲ့ေျမာက္ဖက္ ၇-နာရီေလာက္ လုိင္းကား ၂-ဆင့္စီးပီးသြားရတဲ့ နုိပုိးစခန္းခရီးစဥ္ဟာ က်ေနာ္အတြက္ေတာာ့ အသစ္အဆန္း ခရီးတခုပါဘဲ့။ ဒီခရီးလမ္းရွိ အုန္းဖ်န္ဒုကၡသည္စခန္းအပါ၀င္ နယ္စပ္တေက်ာက ဒုကၡသည္ စခန္း တဒါဇင္နီးပါးခန့္ကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္အတြင္း က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးပီးျဖစ္ေပမဲ့ နုိပုိး ကုိေတာ့

ဒါ-ပထမ-ဆုံးခရီးစဥ္ပါ။ အဲဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ့မင္းသမီးစခန္းက (တနသာၤ ရီတုိင္း အေျခစိုက္ ABSDF-201-တပ္ရင္းကုိဆုိလုိပါတယ္) ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြအတြက္ အ လွဴေငြေပးရင္း။ စခန္းအေျခေနကိုလဲ ေလ့လာရင္းဆုိပီး ဒီခရီးစဥ္ကုိ သြားဖုိ့စိတ္ကူးခဲ့တာပါ။

          မဲေဆာက္ကေန နုိပုိးကုိ ဘယ္လုိသြားရမလဲ။ ဘယ္သူလုိက္ပုိ့နုိင္မလဲဆုိပီး မဲေဆာက္ က ေဘာ္ဒါေတြဆီအကူညီေတာင္းေတာ့ "-ကမၻာပါတ္ေနတဲ့သတင္းေထာက္ျကီးကလဲဗ်ာ-ဘာ မွပူစရာ မလုိဘူး။ လုိင္းကားစီးသြားရင္ ရပါတယ္။ အဲဒီကားေပၚမွာ နုိပုိသြားမဲ့ျမန္မာ ဒုကၡ သည္ေတြနဲ့ခင္ဗ်ားေတြ့လိမ့္မယ္။ ဒီတုိင္းသာ ထ-သြားလုိက္-" ဆုိပီး က်ေနာ္ရဲ့ ABSDF- ေဘာ္ ဒါေတြ။ ဒုကၡသည္ခံယူထားသူေတြကေျပာပါတယ္။ ပီးေတာ့ စခန္းထဲကရဲေဘာ္ေတြကုိ တယ္ လီဖုန္းနဲ့ဆက္ပီး အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ေပးပါတယ္။ (အဲဒီစခန္းမွာ အင္တာနက္ရေပမဲ့ လက္ ကုိင္တယ္လီဖုန္းေတာ့မရေသး။ စေလာင္း-ဖုန္းနဲ့ ဆက္ေနရဆဲပါ)

          ဒီလုိနဲ့ မနက္ ၇-နာရီခဲြထြက္တဲ့ မဲေဆာက္-အုန္းဖ်န္- ပထမ-ဆုံး လုိင္းကားကိုမွီုနုိင္ဖုိ့ မဲ ေဆာက္ေစ်းထဲ ခပ္ေစာေစာေျပးရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၇-နာရီ ၁၀-မီနစ္ေလာက္ကတည္းက ကား က လူျပည့္ေနပီ။ လုိက္ခ်င္ရင္ "-အတြယ္အတာရမယ္။ ေခါင္မုိးေပၚထုိင္လုိက္နိုင္ရင္ ရမယ္-" လုိ့ ကားသမားကထုိင္းလုိေျပာတာကို က်ေနာ္ကျမန္မာမႈျပုပီး နားလည္လုိက္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့ တဲ့ နွစ္ ၂၀-ခန့္ကေတာ့ ဒါမ်ဳီးေတြကမထူးဆန္း။ အတြယ္အတာေတြေရာ။ ေခါင္းမုိးေပၚေတြ ေရာလုိက္ေနျက။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဥေရာပျပန္ ကုိေရြ-ျဖစ္္ေနပီဆုိေတာ့ လုံျခုံမႈ စိတ္မခ်ရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးဆုိရင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ဒီလုိနဲ့ ၈-နာရီခဲြကားကုိေစာင့္ လုိက္ရပါတယ္။

          ဒီကားကေတာ့မဆုိးပါဘူး။ လူသိပ္မျပည့္လွ။ တဖက္ ၇-ေယာက္စီထုိင္နုိင္တဲ့ ခုံတန္း မွာ ၅-ဦးစီေလာက္ဘဲ့ရွိတယ္ဆုိေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာသြားရမယ္လို့ထင္ခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ထင္သလုိမဟုတ္ခဲ့။ မဲေဆာက္အထြက္ကေန လမ္းတေလ်ာက္တင္လုိက္တဲ့ ခရီးသည္ က ၃၀-ေတာင္ေက်ာ္မလားမသိဘူး။ ေခါင္မုိးေပၚမွာလဲအျပည့္။ ခုံတန္း ၂-ခုျကားက ျကမ္းျပင္ မွာလဲ လူအျပည့္။ က်ေနာ္ ေျခေတာက္ေတြဘယ္လုိမွလႈပ္မရေတာ့။ ပုိဆုိးတာက လမ္းခရီးမွာ တက္လာသူအမ်ားစုဟာ ေဒသခံကရင္တုိင္းရင္းသားေတြျဖစ္ပီး အဖြားအုိေတြေရာ။ နုိစုိ့အရြယ္ ကေလးေတြေရာ။ စုံလုိပါဘဲ့။

