လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ အလယ္ရြာရွိ ေအာင္ေဇယ်ာမင္း မိဘမဲ့ ပရဟိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွ ကေလးငယ္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ

ေလာကတြင္ အစားထိုး၍ မရသည့္အရာမွာ မိဘ၊ တုႏိႈင္း မရသည့္ အရာမွာ မိဘေမတၱာဟု ေျပာဆိုၾက၊ သတ္မွတ္ၾကေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးအလယ္တြင္လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိး မ်ဳိးေၾကာင့္ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာဘ၀ေရာက္ေနၾကသည့္ ကေလး ငယ္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ . . .
ကေလးမ်ား အားလံုး၏ ထမင္း စားခ်ိန္။ ကေလးမ်ား၏ ေန႔စဥ္တစ္ခုတည္းေသာ ပင္တိုင္ဟင္းမွာ ၾကာဇံပဲ ဟင္းခ်ဳိ။ ေက်ာင္းရွိ သံဃာကုန္ဆြမ္းခံၾကြၿပီး သံဃာတစ္ပါးလွ်င္ ကေလးႏွစ္ဦးအတြက္ ဟင္းတာ၀န္ယူသည္။ ထမင္းထည့္၊ ပင္တိုင္ ၾကာဇံပဲဟင္းခ်ဳိယူ၊ကိုယ့္ကုိ တာ၀န္ယူထားေသာ ဦးဇင္းထံသြား၍ မိမိကိုယ္တာ ဟင္းယူၿပီး စားေသာက္ၾကသည္။ အပိုင္ဦးဇင္း မတူၾကသည့္ အတြက္ ဟင္းအမ်ဳိးအစားမ်ား မတူ။ အသားဟင္းႏွင့္ စားရသူက စားရ၊ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ စားရသူကစားရ၊ အရြက္ေၾကာ္ႏွင့္ စားရသူက စားရသည္။ ကေလးမ်ား၏ အ၀တ္အစားမ်ားသည္ ႏြမ္းပါးၾကသည္။ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ ထမင္းစားေနၾကသည့္ ကေလးမ်ား အားလံုးအရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္ၾကသည္။ ဟင္းေကာင္းမစား ရသည့္ ကေလးက ဘာမွမျဖစ္သလို စားရသည့္ ကေလးကလည္း ေ၀မွ် ေကြၽးေသးသည္။
“ဒီမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ ထားခဲ့တာ၊ အမႈိက္ပံုမွာပစ္ခဲ့တာ၊ ခဏၾကည့္ေပးထားပါလို႔ ေျပာၿပီးထားသြားတာနဲ႔၊ နာဂစ္မွာ မိဘဆံုးပါးသြားတဲ့ ကေလးေတြလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးမိဘက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၿပီး ေက်ာင္းမထားေပးႏိုင္လို႔ ဆိုၿပီးလာအပ္ထားတဲ့ ကေလးေတြက ၁၂၀၀ေလာက္ ရွိတယ္”ဟု ပဓာန နာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေဇယ်ာနႏၵက မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
ဘ၀မ်ား၊ ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး သည္ ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ ရွိပါသည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစံု၊ အျဖစ္အပ်က္ မ်ိဳးစံုရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္အားလံုးတြင္ တူညီသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။ မိဘ၊ မိဘေမတၱာင တ္မြတ္ျခင္းျဖစ္ေလမလား။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကေတာ့  လူတိုင္း၊ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိစျမဲပင္။ ေအာင္ေဇယ်ာမင္း မိဘမဲ့ပရဟိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းအတြင္း တြင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ မ်ား၊ ေစတနာရွင္ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ား၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မိဘေမတၱာ ငတ္မြတ္ ေနၾကသည့္ ကေလးငယ္ေလးမ်ားကုိ တတ္စြမ္းသမွ် အစားထိုးေမတၱာမ်ား ေပးေ၀ရင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္း လ်က္ရွိေနပါသည္။