ျပည္ပန္းညိဳ ခ်ိဳပါလ်က္ ဆားဖ်က္တ့ဲ မိုဘိုင္းကဒ္

ယေန႔ ျပည္သူေတြ စိတ္အဝင္စားဆံုးသတင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘယ္ကဝင္ၿပိဳင္မွာလဲဆိုသည့္ သတင္းမဟုတ္၊ ၿဗိတိန္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဘာေတြေျပာသြားလဲဆိုသည့္ သတင္းလည္းမဟုတ္၊ မာစီးဒီးလို တန္ဖိုးႀကီးကားေတြ သြင္းခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီဆိုသည့္ သတင္းကလည္း သာမန္လက္လုပ္လက္စား ေတြအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာ သတင္းမဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူလူထု အမ်ားစု သိခ်င္ေနၾကသည့္ သတင္းတစ္ခု အရပ္တကာထဲတြင္ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနၿပီ။

ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းကဒ္မ်ား ေရာင္းခ်ေတာ့မည့္သတင္းမွာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားမွ ပံုႏွိပ္ဂ်ာနယ္မ်ားေပၚ အထိ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ေ႐ႊျပည္တံခြန္ ကုမၸဏီမွ မိုဘိုင္ဆင္းကဒ္ တစ္ကဒ္လွ်င္ ငါးေထာင္က်ပ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္မည့္ Proposal ကုိ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးထံ တင္ျပထားသည္ဟု အဆိုပါကုမၸဏီ၏ ထိပ္တန္းအရာ႐ွိႀကီးတစ္ဦးက မီဒီယာမ်ားကို ဖိတ္ေခၚ၍ အသိေပးလိုက္သည္။ သမၼတႀကီးမွ ခြင့္ျပဳသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စတင္ျဖန္႔ခ်ိေတာ့မည္ဟုလည္း အသိ ေပးလိုက္သည္။ ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ေခၚဆိုခမွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွ GSM, CDMA, ကမ္း႐ိုးတမ္းေတြထက္ အံၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ္လည္း စီးပြားေရးအရ တြက္ေျခကိုက္သည့္အျပင္ အ႐ွိန္ရလာလွ်င္ ဆင္းကဒ္ဖိုး ငါးေထာင္ကိုပင္ ယူေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ေခၚဆိုခကိုသာ ေကာက္ခံေတာ့မည္ဟုလည္း ၎အရာ႐ွိႀကီးက ဆက္လက္ေျပာၾကားလိုက္ေသးသည္။ ေခၚဆိုခပင္လွ်င္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္မ်ားျပားေနေသးေၾကာင္းလည္း ဝန္ခံသြားခဲ့သည္။

ျပည္သူေတြအေနျဖင့္ ထိုကိစၥ အမွန္တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လာရန္ ဆုေတာင္းေနၾကရပါသည္။ မည္သည့္ႏိုင္ငံတြင္မွ မေပးရသည့္ ဖုန္းေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ႀကီးျမင့္လွေသာ ေခၚဆိုခေတြကို ဆင္းရဲေသာျပည္သူေတြ ေပးေဆာင္ေနၾကရသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာလည္း မလိုလားအပ္သည့္ အပိုကုန္က်စရိတ္( Transaction Cost) ေတြေၾကာင့္ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေတြႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရာင္းခ်ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိ ျဖစ္ေနရသည္။ Transaction Cost ေတြ ေလ်ာ့ခ်ရမည့္ ကိစၥကို တိုင္းျပည္အေျချပဳမိန္႔ခြန္းတြင္ ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ့သည့္ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္လည္း ယခုကိစၥကို သေဘာေတြ႕လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