နုိင္ငံတကာလူမွုဆက္ဆံေရးေဗဒအရဆုိရင္ ကေလးသူငယ္။ အသက္ျကီးသူနဲ့ မသန္ မစြမ္းသူေတြကို ဦးေပးရမွာျဖစ္ေပမဲ့ ဒီကားေပၚမွာေတာ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈအေျကာင္း သိသူရွိပုံ မေပၚေသး။ သက္ျကီးရြယ္အုိေတြ။ ကေလးငယ္ေတြ ကားေပၚတက္လာေပမဲ့ ခုတန္းေပၚမွာ ထုိင္ေနသူေတြက ေနရာဖယ္မေပး။ ကေလးေတြ ေအာ္ငုိေနတာကုိေတာင္ ကရုမစုိက္ျက။ ဥေရာပမွာဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိင္းကားမ်ဳိးဟာ ကေလးငယ္ေတြ စီးသင့္တဲ့ကားလုိ့ ဘယ္လုိမွ လက္ခံနုိင္မွာမဟုတ္။ ကေလးတြန္းလွည္းလဲမပါျက။ တကယ္က လုိင္းလတ္ကားကုိ ျဖစ္သလုိ ျပင္ပီး လုိင္းကားဆဲြေနတာဆုိေတာ့ ကေလးတြန္းလွည္းတင္ ဖုိ့ေနရာမေျပာနဲ့ ကေလးထုိင္ဖုိ့ ေနရာေတာင္မရွိ။ ကေလးေတြ အခ်ိန္မေရြးျပုတ္က် ေသဆုံးနုိ္ တဲ့အေျခေနျကီးပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ဒီေဒသကလူေတြအဖုိ့ေတာ့ အထူးအဆန္းဟုတ္ပုံမရ။ ကားသမားကလဲ ဘာမွကရုမစိုက္။ စနစ္တက်လဲေနရာခ်မေပး။ သူခရီးသည္ေတြ လုံျခုံုေရးအတြက္ သူမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ့ေတာင္ အဲဒီကားသမားကနားလည္ထားရဲ့လားမသိပါဘူး။ ကေလး -လူျကီး မေရြးဘဲ ကားေပၚလူေရာက္တာနဲ့ အရွိန္နဲ့ ေမာင္းထြက္ေတာ့တာပါဘဲ့။ ကံေကာင္းတယ္လုိဘဲ့ ဆုိရမလား။ က်ေနာ္စီးတဲ့ကားေပၚက တဦးမွျပုုတ္က်မက်န္ခဲ့။ ဒါေပမဲ့ -Safety First-ဆုိပီး ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဥေရာပျပန္ ျမန္မာဒုကၡသည္က်ေနာ္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ကားသမားနဲ့ ခရီးသည္ ဆက္ဆံေရးက တမ်ဳီးျကီးပါဘဲ့။ ပီးေတာ့ ဒါဟာ ထုိင္းတနုိင္ငံလုံးမွာ ဒီလုိျဖစ္ေနတာမ်ုီးလဲ ဟုတ္ပုံမရ။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္စီးေနက် မုိးပ်ံ-ရထားနဲ့ ေျမ ေအာက္ရထားေတြမွာဆုိရင္ သက္ျကီးရြယ္အုိ-ကေလးသူငယ္-မသန္မစြမ္းနဲ့ သံဃာၤေတာ္ေတြ ကို ေနရာေပးရမယ္လုိ့ စာတန္းနဲ့ေတာင္သတိေပးထားတာေတြခဲ့ရပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဘန္ ေကာက္ကေန ဖူးခက္။ ခ်င္းမုိင္ စသျဖင့္ ခရီးစဥၤေတြမွာလဲ ဒီလုိမဟုတ္။ ကားသမားက ခရီးသည္ေတြကို တေလးတစားဆက္ဆံေနတာျမင္ခဲ့ရပါရဲ့နဲ့ ဘာေျကာင့္ ဒီေနရာက်မွ ဒိီလုိ ဆက္ဆံေနျကတာလဲ။ ျမန္မာနုိင္ငံသားေတြျဖစ္ေနလုိ့ ကားသမားက နွိမ္မ်ား ဆက္ဆံေနတာ လား။ က်ေနာ္စဥ္းစားေနေပမဲ့ ျပသာနာျဖစ္ရင္ ခရီးစဥ္အေနွာက္ယွက္ျဖစ္မွာစိုးလုိ့ ကားသမား ကုိေတာ့ မေမးျဖစ္ခဲ့။

ဒီလုိစဥ္းစားလုိ့ေကာင္းတုန္း အလယ္ေက်ာမွာ ျဖစ္သလုိထုိင္ပီးပါလာတဲ့ ခုနက ကရင္ ကေလးငယ္ေတြက ဥျသဆြဲပီး ဆန္ုျပုတ္ေတြထုတ္ပါေလေရာ။ သူအေမက ေက်ာကုိ ထုေပး ေနပီး တျခားတဦးက ပလစတစ္အိပ္ထုတ္ေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မွီမယူလုိက္နုိင္ေတာ့ အဲဒီဆန္ျပုတ္က က်ေနာ္ေျခေတာက္ေပၚေလာင္းခ်သလုိျဖစ္ခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်န္တဲ့လူေတြက ေတာ့ ဒါကုိအထူးအဆန္းအျဖစ္ျမင္ပုံမရ။ ေန့စဥ္ျဖစ္ေနျကျဖစ္စဥ္တခုလုိ သူတုိ့ရဲံမ်က္နွာေပၚ မွာျမင္ေနရပီး ကားသမားကလဲ ဘာမွကရုမစို္က္။ သူကားသူေမာင္း-အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္စခန္း အနီးက လုိင္းကားေတြရ႔ပ္နားရာ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေရာက္တဲ့အထိပါဘဲ့။

ျမင္ျမင္သမွ် အထူးအဆန္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဥေရာပမဲဇာျပန္ က်ေနာ္ဟာလဲ ျကာလာေတာ့ လဲ ခံနုိင္ရည္နဲ့၀ေပါ့။ အမုိး-မူးေနာ္-န့ဲ့ ဖုိးသခြါးေတြကို ဟာလားေဂ-၀ါးလားေဂ-လုပ္။ ထုိင္း ေတြကုိ ဆ၀ါဒီခပ္-လုပ္ပီး မိတ္ဖြဲ့ရပါတယ္။ ကားေပၚမွာပါလာသူေတြထဲမွာ ထုိင္းနဲ့ ကရင္ကလဲြ ရင္ က်ေနာ္လုိ နုိပုိးစခန္းသြားမဲ့လူ တဦးမွမေတြ့။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစကားေျပာ ထုိင္း-ကရင္ ၂-ဦး နဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲခုိး၀င္ဖုိ့ အသစ္ေခၚလာပုံရတဲ့ လူသစ္ ၂-ဦးကိုေတာ့ က်ေနာ္သတိထားမိ ပါတယ္။ ဒီလူ ၄-ဦးစလုံးဟာ မဲေဆာက္ျမုိျပင္ ရြာတရြာကေန ကားေပၚတက္လာတာျဖစ္ပီး လမ္းတေလ်ာက္က ရဲဂိတ္ေတြေရာက္တုိင္း ရဲကုိေငြဆင္းေပးေနတာလဲ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရပါ တယ္။ တဂိတ္ကုိ တေယာက္အတြက္ ၃၀၀-ေပးရတယ္လုိ့ လူပဲြစားလုိ့ထင္ရတဲ့ ျမန္မာစကား ေျပာကရင္အမ်ဳီးက သူေဘးကလူေတြကိုေျပာျပေနပါတယ္။ ဒီလူငယ္ ၂-ဦး မဲေဆာက္ကေန အုန္းဖ်န္စခန္းအေရာက္ပုိ့နုိင္ရင္ သူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲဆုိတာကုိေတာ့ မေမးသင့္ ဘူး။ ေမးလုိက္ရင္ က်ေနာ္ကိုသတင္းေထာက္မွန္းသိသြားမွားစုိးတာနဲ့ ဒီတုိင္းဘဲ့ေနခဲ့လုိက္ပါ တယ္။ ဒီလုိနဲ့ သူတုိ့ ၄-ဦးအပါ၀င္ အလယ္ေက်ာက ကရင္မိးသားစုအားလုံးနီးပါး အုန္းဖ်န္ ဒုကၡသည္စခန္းနဲ့ စခန္းအလြ်န္မွာ အားလုံးဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းနဲ့ သဘာ၀-အလွ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လုိ့မရ-

