အနီးမႈန္လား။ အေ၀းမႈန္လား

ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ (၂၆-၀၄-၂၀၁၂)


အသက္ ၄၀-ေက်ာ္ရင္ မ်က္စိမႈန္တယ္ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးနဲ့အညီ က်ေနာ္လဲ စာျကည့္မ်က္မွန္ တ လက္ ေဆာင္ထားရတာ ၂-နွစ္ေလာက္ရွိေနပါျပီ။ ျကားဖူးနား၀စကားေတြအရ ၂-နွစ္တျကိမ္မ်က္မွန္ ပုံမွန္စစ္သင့္တယ္ဆုိတာေျကာင့္ ေအာ္စလုိျမုိေတာ္ နုိဗယ္စင္တာအနီးရွိ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က မ်က္မွန္ ဆုိင္ကုိ သြားျပီးစစ္ျကည့္မိပါတယ္။ "အနီးမႈန္လား။ အေ၀းမႈန္လား" ဆုိျပီး မ်က္မွန္စစ္ေဆးသူက ေမး ပါတယ္။ "စာျကည့္မ်က္မွန္ တပ္ထားမွေတာ့ အနီးမႈန္ေပါ့ဗ်" ဆုိျပီး ေျပာေတာ့ မ်က္မွန္စစ္ေဆးသူက မယုံသလုိလုိနဲ့ အနီးေရာ။ အေ၀းပါ စစ္ေဆးေနပါတယ္။

နာရီ၀က္နီးပါး စစ္ေဆးစမ္းသပ္ပီးေတာ့မွ စာလုံးေတြမျကည္လင္တဲ့ အနီးမႈန္သက္သက္ဆုိ တာကို သူကလက္ခံသြားပုံရပါတယ္။ ပါ၀ါနဲနဲထပ္တုိးရမယ္။ မွန္လဲရမယ္။ မွန္ခက ဘယ္ေလာက္။ လက္ခက ဘယ္ေလာက္က်တယ္။ ဘယ္ေန့ျပန္လာယူပါလုိ့ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူေပးလုိက္တဲ့ Appointment စာရြက္ကိုယူျပီး ေအာ္စလုိကမ္းနားက ရဲတုိက္ကုန္းေပၚတက္။ ေနစာလႈံရင္းနဲ့ "ငါျဖစ္ ေနတာက အနီးမႈံသက္သက္ေကာဟုတ္ရဲ့လား" ဆုိျပီး တကို္ယ္ေတာ္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနမိပါတယ္။


သာမန္စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ့ မုိင္ေပါင္း ၅၀၀၀-ေလာက္အကြာ ေအာ္စလုိျမုိ မွာေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ဒီေန့နုိင္ငံေရးအျမင္ဟာ ရန္ကုန္ျမုိမွာေနထုိင္သူတဦးရဲ့ ရႈျမင္မႈနဲ့စာရင္ မႈံ ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနနုိင္္ပါတယ္။ ဒါေမပဲ့ တဖက္ကေန ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္လဲ ဒီေန့လုိ နည္းပညာေခတ္။ အင္တာနက္ေခတ္မွာ အနီးမွာေနမွပုိျမင္ျပီး အေ၀းေရာက္ရင္ မႈံ၀ါး၀ါးဘဲ့ျမင္နုိင္တယ္လုိ့ အျပတ္ေျပာ လုိ့ရနုိင္ပါ့မလား။


အနီးမွာေနျခင္း။ အေ၀းမွာေနျခင္းဆုိတာက သိပ္အဓိက မက်ဘဲ ေန့စဥ္ျဖစ္ေပၚတုိးတက္ေန တဲ့ နုိင္ငံေရးအေျခေနကုိ ျခုံငုံသုံးသပ္နုိင္ျခင္းက ပိုအဓိကမက်ဘူးလား။ ျမန္မာနုိင္ငံတြင္းကလူအေတာ္ မ်ားမ်ားကုိယ္တုိင္ မုိင္ ၅၀၀၀-ေက်ာ္ ၈၀၀၀-နီးပါးအကြာေ၀းေန ထုတ္လြင့္ေနတဲ့ လႈိင္းတုိေရဒီယုိေတြ။ စေလာင္းတီဗီြ ေတြကိုျကည့္ျပိး ဒီေန့ နုိင္ငံေရးျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈ ေနာက္ဆုံးအေျခေနေတြကို ေလ့ လာေနရတုန္းဘဲ့မဟုတ္လားလုိ့ အေ၀းေရာက္ေနသူေတြဖက္ကေန ကုိယ္ဘာသာေရွ့ေနလုိက္ရင္း က် ေနာ္စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။


အသက္ျကီးေပမဲ့ အနီးမႈန္ျခင္းကိုေရွာင္နုိင္သူမ်ား


"အရီးလာသည္ ...
ဆီးသီး ပါသလား။
အဆီ မစား။
အသီး စားပါ..."