ျပည္ပန္းညိဳခ်ိဳပါလွ်က္ ဆားကဖ်က္ဆိုသကဲ့သို႔ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမွ ထိုကိစၥကို အႏႈတ္လကၡဏာေဆာင္သည့္အျမင္ျဖင့္ ႐ႈျမင္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးမပါဘဲ လုပ္၍မရေၾကာင္း မီဒီယာမ်ားကို အသိေပးသည္။ ဆက္သြယ္ေရးက႑မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကသာ လုပ္ခြင့္႐ွိသည့္ ကိစၥဟူ၍လည္း ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ကိုးကားေျပာဆိုျပန္သည္။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး၏ ကြန္ယက္ေပၚ ျဖတ္သန္းျခင္းမ႐ွိဘဲ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွ ဖုန္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍မရ၊ ႏိုင္ငံတကာ ဖုန္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍မရဟူ၍လည္း နည္းပညာပိုင္းအရ မျဖစ္ႏိုင္ပါဟူ၍လည္း ျငင္းဆိုလိုက္ေသးသည္။ အကယ္၍ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းက ကိုယ္ပိုင္ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္မ်ား၊ တိုင္မ်ား၊ ၿဂိဳလ္တုမ်ားႏွင့္ လုပ္ကိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွ ဖုန္းမ်ားကို မည္သူမွ် သံုးၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ အစိုးရမွာ တပ္မေတာ္ အစိုးရကို ဆက္ခံေသာ အစိုးရျဖစ္၍ လုံၿခံဳေရးအျမင္အရဆိုလွ်င္လည္း ထိုပုဂၢလိကကုမၸဏီမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးကို ထိခိုက္ေစမည့္ ကိစၥရပ္မ်ား အတြက္ အစိုးရႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္ သေဘာတူညီၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားပင္လွ်င္ ၉/၁၁ အေရးအခင္းအၿပီးတြင္ တယ္လီဖုန္းမ်ား ၾကားျဖတ္နားေထာင္သည့္ကိစၥကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ လုံၿခံဳေရးအျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လြန္းေသာ အစိုးရအေနျဖင့္ ထိုကိစၥကို ပူပန္စရာမလိုပါဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္ အစိုးရဘက္မွ တစ္စံုတစ္ရာ သေဘာထားထုတ္ျပန္ခ်က္မ႐ွိေသးဘဲ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကသာ ထိုကိစၥကို ျငင္းဆိုေနျခင္းျဖစ္ရာ မည္သို႔ ဆက္ျဖစ္မည္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေနေပသည္။ ျခစားမႈမ်ားလြန္းေသာ က႑မ်ားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ရန္မွာ လြယ္ကူသည့္ ကိစၥ မဟုတ္ေပ။ ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးသာ မဟုတ္၊ အစိုးရ၏ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျခစားမႈေတြမွာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ ႐ွိေနၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကို ဥပမာေပးရလွ်င္ပင္ ျမန္မာစာ၊ ႐ုကၡေဗဒ စသည္ျဖင့္ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝႏွင့္ မည္သို႔မွ်ဆက္စပ္ျခင္းမ႐ွိသည့္ ဝန္ထမ္းေတြ အေျမာက္အမ်ား႐ွိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပန္တမ္းဝင္ဝန္ထမ္းအျဖစ္မဟုတ္ဘဲ အကူ၊ ေန႔စား ဝန္ထမ္းအျဖစ္၊ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ လခမရဘဲ လုပ္အားေပးအျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ဆိုင္ရာအရာ႐ွိႀကီးမ်ား၏ နီးစပ္မႈျဖင့္ ထိုသို႔ ဝင္ေရာက္ေနၾကသည့္ ဝန္ထမ္းေတြ မနည္းမေနာ႐ွိပါသည္။ သူတို႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာလည္း ဖုန္းပဲြစားလုပ္ျခင္း၊ ဖုန္းဘီလ္ေဆာင္ျခင္း၊ ပီစီအို တည္ေထာင္ျခင္း၊ လိုင္းျပင္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ၾကားေပါက္ရမည့္ ကိစၥေတြ အတြက္သာ ထိုကဲ့သို႔ လစာကို မက္ေမာျခင္းမ႐ွိဘဲ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး၏ ျခစားမႈ မည္မွ်ႀကီးမားေနသည္ကို ခန္႔မွန္း ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ လုပ္ငန္းအတြကသာမက၊ ဝန္ႀကီးအစ၊ အရာ႐ွိအလယ္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းအဆံုး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ထိခိုက္ႏိုင္ၾကသည္ျဖစ္၍  ယခုကိစၥကို လက္မခံႏိုင္ၾကေသးျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဥပမာေပးရလွ်င္ ေၾကးနန္းပို႔သည့္ ေခတ္ကုန္သြားၿပီျဖစ္၍ ေၾကးနန္းက႑မွာ ႏွစ္စဥ္အ႐ံႈးေပၚလွ်က္႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္  ေၾကးနန္းဝန္ထမ္းေတြ အလုပ္ျပဳတ္မည့္အေရးမွ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ရန္ ေၾကးနန္းဝန္ထမ္းမ်ားကို အင္တာနက္၊ အီးေမးလ္သင္တန္းမ်ားေပး၍ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး၏ အမ်ားျပည္သူ သံုး အင္တာနက္စခန္းမ်ား၊ အင္တာနက္ေၾကးနန္း ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ အစိုးရ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ အလုပ္ျပဳတ္မည့္အေရးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရျခင္းလည္း ႐ွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပုဂၢလိကဆက္သြယ္ေရး ကုမၸဏီမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပၚလာသည္ ႏွင့္အမွ် အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္ရာ ထိုကိစၥမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ဖြယ္မ႐ွိႏိုင္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုက္တန္ေသာ လုပ္ခလစာႏွင့္ လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ လိုအပ္သည္ထက္ အခြင့္အေရးပိုယူလြန္းေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္မူ ဆက္သြယ္ေရးကုမၸဏီမ်ားထက္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကို ပို၍ ဖက္တြယ္ လိုၾကပါလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားစြာရ႐ွိေနသာ ထိပ္တန္းအရာ႐ွိမ်ားက ပိုပါလိမ့္မည္။ စီမံကိန္း ဒါ႐ိုက္တာရာထူး၊ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူး စသူတို႔မွာ အမ်ားအားျဖင့္ တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစားမ်ားျဖစ္ေလ့႐ွိၿပီး နည္းပညာအေၾကာင္း နကန္းတစ္လံုးမွ် နားမလည္သူေတြလည္း ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းတြင္ ႐ွိေနပါေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြကို ငဲ့ညာေနလွ်င္ က်န္သန္းေျခာက္ဆယ္ေသာ ျပည္သူတို႔၏ ဘဝကို မညႇာတာရာ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ယေန႔ေခတ္မွာ မိမိကိုယ္ကို တာဝန္ခံရေသာေခတ္ျဖစ္ရာ လုပ္ငန္းအမွန္တကယ္ တတ္ကြ်မ္းျခင္းမ႐ွိလွ်င္၊ ေခတ္ႏွင့္အညီ လိုက္ပါႏိုင္ျခင္းမ႐ွိလွ်င္ က်န္ရစ္ခဲ့မည္မွာ လည္း ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူတို႔ ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ထိုကိစၥအေပၚ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းေခတ္တြင္  ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ သတင္းပ်ံ႕ႏွံ႔ စီးဆင္းမႈတို႔မွာ အဓိကေမာင္းႏွင္အားဟုဆိုရမည္ျဖစ္ရာ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ အင္တာနက္တို႔ကို ေကာင္းႏိုင္သမွ် ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနၾက ရသည္။ ဆရာေက်ာ္ဝင္း၏ စာအုပ္မ်ားထဲက စကားႏွင့္ဆိုရလွ်င္ ယခင္က တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၏ ဒံုးပ်ံက ပိုျမန္သလဲ ၿပိဳင္ၾကရင္းမွ ယခုအခါတြင္ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိပ္စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲ၊ ထိုႏိုင္ငံ၏ အင္တာနက္ေဒါင္းလုပ္ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲဆိုတာေတြႏွင့္ ၿပိဳင္လာၾကရၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနျဖင့္လည္း ေခတ္မွီဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဟု တေလွ်ာက္လံုး ေၾကြးေၾကာ္ႀကံဳးဝါးေနခဲ့ေစကာမူ လွ်ပ္စစ္မီး၊ အင္တာနက္၊ တယ္လီဖုန္းတို႔ကို ယေန႔တိုင္ အဆင္ေျပေျပလုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ျခင္း မ႐ွိေသးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုက႑ႀကီးသံုးခုမွာ ႏိုင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္္ အဓိကအက်ဆံုးေသာ လုပ္ငန္းႀကီး သံုးရပ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ားသည္ ကနဦးပိုင္းတြင္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေလ့႐ွိေသာ္လည္း ေရ႐ွည္တြက္ အက်ိဳးမ်ား သည့္ ကိစၥရပ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကို ေမာ္ေတာ္ကားအသစ္မ်ား လဲလွယ္ခြင့္ျပဳခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ေစ်းႏႈန္း သက္သာေသာ ဖုန္းမ်ားကိစၥလည္း မၾကာမီ အေကာင္အထည္ေပၚလာဖြယ္ ႐ွိပါသည္။ လက္ဝါးႀကီးအုပ္႐ံုမွ်မက အျမတ္ႀကီးပါစားလိုေသာ ခ႐ိုနီမ်ားႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ၾကည့္ လြန္းေသာ အုပ္စုမ်ားမွလဲြ၍ လူတိုင္းႏွစ္သက္လက္ခံေသာကိစၥပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေလးစားရမည္ မွန္ေသာ္လည္း ျမစ္ဆံုကဲ့သို႔ ေသာ ကိစၥ၊ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ံုးကိစၥ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္တင္သြင္းခြင့္ စသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးကို လိုလားေသာ သမၼတႀကီးႏွင့္ အစိုးရထိပ္တန္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီး မ်ားထံမွ တိုက္႐ိုက္လာသည္ကို မေမ့မေလ်ာ့႐ွိၾကရန္လည္း လိုအပ္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။

yangon chronicle