        -၁၂-ေပ။ ၅-ေပ- ပါတ္လည္ လုိင္းကားေပၚမွာ ဒုကၡမ်ဳီးစုံနဲ့ျကုံေနရေပမဲ့ ဒီဒုကၡေတြကို ေက်ာ္ပီး ကားအျပင္ဖက္ျကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကားတြင္းမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ့ ကားျပင္ပ က သဘာ၀-အလွက ဘာမွမဆုိင္။ မဲေဆာက္ေန တနာရီေလာက္ေမာင္းပီးကတည္းက ေတာင္ေပၚတက္လာတာကို က်ေနာ္သတိထားမိလုိက္ပီး အပူရွိန္လဲ နဲနဲေလ်ာ့က်သြားတာကုိ သတိျပုမိပါတယ္။ ေတာင္ေက်ာတေလ်ာက္ေဖါက္ထားတဲ့ကားလမ္းတေလ်ာက္ ေျပးေနတဲ့ လုိင္းကားေပၚကေန ဟုိေငး-ဒီေငး-လုပ္ရင္းနဲ့ နက္ရႈိင္းတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ။ လွပတဲ့ေတာင္ တန္းေတြ။ သစ္ပင္မ်ဳီးစုံေတြ။ တိမ္တုိက္ေတြ။ ေက်းငွက္မ်ဳီးစုံကုိျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

          တကယ္တန္းေျပာမယ္ဆုိရင္ မဲေဆာက္နဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြျကားမွာ ဒီေလာက္ လွပတဲ့ သဘာ၀ရႈခင္းမ်ဳီးျမင္ရလိမ့္မယ္လို့ က်ေနာ္ထင္မထားခဲ့။ ၁၉၉၈-၉၉ အုန္းဖ်န္စခန္း ေဆာက္ခါစက သတင္းယူဖုိ့က််ေနာ္တေခါက္ေရာက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ဒီလုိသဘာ၀-အလွကုိ မခံစား ျဖစ္ခဲ့။ ေတာထဲက ထြက္ကာစ သူပုန္လူထြက္မုိ့ ေတာအလွကိုမခံစားတတ္တာလား။ ဥေရာပ ေရာက္ပီးမွဘဲ သဘာ၀-အလွကုိပုိခံစားတတ္လာတာလား။ ဒီလုိစဥ္းစားရင္းနဲ့ လုိင္းကားက အုန္းဖ်န္ဒုကၡသည္ စခန္းကိုေက််ာ္လာပီး ေနာက္တျကိမ္ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ျပန္ပါတယ္။ ခရီးသည္နဲသြားလုိ့ နဲနဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျကည့္ခြင့္ရလုိ့လားေတာ့မသိဘူး။ အုန္းဖ်န္ခစန္း အလြန္ေတာင္တန္းက အုန္းဖ်န္မေရာက္ခင္ေတာင္ထက္ ပုိလွတယ္လုိ့ က်ေနာ္စိတ္ထဲခံစားမိ ပါတယ္။

          ဥေရာပမွာေတြ့ေလ့ရွိတဲ့ ထင္းရူးပင္တခ်ဳီ့ကိုပါ ဒီေတာင္မွာေတြ့ရပီး ေတာင္တလုံးပီး တလုံး အနိမ္-အျမင့္တန္းစီျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္း။ အဖူး-အပြင့္-ေရာင္စုံလွပေနတဲ့ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ သစ္ပင္အုပ္ေတြ။ အဲဒီေတာင္တန္းနဲ့ သစ္ပင္ေတြျကားမွာ ေပၚလာလုိက္-ေပ်ာက္သြားလုိက္ ျမင္ေနရတဲ့ အေကြ့အေကာက္ကားလမ္းဟာ တကယ့္အံ့မခန္းျမင္ကြင္းပါဘဲ့။  ဒီေလာက္လွပ တဲ့ သဘာ၀ရႈခင္း ေတြျကား ဘယ္လုိလုပ္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားပီး ဒုကၡသည္စခန္း ၂-ခုေရာက္ ေနတာလဲဆုိတာ ကိုစဥ္းစားရင္းနဲ့ ညေန ၄-နာရီေလာက္မွာ နုိပုိးစခန္းဆီက်ေနာ္ေရာက္ရွိ လာ ခဲ့ ပါတယ္။

(ေနာက္ပုိင္းမွ က်ေနာ္သိခြင့္ရခဲ့တာကေတာ့ ဒီကားလမ္းဟာ ကမၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ေနရာ တခုျဖစ္ပီး အုန္းဖ်န္ျမုိအလြန္မွာ အလြန္လွပေက်ာ္ျကားတဲ့ သီးေလာစူး-ေရတံခြန္- www. theelorsuriverside.com ဆုိတာရွိပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကလူေတြ ေတာင္ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ေန့မွ ကားစင္းလုံးငွားပီး အဲဒီေရတံခြန္ဆီသြားလည္တာကုိလဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္)

          နုိပုိးဟာ ဒုကၡသည္ခစန္းလား---ေတာျမုိေလးတျမုိေလလား

        နုိပုိးစခန္း၀င္ခါနီးမွာ စစ္တပ္ဂိတ္တခုရွိျပီး အဲဒီမွာ ပါသမွ်လူေတြကုိ အစစ္ေဆး လုပ္ပါ တယ္။ အုန္းဖ်န္ျမုိအ၀င္ လုိင္းကားေျပာင္းကတည္းက ပါလာတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဒီေနရာ မွာ ဆင္းသြားတာေတြ့ရပီး အမ်ီဳးသမီး ၄-၅-ဦးေလာက္နဲ့ က်ေနာ္ဘဲ့ ကားေပၚမွာက်န္ပါေတာ့ တယ္။ ဒီလုိနဲ့ကားဆက္ေမာင္းလာပီး ရြာျကီးတရြာရဲ့ထိပ္မွာ အဲဒီအမ်ဳီးသမီးေတြကဆင္းသြားပါ တယ္။ "-ဒါက ဘာရြာလဲအေနာ။ နုိပုိးကဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးလဲ-" ဆုိပီး က်ေနာ္က ကရင္ တပုိင္း ဗမာ-တပုိင္းနဲ့ေမးလုိက္ေတာ့ "- ဒါ-နုိပုိးေရာက္ေနပီေလ။ နင္က ဘယ္ရပ္ကြက္ကုိ သြားမွာလဲ။ ဒီမွာဆင္းမွာလား့-" ဆုိပီး အဲဒီအမ်ဳီးသမီးေတြကေျပာပါတယ္။

          အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ -နုိပုိဒုကၡသည္ခစန္းဆုိတာ ထုိင္းရြာတရြာလုိပါဘဲ့လား။ ငါ့လူ ေတြေကာ ဒီရြာထဲမွာေနတာဟုတ္ရဲံ့လား- ဆုိပီး သံသယတ၀က္နဲ့ကားေပၚကဆင္းလာပါတယ္ ။ ဒီမွာမဆင္းရင္လဲ ဘယ္မွဆင္းရမွန္းက်ေနာ္မသိ။ မဲေဆာက္က ေဘာ္ဒါေတြအလြယ္ေလး ေျပာလုိက္သလုိ မဲေဆာက္-နုိပုိးလမ္းတေလ်ာက္မွာလဲ ဒုကၡသည္တဦးမွမေတြ့ဘဲ တကုိယ္ ေတာ္ခရီးနွင္လာရေတာ့ စိတ္ကလဲ နဲနဲ က်ြဲျမီးတုိစျပုေနပါပီ။

-နင္က ဘယ္ရပ္ကြက္ကိုသြားမွာလဲ။ ငါတုိ့ရပ္ကြက္ထဲကိုဘဲ့လား- ဆုိပီး အဲဒီကရင္ အမ်ဳီးသမီးေတြကထပ္ေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ မေျဖတတ္။ -စခန္းအ၀င္မွာ သူတုိ့ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေန လိမ့္မယ္-ဆုိတဲ့ စကားတလုံးနဲ့လာတဲ့က်ေနာ္က ကုိယ္လူေတြ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ ေနသလဲ။ တကယ္တန္းေျပာမယ္ဆုိရင္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရပ္ကြက္ရွိမွန္းလဲ က်ေနာ္မသိခဲ့။ ဒီလုိမတင္ မက်ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ကားကေမာင္းထြက္ဖုိ့ျပင္ေတာ့ က်ေနာ္ဆက္လုိက္သြားပါတယ္။ ၃-မီနစ္ ေလာက္အျကာမွာေတာ့ ကုိယ္လူေတြထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ့ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ သတင္းသုံးရာ ရပ္ကြက္။ ကားလမ္းေဘးတေလ်ာက္မွာ ဘုန္းျကီး ေက်ာင္း ၄-ေက်ာင္းေလာက္တန္းစီေဆာက္ထားတဲ့ ဟုိဖက္အစြန္ ရပ္ကြက္ကုိဆုိက္ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ နုိပုိးဒုကၡသည္ခစန္းကိုေရာက္ပီလုိ့ က်ေနာ္ကမထင္ေသး။ ဒုကၡသည္ စခန္းဆီသြားရမဲ့လမ္းက တဆင့္ခံထုိင္းရြာတရြာလုိ့ ထင္ေနဆဲ။ ဒီလုိနဲ့ ကားလမ္းေဘးက ျခံတ ခါးကိုေက်ာ္ပီး၀င္လုိက္ေတာ့ -ေဒါင္းမာန္ဟုန္-ဆုိတဲ့ သက္ကယ္္မုိး။ ၀ါးထရံကာ မူျကုိေက်ာင္း ကိုျ့မင္ရပါတယ္။ အဲဒီရဲံ့ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ့ တနာရီ ဘတ္ ၂၀-နဲ့ ေကာ္ဖီပါရမယ္လုိ့ ေျကာ္ျငာစာရြက္ကပ္ထားတဲ့ အင္တာနက္ ကေဖး။ ေရွ့ ၅-လွမ္းေလာက္ဆက္ေလ်ာက္ေတာ့ ပန္းထိမ္ ခတ္ေနတဲ့ ထား၀ယ္က က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းညီတဦးရဲံဆုိင္-(အိမ္)ကုိေတြ့လုိက္ ရပါ တယ္။ ဘယ္ေကြ့။ ညာေရွာင္-လုပ္ပ္ီး နဲနဲဆက္ေလ်ာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့စခန္းက ရဲေဘာ္တခ်ီု့ နဲ့ ဗမာလုိေျပာပီး ေဆာ့ကစားေနျကတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ လူဦးေရးအမ်ားဆုံးျဖစ္လာ ေန တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေတာ့မွာဘဲ့ ဒါဟာ ထုိင္းရြာမဟုတ္ဘူး။ နုိပုိးဒုကၡ သည္ စခန္းဆုိတာကို လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းမွာလဲ China Town ရွိလား

နုိပုိးဟာ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိေပမဲ့ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ အုန္းဖ်န္နဲ့မယ္လအပါ၀င္ ေတာင္ပုိင္းက ထန္ဟင္တုိ့။ ဘန္ေတာင္ယန္းတုိ့လုိမဟုတ္။ သစ္ပင္ျကီးေတြရွိပီး အင္ဖက္မုိး -၀ါးထရံကာ။ ၀ါးျကမ္းခင္းအိမ္ေတြျဖစ္ေနလို့ အပူဒန္သိပ္မျပင္း။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္က မင္းသမီးစခန္းမွာ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးရဲ့အိမ္မွာ က်ေနာ္ကုိေနရာခ်ေပးပါတယ္။ သူ့ အိမ္က တျခားလူဆီကတဆင့္၀ယ္ထားတာ ဘတ္ ၃-ေထာင္ေလာက္ေပးရတယ္လုိ့ ဆုိပါ တယ္။ ေပ ၂၀။ ၁၈-ေပ ပါတ္လည္ေလာက္ရွိမယ္လုိ့မွန္းဆရပီး အိမ္ေရွ့မွာ ဘုရားစဥ္နဲ့ ဧည့္ခန္း။ ပီးေတာ့ အိပ္ခန္း။ ေအာက္မွာေတာ့ မီးဖုိးေခ်ာင္နဲ့ အိမ္သာ-(ေရေလာင္းအိပ္ကုိ အေသ ခ်ာလုပ္ထား) ေရခ်ိးခန္းေတြကို ေတြ့ရပါတယ္။ ညဖက္မွာ ၁၀-နာရီေလာက္အထိ မီးလားပီး ေရကုိလဲ အခ်ိန္အကန့္အသတ္နဲ့ ေပးထားတဲ့အတြက္ တခ်ိန္က က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ထန္ဟင္ဒုကၡသည္စခန္း။ ေတာတဲက ေက်ာင္းသား စခန္းေတြနဲ့ေတာ့ တျခားစီပါဘဲ့။ (အဲ ဒါေပမဲ့ အယင္က ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္စခန္းအျဖစ္နာမည္ျကီးခဲ့တဲ့ ရတ္ခ်ပူရီက မနီလုြိင္ စခန္းအဆင့္ကိုေတာ့ ဘယ္လုိမွမမွီေသးပါ။ နယ္စပ္ဒုကခသည္စခန္းေတြထဲမွာေတာ့ အေျခ ေကာင္းတဲ့စခန္းတခုလုိ့ဆုိနုိင္ပါတယ္)