အနီးမႈန္လား။ အေ၀းမႈန္လား တကုိယ္ေတာ္စဥ္းစားရင္း အေျဖမထြက္ဘဲ လုံးျခာလည္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဘ၀တူ အေ၀းေရာက္ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ စကားစျမည္ေျပာျကည့္ဦးမွဆုိျပီး တုိင္း ခန္းလွည့္ရင္းနဲ့ ေအာ္စလိုျမုိျပင္က စာသင္ေက်ာင္းေလးတခုကိုေရာက္ေနတာပါ။ စာသင္ေက်ာင္းဆုိလုိ့ ျမန္မာနုိင္ငံက အမက-ေတြ အလက-ေတြလုိ ေက်ာင္းအျကီးျကီးေဆာက္ထားျပီး ရာနဲ့ခ်ီတဲ့ေက်ာင္း သားေတြ တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းလုိ့ မထင္လုိက္ပါနဲ့။


တပါတ္မွာ တနဂၤေနြတရက္။ တရက္မွာမွ ၄-နာရီေလာက္သာစာသင္ေပးနုိင္တဲ့ စာသင္ခန္း ေလးပါ။ က်ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ ေနာ္ေ၀းေရာက္တဲ့အထိ ဗုံးခုိက်င္းနဲ့မကင္းနုိင္ေသးဘူးလုိ့ေျပာရ မလားပါဘဲ့။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္တုန္းကေဆာက္ထားတဲ့ ေခတ္မွီဗုံးခုိက်င္း ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ဒီေက်ာင္း ေလး ဖြင့္ထားတာကိုေတြ့ရျပိး ေက်ာင္းသား။ ေက်ာင္းသူ ၁၀-ေက်ာ္နဲ့အတူ ေက်ာင္းဆရာ ၂-ဦး။ က ေလးေတြကို လုိအပ္တာကူညီေပးေနတဲ့ ကေလးမိဘ အေ၀းေရာက္သူငယ္ခ်င္း ၄-၅ ဦးကုိ အဲဒီ ေျမေအာက္ စာသင္ခန္းမွာ က်ေနာ္ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။ 


"ဆီးသီးဆုိတာ ဘာလဲဆရာမ" ဆုိျပီး အသက္ ၆-နွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးတဦးက ေနာ္ ေ၀းလုိနဲ့ ျပန္ေမးေနတာ က်ေနာ္ျကားလုိက္ပါတယ္။ ဆရာမကလဲ ဘယ္လုိရွင္းျပရမွန္းမသိ။ ပုံဆဲြျပ ေတာ့လဲ ကေလးကသေဘာမေပါက္။ ဆီးသီးကိုတခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူကို ဆီးသီးပုံဆဲြျပေနလုိ့ ဘယ္သ ေဘာက္ေပါက္မလဲ။ 


ဆုိလုိတာကေတာ့ ဆီးသီးမရွိ။ ပန္းသီးသာရွိတဲ့ အရပ္။ ထညက္ခဲမရွိ ေခ်ာက လက္သာရွိတဲ့အရပ္မွာ ေမြးဖြါးလာတဲ့ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံက ဒီမ်ဳိးဆက္သစ္ေလးေတြကို ျမန္မာနုိင္ငံက ဆီးသီးအေျကာင္းရွင္းျပရတာ ဒီေလာက္ခက္ေနမယ္ဆုိရင္ ပုံဆဲြျပလုိ့မရနုိင္တဲ့ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးသမုိင္း အေျခေန။ က်ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ရဲ့စြန့္လြတ္တုိက္ပဲြ၀င္မႈနဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေျကာင္းရွင္းျပမယ္ဆုိရင္ ဆီးသီး ဇတ္လမ္းထက္ ပုိခက္မယ္ဆုိတာ သံသယရွိစရာမလုိပါဘူး။