အထုတ္အပုိးေတြကိုေနရာခ်ပီးေတာ့ စခန္းတပါတ္ေလာက္ က်ေနာ္ကုိလုိက္ျပမယ္လုိ့ ရဲေဘာ္ေတြကေျပာပါတယ္။ လုပ္ပါဦး- ျကည့္ရတာေပါ့။ ဓါတ္ပုံေကာရုိက္လုိ့္ရလား- ဆုိပီး လမ္းျကိုလမ္းျကား- (တကယ္ကေတာ့ လမ္းျကိုလမ္းျကားမဟုတ္ပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းရဲ့လမ္း ေတြကိုက လမ္းက်ဥ္းေလးေတြျဖစ္ေနတာပါ) ေလ်ာက္ပါတ္ျကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အင္းယားကန္ လို့ သူတုိတေတြေနာက္ေျပာင္ေခၚေ၀ၚတဲ့ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ေရအုိင္ျကီးအလြန္မွာ က်ေနာ္ တုိ့ဆီက ရဲေဘာ္တဦးဖြင့္ထားတဲ့ -ဘိတ္သားေလး-ကြမ္းယာ-ဆုိင္ဆုိပီးေတြ့ပါတယ္။ ေဘးမွာ ေတာ့ လဖက္ရည္ဆုိင္။ ဘိတ္-ကပ္ေက်းကုိက္နဲ့ ျမန္မာစားစရာမ်ဳီးစုံရမယ္။ ျမန္မာသီးခ်င္း။ ျမန္မာဗီြစီဒီ-ျမန္မာတီဗီြ-ေတြနဲ့ တကယ္ကုိ ျမန္မာျပည္ ကုိေရာက္ေနတဲ့အတုိင္းပါဘဲ့။ ပလ စတစ္ ခုံပုေလးေတြေပၚမွာထုိင္ရတာကိုက က်ေနာ္အဖုိ့ေတာ့ အသစ္အဆန္းပါဘဲ့။ အဲဒီဆုိင္ ကုိ ေက်ာ္ပီး နဲနဲဆက္ေလ်ာက္ေတာ့ -ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထရုိက္တာ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ့ရဲေဘာ္တဦးကိုထပ္ေတြ့ပါတယ္။ သူတာ၀န္ယူေဆာက္ေပးေနတဲ့အိမ္က သစ္သားတုိင္။ ကြန္ကရစ္ေရခ်ဳိးခန္းနဲ့ဆုိေတာ့ ၅-ေသာင္းေက်ာ္တန္သတဲ့။

ေခါတ္သစ္ဒုကၡသည္ေတြကုိျမင္ပီး အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေစတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့-- "-သတင္းေထာက္ျကီး တရုတ္တန္းကိုေကာ သြားလည္ခ်င္သလား။ ခင္ဗ်ားေတြ့ရင္ ဖ်ားသြားမယ္-" ဆုိတဲ့စကားပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းပါဆုိမွ ဘယ္လုိလုပ္ တရုတ္တန္းရွိမလဲ။ ဒီေကာင္ေတြေနာက္ေနတာဘဲ့လုိ့က်ေနာ္ကထင္ပီး - ေလ်ာက္ရြွိီးမေနနဲ့။ ေနမ၀င္ခင္ သြားလုိ့ရသေလာက္ ဆက္သြားလည္ရေအာင္ဆုိပီး ေက်ာက္ ေတာင္ျကီးတလုံးကိုျမင္ေနရတဲ့ ဂုိေဒါင္နဲ့ ေဘာလုံးကြင္းရွိရာေျမနိမ့္အရပ္ဆီ ဆင္းလာခဲ့ပါ တယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ျကီးနားေရာက္ေတာ့ ေနရာကအက်ယ္ျကီး။ ေဘာလုံးကြင္း။ စတိတ္ စင္နဲ့ သစ္ပင္အုပ္ေတြရွိရ္အရပ္ဖက္ကေန လူတခ်ီု့ အထုပ္အပိုးေတြနဲ့လမ္းေလ်ာက္၀င္လာေန တာျမင္ေနရပါတယ္။

အဲဒီေဘာလုံးကြင္းကေန ဘယ္ဖက္ကုိေကြ့ပီး၀င္လုိက္တာနဲ့---"သတင္းေထာက္ျကီး ဟုိမွာေတြ့လား-ဆုိင္တန္းေတြ။ အဲဒါ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ တရုတ္တန္းဘဲ့-"- ဆိုပီး က်ေနာ္ေဘာ္ဒါ ေတြက ရည္ပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲသေဘာေပါက္ပီး -ကုလားတန္းကို တရုတ္တန္းလို့ ေနာက္ေျပာေနမွန္း သိလုိက္ပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိလဲေျပာစရာပါဘဲ့။ သက္ ကယ္မုိုး။ ၀ါးထရံကာဆုိင္တန္းေတြဆုိေပမဲ့ အထဲမွာေရာင္းခ်ေနတဲ့ပစည္းေတြကေတာ့ မဲ ေဆာက္ေစ်းထက္ေတာင္ ပုိစုံဦးမလားဘဲ့။ ကုန္စုံ။ ကုန္ေခ်ာက္။ အ၀တ္ထည္။ အိမ္သုံးပစည္း။ အခ်ဳိရည္။ ကေလးကစားစရာ စသျဖင့္ စုံေနတာပါဘဲ့။ ကုန္စုံဆုိင္ေတြျကားက လဖက္ရည္ ဆုိင္ဆုိလဲ ဒိလုိပါဘဲ့။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာက္။ ကုိဖုိးထူး-တုိ့ဆုိင္ထက္ ပုိျကီးျပီး ပစၥည္းပုိစုံေလမလားပါဘဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ေနတယ္လုိ့ မထင္ ဘဲ တခ်ိန္က နာမည္ျကီးခဲ့တဲ့ (မာနယ္ပုေလာ-ေဒါင္းဂြင္ေခါတ္ေကာင္းစဥ္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့-) ေစာ္လဲထ-ေစ်းတန္းမ်ားေရာက္ေနသလားလုိ့ ခံစားမိပါတယ္။

တရုတ္တန္း။ အဲ- အဲဒီဆိုင္တန္းေတြကေန ဘယ္ဖက္ျပန္ေကြ့တဲ့အခါမွာေတာ့ ခရစ္ ယန္ဘုရားေက်ာင္း။ မြတ္ဆလင္ဘုရားေက်ာင္းေတြကိုေတြ့ရပီီး -ပလ-ရုံုးလုိ့ သူတုိ့ေခၚျကတဲ့ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမႈးရံုးေရွ့ကုိေရာက္ပါတယ္။ ဥေရာပသမဂ-မွကူညီသည္။ ဘယ္အဖြဲ့မွကူညီ သည္ဆုိတဲ့ စာတန္းေတြကိုျမင္ရပီး မြန္ဘုန္းျကီးေက်ာင္းတခုကုိလဲဲ သားသားနားနားေဆာက္ ထား တာေတြ့ရပါတယ္။ ဒီဖက္မွာ က်ယ္ျပန္တဲ့ ေျမညီလမ္းကိုေတြ့ရပီး ကားေတြ။ ဆုိင္ကယ္ ေတြလဲ သြားလာေနတာ ေတြရပါတယ္။

ပထမ-ေတာ့ ပစၥည္းလာပုိ့တဲ့ ထုိင္းကားေတြ။ ဆုိင္ကယ္ေတြလုိ့ထင္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္က ေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြပုိင္တဲ့ ကားေတြ။ ဆုိင္ကယ္ေတြဆုိတာကိုေနာက္မွ သိခဲ့ရပါတယ္။ ထူး ျခားတာကေတာ ဆုိင္ကယ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ အသားျဖူျဖူ- (ဒုကၡသည္ရုပ္မေပါက္ဘဲ ထုိင္း ကုန္သည္ေတြလုိိ့ က်ေနာ္ထင္ခဲ့သူ) ဇနီးေမာင္နွံ ၂-ဦးက သူတုိ့ရဲ့သမီးေလးကိုလက္ဆြဲပီး- "ဒီဆရာက ဒီဗီြဘီ-က မုိ့လား။ က်မ-ျမင္ဖူးပါတယ္-" လုိ့ က်ေနာ္ကုိမိတ္ဆက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာမထင္ထားသူေတြက က်ေနာ္ကိုသိေနပီး က်ေနာ္ထင္ထားသူေတြက က် ေနာ္ကိုမျမင္ဘူးတဲ့အတြက္ နဲနဲေတာ့ စိတ္ထဲကသိကေအာင့္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ့ သာ ေျကာင္း-မာေျကာင္း တာ၀န္ေက်ေျပာပီး ျပန္လာေတာ့-  ''-အဲဒါ ကိုးရီယားျပန္။ ဂ်ပန္ျပန္ေတြ ေလဗ်ာ- အဲလုုိလူေတြ ဒီမွာအမ်ား ျကီးဘဲ့-" ဆိုပီး က်ေနာ္ေဘာ္ဒါေတြကေျပာပါတယ္။

အယ္လ္ကုိေဟာ သိပ္မ်ားတယ္္- ရဲမင္းပုိင္-ကုန္းေပၚတက္နုိင္ပါ့မလား-

မုိးမခ်ဳပ္ခင္ အခ်ိန္ရသေလာက္ စခန္းကိုပါတ္ပီး ညေန ၆-နာရီေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြနဲ့ စုဆုံစကားေျပာဖုိ့ျပင္ပါတယ္။ မင္းသမီးခစန္းေရာ။ တျခားဒုကၡ သည္တပုိင္း သူပုန္တပုိင္းကာလေတြမွာတုန္းကေရာဆုိရင္ ဒီလုိမ်ဳီးပဲြဟာ ေရေနြးျကမ္းနဲ့ ၂-ပါးသြားတဲ့ဟာမ်ဳီး။ အလြန္ဆုံးအဆင္ေျပလွ သရီးအင္၀မ္း-ေကာ္ဖီနဲ့ သြားရတာမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီေခါတ္ကုိလြန္ခဲ့ပီ။ ခုနက က်ေနာ္စီးလာတဲ့ လုိင္းကားေျပးတဲ့ ကားလမ္းမရဲ့ ဟုိဖက္ကဆုိင္ထဲ၀င္လုိက္တာနဲ့ ယမကာအစုံရမယ္။ (ဒုကၡသည္စခန္းထဲကဆုိင္ေတြမွာေတာ့ အလ္ကုိေဟာ ေရာင္းခြင့္မျပုပါ) စုိင္ထုံ-ေလးနဲ့ဆဲြလားပီး ကုိယ္အိမ္မွာကုိယ္ေသာက္ရင္ အား လုံး အုိေကပါတယ္တဲ့။ ရပ္ကြက္မႈးအျဖစ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ က်ေနာ္တုိ့ရဲ့ ရဲေဘာ္ျကီး ၂-ဦးရဲ့ အာမံခ်က္အရ ေဟာင္ေထာင္-တလုံးနဲ့ ဘီယာခ်န္း တဒါဇင္-ကုိခင္က်င္းပီး စကား၀ုုိင္းကုိ ဖြင့္ လွစ္လုိက္ပါတယ္။