တကယ္ကေတာ့ တတိယ နုိင္ငံေရာက္ျမန္မာကေလးေတြ ျမန္မာစာမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို က်ေနာ္ေျပာေနတာ နွစ္အေတာ္ျကာေနခဲ့ပါျပီ။ သတင္းေထာက္တာ၀န္နဲ့ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒိန္းမတ္။ ဖွင္လန္အပါ၀င္ ဥေရာပနုိင္ငံတခ်ဳိ့က ဒီလုိအလားတူ စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြကုိ တင္ျပခဲ့ဖူးျပီးျဖစ္ပါ တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံသား ၃၀၀၀-ေက်ာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံမွာေကာ ဘာ ေျကာင့္ ဒီလုိစာသင္ေက်ာင္းေလး မေပၚေသး။ မလုပ္နုိင္ေသးတာလဲဆုိျပီးလဲ က်ေနာ္ေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့ ဖူးပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံက သန္း ၆၀-ေသာျပည္သူေတြ ထမင္းငတ္ေနတဲ့ကိစၥ။ သူတုိ့ရဲ့သားသမီး ေတြ စာမသင္နုိင္။ ေက်ာင္းမထားနုိင္္တဲ့ကိစၥ။ နယ္စပ္နဲ့ ေက်းလက္ေဒသမွာ ပညာေရးနိမ့္က်ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ဦးစားေပးေျပာရမဲ့အစား လူ နွစ္ေယာက္တပုိင္းသာရွိတဲ့ တတိယ နုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ကေလးေတြ ျမန္မာစာမတတ္တဲ့ကိစၥကုိ ေရးျကီဂြယ္က်ယ္လုပ္ျပီး အခ်ိန္ယူတင္ျပေနတယ္ဆုိျပီး က် ေနာ္တုိ့ သတင္းသမားအခ်င္းခ်င္းျကား ျငင္းခုံခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥကုိ က်ေနာ္မေျပာျဖစ္တာ အေတာ္ ျကာေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါေမပဲ့ ဒီကိစၥဟာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သင့္တဲ့ကိစၥတခုအျဖစ္ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ အျမဲရွိေန ပါတယ္။


"တတိယ နုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာကေလးေတြ ျမန္မာစာမတတ္တာကို ျပသာနာတခုလုိ့ ခင္ဗ်ား ထင္သလား။ ဘာေျကာင့္ ဒီေက်ာင္းဖြင့္ဖုိ့လုိတာလဲ" ဆုိျပီး ေျမေအာက္ စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္း အုပ္ဆရာကို က်ေနာ္ေမးမိပါတယ္။ သူကလဲ ေတာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ့နဲ့အတူေနခဲ့ဖူးသူ။ က်ေနာ့္ အ ေျကာင္းလဲသိေနသူဆုိေတာ့ သူေက်ာင္းကို က်ေနာ္ေရာက္လာကတည္းက အလကားအျပင္းေျပ လာ ျခင္းေတာ့မဟုတ္။ သူကုိ အခ်ြန္နဲ့မတဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးဖုိ့လာသူဆုိတာကုိ ျကုိတြက္ထားျပီး သားျဖစ္ပုံ ရပါတယ္။


"အဓိက ကေတာ့ဗ်ာ။ စကားလုံးအျကီးျကီးေတြကိုအရသာခံေျပာေနတာနဲ့စာရင္ လက္ေတြ့ ကိုယ္လုပ္နုိင္တဲ့။ လုပ္လဲလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တခုကုိ လုပ္နုိင္တဲ့ေနရာကေန စလုပ္လုိက္တာပါဘဲ့" လုိ့ ေက်ာင္းဆရာကေျဖပါတယ္။ ဒီလူ က်ေနာ္ကိုျပန္နွက္ေနသလားဆုိျပီး သံယသနဲ့ သူမ်က္နွာ ကို အ ေသခ်ာျကည့္လုိက္ေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္။ သူယုံျကည္တာကို ရုိးရုိးသားသား ေျပာေနပုံက သူမ်က္နွာ မွာေပၚေနပါတယ္။ 


"ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးေနတာဟာ အနာဂတ္တုိင္းျပည္ကုိ ထူေထာင္ေနျခင္း တမ်ဳိးပါဘဲ့။ အေ၀းျကီးကိုလွမ္းျကည့္ဖုိ့လုိသလုိ ကုိယ္ေဘးမွာျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေတြ။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လဲ ၀င္ျဖည့္ေပးဖုိ့လိုတယ္ေလ"