"-က်ေနာ္တုိ့လဲ ၆-လထင္ပီး၀င္လာတာ အခု ၆-နွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ စိတ္ကေတာ့ ညစ္ သလားမေမးနဲ့ ဟုိမွာုျခံစည္းရံုးခန့္ထားတဲ့ ပုလင္းခြံေတြကိုသာ ျကည့္ေပေတာ့-" လုိ့ ရဲေဘာ္ တဦးက အရက္ခြက္ကုိမရင္း။ ပန္းပင္ေလးေတြကိုျခံစည္းရံုးလုိကာထားတဲ့ အရက္ပုလင္း ေဟာင္းေတြကုလက္ညုိးထုိးရင္း ေျပာပါတယ္။ ''-ေစာင့္ရင္းနဲ့ ေသသြားတဲ့လူေတြလဲအမ်ား ျကီး။ တခ်ဳီ့လဲ ေစာင့္ရတာျကာလြန္းလုိ့ အျမဲတန္းေပါက္ကြဲေနတာ။ အဲဒီလူေတြနဲ့ဆုိ အရက္ ေတာင္ တူတူမေသာက္ရဘူး-'' လုိ့ ေနာက္ရဲေဘာ္တဦးကေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဒီအခ်ိန္ ျကီး အင္တာဗ်ဳးလုပ္- ဗီဒီယုိ-ရုိက္ဖုိ့ကလဲ မီးအားကမေကာင္းလုိ့ မနက္က်မွထပ္ေတြ့မယ္လုိ့ နႈတ္ဆက္ပီး တက်ီက်ီ-ျမည္ေနတဲ့ ၀ါးျကမ္းခင္းေပၚ ခပ္ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တေန့မနက္ ေနထြက္ခ်ိန္မွာ စခန္းကုိအေ၀းပုံရုိက္ခ်င္လုိ့ အေပၚကေနစီးျမင္ရ တဲ့ေနရာမ်ဳိးရွိသလားဆုိပီး က်ေနာ္ကေမးေတာ့ -"အဲဒါဆုိ ခင္ဗ်ား။ ရဲမင္းပုိင္ေတာင္ေပၚ တက္- က်ေနာ္လုိက္ပုိ့မယ္-" ဆုိပီး သူျကီးလုိ့အမ်ားကေခၚျကတဲ့ ရပ္ကြက္မႈးက က်ေနာ္ကုိ ေျပာပါတယ္။ "-ဘာလဲဗ်။ ရဲမင္းပုိင္ေတာင္ကုန္း။ ရဲမင္းပုိင္က ဒီမွာဖုိက္္တင္ခန္းလာရုိက္ဖူးလုိ့ လား-" ဆိုပီး က်ေနာ္ကေမးေတာ့ သူတုိ့က ၀ုိင္းဟားျကပါတယ္။ "-ရဲမင္းပုိင္ တရားထုိင္တဲ့ ကုန္းဗ်။ ခင္ဗ်ားကလဲ က်ေနာ္တုိ့စခန္းကို အထင္မစေမာနဲ့ေလ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတာင္ ဒီ စခန္းကေနထြက္ပီး အေမရိကန္လား။ ျသစီလားေရာက္သြားတာ တနွစ္ေက်ာ္ေရာေပါ့-" ဆုိပီး ရွင္းျပေတာ့မွဘဲ့ က်ေနာ္လဲ -ေျသာ္- လုိက္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီကုန္းက သိပ္မေ၀း ဘူး။ သူျကီးတုိ့ရပ္ကြက္ကေန ကားလမ္းကိုေက်ာ္  ၅-မီနစ္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ လုိက္ရင္ ေရာက္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပၚေရာက္ေတာ့လဲ စခန္းကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ခဲ့ရပါ။ (နုိပုိးက အုန္းဖ်န္စခန္းလုိ ဓါတ္ပုံရဳိက္လုိ့မေကာင္းပါ။ အုန္းဖ်န္းက ေတာင္နံရံမွာေဆာက္ထား လုိ့ လမ္းေဘးကေန အားလုံးျမင္ ေနရပါတယ္)

အျပန္လမ္း-တတိယနုိင္ငံနဲ့- ေရြေရာင္အိမ္မက္မ်ား

နုိပုိုးကေန မဲေဆာက္ကို (အုန္းဖ်န္မွာ တဆင့္ေျပာင္းစီးရတဲ့ကား) အေစာဆုံးထြက္တဲ့ ကားက မနက္ ၇-နာရီ။ အမ်ားစုကေတာ့ ၈-နာရီကားနဲ့သြားျကတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္က ေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဗီြဒီယုိ-Footage ေလးယူဦးမွဆုိပီး ဟုိေမး-ဒီျဖူးလုပ္ေနတဲ့ အျပင္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ဂိတ္တခုကိုလဲ သြားလုိက္ေသးတဲ့အတြက္ ၁၁-နာရီကားနဲ့မွ ျပန္နုိင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဟုိေမး-ဒီေမး ေမးတဲ့ထဲမွာ တေန့-တေန့ ခင္ဗ်ားတုိ့ ဘာေတြလုပ္ျကသလဲ။ ဒီအိမ္ ေတြ။ ဆုိင္ေတြ၀ယ္ဖုိ့-စားဖုိ့ေသာက္ဖုိ့ ဘယ္ကပစ္ဆံရလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ၀င္ပါတယ္။ ခုန က တရုတ္တန္းနဲ့ ကုိရီးယားတန္းကိုသြားေမးတာမ်ဳီးေတာ့မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြကိုဘဲ့ေမးျဖစ္ခဲ့တာမ်ဳီးပါ။

"-ဒီမွာကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳီးေပါ့ဗ်ာ။ မင္းသမီးစခန္းမွာေနသလုိေနရင္ေတာ့ ထမင္းငါတ္မွာ ေပါ့။ က်ေနာ္ဆုိကေလးေတာင္ ၄-ေယာက္ရွိေနပီ။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလဲခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း ဘဲ-" ဆိုပီး ရဲေဘာ္တဦးက အပ်ဳိအရြယ္ေရာက္စျပုေနပီျဖစ္တဲ့ သူ့သမီးငယ္ကုိလက္ညွိူးထုိးပိး က်ေနာ္ကုိေျပာျပေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ သူ့့ရဲံေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ၂-လုံးထီးေရာင္းပီး တေန့ တရာေလာက္ရေအာင္ရွာရတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ ခုနက ဘိတ္သားေလးကြမ္းယာကလဲ အ ေတာ္ ေရာင္းရတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ ကန္ထရုိက္တာလဲ လက္မလည္ဘူးလုိ့ ဆုိပါ တယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဂုိေဒါင္လုံျခုံေရးအတြက္တာ၀န္ယူေပးရပီး အဲဒီအတြက္ သင့္တင့္တဲ့ေထာက္ပံ့ေျကးရတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ ၂-ေယာက္ကေတာ့ TBBC- ရဲ့ စခန္း တြင္းအခ်ိန္ပုိင္း၀န္ထမ္းေတြျဖစ္ပီး အဲဒီကရတဲ့ေထာက္ပံေငြေလးနဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ထား။ တေန့ ၂-နပ္ ထမင္းပုံမွန္စားနုိင္ဖုိ့ က်ဳီးစားေနရတယ္လုိ့ က်ေနာ္ကိုရွင္းျပျကတယ္။ အဲ-ေနာက္တဦးကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဒီစခန္းထဲက အင္တာနက္ကုိအသုံးျပုပီး ထုိင္း နဲ့ အိနၵိယ -ဖက္ကေပးပုိ့တဲ့သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ေပးေနတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တဦး ကေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာ-ကရင္ စကားျပန္တဲ့။ စသျဖင့္ သူနည္းသူဟန္နဲ့၀င္ေငြရွာပီး သူ့ျပသာနာ သူရွင္း ေနျကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ့အားလုံးရဲ့ အဓိက၀င္ေငြဟာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ သူတုိ့ရဲ့ရဲ ေဘာ္- ရဲဘက္ ေဟာင္းေတြဆီက အကူညီေငြသာျဖစ္တယ္လုိ့ က်ေနာ္ကိုရွင္းျပျကပါတယ္။