ေက်ာင္းဆရာရဲ့စကားလုံးေတြက က်ေနာ္ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္လာမွန္တဲ့အတြက္ ေသာက္ လက္စေရေနြးနဲ့ လဖက္သုတ္ကုိေတာင္ ဆက္မတုတ္နုိင္ဘဲ ခနဆုိင္းလုိက္ရပါတယ္။ "အဲဒီေတာ့ တတိ ယနုိင္ငံေရာက္ျမန္မာကေလးေတြ ျမန္မာစာမတတ္တာကို ျပသာနာတခုအျဖစ္ ခင္ဗ်ားကျမင္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာစာမတတ္လုိ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေနာ္ေ၀းစာတတ္ဖို့ဘဲ့လုိတယ္လုိ့ေျပာေနတဲ့ မိဘေတြကို ခင္ဗ်ား ဘာေျပာမလဲ" ဆုိျပီး က်ေနာ္က ထပ္အထြန့္တက္လုိက္ပါတယ္။ 


"ဒီလုိဗ်။ သူတုိ့ျမန္မာစာမတတ္လုိ့ ေလာေလာဆယ္ ဘာမွျပသာနာျကီးျကီးမားမားမရွိ နုိင္ဘူး ဆုိတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ့ကလဲ ေနာ္ေ၀းစာေကာင္းေကာင္းမတတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကေလးေတြနဲ့ က်ေနာ္တုိ့ျကား ေရရွည္မွာဘာသာစကားျပသာနာရွိလာနုိင္ပါတယ္" လုိ့ ေက်ာင္းဆရာ ကေတြးေတြးဆဆနဲ့ ေျဖပါတယ္။ 


ဗမာစာကုိ သူတုိ့နားမလည္ဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ့နုိင္ငံရဲ့ ရုန္းကန္ တုိက္ပဲြ၀င္မႈသမုိင္းေတြ။ က်ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ့ စြန့္လြတ္အနစ္နာခံမႈေတြ။ ေနာက္တခါ ဘာသာ တရား အဆုံးအမနဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေျကာင္းေတြကို သူတုိ့နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဖုိ့ မလြယ္ေတာ့ ဘူးလုိ့ ေက်ာင္းဆရာကဆက္ေျပာပါတယ္။


ျပီးေတာ့ အသက္ ၁၀-နွစ္ေက်ာ္။ ၂၀-၀န္းက်င္ေရာက္တဲ့အထိ ျမန္မာစာမတ္တဲ့ကေလးေတြ။ တခ်ဳိ့ဆုိ ျမန္မာစကားေတာင္ မတတ္တဲ့ကေလးေတြ။ (ျမန္မာဆုိတာ ျမန္မာနုိင္ငံသားအားလုံးကို ဆုိ လုိတာျဖစ္ျပီး ကရင္လဲ ကရင္စာ။ မြန္လဲမြန္စာ။ ခ်င္းလဲခ်င္းစာ စသျဖင့္ မိခင္ ဘာသားစကားကို တတ္သင့္တယ္လုိ့ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္) ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြအေျကာင္း က်ေနာ္တုိ့ ဆက္ေျပာျဖစ္ ပါတယ္။


ေနာက္တခါ မိဘက ေနာ္ေ၀းစာမတတ္လုိ့ ကေလးေတြကိုအားကုိးျပီး ဘာသာျပန္ခုိင္းရာက ေန မိဘေတြအေပၚကေလးေတြက အထင္အျမင္ေသးလာျပီး "ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ မိဘေတြပါ လား" လုိ့ နားလည္မႈလဲြသြားတဲ့ မိသားစုေတြအေျကာင္းလဲ က်ေနာ္တုိ့ ေဆြးေႏြးျဖစ္ျကပါတယ္။  


"ကေလးေတြကသာ မိဘကုိ အဲလုိအထင္ေသးသြားျပီဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဘ၀ဆုံးျပီ။ အဲဒီလုိမ်ဳိး အျဖစ္မခံနုိင္လုိ့ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ၀င္လုပ္ ေနတာပါ" လုိ့ ရွင္းျပရင္းနဲ့ ေတာထြက္ေက်ာင္းဆရာက သူရဲ့အျမင္ကုိ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။