အဲဒီအကူညီေငြက ဘယ္ေလာက္အထိရေနသလဲဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္အတိအက် မသိ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ဦးစီးေကာက္ခံလွဴတန္းနုိင္ခဲ့တာကေတာ့ တနွစ္မွ တဦးအတြက္ ၂၅၀၀-ဘတ္မွ်သာရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ က်ေနာ္ေဘာ္ဒါေတြဆီက အလွဴ ေငြကို မဲေဆာက္ကဘန္ေတြမွာသြြားထုတ္ရင္းနဲ့ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္းအရ Money Gram ေတြ Western Union ေတြနဲ့ ေငြလြဲသူေတြ အေတာ္မ်ားေနတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ သတိထား မိပါတယ္။ Money Gram -အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္ေငြသြားထုတ္ေတာ့ - Money Gram သုံးသူ က်ေနာ္တဦးတည္းရယ္။ ဘန္အရာရွိကေတာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမးလုိ့ ေျကာင္ေတာင္ေတာင္-ျဖစ္ခဲ့ေသး။

ဒါေပမဲ့ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ပစ္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ Money Gram -ေငြထုတ္လြာကုန္ သြားလုိ့ဆုိပီး တရက္ထုိင္ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ Money Gram -ေငြထုတ္ေပးတဲ့ TMB -မွာ တန္းစီ ေစာင့္ေနသူဦးေရကလဲ ရာနဲ့ခ်ီေတာင္ရွိမလားဘဲ့။ ABSDF- ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳီ့ကိုေတာင္ အဲ ဒီဘန္မွာေတြ့ခဲ့ရပီး သူတုိ့ရဲ့ေငြလြဲလုပ္ငန္းကေနတ တဆင့္လြဲဖုိ့ေတာင္ က်ေနာ္ကုိ လိပ္စာကဒ္ ေပးသြားေသးတယ္ဆုိေတာ့ မဲေဆာက္ခြင္မွာ ေငြ-လဲြေရးလုပ္ငန္းက အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာလုိ့ယူဆနုိင္ပါတယ္။

အဲဒီေန့ကဆုိရင္ မနက္ ၁၂-နာရီမထုိးခင္ ေလ်ာက္လြာတင္ နုိင္မွလက္ခံပီး ၁၂-ေက်ာ္ သြားရင္ေတာ့ တရက္ထုိင္ေစာင့္ေပေတာ့။ ပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေငြထုတ္ နည္းအဆင့္ဆင့္အတြက္ ျမန္မာလုိစာတန္းေတြကပ္ထားတာေတြ့ရပီး အလုပ္သမားလက္ မွတ္။ ယူအင္-လက္မွတ္ေတြ နဲ့ေတာင္ ထုတ္နုိင္တယ္လို့ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာကေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံကူး လက္ မွတ္နဲ့ဆုိရင္ေတာ့ ထုတ္ခြင့္မေပးပါ။ က်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ ေနာ္ေ၀း-ခရီးသြားလက္မွတ္မွာ ေတာင္ ျမန္မာနုိင္ငံသား Myanmar ပါေနလုိ့ဆုိပီး ထုတ္ခြင့္မေပးလုိ့ မနဲရွင္းလင္းျပပီးမွ ထုတ္ ခြင့္ရခဲ့တာမ်ဳီးပါ။

ဆုိလိုတာကေတာ့ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္-ရဲဘက္အခ်င္းခ်င္းဆီကပုိ့တဲ့ ေငြနဲ့ ရပ္တည္ေနရတဲ့လူေတြရွိသလုိ တျခားနည္းမ်ဳီးစုံနဲ့ရပ္တည္ေနတဲ့ ေခါတ္သစ္ ဒုကၡသည္ေတြ ကုိလဲ က်ေနာ္ေတြ့ခဲ့ရတယ္ဆုိပါေတာ့။ ဘယ္လုိဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ့တေတြအတြက္ တူညီတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ တတိယ-နုိင္ငံအျမန္ဆုံးထြက္ခြင့္ရေရးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက အား လုံးအတြက္ တန္းတူမျဖစ္တာလား။ ဘာမ်ားလဲြေခ်ာ္ခဲ့သလဲေတာ့မသိပါ။ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ့ ေနာက္မွ ၀င္လာသူေတြက အယင္ထြက္ခြင့္ရသြားပီး နုိပုိးမွာ ၆-နွစ္ျကာေနပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ့ဆီက ရဲေဘာ္ေတြအပါ၀င္ ဒါဇင္နဲ့ခ်ွီရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ -အေမရိကန္ရဲ့ ဆုိင္းငံ့- ျပည္၀င္ခြင့္။ လက္ နက္ကို္င္ဖူးသူကိုလက္မခံနုိင္ေသး- စတဲ့အေျကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ့ အခ်ိန္ေတြျကာေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ေတာ့ အဲဒီ ကိစၥေတြ ေျပလည္သြားလုိ့ ဒီနွစ္ မကုန္ ခင္ အေမရိကန္သြားရဘြယ္ရွိတယ္လုိ့ သူတုိ့ကေမ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။

တခ်ိန္းတည္းမွာဘဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအပီး အေျပာင္းလဲေတြ အနဲအက်ဥ္း ရွိလာေနပီျဖစ္လုိ့ ဒီဒုကၡသည္ေတြကို မူရင္းေဒသျပန္ပုိ့မယ္ဆုိပီးလဲ ထုိင္း-ဖက္က စကားဟ လာေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နုိပိုးရွိ က်ေနာ္ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့ ဒါေတြဟာ သူတုိ့လုိ နုိင္ငံေရးဒုကၡ သည္ေတြနဲ့မဆုိင္ဘဲ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ့သာဆုိင္တယ္။ သူတုိ့ကုိေတာ့ ျပန္မပုိ့ေလာက္ ဘူး။ မူလအစီစဥ္အတုိင္း တတိယ-နုိင္ငံကိုေသခ်ာေပါက္သြားခြင့္ရမယ္လုိ့ သူက ဆုိပါတယ္။ ဘယ္လိုဘ့ဲျဖစ္ျဖစ္ လူဦးေရ-တေသာင္းခြဲခန့္-ရွိတဲ့ နုိပုိးအပါ၀င္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေက်ာ က ဒုကၡသည္စခန္း -( http://www.tbbc.org/ ) ၁၀-ခု။ ျပည္တြင္း ဒုကၡသည္စခန္း ၈-ခုက ဒုကၡသည္ဦးေရ တသိန္းခြဲနီးပါးရဲ့ အနာဂါတ္အတြက္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ ဆက္ လက္ကူညီနုိင္မလဲ။ ဒီစခန္းထဲကလူေတြ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ တတိယ-နုိင္ငံထြက္ခြင့္ရေအာင္ ဘယ္္ လုိကူညီ္ေပးနုိင္မလဲ ဆိုတာကိုစဥ္းစားရင္း နုိပုိး-မဲေဆာက္ လုိင္းကားေပၚတက္။ ေဘာ္ဒါေတြ ကို လက္ျပန္နႈတ္ ဆက္ပီး နုိပုိးဒုကၡစခန္းကေန က်ေနာ္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါတယ္။