ဒါဆုိရင္ အနီးျမင္ အေ၀းမႈန္ျဖစ္ေနျကတာလား


ေက်ာင္းဆရာနဲ့ က်ေနာ့္ျကား အေမးအေျဖ နဲနဲအရွိန္ရလာေတာ့ ေဘးကပုဂုိလ္ေတြကလဲ ပါ ၀င္ေဆြးေနြးလာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ့က်ေနာ္တုိ့ရဲ့ တနဂၤေနြစကား၀ုိင္းဟာ ပုိမုိသြက္လက္လာျပီး အာဂ်င္ဒါ ကလဲ အနီးမႈန္ကေန အေ၀းမႈန္ဖက္ကုိေရြ့လ်ားလာပါတယ္။ "အုိေက။ ဒီတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိက အနီးမႈန္ေနသူေတြမဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာသြားပီ။ ဒါေပမဲ့ အေ၀းမႈန္ေတြမ်ားျဖစ္ေနေလမလား" ဆုိျပီး က်ေနာ္က စကားေထာက္လုိက္ပါတယ္။ ဒီတျကိမ္ ၀င္ေရာက္ေဆြးေနြးလာသူကေတာ့ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ ဘေလာ္ဂါဆရာပါ။ 


"ဒီလုိဗ်။ က်ေနာ္တုိ့နဲ့အတူ ေတာခုိလာတဲ့လူတခ်ဳိ့ဟာ အခုလုိမ်ဳိးျဖစ္ေပၚလာနုိင္တဲ့ နုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းသစ္ကုိတြက္ဆပီး နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္လုံးလုံး ဒီအတြက္ျကုိျပင္ေနခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ့က သာ မနက္ျဖန္သဖက္ခါ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မယ္လိုလုိနဲ့ ဘာမွစနစ္တက်မျပင္ျဖစ္။ ဘာမွစနစ္တက် မသင္ယူျဖစ္ဘဲနဲ့ နွစ္ ၂၀-ျကာသြားတာ။ ဒီေတာ့ ဒီေန့အခင္းက်င္းသစ္မွာ ၀င္ကစားဖုိ့ က်ေနာ္တုိ့ အ မ်ားစုျကီးက အဆင္သင့္္ျဖစ္မေနဘူးေပါ့ဗ်ာ'' ဆုိျပီး ဘေလာဂါဆရာကဆုိပါတယ္။


ဒီလုိအျပန္အလွန္ ျငင္းခုန္ရင္းကေန ဗဟုအဖြဲ့၀င္ေတြ။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ဆင္းေတြ။ ေဒါက္တာဘဲြရသူေတြ။ မာစတာ ဘဲြရသူေတြ။ ျပည္ပ သတင္းဌာနအသီးသီးက အရာရွိေတြ။ နယ္စပ္တေက်ာက အန္ဂ်ီအုိ-အရာရွိေတြ။ စသျဖင့္။ စသျဖင့္ လက္ရွိေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္မွာ ခ်က္ခ်င္း၀င္ကစားနုိင္သူေတြအေျကာင္း က်ေနာ္တုိ့ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ ေဆြးေနြးျဖစ္ခဲ့ျကပါတယ္။


"ဒါေပမဲ့ ဒီလူေတြက ဆယ္ဂဏန္းဘဲ့ရွိတာဗ်။ က်ေနာ္တုိ့ေတာထြက္ေတြ။ ေထာင္ထြက္ေတြက နုိင္ငံတကာမွာ ေသာင္းနဲ့ခ်ီရွိေနတာဆုိေတာ့ တစုံလုံးပါလာနုိင္ေအာင္ စဥ္းစားေပးသင့္တယ္လုိ့ က် ေနာ္ထင္တယ္" ဆုိျပီး ေက်ာင္းသားမိဘျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ေတာထြက္တဦးက ၀င္ေဆြးေႏြးပါ တယ္။ 


"မင္းကိုနုိင္ေျပာတဲ့ ဖုန္းေမာ္ေန့-စကားကို ခင္ဗ်ားတုိ့သတိထားမိလား။ နုိင္ငံျခားမွာေရာက္ ေနတဲ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္လာျပီး တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျကဖုိ့ဆုိ တာေလ" လုိ့ က်ေနာ္ကေျပာရင္း တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ က်ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ေတြ အဆင့္ျမင့္ ပညာ သင္ျကားေရးဖက္ အာရံုစုိက္မႈအားနဲခဲတာကို ေထာက္ျပမိပါတယ္။ 


"ခက္တာက က်ေနာ္တုိ့ဟာ ပညာသင္ဖုိ့ တတိယ နုိင္ငံကိုထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ေတာ္ လွန္ေရးလုပ္ဖုိ့ေတာခုိလာတာ။ ဟုတ္မယ္မုိ့လား..။ အဲဒီကမွတဆင့္ အေျကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျကာင့္ ဒီကုိ ေရာက္လာသူေတြဆုိေတာ့... ခင္ဗ်ားေျပာသလုိ အေ၀းမႈန္ျဖစ္ခဲ့သူေတြလုိ့ တံဆိပ္ကပ္ဖို့ကလဲ မဟုတ္ ေသးဘူးနဲ့တူတယ္" လုိ့ ဘေလာဂါဆရာက က်ေနာ္ကိုျပန္ေထာက္ပါတယ္။ 


"မင္းကိုနုိင္ေျပာတဲ့ထဲမွာေနာက္ထပ္ အေရးျကီးတဲ့စကားတခုလဲပါေသးတယ္ဗ်။ လြတ္ေျမာက္ ေရးတုိက္ပဲြမွာ စြန့္လြတ္အနစ္နာခံခဲ့သူေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာ ေနာက္တန္းကိုေရာက္သြားပီး တုိင္းျပည္ထူ ေထာင္ေရးလုပ္နုိင္သူေတြက ေရွ့တန္းကုိေရာက္လာပါလိမ့္မယ္-ဆုိတာေလ'' လုိ့ က်ေနာ္က ထပ္ေျပာ ေတာ့ ေတာထြက္ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ေတြေ၀သြားပုံရျပီး တနဂၤေနြ စကား၀ုိင္းက ေခတၱျငိမ္ သြားပါတယ္။


အနီးမႈန္ အေ၀းမျမင္


"တကယ္က က်ေနာ္တုိ့သာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ လူအမ်ားစုျကီးက သူဟာနဲ့သူ အလုပ္ရႈပ္ ေနလုိ့ က်ေနာ္တုိ့လုိအျငင္းပြါး စဥ္းစားေနဖုိ့ကုိ အခ်ိန္မရေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ က်ေနုာ္တုိ့လုိ စဥ္း စားေနတယ္လူ ဘယ္ေလာက္ရာခုိင္းနႈံးရွိမယ္ထင္လဲ" လုိ့ ျငိမ္သက္မႈကိုျဖုိခြင္းတဲ့အေနနဲ့ က်ေနာ္ကဘဲ့ စကားေခၚလုိက္ပါတယ္။ 


" ၅-ရာခုိင္နႈံး။ ၁၀-ရာခုိင္းနႈံးထက္ မပုိေလာက္ဘူးထင္တယ္" လုိ့ ေက်ာင္းဆရာက ခ်က္ခ်င္း တန္းေျဖပါတယ္။ "ဘာအေထာက္ထားနဲ့ခင္ဗ်ားက ဒီလုိေျပာတာလဲ" ဆုိျပီး က်ေနာ္တုိ့ ဆက္လက္ ျငင္းခုန္ျကျပန္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စကား၀ုိင္းဟာ အိမ္၀ယ္ဖုိ့။ ကား၀ယ္ဖုိ့။ ခုိင္မာတဲ့အလုပ္ရဖုိ့။ ၀င္ေငြ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ရဖုိ့က်ဳိးပန္းရင္း။ သားေရး။ သမီးေရး။ မိသားစုေရးနဲ့လုံးပန္းရင္း ေန့မအား။ ညမအား ျဖစ္ေနျကတဲ့ မိသားစုဘ၀ေတြဖက္ကုိ ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။


"ဒါက တကယ့္လက္ေတြ့ဘ၀ဘဲ့ေလ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့အရပ္မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္ ရွင္သန္ဖုိ့ကအေရးအျကီးဆုံးဘဲ့မဟုတ္လား" လုိ့ က်ေနာ္တုိ့ အားလုံးဆက္လက္ျငင္းခုန္ျကျပန္ပါတယ္။


"အရွိတရားလက္ေတြ့ဘ၀ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမလြန္ဆန္ုနိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ က်ေနာ္တုိ့အိမ္ကေနစထြက္ပီး ေတာခုိလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိးေရာက္တဲ့အ ရပ္မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္ရွင္သန္ေရး မဟုတ္ဘူးေလ...။ ဟုတ္တယ္မုိ့လား..." လုိ့ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာေတာ့ ေတာထြက္ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ လက္ဘက္သုတ္နဲ့ ေရေနြးျကမ္း၀ုိင္းဟာ တခါ ျပန္ျပီး ျငိမ္သက္သြားျပန္ပါတယ္။ 


ထက္ေအာင္ေက်ာ္
"www.colourparliament.com"